Ο Χριστόφιας παραδέχεται: «Δεν μιλούμε για δίκαιη κοινωνία»

Όσοι θέλετε βολέματα, ρουσφέτια, χάρες, μεταθέσεις, μέσο, κκονέξια, γείωμα και οτιδήποτε άλλο χρειάζεται για να κτίσουμε μια «πιο δίκαιη κοινωνία», εμπάτε μέσα!!

Στην ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ της 6ης Μαρτίου 2009 τέθηκε στον Οδοστρωτήρα μια ερώτηση για το περιβόητο σύνθημα του «Δίκαιη Λύση, Δίκαιη Κοινωνία». Ας δούμε τι ερωτήθηκε και τι απάντησε:

http://www.moi.gov.cy/moi/pio/pio.nsf/All/A18CC8F1E1A8BA0FC22575710058DC90?OpenDocument

Ερώτηση: Το προεκλογικό σας σύνθημα ήταν για μια δίκαιη κοινωνία, ωστόσο δέχεστε επικρίσεις ότι υπάρχει αδράνεια στο θέμα της ακρίβειας, δέχεστε επικρίσεις για θέματα αναξιοκρατίας. Πώς απαντάτε σ’ αυτά;

Απάντηση: Για τα θέματα της υποτιθέμενης αναξιοκρατίας εγώ δεν είδα τίποτε το συγκεκριμένο. Είναι απλώς επικρίσεις, είτε ήταν οι μεταθέσεις στην Αστυνομία είτε οπουδήποτε αλλού. Προσπαθούμε όσο γίνεται να είμαστε αξιοκράτες. Έχουν παράπονο και οι Ακελικοί, βεβαίως, διότι θεωρούν ορισμένοι άνθρωποι της Αριστεράς ότι τόσα χρόνια ήταν στη γωνιά. «Τώρα έχουμε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τι γίνεται;» λένε και εμείς απαντάμε «αξιοκρατικά εκείνος που αξίζει να ωφεληθεί και να κερδίσει, όταν διαγωνίζεται». Από εκεί και πέρα, το θέμα της πιο δίκαιης κοινωνίας είναι ένα θέμα το οποίο είναι και λίγο σχετικό. Εμείς μιλούμε για πιο δίκαιη κοινωνία, δεν μιλούμε για δίκαιη κοινωνία. Γιατί δίκαιη κοινωνία μέσα στα πλαίσια αυτού του συστήματος, κατά τη δική μου την εκτίμηση, δεν πρόκειται να υπάρξει. Είναι η δική μου εκτίμηση, είναι οι «ιδεολογικές μου στρεβλώσεις» αυτές, ας το πούμε έτσι.

Ώστε το θέμα «είναι και λίγο σχετικό», ε;;; Δηλαδή μας κοροδοΐδευες όταν ζητούσες την ψήφο μας για μια πιο δίκαιη κοινωνία; Και τι σημαίνει το «πιο δίκαιη κοινωνία»; «Πιο» δίκαιη ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ; Οι πρόσφατες μεταθέσεις στην Αστυνομία, ας πούμε, μας έδωσαν και καταλάβαμε τι σημαίνει «πιο δίκαιη κοινωνία»;

Φυσικά προκύπτει και ένα πολύ σοβαρό ερώτημα. Αν το ΑΚΕΛ έχει αναστείλει (!), όπως λένε, την εφαρμογή του «σοσιαλισμού» και του «κομμουνισμού» (μα ποιούς περιπαίζουν;) μέχρι την ...επίλυση του Κυπριακού τότε οι «ιδεολογικές στρεβλώσεις» του Χριστόφια θα συνεχίσουν να δικαιολογούν τα βολέματα ημετέρων, τα ρουσφέτια και τις υποχωρήσεις στο Κυπριακό στον αιώνα τον άπαντα. Και τελικά αυτό που μένει είναι η ΑΚΕΛική «πιο δίκαιη κοινωνία».

Γιατί δεν μας είπες στο προεκλογικό σου πρόγραμμα ότι «στα πλαίσια αυτού του συστήματος» δεν πρόκειται να υπάρξει «δίκαιη κοινωνία»;; Γιατί κοροίδεψες τον φτωχό κόσμο κύριε Χριστόφια;;

ΟΝΗΣΙΛΛΟΣ για το christofias-watch

ΗΣΑΪΑ ΧΟΡΕΥΕ...

Να ζήσετε Χριστίνα και ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ,

ο Θεός να φωτίσει τον παπά που «κυβερνά»,

να σταματήσουν να ονειρεύονται με τον Αλί Ταλάτ,

τον πρώην ΓΓ «κύριο» Ανάν.

Για όσους δεν παρακολούθησαν τις ειδήσεις από το κρατικό κανάλι σας μεταφέρουμε την πληροφορία ότι «ο Πρόεδρος Χριστόφιας φόρεσε γραβάτα σε χρυσαφί απόχρωση συνδυασμένη άψογα με το σύνολο της πρώτης κυρίας».

ΕΡΩΤΗΣΗ: Που θεάθηκε χθες το απόγευμα, κατά την διάρκεια του γάμου, ο Ανάν και τι έκανε εκεί;

ΕΥΑΓΟΡΑΣ – για το christofias - watch

Ο ΤΣΙΑΜΠΕΡΛΕΙΝ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ (ΣΥΝΕΧΕΙΑ)

Άσσιημον πελάν ήβραμεν με το Χριστόφιας-watch!

Σε συνέχεια της δικής μας ανάρτησης, που είχε δανειστεί τον τίτλο από το γνωστό άρθρο του καθηγητή Βασίλη Φιλιά, λάβαμε και το ακόλουθο σχόλιο από τη φίλη της Επιτροπής Φανούλλα Αργυρού.




΄Οταν, με την εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια στην προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο Καθηγητής και πρώην Πρύτανης του Πάντειου Πανεπιστημίου Αθηνών Δρ. ΒΑΣΙΛΗΣ ΦΙΛΙΑΣ, έγραψε το καυτό άρθρο του “Ο Δημήτρης Χριστόφιας, νέος Τσιάμπερλειν της Κύπρου” οι Ελληνοκύπριοι δεν εκτίμησαν σοβαρά την φοβερή σημασία του.


΄Εγραψε μεταξύ άλλων:“… όσοι ασκούν υπεύθυνη πολιτική οφείλουν να γνωρίζουν Ιστορία, ώστε οι όποιες αποφάσεις τους να στηρίζονται στη συνεκτίμηση της δυναμικής διαπλοκής όλων των παραγόντων.Η δεύτερη καθοριστική παράμετρος στη λήψη της όποιας πολιτικής απόφασης είναι η συλλογιστική που οδηγεί στην ορθή εκτίμηση των δυνατοτήτων και των ορίων της σύγκρουσης και του συμβιβασμού.Ειδικότερα όσον αφορά τον συμβιβασμό, είναι δεδομένο ότι ποτέ δεν συντελείται απροϋπόθετα, δηλαδή χωρίς προσδιορισμό αφενός του στρατηγικού στόχου, αφετέρου της ακολουθητέας τακτικής…Πολύ περισσότερο δεν νοείται συμβιβασμός όταν μία πλευρά κινείται σε πλαίσιο προκαθορισμένων από την ίδια όρων και η άλλη πειθήνια και «καλή τη πίστη» ακολουθεί. Τότε δεν πρόκειται περί συμβιβασμού, αλλά περί συγκεκαλυμμένου πειθαναγκασμού της άλλης πλευράς, που είναι χαμένη από χέρι.



Εάν αυτά ληφθούν υπ' όψη, καθίσταται σαφές ότι ο κ. Χριστόφιας διαπράττει δύο κεφαλαιώδη αμαρτήματα: αγνοεί τα διδάγματα της Ιστορίας και μπαίνει στη λογική του συμβιβασμού χωρίς προκαθορισμένους όρους. Το ίδιο έκανε και το 1938 ο τότε πρωθυπουργός της Αγγλίας Νέβιλ Τσάμπερλεϊν [Neville Chamberlain], ακολουθώντας την πολιτική του «κατευνασμού» (appeasement) με τον Χίτλερ.Μία πολιτική που επισφράγισε η συμφωνία του Μονάχου και κατέληξε στη διάλυση της Τσεχοσλοβακίας, την αμαχητί εξουδετέρωση των 85 ετοιμοπόλεμων μεραρχιών της και την παράδοση του ελέγχου του ορεινού όγκου της Μοραβίας, που σήμαινε τον έλεγχο ολόκληρης της κεντρικής Ευρώπης στο Γ´ Ράιχ.



Το χαρτί που κράδαινε θριαμβευτικά ο Τσάμπερλαιν στο αεροδρόμιο του Λονδίνου δεν ήταν το χαρτί ενός έντιμου συμβιβασμού επί ίσοις όροις, αλλά το αποδεικτικό μιας κατάπτυστης διπλωματικής ήττας που άνοιξε διάπλατα τις πύλες του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου…”.





ΙΣΤΟΡΙΑ


Ο Δημήτρης Χριστόφιας όχι μόνο δεν θέλει να ξέρει Ιστορία αλλά ανέλαβε εργολαβικά να υλοποιήσει τα ξένα σχέδια αφελληνισμού και διαστρεύλωσης της Ιστορίας των Ελλήνων της Κύπρου για να ικανοποιήσει τις πάγιες επιδιώξεις των Τούρκων. Σε τέτοιο βαθμό, που για πρώτη φορά ένοιωσαν άνετοι και ελεύθεροι οι εντολοδόχοι εργολάβοι διαστρευλωτές των βιβλίων χωρών των Βαλκανίων και της Κύπρου (CDRSEE) -με επικεφαλής τον ανεκδιήγητο Κώστα Καρρά -να επισκεφθούν την Κύπρο και σε δημοσιογραφική διάσκεψη να προβάλουν τα ελεεινού περιεχομένου “βιβλία” τους. (Βλέπε ‘Γενοκτονία της Μνήμης’ Σημερινή 10,11,12 Οκτωβρίου 2008). Τα οποία επεξεργάστηκαν για τα σχολεία μας όπως προέβλεπαν οι “Ιδέες Γκάλι”, το πρόστυχο “Σχέδιο Ανάν”, όπως καθοδηγούν οι διαστρευλωτές της Οξφόρδης, απαιτούσαν οι Τούρκοι (και ο ίδιος ο Ταλάτ από την δεκαετία του 1980) και προσπαθούσαν να εκτελέσουν οι Άγγλοι από το 1957...



Διόρισε ένα υπουργό Παιδείας ο οποίος είναι δεσμευμένος (κατά τον Βρετανό Υπ. Αρμοστή κ. Πίτερ Μίλλετ) να υλοποιήσει τις αλλαγές στα ιστορικά βιβλία, δηλαδή, να επιβάλει την πλύση εγκεφάλου των Ελληνοκυπρίων παίδων, πιο αναλυτικά να προωθήσει την πλαστογράφηση της Ιστορίας στα σχολεία και τα ελεεινά (κοινώς επαναπροσεγγιστικά) πειθαναγκαστικά προγράμματα συμφιλίωσης και αποδοχής της τουρκικής εισβολής και κατοχής και ότι αυτή συνεπάγεται.



Με αποτέλεσμα τα εγκλωβισμένα παιδιά μας στην κατεχόμενη Καρπασία να αναγκάζονται ταπεινωτικά να διασκεδάζουν τους Τούρκους έποικους κατ΄εντολή του Ανδρέα Δημητρίου (δεσμευμένου κατά τον Πίτερ Μίλλετ Σημερινή 12 Νοεμβρίου 2008). ΑΠΡΟΥΠΟΘΕΤΟΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ – ΣΥΓΚΕΚΑΛΥΜΜΕΝΟΣ ΠΕΙΘΑΝΑΓΚΑΣΜΟΣΕίναι πέρα ως πέρα επιβεβαιωμένο ότι το Λονδίνο με τα...είκοσι του νύσια βοήθησε στην προώθηση της υποψηφιότητας Δημήτρη Χριστόφια και απόρριψη της υποψηφιότητας Τάσσου Παπαδόπουλου. Το ίδιο έκανε και η μεγαλύτερη μερίδα του Τουρκοκυπριακού Τύπου.



Το Λονδίνο επένδυσε όλες του τις ελπίδες για κλείσιμο του Κυπριακού στη βάση που το ίδιο απεγνωσμένα επιδιώκει, επιμένει η κατοχική Τουρκία και υποστηρίζει η Αμερική για να εξασφαλιστεί η ανεμπόδιστη ενταξιακή της Τουρκίας, στον εκλεκτό τους “ευέλικτο”υποψήφιο Δημήτρη Χριστόφια.



