"Εγώ φταίω (β') και το αυτομαστίγωμα"

Εμείς φταίμε λαλώ σου...μεν επιμένεις σιόρ!

Ο Σάββας Παύλου, εκπαιδευτικός και συγγραφέας, με ένα αξιέπαινο άρθρο του, αποτυπώνει με εύστοχο τρόπο την άθλια στρατηγική του ΔΗΣΑΚΕΛ, που προσπαθεί να επιρρίψει τις ευθύνες «για πάσα νόσον και πάσαν μαλακίαν» στην εληνοκυπριακή πλευρά, ούτως ώστε να οδηγηθούμε στο δημοψήφισμα, αισθανόμενοι τύψεις και ενοχές, για την τουρκική εισβολή του 1974, για τη συνεχιζόμενη κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων μας δικαιωμάτων, για τους 1619 αγνοούμενους, για τις χιλιάδες των νεκρών αγωνιστών μας, για τις χιλιάδες των βιασμένων γυναικών μας, για τις επαίσχυντες λεηλασίες στα σπίτια μας, στις εκκλησίες μας, στους τάφους των παππούδων μας.


Παραθέτουμε ολόκληρο το άρθρο όπως αυτό δημοσιεύτηκε στο Φιλελεύθερο της Κυριακής 03/01/2010:


"Εγώ φταίω (β') και το αυτομαστίγωμα"

Αναφέραμε στο προηγούμενο σημείωμα ότι, μετά την ήττα του 1974, μπροστά στο ασήκωτο και συνεχές βάρος της κατοχής, πολλά μέλη της κυπριακής κοινωνίας αισθανόμενα ότι δεν μπορούν να ανατρέψουν τα κατοχικά δεδομένα, βλέποντας τις δυνατότητες της Κύπρου περιορισμένες, καθώς και το συμβιβασμό στον οποίο την οδηγούν, αρχίζουν να δικαιολογούν κάθε τουρκική αυθαιρεσία και εγκληματικότητα.


Το φρικιαστικό έγκλημα της Τουρκίας, που συντελέστηκε εις βάρος της Κύπρου, θέλει άλλη στάση και προοπτική, που η κοινωνία μας δεν είναι διατεθειμένη να την επιλέξει. Απαιτεί τίμημα, που δεν διανοείται να το καταβάλει. Όμως, αν πει τα πράγματα με το όνομά τους σημαίνει ότι παραδέχεται έναν εξευτελισμό με τη θέλησή της. Γι’ αυτό πρέπει να χρυσώσει το χάπι με δικαιολογίες, ευσεβοποθισμούς, ανοησίες, αυτομαστίγωμα.


Έτσι ξαναγράφεται η Ιστορία της Κύπρου με νέες προσεγγίσεις, τα θύματα πρέπει να αισθάνονται θύτες, οι αδικημένοι πρέπει να αισθάνονται ως αδικούντες, αυτοί που υπέστησαν τις συνέπειες του τουρκικού επεκτατισμού πρέπει να αισθάνονται φταίχτες.


Γι’ αυτό ξαναγράφεται η Ιστορία με βάση τη λεπτομέρεια, διαγράφεται το κυρίαρχο, δηλαδή οι λογικές του τουρκικού επεκτατισμού, του αγγλικού νεοϊμπεριαλισμού και των αμερικανικών συμφερόντων, και αναδεικνύεται η λεπτομέρεια, το ήσσονος σημασίας γεγονός, για να εξηγηθεί η πορεία της Κύπρου. Με βάση το μικρό, το μεμονωμένο και το περιθωριακό, με βάση την ανθυπολεπτομέρεια, εξηγείται το όλον, το καθολικό και το γενικό.


Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Παλαιός συνδικαλιστής της αριστεράς, επεξηγώντας γιατί φτάσαμε ως εδώ, στην τουρκική εισβολή και κατοχή, ανέφερε και τα εξής ανεπανάληπτα:


Ένας από τους λόγους που χάσαμε την Κύπρο, είναι γιατί δεν δείξαμε τον αναγκαίο σεβασμό και την προσοχή στους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας. Και παραθέτει τη δική του μαρτυρία: ότι όταν οι συνδικαλιστές της ΠΕΟ πήγαιναν σε συγκέντρωση εργαζομένων, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, οι Έλληνες εργάτες της αριστεράς, μετά την ενημέρωσή τους στα ελληνικά (για το τι ζήτησε η συνδικαλιστική τους οργάνωση, τι απάντησε η εργοδοσία και ποιες σκέψεις υπάρχουν περί του πρακτέου) δεν άκουγαν με προσοχή και την πληροφόρηση στα τουρκικά, που ακολουθούσε από Τουρκοκύπριο συνδικαλιστή.

