Κι όμως: αυτή η Κύπρος της ευμάρειας και του καταναλωτισμού, της λήθης και της υλιστικής μεγαλομανίας, βγάζει ακόμη ήρωες. Βγάζει ακόμη σύμβολα και φάρους και πυξίδες, να μας οδηγούν στον αγώνα μας για ελευθερία και δημοκρατία.
Ρωσσίδης Κωνσταντίνος, της Ελένης και του Αντρεή. Δε δείλιασε, δεν εγκατέλειψε, δεν έριξε την ασπίδα. Και γύρισε, όπως η αδελφότεκνή του Ελένη ανέφερε χαρακτηριστικά στον ανεπανάληπτο επικήδειο που εκφώνησε: ΕΠΙ ΤΑΣ!
Αναδημοσιεύουμε μέρος του ρεπορτάζ από τη Σημερινή , αλλά και τα σχετικά άρθρα των Λάζαρου Μαύρου και Γιώργου Σέρτη ( είναι μεγάλη η συνέχεια, αλλά κάντε τον κόπο):
ΡΩΣΣΙΔΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ( ΣΗΜΕΡΙΝΗ 22/4/2009)
Ο Κωσταντίνος Ρωσσίδης αναπαύεται στο χωριό του, στο Ακάκι, μετά την ταυτοποίηση των λειψάνων του με τη μέθοδο DNA.
Ο θρήνος έχει όνομα. Μα και η παλληκαριά και ο ηρωισμός έχουν ταυτότητα. Λοχίας των Λόχων Ορεινών Καταδρομών, Ρωσσίδης Κωνσταντίνος του Ανδρέα και της Ελένης. Τριάντα πέντε σχεδόν χρόνια η αβεβαιότητα, η ελπίδα, η προσμονή. Και εκείνη η αναλάμπουσα ελπίδα πως, όπου να 'ναι θα φανεί, ωραίος, αγέρωχος, δυνατός, με το πράσινο μπερέ στο κεφάλι και εκείνο το παράστημα της λεβεντιάς και της αξιοπρέπειας. Τριάντα πέντε χρόνια ο Κωστάκης -έτσι τον γνώριζαν και τον φώναζαν- περιπλανιόταν στη μνήμη όλων. Και χθες επέστρεψε, τυλιγμένος στην ελληνική σημαία, στα πάτρια χώματα, στο Ακάκι, σε τόπους γνώριμους, παιδικούς, όπου κάποτε ανθούσε η νεανική ανεμελιά και η χαρά της ζωής.
Ο Κωσταντίνος Ρωσσίδης από χθες αναπαύεται στο χωριό του, μετά την ταυτοποίηση των λειψάνων του με τη μέθοδο DNA. Όλο το χωριό και από γειτονικά χωριά, παλιοί συστρατιώτες του, που έβαλαν τα πράσινα και ήρθαν να αποχαιρετίσουν το παλληκάρι, το συνάδελφο, το φίλο, το λοχία τους, που μαζί έδωσαν μάχες στον γέρο Πενταδάκτυλο, στον Άγιο Ιλαρίωνα και στον Άγιο Γεώργιο της Κερύνειας, ήταν όλοι παρόντες, με δάκρυα περηφάνιας να λαμπυρίζουν στα μάτια. Η ταφή έγινε από τον ιερό ναό Παναγίας Χρυσελεούσης Ακακίου προϊσταμένου του Μητροπολίτη Πάφου, Γεωργίου.