Με την εκλογή του στην προεδρία ο Δημήτρης Χριστόφιας φάνηκε, μέχρι σήμερα, αρκετά ...άξιος των προσδοκιών τους. Ξεκίνησε ένα απρουπόθετο συμβιβασμό, δίχως στρατηγικό σχέδιο της δικής μας πλευράς, ανέλαβε ένα συγκεκαλυμμένο πειθαναγκασμό από τους κηδεμόνες Βρετανούς, η επίβλεψη και κηδεμόνευση των οποίων δεν είναι και τόσο συγκεκαλυμμένη, και προχωρεί πειθαναγκασμένα την πορεία που του χάραξαν. Αμέσως μετά την εκλογή του δέχθηκε και υπέγραψε την επαναφορά του εκτρώματος “Ανάν” με την συμφωνία της 23ης Μαίου 2008, περνώντας μαζί με τον εκπρόσωπο του Αττίλα Μεχμέτ Αλί Ταλάτ ως οδοστρωτήρας όντως πάνω από το 76% του Κυπριακού Ελληνισμού προς ικανοποίηση του κάθε Σερ Ντέιβιντ Χάνει...



Δημιούργησε τις λεγόμενες Επιτροπές αποτελούμενες πλειοψηφικά από άκρατους υποστηρικτές και προωθητές του εκτρώματος “Aνάν” και προχωρεί ασυγκίνητος στην σταθεροποίηση του απρουπόθετου συμβιβασμού και του συγκεκαλυμμένου πειθαναγκασμού του στις βρετανικές υποδείξεις και εκτέλεση των τουρκικών προσδοκιών εις βάρος των εθνικών συμφερόντων των Ελλήνων προσφύγων και λοιπών Ελλήνων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αρχές Οκτωβρίου 2008 βοήθησε τον εκπρόσωπο του Αττίλα στα κατεχόμενα Μεχμέτ Αλί Ταλάτ να γίνει δεκτός και να μιλήσει ενώπιον της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης με αποτέλεσμα να να πάρει ευνοικό ψήφισμα μετά από 34 ολόκληρα χρόνια τουρκικής εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής αφού έδωσε ρεσιτάλ προκλητικότητας χαρακτηρίζοντας το Κυπριακό ως “πρόβλημα συγκατοίκησης δύο λαών σε ένα μικρό νησί”. “Εμπόδιο για τη λύση είπε είναι οι Ε/κ και όχι η Τουρκία”. (“Σημερινή” 2 Οκτωβρίου 2008 και “Ελευθερία” Λονδίνου 2 Οκτωβρίου 2008).



Η επιβεβαίωση ήλθε από τον πρώην βουλευτή και επικεφαλής της κυπριακής αντιπροσωπείας στο Συμβούλιο της Ευρώπης Δώρο Χριστοδουλίδη. Ο κ. Χριστοδουλίδης κατηγόρησε τον Άντρο Κυπριανού του ΑΚΕΛ (επικεφαλής της κυπριακής αντιπροσωπείας) ότι ενέδωσε σε πιέσεις ξένων και δέχτηκε όπως ο κατοχικός ηγέτης Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, προσφωνήσει την Κοινοβουλευτική Συνέλευση. Και είπε ότι στο ψήφισμα της Κ.Σ.Σ.Ε το 2006, όταν εκείνος ήταν επικεφαλής της κυπριακής αντιπροσωπίας απετράπη συμπερίληψη πρόνοιας αναγνώρισης του ψευδοκράτους. (“Σημερινή” 7 και 8 Οκτωβρίου 2008). Δέχθηκε την παραμονή 50,000 εποίκων (προάγγελμα από τον ανεκδιήγητο Κώστα Καρρά –βλέπε γι΄αυτόν στον http://www.greeknews-tanea.com/ - με αναπάντητο μέχρι σήμερα άρθρο του στον Φιλελεύθερο 1.1.2008 καλώντας την δική μας πλευρά να αυξήσει τους Τουρκοκύπριους στο 24%) με απώτερο στόχο την αναβάθμιση των κατεχομένων προς εξίσωση του “συνιστώντος κράτους”. Νομιμοποίηση της παράνομης παρουσίας τους εξουδετερώνοντας την επιστροφή των νομίμων ιδιοκτητών Ελλήνων προσφύγων για να έχουν πλειοψηφία οι Τούρκοι στο “συνιστών κράτος”. ΄



Οταν ο εποικισμός αποτελεί έγκλημα πολέμου ο Δ. Χριστόφιας νομιμοποιεί το τουρκικό αυτό έγκλημα δεχόμενος 50,000 κουβαλητούς Τούρκους της Ανατολίας και ότι αυτό συνεπάγεται ασφαλώς... Διαλαλεί ότι δεν θα θέσει βέτο στην ενταξιακή της κατοχικής Τουρκίας, με τους κηδεμόνες Βρετανούς αρκούντως ικανοποιημένους από τον εκλεκτό τους. ΄Ασχετο αν ο Σαρκοζί και η Μέργκελ καλούν τους Ευρωπαίους να ψηφίσουν Ευρωβουλευτές που δεν θα υποστηρίζουν την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε και θέτουν από μόνοι τους βέτο στο άνοιγμα περαιτέρω κεφαλαίων... Από την εκλογή του, προς πλήρη ικανοποίηση των Βρετανών και Τούρκων, επαναλαμβάνει ανιστόρητα τον τάχατες συνεταιρισμό στην Κύπρο από το 1960. Από την εκλογή του υιοθέτησε ένθερμα την βρετανική απάτη της ‘λύσης από τους Κύπριους για τους Κυπρίους’, πράγμα που απεγκλωβίζει την κατοχική Τουρκία από τις εγκληματικές της ενέργειες εις βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Με την υιοθέτηση της νέας αυτής βρετανικής πανουργίας ο Δημήτρης Χριστόφιας υποβάθμισε το Κυπριακό από θέμα υφιστάμενης εισβολής και κατοχής σε ...δικοινοτική διαφορά και έγινε συννένοχος στην απάτη της λύσης “ για τους Κύπριους από τους Κυπρίους” (βλέπε άρθρο Σάββα Ιακωβίδη Σημερινή 17/5/2009 και Δηλώσεις Γιαννάκη Ομήρου).



Στις 5 Ιουνίου 2008 έγινε δεκτός από τον Βρετανό πρωθυπουργό Γκόρτον Μπράουν ο οποίος προσέφερε την πλήρη υποστήριξή του στους χειρισμούς Χριστόφια και τα ανοίγματά του προς τους Τουρκοκύπριους... Χειροκρότησε την πολιτική Χριστόφια και την υιοθέτηση της δικής τους εφεύρεσης όταν είπε : “ …It was right to seek a solution “by Cypriots, for Cypriots...”. Ασφαλώς, εφόσον στόχος με την εφεύρεση αυτή ήταν η αποενοχοποίηση της Τουρκίας! Σήμερα 26 Μαίου 2009, ακούμε τον Αμερικανό πρέσβη στην Λευκωσία να μας παραμιλά πως η Κύπρος είναι μέλος της Ε.Ε. και δεν υπάρχει θέμα να αλλάξει οτιδήποτε σ΄αυτό. Τι σημαίνει αυτή η αναφορά, που κολλά; Για να αναφέρεται σε τέτοια δήλωση ο Αμερικανός πρέσβης σημαίνει ότι έχει βάθος η υπόθεση, υπάρχει συζήτηση, κάτι μαγειρεύεται και άρχισε να βρωμάει. Σημαίνει ότι σε περίπτωση που ο “ευέλικτος” Τσιάμπερλειν πρόεδρος της νυν Κυπριακής Δημοκρατίας, πειθαναγκαστικά δεχθεί λύση που θα αλλάζει την ονομασία της Κύπρου από Κυπριακή Δημοκρατία σε π.χ. “Ομόσπονδη Δημοκρατία” κτλ που θα καπελλώνει τα “δύο συνιστώντα κράτη-two constituent states” αμέσως η συμμετοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας θα παύσει να ισχύει εφόσον δεν θα είναι η ίδια με την οποίαν έγινε η Κύπρος μέλος!



Με αποτέλεσμα η Κύπρος να μείνει εκτός Ε.Ε. να είναι αναγκασμένη να ξανακάνει αίτηση για συμμετοχή και η Τουρκία...προχωρήσει προς συμμετοχή πριν την ...νέα Κύπρο!!! Πρόσφατα ο Δημήτρης Χριστόφιας προχώρησε τόσο πολύ στην εκδήλωση πίστης του προς την τουρκοβρετανική διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία που πρόσθεσε και το “με ότι αυτό συνεπάγεται”, φανερώνοντας ακόμα περισσότερο τον πειθαναγκασμό του στην αποδοχή σχεδίου εκτρώματος και πλήρους τουρκοποίησης των κατεχομένων με την τουρκική πλειοψηφία στα κατεχόμενα. Και με “οτι αυτό συνεπάγεται”, που βεβαίως θα συνεπάγεται και την αλλαγή της ονομασίας της Κύπρου... ΄



Οταν λοιπόν, ο Δρ. ΒΑΣΙΛΗΣ ΦΙΛΙΑΣ έγραψε το βαρυσήμαντο άρθρο του χαρακτηρίζοντας τον Δημήτρη Χριστόφια ως τον Τσάμπερλεϊν της Κύπρου δεν είχε πέσει έξω ούτε για ένα λεπτό.



Συμπληρωματικά, μια καταπληκτική σύμπτωση είναι και το εξής ιστορικό: ΄Οταν ο Δημήτρης Χριστόφιας μετά την εκλογή του στην προεδρία βρέθηκε στις 5 Ιουνίου 2008 στην πρωθυπουργική κατοικία στο Λονδίνο και έκανε την συμφωνία με τον Βρετανό πρωθυπουργό Γκόρτον Μπράουν στο 10 Downing Street με το περιβόητο μνημόνιο ΚΟΙΝΉΣ ΣΥΝΑΝΤΙΛΗΨΗΣ, η συνάντηση έγινε στην αίθουσα Terracotta. Η αίθουσα αυτή είναι συμβολική καθώς ήταν το δωμάτιο που ο ευέλικτος Βρετανός συντηρητικός πρωθυπουργός είχε γράψει την δεκαετία του 1930 την επιστολή προς τον Χίτλερ. Και οι Βρετανοί την προβάλουν ως ‘μουσείο’ διατηρώντας σε άριστη κατάσταση και το τραπεζάκι στο οποίο ο Τσιάμπερλειν έγραψε την επιστολή προς τον Χίτλερ.






This was William Pitt the Younger's desk and is almost 200 years old. It seems tiny when someone sits at it today. Asquith wrote to Kaiser Wilhelm II of Germany from this desk before the First World War and Chamberlain penned a letter to Hitler from here in the 1930s.



Η ευελιξία του Νέβιλ Τσιάμπερλειν όμως είχε καταστροφικά αποτελέσματα όχι μόνο για την Βρετανία αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη και πέραν αυτής. Τον Σεπτέμβριο του 1938 ο Τσιάμερλειν επισκέφθηκε την Γερμανία τρείς φορές και είχε συνομιλίες με τον Αδόλφο Χίτλερ ελπίζοντας να αποφύγει τον πόλεμο. Επιστρέφοντας ανέμισε στο αεροδρόμιο ένα χαρτί διαλαλώντας ότι έφερε την ειρήνη, η αξία του οποίου κατέληξε στον νεροχύτι του αποχωρητηρίου της 10 Downing Street. Το αποτέλεσμα ήταν οι Γερμανοί να εισβάλουν στην Πολωνία αναγκάζοντας τον ευέλικτο Τσιάμπερλειν να κηρύξει τον πόλεμο στις 3 Σεπτεμβρίου 1939.



Πολύ σύντομα όμως δέχθηκε καταιγίδα τις επιθέσεις από όλες τις πολιτικές παρατάξεις αφού οι πρώτοι πέντε μήνες πολέμου στα χέρια του ήσαν μια πανωλεθρία με τους Γερμανούς να προχωρούν προς σίγουρη νίκη. Ανίκανος πλέον να ηγηθεί μιας εθνικής κυβέρνησης παραιτήθηκε τον Μάιο του 1940, ντροπιασμένος και καταδικασμένος στην Ιστορία ως ανάξιος και επιφορτισμένος της αποτυχίας να ελευθερώσουν οι Βρετανοί την Νορβηγία. Ανέλαβε ο Γουίνστον Τσιέρτσιλ. Αμέσως μετά την παραίτησή του τον κτύπησε καρκίνος του ύπατος και ο Νέβιλ Τσιάμπερλειν πέθανε στις 9 Νοεμβρίου 1940 στο Highfield Park, του Reading...


Η Ιστορία μας είναι γραμμένη με αίμα κύριε Δημήτρη Χριστόφια και δεν ξεγράφεται όπως δεν θα ξεγραφτεί ούτε η δική σου. ΄Οπως δεν ξεγράφτηκαν οι μέρες και νύχτες του ανίκανου Νέβιλ Τσιάμπερλειν. Μέχρι και το τραπεζάκι πάνω στο οποίο έγραψε την επιστολή του προς τον Χίτλερ όσο και να επιδιώκουν οι ίδιοι οι Βρετανοί να ξεγράψουν την δική μας...





