Τάσσος

H Επιτροπή για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Κύπρο, αναδημοσιεύει άρθρο του Γιώργου Ηλιάδη για τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Το συνοδεύουμε με τη γελοιογραφία του ανεπανάληπτου ΠΙΝ, της περασμένης Κυριακής.

Τάσσος Παπαδόπουλος
του Γιώργου Ηλιάδη

Σαν σήμερα, πριν δύο χρόνια, ο χάρος κτύπησε τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Πέθανε στις 13:05 της 12ης Δεκεμβρίου.

Και μαζί του πέθανε και ένα κομμάτι από τον καθένα μας.

Τον Τάσσο Παπαδόπουλο ως αγωνιστή της ΕΟΚΑ, ως ένα από τους αρχιτέκτονες της Κυπριακής Δημοκρατίας και ως ηγέτη, ήδη τον έκρινε και τον καταξίωσε η Ιστορία, αλλά και ο ίδιος ο λαός που του έστησε αχειροποίητο μνημείο αγάπης και σεβασμού στην ψυχή και στην καρδιά του.

Είναι δύσκολο να διαγραφεί η πολυσύνθετη, πολυδιάστατη και φωτεινή προσωπικότητα του Τάσσου Παπαδόπουλου και να προβληθεί ο άνθρωπος Τάσσος, μέσα στις περιορισμένες γραμμές αυτού του άρθρου, ή να ενταχθεί η προσωπικότητα του ηγέτη μέσα σε κοινότυπες ταξινομήσεις και λογικά σχήματα.

Τον έζησα 40 χρόνια. Και τον έζησα σε όλες τις φάσεις της πολυτάραχης ζωής του. Και τον θαύμασα. Για την άνεση και την αξιοπρέπεια με την οποία εκινείτο και μιλούσε. Και κυρίως με την αποφασιστικότητα που ενεργούσε.

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος ήταν ένα κράμα περηφάνιας και απλότητας. Ιδεολόγος και αγωνιστής, άτεγκτος και αλύγιστος σε θέματα που θεωρούσε βασικά για την σωτηρία της Κύπρου, με βαθειά επίγνωση της ευθύνης που του φόρτωσε η Ελληνική Ιστορία και το αγωνιστικό του παρελθόν.

Όταν έπρεπε, ήξερε πώς να συγκεντρώσει την υποστήριξη του 76% του λαού και όμως ουδέποτε επιχείρησε να το κεφαλαιοποιήσει προς όφελος του και να χρησιμοποιήσει την παντοδυναμία που του έδινε αυτό το 76% για να συντρίψει, όπως θα μπορούσε να το κάνει, την μειοψηφία που από εμπάθεια ή άγνοια ή προσωπικό συμφέρον, αυτόβουλα ή υποβολιμαία απεργάζοντο συνεχώς την πολιτική φθορά του και τον εξαφανισμό του από την πολιτική σκηνή.

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος ήταν ταυτόχρονα οραματιστής αλλά και μεγάλος ρεαλιστής. Με καθαρότητα μυαλού και νέες ιδέες, αντιμετώπιζε τα περίπλοκα θέματα της δημόσιας ζωής, είτε αυτά ήταν διοικητικά, οικονομικά, εσωτερικά ή διεθνή.

Για αυτό δεν θα επιχειρήσω μέσα σε αυτές τις λίγες γραμμές αναφορά στο συνολικό έργο και στην προσωπικότητα του Τάσσου Παπαδόπουλου.

Έχει, όμως, λεχθεί ότι ο Τάσσος ήταν αυταρχικός, διοικούσε με ετσιθελισμό και φρόντιζε να έχει γύρω του πειθήνια όργανα που να εκτελούν τις δικές του αποφάσεις.

Αυτός είναι ένα μύθος. Αν η άποψη του Τάσσου συχνά επικρατούσε, αυτό ήταν αποτέλεσμα επικρατέστερων επιχειρημάτων και υπερίσχυση της υπέρτατης λογικής και αφαιρετικής ικανότητας που τον διέκρινε.

Ήξερε τόσα πολλά και τα ήξερε καλά!

Ήταν καλλιεργημένος, μορφωμένος…Μπορούσε να συζητά εξειδικευμένα θέματα, επί ίσοις όροις, με ειδικούς.

Πόσα ψεύδη και πόσες αβάσιμες εκδοχές δεν έχουμε ακούσει, που μόνο σκοπό και επιδίωξη έχουν τον διασυρμό του νεκρού Τάσσου για να δικαιώσουν κάποιων τις αφελείς και επιζήμιες για τον τόπο επιλογές; Από τη μια μας έλεγαν πως δεν ήθελε λύση, τώρα μας λένε ότι αυτός δέχτηκε την εκ περιτροπής προεδρία και την παραμονή 50 χιλιάδων εποίκων. Μας λένε για «λάθη» που διέπραξε στο Μπούργκενστοκ, πως απομόνωσε την Κύπρο και συνεχώς «ανακαλύπτουν» και άλλα… «λάθη»!

Η πραγματικότητα είναι ότι ένα ήταν το λάθος του Τάσσου. Που πίστωσε τον Χριστόφια και την ηγεσία του ΑΚΕΛ, έστω και με ίχνη στοιχειώδους πολιτικής εντιμότητας και πολιτικής κρίσης.

Δύο χρόνια μετά τον θάνατο του, αισθανόμαστε την έλλειψη της καθοδήγησης και της πολιτικής σοφίας του. Και ενώ είναι φυσικό και ανθρώπινο, το πέρασμα του χρόνου να απαλύνει την οδύνη και να απαμβλύνει τον πόνο της απώλειας, τώρα δύο χρόνια μετά τον θάνατο του, εμείς που πρέπει να θεωρούμε τους εαυτούς μας προνομιούχους που τον γνωρίσαμε ως άνθρωπο και ως ηγέτη, αισθανόμαστε πιο έντονη την απουσία του και το κενό που άφησε.

Είναι κι αυτό ένα άλλο μέτρο της μεγαλοσύνης του.

Το πέρασμα του από τα χώματα της Κύπρου χάραξε την πορεία και έδειξε τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε για την εθνική και φυσική επιβίωση του Ελληνισμού της Κύπρου.

Και αυτό τον δρόμο οφείλουμε να ακολουθήσουμε, αν δεν θέλουμε να έχουμε το θλιβερό προνόμιο να ήμαστε η τελευταία γενιά του Ελληνισμού στην Κύπρο, όπως έλεγε και ο Τάσσος Παπαδόπουλος.

Επιμέλεια: Ρίμαχος για το christofias-watch