Ο Κωστάκης θα μπορούσε να είχε σωθεί. Αν… Αν υποχωρούσε… Αν άκουγε τις προτροπές φίλων του. Αν κατευθυνόταν αλλού. Αν καλυπτόταν από τα πυρά των τουρκικών αρμάτων. Αν ακολουθούσε τους άλλους…
Αν… Μα, πώς ήταν δυνατόν, ο Κωστάκης που γαλουχήθηκε με την Ελλάδα στην καρδιά, με την αγάπη για την πατρίδα, με τα ιδανικά της ελευθερίας και της αλληλεγγύης στους συστρατιώτες και στους ανώτερούς του, να τους εγκαταλείψει; Πώς ήταν δυνατό να λησμονήσει τις προγονικές αρετές και τις προσταγές της Ιστορίας; «Δεν μπορώ να φύγω και να αφήσω το λοχαγό μου και τους στρατιώτες μου», φέρεται να είπε σε έφεδρο στρατιώτη που τον συμβούλευε να εγκαταλείψει την περιοχή και να φύγει προς ασφαλέστερο μέρος. Και δεν έφυγε. Έμεινε μαχόμενος και υπερασπιζόμενος τις δικές του Θερμοπύλες κατά των Τούρκων εισβολέων.
Και έπεσε! Ηρωικά! Τιμώντας το πράσινο μπερέ, την παράδοση των καταδρομέων και, προπάντων, διασώζοντας την αξιοπρέπεια του Έλληνα στρατιώτη και οπλίτη και συνεχίζοντας μια εποποιία χιλιετηρίδων, συστοιχιζόμενος με τις στρατιές ηρώων και μαρτύρων, που λάμπρυναν την Ιστορία μας με κλέη θαρραλέων προγόνων. Έπεσε στις 22 Ιουλίου 1974 κοντά στο χωριό Τέμπλος, πιστός στον όρκο του Έλληνα στρατιώτη και καταδρομέα και υλοποιώντας προγονικές προσταγές και εντολές: Ου καταισχυνώ όπλα τα ιερά… Οι συστρατιώτες του αναφέρονται με θαυμασμό και εκτίμηση, σεβασμό και απέραντη αγάπη για το λοχία τους.
Αυτόν το 19χρονο νέο με το σπινθηροβόλο βλέμμα και την αθωότητα μιας νεότητας, που αίφνης τυλίχτηκε στις φλόγες του πολέμου και… χάθηκε… Αγνοούμενος! Τι σημαίνει «αγνοούμενος»; Δηλαδή υπήρχε και δεν υπήρχε! Ήταν ζωντανός και ήταν νεκρός! Έπρεπε να τον περιμένουν ή έπρεπε να τον ξεγράψουν; Η μάνα Ελένη και ο πατέρας Αντρεής δεν έπαψαν μηδέ στιγμή να υπομένουν το μαρτύριο, να προσμένουν, να ελπίζουν. Με την κρυφή ελπίδα πως, όπου να 'ναι, θα επιστρέψει, θα πει ένα «γεια» και θα καθίσει στο πάντα στρωμένο τραπέζι για να μπορέσει η ζωή να συνεχίσει το δρόμο της. Ο πατέρας Αντρεής πέθανε στην ξενιτιά με τον καημό της επιστροφής του Κωστάκη.
Συγχαρητήρια αντί για συλλυπητήρια
Η μητέρα του Ελένη δεν έπαψε να προσμένει. Και χθες αντί για συλλυπητήρια, δεχόταν, ως ηρωίδα Ελληνίδα μάνα, συγχαρητήρια. «Πρέπει να είμαστε περήφανοι», έλεγε για τον Κωστάκη της. Τον Κωστάκη του Ακακιού, τον Κωστάκη της Κύπρου. Η νεαρή Ελένη Βακανά, αδελφότεκνή του, απευθύνθηκε με θέρμη, απέραντη αγάπη και περηφάνια στο θείο της. Και σε έναν επικήδειο αποχαιρετισμό, που έκανε όλους να δακρύσουν από συγκίνηση, δεν είχε καμία αμφιβολία για το θείο Κωστάκη. Ήταν σίγουρη ότι ο αγαπημένος της θείος δεν θα παράκουε εντολές, δεν θα παραβίαζε όρκους και δεν θα εγκατέλειπε ποτέ συντρόφους και πατρίδα.