Φανούλα Αργυρού Ερευνήτρια/συγγραφέας Λονδίνο 27.5.2009

Χριστόφιας: ο Τσάμπερλαιν της Κύπρου

Οι «δράστες» του Μονάχου - Φωτογραφία μετά την τελετή υπογραφής της Συμφωνίας

Η στρατηγική που ακολουθεί ο Χριστόφιας στις απ’ ευθείας συνομιλίες με τον κατοχικό ηγέτη κ. Ταλάτ είναι όμοια με την πολιτική του «κατευνασμού» που υιοθέτησε η Αγγλία και η Γαλλία, δια των πρωθυπουργών τους (Τσάμπερλαιν και Νταλαντιέ αντίστοιχα), απέναντι στον Χίτλερ.

Έτσι, στη Συνδιάσκεψη του Μονάχου (29 Σεπτεμβρίου 1938), ο Τσάμπερλαιν και ο Νταλαντιέ, ερήμην της κυβέρνησης της τότε Τσεχοσλοβακίας, αποδέχτηκαν την απαίτηση του Χίτλερ να προσαρτήσει στο Γ’ Ράιχ τα εδάφη της Τσεχοσλοβακίας που κατοικούνταν από Σουδήτες.

Μετά το πέρας της συνδιάσκεψης και την υπογραφή της «συμβιβαστικής» συμφωνίας (που στην πράξη ισοδυναμούσε με τη χειρότερη διπλωματική ήττα στην Ιστορία) ο αφελής Τσάμπερλαιν επιστρέφει στο Λονδίνο πανηγυρίζοντας! Στο αεροδρόμιο κουνάει τη συμφωνία και λέει: «Εξασφαλίστηκε ειρήνη για εκατό χρόνια»!!! Σε ένα χρόνο (Σεπτέμβριο του 1939) κηρύσσεται ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος...

Εννοείται ότι ο Χίτλερ δεν αρκέστηκε στις περιοχές της Τσεχοσλοβακίας που κατοικούνταν από Σουδήτες, αλλά διέλυσε ολόκληρη τη χώρα... Η πολιτική του «αυταρχισμού» που ασκούσε ο Χίτλερ είναι ανατριχιαστικά όμοια με την πολιτική της Άγκυρας στο Κυπριακό!

Σηκώνω τα χέρια ψηλά! Είμαστε η αδύνατη πλευρά.

Βεβαίως, ο Τσάμπερλαιν, μετά την αθέτηση της συμφωνίας από τον Χίτλερ, είπε το mea culpa και δήλωσε ότι: «Κάθε παραπέρα διαπραγμάτευση με τον Χίτλερ είναι αδύνατη». Αυτό είναι ένα σκληρό μάθημα για αυτούς που κατηγορούσαν τον αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο ότι απέφευγε τη διαπραγμάτευση... Τι διαπραγμάτευση με ποιους; Την κατοχική Τουρκία ή τους κλεπταποδόχους Τουρκοκύπριους;

Ο δικός μας, ο Χριστόφιας, πότε θα πείτε το δικό του mea culpa για τις φρούδες ελπίδες που δημιούργησε στο λαό για τον καλοσυνάτο κ. Ταλάτ που μαζί (συντροφικά) θα λύσουν το Κυπριακό; Αλλά, στην πράξη, ούτε στην περίπτωση του οδοφράγματος του Λιμνήτη δεν κατάφερε να κάμψει την αδιαλλαξία του!!!


Μόδεστος για το christofias-watch

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ

Ένα καλάθι γεμάτο υποχωρήσεις Σύντροφε Μεχμέτ!






Αναδημοσιεύουμε άρθρο του Δρ Νικία Λειβαδά, που στιγματίζει το επικίνδυνο των "απευθείας συνομιλιών". Δημοσιεύθηκε χθες 29/5/09 στο Φιλελεύθερο.







Ο ελληνικός κυπριακός λαός εκφράζει όλο και πιο συχνά την απορία του και διερωτάται τι συζητούν οι δυο Κύπριοι ηγέτες στις λεγόμενες «απευθείας συνομιλίες». Μερικοί πιστεύουν ότι κάθονται και λένε ιστορίες που αφορούν σε εποχές πριν την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Πίνουν το καφέ τους, και βγαίνουν ύστερα για δηλώσεις, που μόνοι τις κάνουν και μόνοι τις ακούνε, γιατί κανείς δεν τους πιστεύει πια.

Μερικές φορές, σε κάποια έξαρση ειλικρίνειας, μας μιλάνε και για τις σοβαρές διαφωνίες τους σε βασικά θέματα και μας λένε να μην ανησυχούμε γιατί τις τοποθετούν σε ειδικά ανθεκτικά καλάθια. Ή μας ανακοινώνουν ασήμαντες συμφωνίες και μας λένε ότι πρέπει να επιχαίρουμε για την «πρόοδο» που επετεύχθη.

Ο κυπριακός ελληνικός λαός βλέπει με απογοήτευση ότι οι θέσεις που διατηρεί η Τουρκία συνεχίζουν να είναι αδιάλλακτες και ακριβώς οι ίδιες όπως και την πρώτη μέρα που άρχισαν οι συνομιλίες. Δεν έχουμε κατορθώσει σε ένα χρόνο συνομιλιών να τη μετακινήσουμε ούτε πόντο από το σημείο εκκίνησης. Ο λαός έχει βεβαιωθεί πια ότι είναι πολύ δυσάρεστες οι εξελίξεις στις απευθείας συνομιλίες, αφού ακούει να επαναλαμβάνονται οι ίδιες ακριβώς θέσεις από τους Ερντογάν και Γκιουλ, από τους στρατηγούς και από το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας της Τουρκίας, αλλά και από τους διορισμένους συνομιλητές της Άγκυρας, τους νυν, τους πρώην, και τους μελλοντικούς, τον Ταλάτ, τον Ντενκτάς, τον Ερογλου.

Μήπως δεν ακούμε καλά; Μήπως παρανοούμε τα λεγόμενά τους; Ένα χρόνο συνομιλούμε και οι θέσεις τους παραμένουν αμετακίνητες. Τότε πού είναι η πρόοδος για την οποία μιλάμε και ενίοτε με διάθεση θριαμβολογίας την ανακοινώνουμε στον λαό; Μήπως οι δικές μας θέσεις αφήνονται να διολισθαίνουν προς τις δικές τους και αυτό το λέμε πρόοδο;

Έφτασε η στιγμή να πούνε την αλήθεια στο λαό, γιατί φοβάται, και όχι άδικα, ότι η λεγόμενη πρόοδος αφορά εις την αποδοχή εκ μέρους μας των δικών τους θέσεων. Αυτό μπορούν κάποιοι ξένοι να το χαρακτηρίσουν πρόοδο, αλλά είναι πρόοδος για τους Τούρκους. Και για μας είναι υποχώρηση και πλήρης αποτυχία. Δυστυχώς ώς τώρα δεν έχουμε επιτύχει καμιά, μα καμιά αλλαγή στις τουρκικές διεκδικήσεις.

Και έφτασε το πλήρωμα του χρόνου που η φαρσοκωμωδία τελειώνει και οι διαμεσολαβητές, οι Τούρκοι και οι ξένοι ενδιαφερόμενοι, αρχίζουν να συζητάνε για πάρε-δώσε. Όταν ο Ταλάτ δηλώνει ότι δεν θα υπάρξει λύση χωρίς εγγυήσεις της Τουρκίας, με ποια λογική εμείς πιστεύουμε ότι θα υπάρξει λύση; Μήπως γιατί είμαστε αποφασισμένοι να αποδεχτούμε την απαίτησή του; Όταν ο Ερντογάν δηλώνει για δεύτερη φορά μεσα σε δέκα μέρες ότι η λύση θα στηριχθεί σε δυο κράτη ισότιμα, τότε εμείς γιατί πιστεύουμε ότι θα υπάρξει λύση; Μήπως θα αποδεχτούμε τα δυο ισότιμα κράτη; Όταν στην Τουρκία μιλάνε για παρθενογένεση και συνομοσπονδία τότε με ποια λογική εμείς ελπίζουμε σε λύση; Μήπως θα αποδεχτούμε την παρθενογένεση και τη συνομοσπονδία;

Θα μας πουν, ίσως, ότι όσα ακούτε είναι οι διαπραγματευτικές θέσεις των Τούρκων που εύκολα μπορεί η ρητορική μας δεινότητα να τις ανατρέψει. Όχι! Δεν είναι οι διαπραγματευτικές τους θέσεις! Είναι πια ολοφάνερο ότι αυτές είναι οι τελικές αμετακίνητες θέσεις τους μετά από μια ολόχρονη διαδικασία απευθείας συνομιλιών, χωρίς να κατορθώσουν οι δικοί μας διαπραγματευτές να τις μετακινήσουν έστω και ένα πόντο. Η δήλωση του Ταλάτ και των ξένων μεσολαβητών ότι αρχίζει σύντομα το πάρε-δώσε θέτει αυτόματα και τέρμα στη διαδικασία των συνομιλιών, την στιγμή που οι θέσεις των Τούρκων παραμένουν οι ίδιες αν όχι χειρότερες και από αυτές του σχεδίου Ανάν.

Ερώτηση από την Επιτροπή για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Κύπρο: Πως σχολιάζουν τα πιο πάνω άραγε τα πιο πάνω τεκμηριωμένα σχόλια, τα σαΐνια του Οδοστρωτήρα;

ΑΚΕΛΙΚΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ

Ο Δ. Χριστόφιας επιβλέπει την υποτιθέμενη διαδοχή του.

Καθώς οδεύουμε προς το τέλος της προεκλογικής αναμέτρησης ενόψει ευρωεκλογών, οι ακελικοί διακατέχονται από παράνοια, καθώς οι σπασμωδικές τους ενέργειες αποδεικνύουν ότι οι ενδοδημοσκοπήσεις που διεξάγει το κόμμα τους, ταυτίζονται με αυτές του ΑΝΤ1, την δημοσιοποίηση των οποίων προσπάθησαν να «απαγορεύσουν » εκβιάζοντας πρόσφατα τον εν λόγω τηλεοπτικό σταθμό.

Τις τελευταίες μέρες διανέμεται μια φυλλάδα από έμμισθους του ΑΚΕΛ, η οποία προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα «Γιατί ΑΚΕΛ;». Κατά κύριο λόγο απευθύνεται στους ψηφοφόρους του ΑΚΕΛ, οι οποίοι αντιλήφθηκαν ότι τα έργα και οι πράξεις αυτού του κόμματος δεν έχουν καμία σχέση με τα λόγια και τα συνθήματα που εκφράζει.

Σύμφωνα με την φυλλάδα λοιπόν οι ευρωεκλογές της 6^ης Ιουνίου θα διεξαχθούν σε ένα νέο πλαίσιο, το οποίο καθόρισε η εκλογή του ευέλικτου στην Προέδρια της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτό το πλαίσιο καθορίζουν «οι πρωτοβουλίες που αναπτύσσει, η πολιτική αρχών που ακολουθεί και οι ευέλικτοι χειρισμοί στους οποίους προβαίνει».

Πρωτοβουλίες όπως το άνοιγμα του οδοφράγματος της Λήδρας χωρίς αποστρατικοποίηση της εντός των τειχών Λευκωσίας και χωρίς παράλληλο άνοιγμα του οδοφράγματος του Λιμνίτη. Πρωτοβουλίες όπως το μνημόνιο συνεργασίας με τη Μεγάλη Βρετανία, κατά το οποίο δεν τίθεται θέμα βάσεων. Οι υποχωρήσεις ή καλύτερα η κατάργηση της αξιοπρέπειας μας, βαφτίστηκαν «πρωτοβουλίες».

Πολιτική αρχών όπως η δημόσια και χωρίς διαπραγμάτευση αποδοχή της παραμονής 50.000 εποίκων και εκ περιτροπής Προεδρίας. Πολιτική αρχών όπως η στείρα άρνηση στον καθορισμό των κόκκινων γραμμών της πλευράς μας. Πολιτική αρχών όπως η μη τήρηση των υποσχέσεων που δόθηκαν στον κυπριακό λαό με το προεκλογικό πρόγραμμα του ευέλικτου και των υποσχέσεων που δόηκαν στα κόμματα που τον στήριξαν στο δεύτερο γύρο.

Ευέλικτοι χειρισμοί, όπως η προσφώνηση συνεδρίας του Συμβουλίου της Ευρώπης από τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας και τον σύντροφο του, πιόνι της Άγκυρας και εκπρόσωπο του Αττίλα.

Από την άλλη, η δέσμευση του Προέδρου για δίκαιη λύση και πιο δίκαιη κοινωνία υλοποιείται με συνέπεια και προγραμματισμό. Ήδη, σε ένα χρόνο διακυβέρνησης του τόπου και κάτω από δυσμενείς για την οικονομία συνθήκες η κυβέρνηση έχει να παρουσιάσει ένα αξιοσημείωτο έργο».

Αξιοσημείωτο έργο στον τομέα της δίκαιης κοινωνίας, βαφτίστηκε ο διορισμός των κομματικών φίλων στην αστυνομία, στις κεντρικές φυλακές, στο ΘΟΚ, καθώς επίσης και η δωρεά έργων σε φίλες εταιρείες και φίλους επιχειρηματίες, όπως η Ocean Tankers και ο Μιλτιάδης Νεοφύτου.

«Το ΑΚΕΛ στηρίζει με όλες του τις δυνάμεις τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και την κυβέρνηση του. Με αυτά τα δεδομένα υπερψήφιση του ΑΚΕΛ Αριστερά Νέες Δυνάμεις στις ευρωεκλογές σημαίνει πάρα πέρα ενίσχυση του Προέδρου Χριστόφια στην πάλη του για δίκαιη λύση και πιο δίκαιη κοινωνία».

Αν διατυπώσουμε την πιο πάνω πρόταση πιο ωμά, θα λέγαμε ότι πρέπει να γραφτείτε μέλη του ΑΚΕΛ, να ψηφίσετε ΑΚΕΛ και μετά να δηλώσετε τις εξυπηρετήσεις που θα θέλατε (π.χ. διορισμός των παιδιών σας σε κάποια δημόσια υπηρεσία, προαγωγή σας στο χώρο εργασίας σας, ανάληψη υλοποίησης κάποιου δημόσιου έργου), οι οποίες θα γίνουν στα πλαίσια πάντα της δίκαιης κοινωνίας.

Δυστυχώς αυτά τα μηνύματα δεν φαίνεται να αφομοιώνονται από αυτούς στους οποίους απευθύνονται. Άλλωστε θα ήταν άξιον απορίας εάν η διαστρέβλωση της πραγματικότητας γινόταν πιστευτή από όλους τους ψηφοφόρους του ΑΚΕΛ, ανάμεσα στους οποίους υπάρχουν και αξιοπρεπείς άνθρωποι και υγειώς σκεπτόμενοι πολίτες.

Ας αναρωτηθούν λοιπόν οι συγγραφείς:

Οι ίδιοι πιστεύουν αυτά που έγραψαν;

Αυτά που έγραψαν αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα;

Προσπαθούν να κοροϊδέψουν τους ίδιους τους ψηφοφόρους τους;



Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, σημειώνεται ότι τα πιο πάνω παραδείγματα δεν αποτελούν ούτε το σύνολο των κρουσμάτων που παρατηρήθηκαν από την ημέρα εκλογής του ευέλικτου, ούτε τα πιο αξιοσημείωτα. Μπορείτε να προσθέσετε κι εσείς όσα θυμάστε!

ΕΥΑΓΟΡΑΣ - για το christofias-watch

ΠΡΟΩΘΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΟΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΕΥΕΛΙΚΤΟΥ!

Ζω! Στις καρδιές των Οδοστρωτήρων!

Ο σταλινισμός ξαναχτυπά. Αφού είδαν ότι δεν πάει καλά στα βαρόμετρα και στις σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης ο μεγάλος Πατερούλλης, αποφασίζουν να αναβαθμίσουν την εικόνα του, με το γνωστό τρόπο που οι ίδιοι γνωρίζουν: με την προσωπολατρεία σταλινικού τύπου. Τι θα ακολουθήσει άραγε; Ανάρτηση τεράστιων πανό σε όλη την Κύπρο με τη φάτσα του Ευέλικτου; Αγάλματα στις διάφορες πλατείες; Καμιά πόλη στο όνομά του; Διαβάστε το πιο κάτω εξαιρετικό άρθρο του Σάββα Ιακωβίδη από τη χθεσινή Σημερινή (26/5/09).

ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ



ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ;



του Σάββα Ιακωβίδη

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ, όταν απευθύνονται στους πολίτες, καλούνται να σέβονται τη νοημοσύνη και την υπομονή τους. Και επειδή διάγουμε προεκλογική περίοδο, δεν νομιμοποιούνται να επιδίδονται σε διαβουκόλησή τους.

Ο ΓΓ του ΑΚΕΛ επαναλαμβάνει επ' εσχάτων μια θέση που, όχι μόνο είναι μαχητή αλλά και αναδίδει μια νοοτροπία που δεν προσιδιάζει προς χώρα ευρωπαϊκή. Ο Άντρος Κυπριανού υποστήριξε ότι η μεγαλύτερη κατάκτηση των Κυπρίων εργαζομένων είναι η ανάδειξη του Δημήτρη Χριστόφια στην προεδρία της Δημοκρατίας. Και γιατί; Επειδή με τη φιλολαϊκή πολιτική που ακολουθεί θωρακίζει, λέγει, τα δίκαια των εργαζομένων, που στο πρόσωπό του βρήκαν το σύγχρονο Άι Γιώργη τους, μαχόμενο εναντίον των κακών εργοδοτών.

Αλλ’ οι πολίτες νόμιζαν μέχρι σήμερα ότι ο Δ. Χριστόφιας είναι Πρόεδρος όλων των Κυπρίων και όχι μόνο των εργαζομένων. Να εννοήσουμε ότι ο Πρόεδρος αποστρέφεται τους εργοδότες;

Τότε πρέπει να αποκαθάρει πρώτα το κόμμα του από τέτοια… μιάσματα.Ο Χίτλερ, έμπειρος στη χειραγώγηση του πλήθους και των μαζών, στο γνωστό βιβλίο του «Ο Αγών μου» (Mein Kampf), έγραφε: «Αν θέλετε τη συμπάθεια των μαζών, πρέπει να τους λέτε τα πιο ανόητα πράγματα, ακόμα και τα πιο χονδροειδή».

Δεν πιστεύουμε ότι όσα λέγει ο ΓΓ του ΑΚΕΛ είναι ανόητα ή χονδροειδή. Απλώς, στην προσπάθειά του να δώσει υπεραξία στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και να καταδείξει, ακόμα μια φορά, ότι ο Δ. Χριστόφιας προέρχεται από την εργατική τάξη και εξ αυτής αρύεται τη δύναμή του, χαρακτήρισε την εκλογή του ως τη μεγαλύτερη κατάκτηση των εργαζομένων.

Αλλά και πάλι, το ΑΚΕΛ, ο Δ. Χριστόφιας και ο Άντρος Κυπριανού δεν έλεγαν συχνά-πυκνά, ότι η μεγαλύτερη κατάκτηση των εργαζομένων της Κύπρου ότι είναι οι Κοινωνικές Ασφαλίσεις; Η ωραιοποίηση στην πολιτική δεν αποδίδει πάντα καρπούς, επειδή κάποια στιγμή τα φτιασίδια ξεφτίζουν και φαίνεται το σκληρό πρόσωπο της ωμής πραγματικότητας.

Τον τελευταίο καιρό, ο Πρόεδρος Χριστόφιας είναι αντικείμενο έντονων επικρίσεων στο Κυπριακό και σε άλλα καίρια ζητήματα. Το φωτοστέφανο του λαϊκού αγωνιστή και ανθρώπου που μάχεται για τα λαϊκά δίκαια ενάντια στην εκμετάλλευση των κεφαλαιοκρατών έχει ξεφτίσει.

Τώρα που βρίσκεται στη μέγγενη των αποφάσεων και του κόστους που καλείται να πληρώνει καθημερινά, ο Πρόεδρος συνειδητοποιεί πόσο δύσκολο είναι να κυβερνάς έναν κόσμο, όπως τους Κυπρίους. Συνεπώς, μπορεί ο ΓΓ του ΑΚΕΛ να πιστεύει ότι η μεγαλύτερη κατάκτηση των Κυπρίων εργαζομένων είναι η ανάδειξη Χριστόφια στην προεδρία, αλλά γιατί ξεχνά και πολλούς κεφαλαιοκράτες, που τον ψήφισαν επίσης;

Γιατί αυτός ο ασύνετος διαχωρισμός των πολιτών;

Εμείς θεωρούμε ότι η εκλογή Χριστόφια δεν είναι μεγάλη κατάκτηση. Είναι μια εκλογή όπως άλλες, που ήδη δοκιμάζεται για τις ανεπάρκειες, τις αφέλειες και τις ψευδαισθήσεις της στο Κυπριακό και σε άλλα ζητήματα.

Εμείς κρίνουμε ότι δύο είναι οι μέγιστες κατακτήσεις του κυπριακού Ελληνισμού, την τελευταία 50ετία: Η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας ολόκληρης στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μετέπειτα η ένταξή της στην ευρωζώνη. Με την πρώτη, διασφαλίσαμε ότι κρατάμε το κλειδί της πιθανής ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ. Με τη δεύτερη, θωρακίστηκε η οικονομία μας για να αντέξει την παρούσα διεθνή οικονομική κρίση. Αυτές τις κατακτήσεις, το ΑΚΕΛ τις βδελύσσεται. Κανείς δεν πρέπει να υποτιμά το έργο των προηγούμενων Προέδρων της Δημοκρατίας, που όλοι συνεισέφεραν ανάλογα στην προκοπή του τόπου. Γι’ αυτό, το ΑΚΕΛ καλείται να προσγειωθεί. Δεν ζούμε και δεν πρόκειται να μετατραπούμε σε λαϊκή δημοκρατία.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ : ΡΙΜΑΧΟΣ για το CHRISTOFIAS-WATCH

ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΩΤΑΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

Αγαπητοί αναγνώστες,

Φαίνεται ότι πολλοί είναι αυτοί που επιχειρούν να σημειώσουν καίρια πλήγματα στην Παιδεία των παιδιών μας. Μετά τα αλεπάλληλα μαστιγώματα του υπουργού Παιδείας και Αφελληνισμού, η εφημερίδα "ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΠΟΝΤΙΚΙ" φέρνει στην επιφάνεια, μαστιγώματα και από την ακαδημαϊκή πτέρυγα!

Σύμφωνα με τις έγκυρες πηγές της εφημερίδας, το Πανεπιστήμιο Κύπρου, φέρεται να συνεργάστηκε με παράνομο λεγόμενο πανεπιστήμιο των κατεχομένων. Όλα τα αποδεικτικά στοιχεία,έχουν μόλις δημοσιευθεί , στην ιστοσελίδα της (http://www.pontikicy.com/), την οποία σας καλούμε να επισκεφθείτε για εκτενέστερη ενημέρωση σας επί του θέματος!

Με εκτίμηση,
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Ο ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΣ ΤΣΙΓΚΗΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΕΔΕΚ

Ο ανεκδιήγητος Χαννίδης, εξευτελίζει για ακόμη μια φορά την ΕΔΕΚ και τη Νεολαία της, φωτογραφιζόμενος για το life-style περιοδικό ΟΚ και συμπεριφερόμενος ως περίπου Βαλεντίνος Τσίγκης

Βλέπουμε να βάλλε ται μαζικά ο υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΔΗΣΥ Ανδρέας Πιτσιλλίδης για την υπερπροβολή της υποψηφίότητάς του μέσω διαφημίσεων. Από το Γ.Γ. της ΕΔΟΝ, συντάκτες της εφημερίδας ΠΟΛΙΤΗΣ και άλλους. Και πράγματι είναι εκνευριστικό έως προσβλητικό για τους πολιτικούς θεσμούς να μετατρέπονται οι υποψηφιότητες σε εμπορεύματα. Προσωπικά βρίσκω τον Πιτσιλλίδη σπαστικό. Την υποψηφιότητά του και την προβολή της σκέτο πρήξιμο. Την υπογράμμιση του αριστίνδην (είναι άραγε καμιά τιμή να σε επιλέγει ο Αναστασιάδης;;;;) εκνευριστική.

Μετά τα κατορθώματα Χαννίδη, πιθανόν να δούμε και τη Βαλεντίνα στο τιμόνι κάποιας νεολαίας, π.χ. της ΝΕΔΗΚ

Όμως πρέπει να είμαστε δίκαιοι. Και να σταθούμε σε δύο σημεία:


1) Όπως ενοχλητική είναι η εμπορευματοποίηση των υποψηφιοτήτων, άλλο τόσο ενοχλητικό είναι το κοτσιάνιασμα των βουλευτικών, ευρωβουλευτικών κ.α. αξιωμάτων σε ανίκανους κομματικούς εμμίσθους και παλιογλειφτρόνια που δεν έχουν το γνώθι σεαυτόν και νομίζουν ότι οι θέσεις αυτές είναι θέσεις προαγωγής για τους ιδίους.

2) Ο πρώτος διδάξας του σιωνόματος των χρημάτων σε εκστρατείες, της μαζικής κάλυψης διαφημιστικών πινακιδών και της εμπορευματοποίησης των υποψηφιοτήτων δεν είναι ο Πιτσιλλίδης. Είναι ο ¨καλός πελάτης "αγαπημένος σε αυτή την ιστοσελίδα Μ. Χαννίδης, σημερινός Πρόεδρος της Νεολαίας ΕΔΕΚ. Ο οποίος στηρίζει το Χριστόφια και προσέβαλε ουκ ολίγες φορές την ΕΔΕΚ με τις φιλοδοξίες και το ναπολεοντισμό του, . Και ο οποίος, για να είμαστε δίκαιοι και πολύ λιγότερο ικανός και πολύ λιγότερο μορφωμένος και πολύ λίγότερο χρήσιμος για την κοινωνία είναι από τον Πιτσιλλίδη και συμπεριφέρεται σαν κοσμική καρακάξα παρά σαν σκεπτόμενος πολιτικός. Να υπενθυμίσουμε επίσης ότι ο Χαννίδης είναι και ένα χριστοφάκι που στηρίζει τον Ευέλικτο και τη "συνεργασία".



Όσοι μέμφονται τον Πιτσιλλίδη, ας τα έχουν τα πιο πάνω ύπόψη τους και ας μην τηρούν δύο μέτρα και δύο σταθμά: Ο Χαννίδης ήταν ο πρώτος διδάξας. Και όσοι τον ανέχτηκαν και τον εξέθρεψαν, φέρουν οι σοβαρό μερίδιο ευθύνης για τον κ. Πιτσιλλίδη.




ΠΡΑΞΑΝΔΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟ CHRISTOFIAS-WATCH

Περί κομματικού πατριωτισμού

Το κείμενο που ακολουθεί, στάληκε στην Επιτροπή από το φίλο Κίμων.

Είμαι πλέον πεπεισμένος ότι τα πολιτικά κόμματα θέλουν τους οπαδούς τους άβουλα αρνιά που να δέχονται υποτελικά και ως ανδρείκελα τις οποιεσδήποτε αποφάσεις και ενέργειες τους.

Μετά και το τρανταχτό παράδειγμα, αντεθνικής πολιτικής και δράσης των μεγάλων κομμάτων, με πρωταγωνιστή τον Πουργουρίδη και μιλώντας με διάφορους κομματικούς του ΔΗΣΥ κατέληξα στο συμπέρασμα ότι όντας αρνιά οι πλείστοι των συναγερμικών εξακολουθούν να στηρίζουν το κόμμα τους (κόμμα ανέκαθεν, άλλοτε υπογείως άλλοτε φανερά, αντεθνικό και ανθελληνικό).

Ο κομματικός πατριωτισμός, όρος και βίος για μένα τουλάχιστον ηλίθιος, των ανθρώπων αυτών δεν τους επιτρέπει να έχουν την παραμικρή αμφιβολία για τους ηγέτες και το κόμμα τους. Είναι αδιανόητο και όμως συμβαίνει, ενώ τα αισθήματα των πλείστων εκ των ανθρώπων αυτών είναι πατριωτικά και εθνικά, στις προσεχείς εκλογές θα στηρίξουν το κόμμα που έχει την πιο αντεθνική πολιτική. Θυμίζω επιλεκτικά ότι:

• Ο ΔΗΣΥ ευνοεί αλλαγή της γλώσσας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου από Ελληνικά σε εγγλέζικα και θέση του πάντοτε ήταν πως το Πανεπιστήμιο Κύπρου έπρεπε να έχει τα εγγλέζικα ως επίσημη γλώσσα.
• Πρωτοκλασάτα στελέχη του κατά περιόδους και σε τακτά χρονικά διαστήματα προβαίνουν σε ενέργειες ή δηλώσεις που κάθε άλλο παρά πατριωτικές μπορεί να χαρακτηριστούν του τύπου: «η καρδιά των εποίκων χτυπάει στην Κύπρο» ή ότι: « ήταν δικαιολογημένη η σφαγή και η εκδίωξη των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους αφού εμείς στην Κύπρο πολεμούσαμε για την εθνική μας δικαίωση».
• Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΔΗΣΥ, δηλαδή αυτός που εκπροσωπεί τον λαό του κόμματος στο κοινοβούλιο έθεσε θέμα ύπαρξης «τουρκικής μειονότητας» στα Δωδεκάνησα και τα κατέστησε έτσι πιο εύκολη λεία στα δόντια των Τούρκων.

Προτείνω φιλικά σε όσους ψήφιζαν το κόμμα αυτό να ξυπνήσουν έστω και αργά να βγουν απ’ το μαντρί και να μην του δώσουν άλλη μια ευκαιρία να θρέψει άλλον ένα Πουργουρίδη. Έστω και αν ο προδοτικός Πουργουρίδης δεν επανεκλεγεί το κόμμα του που υποθάλπει τέτοιες συμπεριφορές θα το κάνει ξανά με τον άλλο Πουργουρίδη του μέλλοντος ξέροντας ότι οι επιπτώσεις που θα έχει θα είναι μηδαμινές.

Τα επιχειρήματα που προβάλλουν τα κομματόσκυλλα είναι αβάσιμα και δεν αξίζουν την παραμικρή επεξεργασία από κανένα υγιή και ελεύθερα σκεπτόμενο εγκέφαλο.

• Ο Πουργουρίδης δεν εκπροσωπεί τάχαμου τον ΔΗΣΥ … ποιανού κόμματος είναι όμως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και θα συνεχίσει να είναι τουλάχιστο μέχρι τις επόμενες βουλευτικές εκλογές αν φυσικά μέχρι τότε βρεθεί «αντάξιος» αντικαταστάτης;;;
• Το κόμμα σας τάχα με τις εθνικόφρονες ιδέες πρέπει να είναι δυνατό… Γιατί άραγε να είναι δυνατό; Για να μετράει ο λόγος του την επόμενη φορά που θα πρέπει να περάσει κάτι που να αντιστρατεύεται τα εθνικά μας συμφέροντα; Όπως την διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, την κατάργηση του Εθνικού μας Ύμνου, την κατάργηση της Ελληνικής μας γλώσσας ως επίσημης γλώσσας του ανώτατου εκπαιδευτικού μας ιδρύματος ή την αναγνώριση τουρκικών μειονοτήτων σε ελληνικά χώματα;;;

Από την άλλη το ΑΚΕΛ, το κατά τα άλλα κόμμα το φτωχού εργαζόμενου λαού, κόμμα που εδώ και σχεδόν δύο χρόνια εφαρμόζει πλήρως εχθρική πολιτική προς αυτή την κοινωνική τάξη αφού:

• Στηρίζοντας το κεφάλαιο και την ανθούσα οικονομικά τάξη ξεπληρώνοντας ίσως δεσμεύσεις προεκλογικές βυθίζει τον εργαζόμενο λαό όλο και περισσότερο στο βούρκο των χαμηλών απολαβών και των συνεχώς αυξανόμενων τιμών.
• Το κόμμα αυτό επίσης εφαρμόζει εδώ και δεκαετίες χαλαρότατη μεταναστευτική πολιτική του τύπου «μπάτε σκύλλοι αλέστε» στηρίζοντας έτσι την φθηνή εργασία και στερώντας το δικαίωμα εργασίας σε χιλιάδες ντόπιους μαστόρους.

Αφού τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί το ΑΚΕΛ για να κρατήσει τα δικά του αρνιά στο μαντρί φρουρούνται ως κόρη οφθαλμού από την επαγρύπνηση δεν θα κάνω προσπάθεια να τα αποκωδικοποιήσω. Ζητώ ταπεινά όμως από τον κοσμάκη να διερωτηθεί αν η αφοσίωση του στο ΑΚΕΛ για τόσα χρόνια έχει αποφέρει έστω και το ελάχιστο αυτών των οποίων προσέμενε.

Προτείνω λοιπόν στους οπαδούς του ΔΗΣΑΚΕΛ μαζική έξοδο απ’ το μαντρί. Έστω και αν οι εναλλακτικές λύσεις δεν είναι οι κατεξοχήν ιδανικές η μαζική αυτή έξοδος ίσως θορυβήσει τους τσοπαναίους του Ελληνισμού της Κύπρου και δείξει στους σκηνοθέτες εγγλέζους πάτρωνες ότι είμαστε ακόμη ζωντανοί και δεν θα περάσουν εύκολα οι επιβουλές τους.

Ας μείνει λοιπόν γνωστή η επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση ως:

« Η ΕΞΟΔΟΣ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ»

ΤΑΣΣΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: ΣΥΜΒΟΛΟ ΑΡΕΤΗΣ ΚΑΙ ΗΘΟΥΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, τιμήθηκε με τον τίτλο του Επίτιμου Διδάκτορα του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχουμε εξασφαλίσει τις ομιλίες, καθώς και την αντιφώνηση της Μεγάλης Κυρίας της Κυπριακής Δημοκρατίας κας Φωτεινής Παπαδοπούλου, συζύγου του Προέδρου μας.

Οι ομιλίες μιλούν από μόνες τους. Αφιερωμένες είναι στα λογής λογής κακόηχα παπαγαλάκια των αγγλοαμερικανών και στα παπαγαλάκια των σημιτογιωργάκηδων και των ξωμεριτών ( που γράφει και ο Γ. Σέρτης), που επί χρόνια παρουσίαζαν άδικα και επί σκοπώ τον Τάσσο Παπαδόπουλο, τον άνθρωπο που ενέπνεε όλο τον Ελληνισμό, ως δήθεν να έχει απομονώσει την Κύπρο από την Ελλάδα, την Ευρώπη και τη διεθνή κοινότητα.

Ομιλία του Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών Καθηγητή Χρίστου Κίτα

στην τελετή αναγόρευσης του αείμνηστου τ. Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας

Τάσσου Παπαδόπουλου

σε Επίτιμο Διδάκτορα του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης

15 Μαΐου 2009

Εξοχώτατε κύριε Πρόεδρε της Ελληνικής Δημοκρατίας,

Κυρία Παπαδοπούλου και άλλα μέλη της οικογένειας,

Με αισθήματα ιδιαίτερης τιμής και ειλικρινούς συγκίνησης, το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών πραγματοποιεί σήμερα στον ιερό αυτόν χώρο, όπου ζωντανεύουν οι μνήμες των μεγαλύτερων μορφών του Ελληνισμού, την τελετή της αναγόρευσης του αείμνηστου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσσου Παπαδόπουλου σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου μας. Μια τελετή με πολυσήμαντους και βαθείς συμβολισμούς. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος κατά την μακρά αγωνιστική και πολυκύμαντη διαδρομή του στις λεωφόρους και τις ατραπούς των πεπρωμένων της φυλής μας, κατόρθωσε με όσα έπραξε, με όσα είπε και με όσα οραματίσθηκε, να μετουσιωθεί σε σύμβολο αρετής και ήθους ελληνικού. Συνδύαζε χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς σύνεση, τόλμη, παρρησία, θάρρος, συνέπεια και ανένδοτη προσήλωση στα δημοκρατικά ιδεώδη και τα ανθρώπινα δικαιώματα και, προπάντων και κυρίως, εμπνεόταν από γνήσιο και άδολο πατριωτισμό.

Είχε ακράδαντη πεποίθηση ότι η ελληνική παιδεία, η παιδεία γενικότερα, δεν αποτελεί μόνο το μέγα και δραστικό όπλο κατά της λήθης αλλά και το μοναδικό ελιξήριο της κοινωνικής και εθνικής ανανέωσης, της αναγέννησης και της προόδου. Την πεποίθησή του αυτή υλοποίησε έμπρακτα ως Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας με την εκπαιδευτική πολιτική που εφήρμοσε. Έναυλα ηχούν στα αφτιά μου οι εξαγγελίες του μόλις πριν λίγα χρόνια, κατά τα εγκαίνια του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου της Κύπρου στη Λεμεσό, στα οποία είχα την τύχη να παρευρεθώ, εξαγγελίες για την αύξηση κατά 30% σχεδόν των δαπανών για την παιδεία, με συναίνεση και στήριξη όλων των πολιτικών δυνάμεων της Μεγαλονήσου. Ήταν κατεξοχήν άνθρωπος και πολιτικός της παιδείας, ο Τάσσος Παπαδόπουλος, μιας παιδείας, με τη βαθύτερη και πιο ουσιαστική έννοια και λειτουργία της, ως παραγωγού δηλαδή και μετάδοσης γνώσης, αλλά και δημιουργού πολιτισμού.

Είχε την αγαθή τύχη να φοιτήσει στο Παγκύπριο Γυμνάσιο, λίκνο και εστία υψηλής ποιότητας παιδείας στην Κύπρο, για να συνεχίσει λαμπρές νομικές σπουδές στην Αγγλία, που τις αξιοποίησε με άκρως επιτυχή άσκηση του επαγγέλματος τού δικηγόρου, σε νεαρή ηλικία. ΄Ηταν η φλογερή εποχή που η φλόγα της ελευθερίας και ο πόθος της εθνικής αποκατάστασης είχε πυρακτώσει τις καρδιές και είχε συνεγείρει τις συνειδήσεις των αδελφών μας στη Μεγαλόνησο και κυρίως της νεολαίας.

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος έσπευσε από τους πρώτους να συμμετάσχει στον απελευθερωτικό αγώνα, ως τομεάρχης της ΕΟΚΑ στη Λευκωσία και εν συνεχεία ως Πρόεδρος του πολιτικού κλάδου της ΠΕΚΑ (Πολιτικής Επιτροπής Κυπριακού Αγώνα). Συμμετέσχε με θάρρος, με τόλμη, με αποφασιστικότητα αλλά και υπευθυνότητα. Τις ίδιες αρετές επέδειξε και μετά το τέλος του Αγώνα όταν, αν και νεότατος, ύστερα από επιλογή του Εθνάρχου Μακαρίου μετέσχε στην Ελληνοκυπριακή αντιπροσωπεία για τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου και μάλιστα, δεν δίστασε να εκφράσει τη διαφωνία του. Και εν συνεχεία, ως ένας από τους συντάκτες του πρώτου συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας, ως πρώτος υπουργός εσωτερικών, ήταν ο θεμελιωτής της εσωτερικής έννομης τάξης και ο βασικός συντελεστής του περάσματος από την αποικιοκρατία, στην Ανεξάρτητη Κυπριακή Δημοκρατία. Ως Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων καθιερώνει θεσμούς που υπηρετούν το κοινωνικό σύνολο και γίνεται ουσιαστικά πολύ ενωρίς ο θεμελιωτής του κράτους προνοίας στην Κύπρο, που αποτελεί κατάκτηση όμοια αυτής των πλέον προηγμένων κοινωνιών της Ευρώπης. Για πάρα πολλά χρόνια διετέλεσε μέλος του Δ.Σ. του Ιδρύματος Λεβέντη του οποίου είναι γνωστή η προσφορά στην Παιδεία και τον Πολιτισμό της Κύπρου και της Ελλάδος.

Η μετέπειτα πορεία του ως συνιδρυτή με τον Γλαύκο Κληρίδη, του Ενιαίου Κόμματος, ως μέλους της βουλής των Αντιπροσώπων και κοινοβουλευτικού εκπροσώπου, χαρακτηρίζεται από συνέπεια προς στις αρχές και τις αξίες του δημοκρατικού πολιτεύματος και της αναζήτησης λύσεων στα διαρκώς αναφυόμενα προβλήματα, με βάση τη δικαιοσύνη και τη βιωσιμότητα, αλλά και χωρίς απεμπόληση του πόθου για εθνική αποκατάσταση. Η στάση του κατά το εγκληματικό πραξικόπημα του 1974 ήταν συνεπής με την ως τότε πορεία του. Συνελήφθη και φυλακίσθηκε από τους πραξικοπηματίες και υπέστη πολλές ταλαιπωρίες.

Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας ο ρόλος του Τάσσου Παπαδόπουλου συνεχίζεται αναβαθμισμένος, εντός και εκτός της Κύπρου. Στις προεδρικές εκλογές της 16^ης Φεβρουαρίου του 2003 εκλέγεται πέμπτος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Υπογράφει τη συνθήκη προσχώρησης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για την προώθηση της οποίας είχε συμβάλει καθοριστικά ως πρόεδρος της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Βουλής. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα πέτυχε την ψήφιση 600 νομοθετημάτων τα πλείστα των οποίων με ομόφωνες αποφάσεις της Κυπριακής Βουλής.

Καθοριστική ήταν η συμβολή του Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου στην απόρριψη με τη συντριπτική πλειοψηφία του 76% του γνωστού σχεδίου Ανάν. Από το ιστορικό διάγγελμά του προς τον Κυπριακό λαό επιτρέψτε μου να σας διαβάσω λίγες γραμμές.

«…….Ελληνικέ Κυπριακέ Λαέ, λέει με τρεμάμενη φωνή ο Τάσσος Παπαδόπουλος.

Συνεκτιμώντας όλα τα δεδομένα με ψυχραιμία και αντικειμενικότητα, αλλά και με πλήρη συναίσθηση της ιστορικότητας των στιγμών και το βάρος της ευθύνης που μου αναλογεί, λυπούμαι ειλικρινά γιατί δεν μπορώ να αποδεχθώ και να υπογράψω το Σχέδιο Ανάν όπως, τελικά, διαμορφώθηκε.

Παρέλαβα Κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο. Δεν θα παραδώσω Κοινότητα χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς, και σε αναζήτηση κηδεμόνα. Και όλα αυτά έναντι κενών, παραπλανητικών, δήθεν, προσδοκιών. ΄Εναντι της ανεδαφικής ψευδαίσθησης ότι η Τουρκία θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της.

Έλληνικέ Κυπριακέ Λαέ, συνεχίζει ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας,

Στη ζυγαριά του ΝΑΙ και του Όχι, πολύ βαρύτερες και πολύ πιο επαχθείς θα είναι οι συνέπειες του ΝΑΙ.

Σε καλώ να απορρίψεις το σχέδιο Ανάν.

Σε καλώ να πεις στις 24 του Απρίλη ένα δυνατό ΟΧΙ.

Σε καλώ να υπερασπιστείς το δίκαιο, την αξιοπρέπεια και την ιστορία σου.

Με αίσθημα ευθύνης απέναντι στην Ιστορία, στο παρόν και το μέλλον της Κύπρου και του λαού μας, σε καλώ να μην υποθηκεύσεις το μέλλον στην πολιτική βούληση της Τουρκίας.

Να προασπιστείς την Κυπριακή Δημοκρατία, λέγοντας ΟΧΙ στην κατάλυσή της. Να συστρατευτείς για μια νέα, πιο ελπιδοφόρα πορεία επανένωσης της πατρίδας μας μέσα από την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση».

Εξοχώτατε Κύριε Πρόεδρε της Ελληνικής Δημοκρατίας,

Κυρίες και κύριοι,

Η σημερινή τελετή θα μπορούσε να έχει γίνει πολύ πιο πριν. Η ομόφωνη απόφαση της Συγκλήτου ύστερα από ομόφωνη πρόταση του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης είχε ληφθεί στο τέλος του 2007. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος αρνήθηκε κατηγορηματικά να γίνει τότε η τελετή επειδή είχε αρχίσει η προεκλογική περίοδος για τις προεδρικές εκλογές στις οποίες ήταν υποψήφιος. Η πολιτική ευθιξία και η δημοκρατική του ευαισθησία αποτελούν δείγμα και υπόδειγμα συμπεριφοράς δημοσίου ανδρός, που τόσο ανάγκη έχει σήμερα ο δημόσιος βίος μας.

Το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών που κατά την έκφραση του πρώτου Πρύτανή του, Κων/νου Σχινά «ήταν ο αμφικτυονικός δεσμός των απανταχού της γης επιστημόνων και φιλεπιστημόνων Ελλήνων» με ιδιαίτερη τιμή περιλαμβάνει και τυπικά από σήμερα στη χορεία των επιτίμων διδακτόρων του τον αείμνηστο αγωνιστή, πολιτικό και πνευματικό άνθρωπο Τάσσο Παπαδόπουλο. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος κατά την απόφαση της Συγκλήτου και διαβάζω από αυτήν: «καθ’ όλη τη μακρά περίοδο της συμμετοχής του στα δημόσια πράγματα της Κύπρου έχει προσφέρει ανεκτίμητες υπηρεσίες στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τον ελληνισμό και σε όλους όσοι οπουδήποτε της γης αγωνίζονται για την επικράτηση των αρχών της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της αξιοπρέπειας. Ακόμη αξίζει να επισημανθεί, συνεχίζει η απόφαση της Συγκλήτου, ότι η όλη του προσφορά και συμπεριφορά χαρακτηρίζεται από απόλυτη συνέπεια και προσήλωση στις αρχές και τις αξίες που συνιστούν διαχρονικά τον πυρήνα του πολιτισμού μας».

Η ΟΜΙΛΙΑ

ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΑΔΑΤΟΥ

ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ

ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΟΡΕΥΣΗ

ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΤΑΣΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

ΩΣ ΕΠΙΤΙΜΟΥ ΔΙΔΑΚΤΟΡΑ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ

ΣΤΙΣ 15 ΜΑΊΟΥ 2009


Εξοχότατε κύριε Πρόεδρε,

Μακαριότατε,

κύριε Πρύτανη,

κύριοι Υπουργοί,

κυρία Παπαδοπούλου,

Οι ιδέες, οι σκέψεις, οι αποφάσεις, οι πράξεις, η γενικότερη συμπεριφορά του ανθρώπου - εφ’ όσον ικανοποιηθούν οι βιολογικές του ανάγκες- εξαρτώνται καθοριστικά από το σύνολο των πολιτιστικών παραμέτρων, που υπάρχουν στον τόπο και το χρόνο, που ζει και δημιουργεί.

Η Παιδεία και η Εκπαίδευση, δεν αποτελεί μια ουδέτερη διαδικασία συσσώρευσης γνώσεων, αλλά μια ζώσα διεργασία που έχει ανάγκη το ζωντανό παράδειγμα ανθρώπων που ενσαρκώνουν στάσεις και αξίες ζωής.

Δεν αποτελεί γι’ αυτό αναχρονισμό ή έκφραση συντηρητικών πεποιθήσεων η αναγνώριση της σημασίας του Ελληνισμού στην μακραίωνη διαδρομή του, όπως επίσης και η αναγνώριση όλων εκείνων, όπως ο Τάσσος Παπαδόπουλος, που συνέβαλαν στη δημιουργία και την υπεράσπιση του.

«Τιμή σ’ εκείνους όπου στη ζωή των ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες», μας λέει ο Αλεξανδρινός ποιητής.

Η γέννηση της Δημοκρατίας στον ιερό αυτό τόπο της Αθήνας, η έκφραση του ορθού λόγου της Ιωνίας, η πρόδος της μαθηματικής επιστήμης στη Αλεξάνδρεια και στις Συρρακούσες αποτελούν εσαεί παρακαταθήκες του ελληνικού και παγκόσμιου πολιτισμού.

«Έχουμε πολίτευμα που δεν αντιγράφει των άλλων τους νόμους, αλλά πιο πολύ είμαστε εμείς παράδειγμα σε άλλους παρά μιμητές τους. Κι έχει τούτο το πολίτευμα το όνομα Δημοκρατία, γιατί δεν διοικούν οι λίγοι, αλλά οι περισσότεροι. Κι είναι όλοι οι πολίτες μπροστά στο νόμο ίσοι», μας λέει ο Περικλής στο Επιτάφιό του. Και σήμερα όλες ανεξαίρετα οι κυβερνήσεις σ’ όλο τον κόσμο ομνύουν αληθινά ή υποκριτικά σ’ αυτές τις αρχές της Αθηναϊκής δημοκρατίας.

Αναπόσπαστο τμήμα, πετράδι ανεκτίμητο του Ελληνισμού, του οποίου άξιο τέκνο αποτέλεσε ο τιμώμενος σήμερα με την κορυφαία διάκριση του Πανεπιστημίου μας, παραμένει εδώ και τέσσερις χιλιάδες χρόνια η Κύπρος.

Γιατί δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η διαιώνιση των αξιών ενός πολιτισμού δεν προκαλείται μέσα από τα γονίδια (ανύπαρκτων φυλών), αλλά από το περιεχόμενο και τις αξίες της παιδείας, που κάθε νέος άνθρωπος προσλαμβάνει στο γενέθλιο τόπο του.

«Εντολή μας αυτός ο κόσμος και γραμμένος μες στα σπλάχνα μας είναι», μας λέει ο Οδυσσέας Ελύτης.

Ο Τάσος Λιγνάδης αποφαίνεται: «…ό,τι έχουμε και δεν έχουμε βρίσκεται σ’ αυτό το χώμα. Ο, τι άξιον εστί, ό, τι στ’ αλήθεια ανέπαφο, το φυλάει η γη που έχει στοιχειώσει μέσα στα ζωντανά φαντάσματα της: ίσκιοι, ευχές στην πέτρα, κομμένα κεφάλια και χέρια σε μάρμαρα, όστρακα κραυγών σε πηλό, η κεντημένη κυρά Πηνελόπη, η Αρετούσα σαν άδειο παράθυρο, η Λυγερή του τραγουδιού και του Άδη τα πουλιά. Και οι ιερείς, οι χαιρετισμοί στο Ρόδο το Αμάραντο, τα οστά μας άνθη της αύριον».

Και ο Τάσος Λιγνάδης συνεχίζει: « Μνήμη είναι η ιθαγένεια. Χωρίς τη μνήμη δεν υπάρχει τίποτε. Κι ας λένε. Μόνον, όταν θυμάσαι, υπάρχεις στ’ αλήθεια. Και μόνον όταν υπάρχεις στ’ αλήθεια, είσαι στ’ αλήθεια ελεύθερος. Ελευθερία μονάχη είναι η μνήμη μας. Αλλοίμονο αν τη στερηθούμε. Πάνω σ’ αυτήν σε τεντωμένο σχοινί ισορροπούμε και υπάρχουμε…».

Από τους λαούς που υπάρχουν στο σημερινό κόσμο, τρεις είναι εκείνοι που έχουν τις πιο μακροχρόνιες μνήμες από το παρελθόν τους – οι Κινέζοι, οι Εβραίοι και οι Έλληνες. «Οι επιτυχίες του αρχαίου ελληνισμού ήταν πολυάριθμες και τεράστιες. Δεν εκτοπίστηκαν από τα επιτεύγματα οποιουδήποτε άλλου πολιτισμού ίσαμε τώρα», γράφει ο κορυφαίος για πολλούς ιστορικός του 20ου αιώνα Arnold Toynbee.

Η μνήμη μας σε μια λωτοφάγο εποχή σαν τη σημερινή ζητά σηματωρούς και κήρυκες. «Άνεμοι γέροντες, γενειοφόροι των παλαιών μου θαλασσών, φρουροί και κλειδοκράτορες», μας φέρνουν το νόημα της παρουσίας του Τάσου Παπαδόπουλου στην ταραγμένη και μαρτυρική Κύπρο.

Πέραν, όμως, από τα ιστορικά ντοκουμέντα, ο λαός και τα πολιτικά κόμματα της Κύπρου έχουν εκφράσει με λόγια και πράξεις την ελληνικότητα της Νήσου. Το κίνημα για την απελευθέρωση της Κύπρου άρχισε από την περίοδο της Τουρκοκρατίας, για να ισχυροποιηθεί την περίοδο της Αγγλικής κατοχής. Σε όλη αυτή τη χρονική περίοδο η απελευθέρωση συνδεόταν με την αυτοδιάθεση και την ένωση με την Ελλάδα.

Το σύνθημα της Ένωσης ήταν το απλούστερο και δημοκρατικότερο αίτημα που μπόρεσε να εκφράσει η Ελλάδα και ο ελληνισμός της Κύπρου. Εν τούτοις όμως, με ιστορικές ευθύνες της ηγετικής τάξης της Ελλάδας και ηγετικών κύκλων της Κύπρου, κατάντησε να εξοβελιστεί, ως βλασφημία, από το λεξιλόγιο των ελληνικών πολιτικών κομμάτων.

Τι σηματοδοτεί στ’ αλήθεια η αγωνιστική και πολιτική διαδρομή του Τάσσου Παπαδόπουλου στην ανατολικότερη εσχατιά του σύγχρονου ελληνισμού; Ο Τάσσος Παπαδόπουλος γεννήθηκε στη Λευκωσία στις 7 Ιανουαρίου του 1934. Απεβίωσε στην Κύπρο στις 12 Δεκεμβρίου του 2008. Σπούδασε νομικά στην Αγγλία. Αγωνίστηκε με αυταπάρνηση στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ. Έγινε βουλευτής, υπουργός και πρόεδρος του Δημοκρατικού κόμματος. Υπήρξε Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων και εξελέγη Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας στις 16 Φεβρουαρίου του 2003. Υπήρξε συντάκτης του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας, επίσημος συνομιλητής με την τουρκοκυπριακή πλευρά και αντιπροσώπευσε την Κύπρο σε πολλές προσφυγές στον ΟΗΕ και στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Προήδρευσε επίσης του Εθνικού Συμβουλίου της Κύπρου.

Όμως, κατά τη γνώμη μου υπάρχουν τρεις κορυφαίοι σταθμοί στη ζωή του Τάσου Παπαδόπουλου, που σηματοδοτούν τη διαχρονική προσφορά του στην παιδεία και τον πολιτισμό του ελληνισμού:

1. Η συμμετοχή του στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της Κύπρου μέσα από τη δράση του στην ΕΟΚΑ.
2. Η προφητική στάση του στις συμφωνίες της Ζυρίχης
3. Και ο πρωταγωνιστικός του ρόλος στην καταψήφιση του μειοδοτικού σχεδίου Ανάν από τον Κυπριακό λαό.

Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι αγώνες των λαών του Τρίτου Κόσμου ενάντια στις αποικιοκρατικές ευρωπαϊκές δυνάμεις επιτυγχάνουν την απελευθέρωση τους. Η Αγγλική αυτοκρατορία οδηγείται μοιραία και αναπόδραστα στους δέλτους της ιστορίας.

Ακολουθώντας αυτή την παγκόσμια εξέλιξη, ο ελληνισμός της Κύπρου ενώνει την εθνική παράδοση για εδαφική ολοκλήρωση της Ελλάδας με τους αγώνες αποτίναξης του αποικιοκρατικού ζυγού, όπως έκαναν με επιτυχία λαοί με μικρότερη ή και ελάχιστη ιστορική παράδοση.

Τη σκυτάλη του Αγώνα αναλαμβάνουν το 1955 οι Έλληνες της Κύπρου μέσα από την οργάνωση της ΕΟΚΑ. Αυτήν τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο η παραδοσιακή Αριστερά της Κύπρου αδυνατεί να αντιληφθεί ότι το αίτημα για την ένωση με την Ελλάδα, μιας χώρας, πράγματι του ΝΑΤΟ, είναι πατριωτική επιταγή συμβατή με τις διεθνικιστικές αντιλήψεις, τις οποίες είχαν εκφράσει οι ιδεολογικοί εθνάρχες του νέου σοσιαλιστικού κόσμου, που με την ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης καθορίζουν την τύχη πλειάδας λαών του πλανήτη.

Ο Φρήντριχ Ένγκελς ήδη από το 1882 έχει πει: « Μέχρι να λυθεί το εθνικό πρόβλημα της πατρίδας τους έχουν όχι μόνο δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση να είναι πρώτα απ’ όλα εθνικιστές και ύστερα διεθνιστές».

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, πιστός στο πατριωτικό του καθήκον, αναμετρήθηκε στα αλώνια του Διγενή παίζοντας με την ελευθερία και το θάνατο, κάθε μέρα και κάθε νύχτα από τη θέση του τομεάρχη της ΕΟΚΑ στη Λευκωσία ενάντια στην Αγγλική Κατοχή. Επίσης ήταν γενικός υπεύθυνος για όλη την Κύπρο της ΠΕΚΑ, πολιτικής οργάνωσης της ΕΟΚΑ. Ο υπεύθυνος της ΠΕΚΑ στις 11 Σεπτεμβρίου του 1958 σε διαταγή του είχε γράψει: «Στην ΠΕΚΑ πρέπει να συμμετέχουν εκτός των νέων και γέροντες και γυναίκες, ουδείς πρέπει να μείνει αχρησιμοποίητος, αλλά και ουδείς έχει το δικαίωμα να αρνηθεί τη συμβολή του στον αγώνα».

Ο ίδιος θεωρούσε τη συμμετοχή του στην ΕΟΚΑ πατριωτική υποχρέωση και γι΄αυτό ουδέποτε την καπηλεύθηκε δημόσια. Θεωρούσε ότι απλώς έκανε το καθήκον του. Όπως, δε, ο ίδιος έχει δηλώσει « Δεν είναι οι δέκα ή οι τριακόσιοι επώνυμοι που έκαναν τον Αγώνα. Δεν έκανα εγώ περισσότερα από ένα παιδί που πέταξε φυλλάδια και μπήκε έξι μήνες στη φυλακή. Τους ζήτησα να κάνουν έναν κατάλογο νεκρών και μαρτύρων. Τίποτα άλλο. Όλα τ΄ άλλα αποτελούν αποκλεισμό των χιλιάδων που αγωνίστηκαν. Ο Μάο έλεγε ότι οι επαναστάτες είναι ψάρια που δεν μπορούν να κινηθούν χωρίς νερό. Το νερό είναι ο κόσμος. Και η ΕΟΚΑ δεν θα είχε επιτύχει τίποτα χωρίς την υποστήριξή του. »

Αγωνιστές της ΕΟΚΑ φυλακίστηκαν και έδωσαν το αίμα τους, όπως πριν είχαν κάνει αγωνιστές από τη Μακεδονία, την Ήπειρο, την Κρήτη και άλλες περιοχές που αποτελούν τη σημερινή Ελλάδα. Ένας από τους ήρωες του Ελληνισμού είναι ο Γρηγόρης Αυξεντίου, που αγωνίστηκε για δέκα ώρες περικυκλωμένος σε μια σπηλιά στη Μονή Μαχαιρά, χωρίς να παραδοθεί στους Άγγλους καταχτητές. Ανάλογη τύχη μπορούσε να έχει και ο Τάσος Παπαδόπουλος. Ο Γιάννης Ρίτσος, που έχει τιμηθεί με το βραβείο Λένιν, μέσα από την πένα του αποτυπώνει την αγωνία και την απόφαση του Γρηγόρη Αυξεντίου να θυσιάσει τη ζωή του για την Ελλάδα και την Κύπρο:

«… Ίσως και να μπορούσα να γλυτώσω. Ίσως μπορούσα

ν΄ αντέξω την καταφρόνια ή τη συγγνώμη ή και τη λησμονιά των

άλλων. Όμως εγώ θα μπορούσα

να λησμονήσω το φως που ονειρευτήκαμε μαζί; κείνο το μέγα

καρδιοχτύπι της σημαία μας ; Θα μπορούσα

να βολευτώ στον ίσκιο μιας γωνιάς με σταυρωμένα τα χέρια γύρω

στα σταυρωμένα γόνατα

σα μνησίκακη, μεμψίμοιρη ή αμέτοχη αράχνη

που πλέκει μόνο με το σάλιο της τα δίχτυα της;…»

Και συνεχίζει:

«…Είμουν ίσως μικρός για τη δόξα – ίσως μικρός

για μια τέτοια ευτυχία. Μια πράξη σωστή

είναι ένα πήδημα του ανθρώπου έξω απ’ τη μοναξιά. Είναι το

σφίξιμο

χιλιάδων χεριών και ο όρκος όλων. Είμαι έτοιμος… »

Η δεύτερη ιστορική στιγμή του Τάσσου Παπαδόπουλου είναι η στάση του στις συμφωνίες της Ζυρίχης – Λονδίνου, που αποτέλεσαν κοντόφθαλμο μυωπικό συμβιβασμό της Ελλάδας με την Αγγλία και την Τουρκία. Συμβιβασμός που αναπόδραστα οδήγησε τη νήσο στη σημερινή στρατιωτική κατοχή του βόρειου τμήματος της από τις τουρκικές δυνάμεις. Μια στρατιωτική κατοχή, που συνεχίζεται και σήμερα, χωρίς οι μεγάλες δυνάμεις και οι διεθνείς οργανισμοί να ενδιαφέρονται να επιβάλλουν το δίκαιο. Αλλά ούτε και οι σημερινές πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα θεωρούν ότι η στρατιωτική κατοχή της Βόρειας Κύπρου αποτελεί πρώτη προτεραιότητα στις σχέσεις τους με την Τουρκία.

Παραμένουν ιστορικά χωρίς δικαίωση οι λόγοι για τους οποίους οι τότε πολιτικές δυνάμεις της Ελλάδας απεδέχθησαν τη συμφωνία Ζυρίχης-Λονδίνου. Έγκαιρα και με προφητική οξυδέρκεια ο Γεώργιος Σεφέρης, όντας πρεσβευτής της Ελλάδας στο Λονδίνο, είχε γράψει στις 25 Δεκεμβρίου 1958 σε απόρρητη επιστολή του στον τότε υπουργό της Ελλάδας Ευαγ. Αβέρωφ ότι οι σχεδιαζόμενες συμφωνίες θα έχουν τραγική κατάληξη για την Κύπρο. Αναφέρει μεταξύ άλλων ο Σεφέρης ότι: « Τώρα, διά του προσχεδίου, η δικλείς αυτή περιέρχεται εις χείρας Τούρκων, η διχοτόμησις προετοιμάζεται ως ώριμος καρπός (διεθνείς τίτλοι, χωρισμός των δύο πληθυσμών ουδείς συγχωνευτικός αυτός θεσμός, αναλογίαι…)». Ο Ευαγ. Αβέρωφ απάντησε λέγοντας ότι η Ελλάδα αυτή την περίοδο είχε να λύσει προβλήματα οικονομικής ανάπτυξης της χώρας και υπεράσπισης του καθεστώτος και όχι αντιπαράθεσης με τους συμμάχους.

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος όντας μέλος της Αντιπροσωπείας του Προέδρου Μακαρίου διαφώνησε με την υπογραφή των Συμφωνιών. Η στάση του Τάσσου Παπαδόπουλου στις συμφωνίες της Ζυρίχης- Λονδίνου είναι δείγμα της ευθυκρισίας και της διορατικότητας που τον διέκρινε σε όλη τη διάρκεια του πολιτικού του βίου.

Σε σύσκεψη που συγκάλεσε ο Μακάριος με τους πολιτικούς της Κύπρου όλων των παρατάξεων, αμέσως μετά την υπογραφή των Συμφωνιών, ο Τάσσος Παπαδόπουλος κατέθεσε εκ νέου τη διαφωνία του λέγοντας: «ο λαός έδειξε θλίψη και το ηθικό του κατέπεσε, όταν άκουσε μια τέτοια λύση».

Κορυφαίο, όμως, γεγονός της πολιτικής ιστορίας του Τάσσου Παπαδόπουλου ήταν η στάση του στο σχέδιο Ανάν. Ένα σχέδιο που εάν εψηφίζετο θα θεσμοθετούσε οριστικά και αμετάκλητα τη διαίρεση της νήσου σε δύο κρατίδια και επιπλέον η τούρκικη πλευρά θα είχε συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα παρέμβασης στη λειτουργία και τις αποφάσεις της νότιας Κύπρου.

Γιατί, όπως ο σημερινός Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας – που μας τιμά με την παρουσία του- ως υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου μου είχε δηλώσει, σε συνέντευξη, που είχα την τιμή να μου παραχωρήσει το 1987: «…Και συνοψίζοντας λέγω και το έχει επαναλάβει κατά κόρον και ο πρωθυπουργός, ότι δεν πρόκειται – δεν μπορεί – να εξευρεθεί λύση μόνιμη και δίκαιη για το Κυπριακό χωρίς την αποχώρηση των Τουρκικών στρατευμάτων κατοχής…»

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, στο ιστορικό διάγγελμά του στον κυπριακό λαό για το επικείμενο δημοψήφισμα του σχεδίου Ανάν στις 24 Απριλίου 2004, θεώρησε χρέος του να υπακούσει στις επιταγές της Ιστορίας και να κάνει πράξη τον όρκο των Αθηναίων εφήβων, που έδιναν πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια στο Ναό της Αγραύλου, κάτω από την Ακρόπολη:

«….την πατρίδα δε ουκ ελάσσω παραδώσω,

πλείω δε και αρείω όσης αν παραδέξωμαι»

Ο ίδιος επίσης στο διάγγελμά του ανέφερε χαρακτηριστικά:

«Συνεκτιμώντας όλα τα δεδομένα με ψυχραιμία και αντικειμενικότητα αλλά και με πλήρη συναίσθηση της ιστορικότητας των στιγμών και το βάρος της ευθύνης που μου αναλογεί, λυπούμαι ειλικρινά, γιατί δεν μπορώ να αποδεχτώ και να υπογράψω το Σχέδιο Ανάν όπως, τελικά διαμορφώθηκε.

Παρέλαβα Κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο. Δεν θα παραδώσω Κοινότητα χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα».

Για όσους, όμως, αγωνιούν ακόμα, μήπως η υπεράσπιση των βωμών και εστιών του ελληνισμού έρχεται σε αντιπαράθεση με τα οικονομικά τους συμφέροντα στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, θα τους λέγαμε ότι αυτός ο τόπος θα συνεχίσει να ζει όσο υπάρχουν ηγέτες σαν τον Τάσσο Παπαδόπουλο, που ενάντια στους ανέμους των καιρών αρνούνται να μηδίσουν. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι:

Περισσότερη τιμή τους πρέπει,

όταν προβλέπουν, (και πολλοί προβλέπουν)

πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος

και οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε;

Εκτός, όμως, από τις τρεις κορυφαίες στιγμές της αγωνιστικής και πολιτικής του διαδρομής ο Τάσσος Παπαδόπουλος είχε σημαντικά πολιτικά επιτεύγματα. Έγινε υπουργός σε ηλικία 24 ετών. Ήταν εισηγητής της δωρεάν Παιδείας και ιδρυτής των Κοινωνικών Ασφαλίσεων στην Κύπρο. Στο πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου, τον Ιούλιο του 1974, συνελήφθη και φυλακίστηκε από τους κινηματίες για την αντιδικτατορική του δράση και προσήλωση στις δημοκρατικές αρχές. Ως υπεύθυνος πολιτικός ηγέτης συνεργάστηκε με πολιτικά κόμματα, που είχαν διαφορετικό κοινωνικό πρόγραμμα, όπως το ΑΚΕΛ, γιατί πίστευε ότι η τύχη της πατρίδας είναι υπεράνω των συγκυριακών πολιτικών προγραμμάτων. Είχε την τύχη ως Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας να υπογράψει την Συμφωνία Ένταξης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση την 1η Μαΐου 2006, κάνοντας έτσι πράξη το κείμενο του Ελληνιστή Μόσχου που έγραψε τον 2ο αιώνα π.Χ. ότι:

« Ευρώπη ποτε Κύπρις επί γλυκύν ήκεν όνειρον, Νυκτός ότε τρίτατον λάχος ίσταται εγγύθι δι’ ηώς»

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος απέδειξε με τα έργα του ότι η λευτεριά κερδίζεται με αγώνες· με το ντουφέκι στον ώμο και με την ψήφο στις κάλπες. Ο ίδιος στο ιστορικό του διάγγελμα για την καταψήφιση του σχεδίου Ανάν τόνισε: «κάθε λαός διαμορφώνει και γράφει τη δική του ιστορία. Άλλοτε με απελευθερωτικούς και κοινωνικούς αγώνες, άλλοτε με δημοκρατικές διαδικασίες δια της ψήφου του».

Ο Ελληνισμός στη μακραίωνη διαδρομή του μπόρεσε να αντέξει στις θύελλες της ιστορίας και να κρατηθεί όρθιος, γιατί το υπαρξιακό έρμα των αναζητήσεών του, το βαρύ φορτίο του πολιτισμού του, είχε την τύχη να το σηκώσουν στους ώμους του άνδρες με περίσσιο θάρρος και σπάνια νοητική δύναμη. Ένας τέτοιος άνδρα υπήρξε ο Τάσσος Παπαδόπουλος, που αρνήθηκε τον δυτικό κοσμοπολιτισμό των ριψάσπιδων.

« Βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες.

Τούτες τις πέτρες τις εσήκωσα όσο βάσταξα

Τούτες τις πέτρες τις αγάπησα όσο βάσταξα

Τούτες τις πέτρες, τη μοίρα μου»

Η Κύπρος πληρώνει ακόμα την αδυναμία της ηγετικής τάξης της Ελλάδας να υπερασπιστεί στην πράξη τα ιστορικά δικαιώματα των ελληνικών εστιών υποτασσόμενη στο ηττοπαθές διπλωματικό δόγμα ότι η Ελλάδα μπορεί να κερδίσει πατριωτικούς αγώνες μόνο κάτω από τη σκέπη των Μεγάλων Δυνάμεων.

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος σε όλη τη διάρκεια της ζωής του υπηρέτησε με αυταπάρνηση, οξυδέρκεια και παρρησία τις αξίες του οικουμενικού ελληνισμού και υπήρξε γι’ αυτό άξιος της πατρίδας και φωτεινό παράδειγμα για τις ερχόμενες γενιές. Το μήνυμα της θυσίας και του αγώνα χαρακτήριζε όλη την ιστορική του διαδρομή. Και ο Ποιητής έχει πει:

«Ναι. Όμως ο μαντατοφόρος τρέχει

κι όσο μακρύς κι αν είναι ο δρόμος του, θα φέρει

σ΄ αυτούς που γύρευαν να αλυσοδέσουν τον Ελλήσποντο

το φοβερό μήνυμα της Σαλαμίνας

Φωνή Κυρίου επί των υδάτων,

Νήσος τις εστί»

Θα ήταν ταιριαστό, όμως, να κλείσω την ομιλία μου με τους στίχους του δημοτικού τραγουδιού:

« τ’ αντρειωμένου τ’ άρματα δεν πρέπει να πουλιώνται,

μον’ πρέπει τους στην εκκλησιά κι εκεί να λειτουργιώνται.

Πρέπει να κρέμονται ψηλά σ’ αραχνιασμένο πύργο,

να τρώει η σκουριά το σίδερο κι η γη τον αντρειωμένο».

Αντιφώνηση της κυρίας Φωτεινής Παπαδοπούλου

στην τελετή αναγόρευσης του Τάσσου Παπαδόπουλου

σε Επίτιμο Διδάκτορα του Παιδαγωγικού Τμήματος

Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών

----------------------------------

Πανεπιστήμιο Αθηνών, 15 Μαΐου 2009

Με πολλή συγκίνηση, παραλαμβάνω, εξ ονόματος του αειμνήστου συζύγου μου, τέως Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσσου Παπαδόπουλου, το Διδακτορικό Δίπλωμα, που μεταθανάτια απονέμει σε αυτόν το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Διερμηνεύοντας και τα αισθήματα των παιδιών μας, ευχαριστώ θερμότατα τον Πρόεδρο, κύριο Ιωάννη Παπαδάτο και τα μέλη της Γενικής Συνέλευσης του Παιδαγωγικού Τμήματος, για την απόφασή τους να απονέμουν στον Τάσσο Παπαδόπουλο τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα του Τμήματος. Τον ευχαριστώ και για τον καλό και συγκινητικό λόγο του, στην παρουσίαση του έργου του τιμωμένου.

Ευχαριστώ επίσης τον Πρύτανη καθηγητή κύριο Χρήστο Κίττα και τα μέλη της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου Αθηνών για την επικύρωση της απόφασης του Παιδαγωγικού Τμήματος και για τη συγκατάνευσή τους στην απόδοση της μεγάλης αυτής τιμής στον Τάσσο Παπαδόπουλο.

Ιδιαίτερες ευχαριστίες απευθύνω προς τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, κ. Κάρολο Παπούλια, για την τιμητική παρουσία του στη σημερινή τελετή. Ο σύζυγός μου, μεγάλως και ειλικρινώς εκτιμούσε τον Πρόεδρο Παπούλια, για το ήθος, την ακεραιότητα, την εντιμότητα και τον πατριωτισμό του πολιτικού και πολιτειακού ανδρός, και ιδιαιτέρως συνεκινείτο από την προς την Κύπρο αγάπη του και από την έμπρακτη στήριξη που με συνέπεια παρέχει στον αγώνα για την δικαίωση του Κυπριακού Ελληνισμού.

Εξοχότατε κύριε Πρόεδρε της Ελληνικής Δημοκρατίας,

Ως γυναίκα, ατύχησα να απολέσω πρόωρα και απροσδόκητα το σύντροφο της ζωής μου. Ως σύζυγος, όμως, ευτύχησα να συνοδεύσω ένα αξιοπρεπή άνδρα, ένα αξιοπρεπή Έλληνα, και να αγρυπνήσω μαζί του στις ατέλειωτες νύχτες των βασανιστικών αγωνιών του και των ωραίων αγώνων του για τη σωτηρία και το καλύτερο μέλλον του αδικημένου νησιού μας. Ευτύχησα, ως σύζυγος, να βιώσω τη δραματική συγκίνηση και το συγκλονιστικό κάλλος της εναγώνιας πορείας ενός ανθρώπου, που είχε το θάρρος να μην υποχωρεί σε ταπεινωτικά κελεύσματα, και την τόλμη να προχωρεί στην ευθεία οδό της εθνικής αξιοπρέπειας. Ευτύχησα, ως σύζυγος, να είμαι πλάι στον Τάσσο Παπαδόπουλο του μεγάλου και ηχηρού «Όχι», σε μια κρίσιμη ώρα, που μετρούσε την ανθεκτικότητα της ελληνικής ψυχής και τη μεγαλοσύνη της ελληνικής καρδιάς. Ευτύχησα να τον δω να υπογράφει τη ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να μετέχω στη μεγάλη χαρά του για την εισαγωγή του ευρωπαϊκού νομίσματος στην Κύπρο.

Είναι για εμένα εξαιρετικά δύσκολο να μιλώ δημόσια για τον άνδρα της ζωής μου. Επιλέγω τη σιωπή και περιορίζομαι στις αναμνήσεις. Απολογούμαι, γιατί σήμερα υποχρεούμαι να αρθρώσω κάποιο λόγο για τον άνθρωπο που μεταλαμπάδευσε σε εμένα και στα παιδιά μας, την πίστη σε αρχές, σε αξίες και σε ιδεώδη. Για τον πατέρα και σύζυγο, που δεν κουράστηκε ποτέ να μιλά, εν οίκω και εν δήμω, για τις διαχρονικές και πανανθρώπινες αρετές της ελληνικής παιδείας και του ελληνικού πολιτισμού. Για τον πολιτικό άνδρα και Πρόεδρο, που αφιέρωσε και ανάλωσε τη ζωή του ολόκληρη στην υπηρεσία της πατρίδας του και στους αγώνες για τη δικαίωση του αδικημένου λαού μας. Για τον Τάσσο Παπαδόπουλο, που μέχρι την ύστατη ώρα της ζωής του δεν έπαυσε να νοιάζεται για τη μοίρα και το μέλλον της αγαπημένης γης του. Αυτής της γης, της Κυπραίας γης, που μέσα στις αλλεπάλληλες δοκιμασίες των ελληνικών αιώνων της Ιστορίας της, αρνείται να απελπισθεί, και επιμένει να ελπίζει και να μάχεται για τη λύτρωσή της.

Έφυγε, με αδικαίωτους τους οραματισμούς του για μια ελεύθερη και επανενωμένη Κύπρο. Για τους πολλούς που τον αγάπησαν, μένει η θλίψη της απώλειας και η μνήμη ενός ωραίου Έλληνα αγωνιστή. Και για όλους μας, μένει και διαρκεί ο καθαρός πολιτικός λόγος του και η φωνή της ανυπότακτης ψυχής του. Για να εμπνέουν και να καθοδηγούν, στη μεγάλη και ανηφορική πορεία για τη σωτηρία της Κύπρου και την επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού.

Παραλαμβάνουσα σήμερα το Διδακτορικό Δίπλωμα που απονέμεται στον Τάσσο Παπαδόπουλο, καταθέτω τη μεγάλη τιμή που του αποδίδεται, σε όλους του Έλληνες της Κύπρου, που συνεχίζουν να πιστεύουν στην ωραιότητα και στη λαμπρότητα των αγώνων για ελευθερία, δημοκρατία και δικαιοσύνη.

Σας ευχαριστώ.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ- ΡΙΜΑΧΟΣ