Εσύ άπλωσες το κόκκινο χαλί...χώνεψε το!

Σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γης, υπάρχει η ίδια στάση και συμπεριφορά όταν υπάρχει ενημέρωση για το ίδιο θέμα, πρώτα στη γλώσσα της πλειοψηφίας και, αμέσως μετά, στη γλώσσα της μειοψηφίας. Είναι πολύ φυσιολογικό, μετά την ενημέρωση στα ελληνικά, να επικρατήσει χαλάρωση. Η πλειοψηφία έχει ενημερωθεί, αφού όλοι οι Έλληνες εργάτες και οι περισσότεροι Τούρκοι, που γνώριζαν ελληνικά, έμαθαν και κατανόησαν τα λεχθέντα. Ακόμη, οι άλλοι Τούρκοι, που δεν ήξεραν ελληνικά, πληροφορούνταν χοντρικά, για τα θέματά τους, ερωτώντας τους άλλους Τούρκους, που κατανοούσαν τη γλώσσα της πρώτης πληροφόρησης.


Από τη στιγμή που οι Έλληνες εργάτες και οι Τούρκοι που ήξεραν ελληνικά πληροφορήθηκαν για εκείνο που τους ενδιέφερε (ένα ποσοστό που υπερέβαινε το 90%), τότε θα χαλαρώσουν, θα ανάψουν τσιγάρο, θα αρχίσουν την ψιλοκουβέντα με τους διπλανούς τους. Οι άνθρωποι ήταν απλώς φυσιολογικοί, άνθρωποι του μόχθου και της δουλειάς, με χίλια προβλήματα και έγνοιες και σύμφωνα με τους στοιχειώδεις νόμους της κυβερνητικής και της εργονομίας δεν μπορούν να προβαίνουν σε άσκοπη σπατάλη δυνάμεων.


Αυτοί που θα περίμεναν ότι μετά την πληροφόρηση στα ελληνικά πως οι Έλληνες (και οι Τούρκοι που γνώριζαν ελληνικά) θα στέκονταν προσοχή, μέχρι να ενημερωθούν και οι άλλοι (το υπόλοιπο 8 με 10%) που γνώριζαν μόνο τουρκικά, σημαίνει ότι δεν υπήρξαν ποτέ εργάτες, ή δεν ξέρουν τι σημαίνει άνθρωπος του μόχθου και της δουλειάς, ή ακόμη αγνοούν βασικούς νόμους της εργονομίας και της κυβερνητικής. Για να μην πω ότι ακόμη και στα λουσάτα συνέδρια και συνδιασκέψεις στην Ευρώπη, τα ίδια φαινόμενα παρατηρούνται, δηλαδή χαλάρωση όταν ακολουθεί ενημέρωση σε δεύτερη γλώσσα, που γνωρίζει η μειοψηφία των συνέδρων.


Όμως,όπως είπαμε, το κόλπο πρέπει να συνεχίσει, πρέπει να ευρεθούν σημεία και λεπτομέρειες για να ρίξουμε το φταίξιμο, για πάσα νόσον και πάσαν μαλακίαν, στον Κυπριακό ελληνισμό, έτσι που αισθανόμενος ένοχος να συναινέσει στην αναξιοπρέπεια που τον οδηγούν. Σε λίγο, πολλοί θα επιρρίπτουν ευθύνες για την εξέλιξη του Κυπριακού και θα οδύρονται γιατί π.χ. κάποιος γεωργός της Πάφου, μετά το 1964, δεν κάλεσε όλους τους Τουρκοκύπριους του χωριού του στο γάμο της κόρης του, γιατί ο ταχυδρόμος πήρε τις επιστολές πρώτα στον ελληνικό τομέα κι ύστερα στα σπίτια των Τουρκοκυπρίων, κ.λπ. κ.λπ.


Γεμίσαμε από ειδικούς της λεπτομέρειας, εμπειρογνώμονες του ανούσιου και του περιττού, επιστήμονες του άσχετου, επαΐοντες του μηδαμινού. Και εξαφανίζεται κάθε αναφορά στο κυρίαρχο, που είναι ο τουρκικός επεκτατισμός, η αγγλική αποικιοκρατία και τα αμερικανικά συμφέροντα. Αυτό που ο Καρλ Μαρξ αρκετές φορές ανέφερε στα κείμενά του, ως χαρακτηριστικό παράδειγμα στρέβλωσης και τσαρλατανισμού: Ότι χάνουμε το δάσος για το δέντρο.


ΕΥΑΓΟΡΑΣ – για το christofias - watch