Επέστρεψε στο σπίτι του, στο χωριό του. Επί τας! Κι ολόλαμπρος, ως γαμπρός της λευτεριάς, ωραίος ως Έλληνας, με τα παρατεταμένα χειροκροτήματα εκατοντάδων συγχωριανών και φίλων, νάτος που ανέβηκε στον ουρανό, Τρίτη της Λαμπρής. Χαίρε, ωραίε και ηρωικέ καταδρομέα, Κωνσταντίνε Ρωσσίδη, της Ελένης και του Αντρεή. Χαίρε, ότι η Κύπρος μπορεί ακόμα να ελπίζει στη λευτεριά της.
Να διευκρινιστούν και οι συνθήκες
Οι εκταφές και οι ταυτοποιήσεις δεν επιλύουν απόλυτα το πρόβλημα της εξακρίβωσης της τύχης όλων των αγνοουμένων, δήλωσε χθες ο Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου Άμυνας Πέτρος Καρεκλάς, ο οποίος τόνισε ότι χρειάζεται να διευκρινιστούν και οι συνθήκες υπό τις οποίες χάθηκαν τα ίχνη τους.
ΛΟΧΙΑΣ ΤΗΣ 33 Μ.Κ.ΚΩΣΤΑΚΗΣ ΡΩΣΣΙΔΗΣ ( Λ. ΜΑΥΡΟΥ, 21/4)
Ε Ι Χ Α Ν ΚΟΥΒΑΛΗΣΕΙ και πολλούς δημοσιογράφους οι Εγγλέζοι δυνάστες, στον Μαχαιρά, εκείνη την Κυριακή 3η Μαρτίου 1957. Με τους Ιούδες και Εφιάλτες που αξιοποίησαν, είχαν τη βεβαιότητα ότι τα ΜΜΕ θα απαθανάτιζαν και θα μετέδιδαν παγκοσμίως τον θρίαμβο των βρετανικών στρατευμάτων: Τον εξευτελισμό και τη σύλληψη του επικηρυγμένου, ως «επικίνδυνου τρομοκράτη», υπαρχηγού της ΕΟΚΑ Γρηγόρη Αυξεντίου. Οι Εγγλέζοι την έπαθαν όμως. Οι δημοσιογράφοι παρακολούθησαν ιδίοις όμμασιν, απαθανάτισαν και μετέδωσαν σε όλο τον κόσμο την ανυπέρβλητη ελληνική ανδρεία του ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ στην κορυφαία θυσία του Αυξεντίου για τη λευτεριά.
Σ Τ Α ΕΞΙΣΟΥ ηρωικά θυσιαστήρια της προδομένης και ήδη καθημαγμένης Κύπρου του 1974, απέναντι στις ορδές των τουρκικών στρατευμάτων του Αττίλα εισβολέα, δεν υπήρχαν δημοσιογράφοι να απαθανατίζουν τους Αυξεντιωμένους αξιωματικούς, υπαξιωματικούς και οπλίτες, πολεμιστές της Εθνικής Φρουράς και την ΕΛΔΥΚ που, Τοις Κείνων Ρήμασι Πειθόμενοι, θυσιάζονταν πεζομαχούντες για της πατρίδας τη λευτεριά:
Μ Ε Σ Α στην κόλαση του πυρός των συντριπτικά υπέρτερων δυνάμεων των εισβολέων, στο χάος και στη φρίκη, εκεί στις προδομένες κυπριακές Θερμοπύλες της Κερύνειας, Δευτέρα 22 Ιουλίου 1974, ο 19χρονος λοκατζής της 33 Μοίρας Καταδρομών ΚΩΣΤΑΚΗΣ Α. ΡΩΣΣΙΔΗΣ, από το Ακάκι, δεν το 'βαλε στα πόδια. Δεν ετράπη εις άτακτον φυγήν. Ούτε ύψωσε λευκό πανί. Και στις προτροπές άλλων να σώσει το ήδη τραυματισμένο τομάρι του, αποκρίθηκε σαν Αυξεντίου: «Εγώ θα μείνω. Δεν εγκαταλείπω τον λοχαγό και τους άνδρες μου». Κι έμεινε. Στο ίδιο εκείνο ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ του Μαχαιρά του 1957 και των πρώτων Θερμοπυλών του 480 π.Χρ. Έμεινε συμπολεμιστής μαχόμενος. Πιστός στον όρκο «ου καταισχυνώ όπλα τα ιερά, ουδ’ εγκαταλείψω τον παραστάτην ότω αν στοιχήσω». Δεν ήσαν εκεί δημοσιογράφοι ν’ απαθανατίσουν την επανάληψη της ελληνικής ανδρείας και την ηρωική αυτοθυσία δεκάδων Αυξεντιωμένων παλληκαριών του 1974, ανάμεσά τους και του λοχία της 33ΜΚ Κωστάκη Ρωσσίδη.
Σ Η Μ Ε Ρ Α, μετά από 35 χρόνους συνεχιζόμενης Σταύρωσης, τα εντοπισθέντα στη σκλαβωμένη γη της Κερύνειας, μαρτυρικά οστά του ηρωικού καταδρομέα, κηδεύονται στη γενέτειρά του. Στην Παναγία Χρυσελεούσα, στο Ακάκι, ώρα 14.00. Λευτεριάς λίπασμα, όπως τόσων άλλων ηρωικώς αγωνισαμένων και ενδόξως πεσόντων Ελλαδιτών και Κυπρίων συμπολεμιστών. Όσοι πιστοί…
—Γιατί δεν ματαγέλασε ο Λάζαρος ύστερα από την έγερσή του;
Κάτι προοικονομούσεεκείνη η παράδοση που τον ήθελε να αφικνείται στην Κύπρο...
Παραμονή του Λαζάρου, και...
Λέξεις που δεν ξέραμε την ύπαρξή τους -ταυτοποίηση οστών- στα χείλη μας, στην πιο παράδοξημετάταξη:
—Από σήμερα ο αγνοούμενος διαγράφεται από τον κατάλογο της αφάνειας και συγκαταλέγεται στη λίστα των νεκρών.
Ανήμερα της έγερσης του Λαζάρου, που η αδελφή του η Μαρία χαιρότανχαράν μεγάλην , εσύ στέκεις μπροστά στη Μαρία, την αδελφή του αγνοουμένου, και ψάχνεις λόγια... Λειψός, αδύναμος και χλομός ο λόγος για ν’ απαλύνει τον συσσωρευμένο πόνο 35 ολόκληρων χρόνων.
Όμως...
Από σήμερα, η χαροκαμένη μάνα, τ’ αδέλφια, οι συγγενείς, οι συμπολεμιστές του θα μπορούν να στέκουν πάνω από έναν τάφο, όταν θα μνημονεύουν τα νιάτα του και θ’ αναφέρονται στο -απότομα και βάναυσα- κομμένο νήμα της ζωής του.
Αλλιώτικα ονειρευτήκαμε τη ζωή ψηλά στον τεράστιο βράχο -τον «Δράκο»- που δέσποζε στον Αη Γιώρκη της Κερύνειας, κι αλλιώτικα μηνύματα μάς φέρνει ο μυρωμένος αέρας του.
Στο θείο δράμα των Παθών, η Ανάσταση αποτελεί τελεσίδικη προσδοκία.
Στο ανθρώπινο δράμα των Παθών, μόνη παραμυθία η λυγμική Φωνή του Πόντου:
«Μάνα, σε ξεκληρίσανε άπονες εξουσίες, ψυχή δεν σού αφήσανε, μόνο φωτογραφίες».
Και υπερηφάνεια, όμως: «Στρατοί οι γιοι σου και τα εγγόνια σου...»
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου