Καλέ μου Π...

Καλέ μου Π,

Σου μιλώ γιατί ξέρω πόσο βασανίζεσαι μέσα σου. Στα λέω για να μην υποφέρεις.

Η δική σου ευτυχία είναι αποκλειστικά στα χέρια σου. Πάντοτε ήταν και συ αρνιόσουν να το καταλάβεις.

Ένα τόσο δα βηματάκι χρειαζόσουν να κάνεις όπως όλοι μας. Κι αντί να το κάνεις, όχι μόνο για να επιβιώσεις, αλλά και για να ησυχάσεις, όπως ησυχάσαμε όλοι μας, προτίμησες ταξίδια μακρινά και ανώφελα, σε τόπους που ποτέ δε θα καταφέρεις να πας, σε μια άφταστη Ιθάκη, χωρίς να ξέρεις ότι εδώ ήταν η Ιθάκη και συ έπρεπε απλά να κάνεις το βηματάκι το μικρό που κάναμε όλοι μας.

Ένα καλοκαίρι ήταν, 35 χρόνια πέρασαν, άστο να πάει. Ένας τόπος είναι, άστον να πάει. Στο κάτω κάτω και να χαθεί ο τόπος, δεν πας αλλού εσύ;

Πες πως δε συνέβηκε ποτέ βρε αδελφέ εκείνο το καλοκαίρι. Άλλωστε για τόσους και για τόσους δε συνέβηκε. Δεν συνέχιζαν τόσοι και τόσοι για τα μπάνια τους τότε; Δεν έγινε το καρναβάλι στη Λεμεσό λίγους μήνες μετά; Δεν τραγουδήσαμε για τον Καρνάβαλο, δεν χορέψαμε για τον Καρνάβαλο;

Δε συνεχίσαμε τις ζωές μας με νέα ορμή και με φιλοδοξία; Δεν πήραμε ακόμη πιο μεγάλα σπίτια, δεν πήραμε καλά ρούχα και αυτοκίνητα, δε σπουδάσαμε τα παιδιά μας στα εξωτερικά;

Ξέχασε το μωρέ. Τι επιμένεις να αναμασάς τα ίδια τα ανώφελα και τα καταπονημένα, τα "Δεν Ξεχνώ" και τις "κλεμμένες ζωές" και τα "μαζεύαμε τους νεκρούς μας εκείνο το καλοκαίρι". Η ζωή συνεχίζεται κι εσύ κόλλησες εκεί.

Γιατί κόλλησες; Γιατί επιμένεις να μας ενοχλάς και μας τόσο καιρό και να μας τσαμπουνάς τα ίδια και τα ίδια; Πόσο πιο ξεκάθαρο έπρεπε να στο κάνουμε ότι δε θέλουμε ρε φίλε να μας ενοχλείς, δε θέλουμε να μας χαλάς το κέφι, δε θέλουμε να μας λες για δυσσάρεστα και για ουτοπίες.

Εμείς προχωράμε ακάθεκτοι, χτίζουμε τις ζωές μας χωρίς κανένα πρόβλημα, εσένα μωρέ, τι σε έκοφτε και τι σε κόφτει; Και ποιος σε προσκάλεσε και ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να μας ενοχλείς;

Τι; Δεν μπορείς να ξεχάσεις; Είναι πολλές οι μνήμες και πολλές οι εικόνες; Πολλές οι φωτογραφίες; Σε ενοχλεί το μισοφέγγαρο στον Πενταδάχτυλο;

Και τι θες καλέ μου Π να σου κάνουμε εμείς; Άλλοι φταίνε, φταίνε οι μεγάλοι, οι πολιτικοί, φταίει η ΕΟΚΑ Β, εμείς τι πρέπει να κάνουμε; Έχουμε τις δικές μας έγνοιες και τα δικά μας προβλήματα και τα δικά μας ζόρια. Δε θα μας πάρει και μας από κάτω το δικό σου πρόβλημα!

Τι εννοείς βρε Π είναι η πατρίδα μας; Τι είναι η πατρίδα τελικά; Είναι οι στοιχειωμένες εμμονές σου για εκείνο το καλοκαίρι και για τους λεμονανθούς της Κερύνειας (χάθηκαν βρε αλλού οι λεμονανθοί;) και για τις χρυσές αμμουδιές της Αμμοχώστου (χάθηκαν αδελφέ τόσες και τόσες άλλες παραλίες;); Μια ιδέα είναι όλα βρε Π.

Τίποτε βρε Π δεν είναι αναντικατάστατο. Όλα στο μυαλό μας είναι. Όλα εξαρτώνται από το πως τα βλέπουμε.

Και τι καταλάβαμε που μιλούσαμε για πατρίδες και για λευτεριές και για μεγάλες ιδέες; Πίσω μείναμε. Ανθρώπους χάσαμε. Ταλαιπωρηθήκαμε. Πονέσαμε. Δυσκολευτήκαμε.

Ναι δυσκολευτήκαμε. Έγινε η ζωή μας πολύπλοκη και καταραμένη.

Κερδίσαμε καλέ τίποτα εκτός από ταλαιπωρίες και πόνο και μιζέρια;

Και πες μου βρε Π μου, τι κατάλαβαν όσοι έδιναν τη ζωή τους για αυτές τις στοιχειωμένες εμμονές;

Γι' αυτό σου λέω, μη βασανίζεις άλλο το μυαλό σου. Κάνε κι εσύ το βηματάκι, τόσο εύκολο είναι. Έλα στην αγκαλιά μας, θα σε φροντίσουμε, όπως φρόντισαν άλλοι για εμάς. Θα κάνουμε τη ζωή σου πιο εύκολη, πιο βατή. Θα έχεις τη σιγουριά του σπιτιού σου, τα χομ σίνεμα και τους καναπέδες σου, την κουζίνα για την κυρία σου, μια μαυρού να σας καθαρίζει το σπίτι, το καλό το αυτοκίνητό σου για εύκολη πρόσβαση, τα ταξιδάκια σου εντός κι εκτός, τα παιδιά σου εξασφαλισμένα, τα κομφόρ σου όλα θα'χεις.

Αγάπησε κι εσύ βρε Π μου το Μεγάλο Αδελφό όπως κάνουμε όλοι μας χρόνια τώρα. Που έβγαλαν οι ψευτοπαλληκαριές τον ένα και τον άλλο από αυτούς τους οποίους εσύ επιμένεις να θαυμάζεις; Εξευτελισμένοι έφυγαν κι εμείς τους βγάζουμε τρελλούς!

Τι; Δεν ήταν τρελλοί; Αμ τι ήταν, για να πεθαίνουν για εμάς; Τρελλοί δεν ήταν;

Δεν απορείς γιατί εσείς ποτέ δεν επιβιώνετε κι εμείς συνέχεια έχουμε στα χέρια μας τη δύναμη; Δεν απορείς που όλο σας κυβερνάμε εμείς και ποτέ εσείς; Που η δύναμη, ο πλούτος, η εξουσία, είναι όλο στα δικά μας χέρια;

Σταμάτα να νομίζεις ότι εσύ και το συνάφι σου ξέρετε καλύτερα. Όσο επιμένεις να σηκώνεις κεφάλι, να αμφισβητείς και να το ψάχνεις περισσότερο, τόσο περισσότερη βλάβη κάνεις σε σένα και στους γύρω σου.

Κάνε λοιπόν το βηματάκι αγαπημένε μου φίλε Π. Σου δίνουμε την ευκαιρία για να μην υποφέρεις πια. Αγάπησέ μας. Γίνε ένας από εμάς. Κάνε το βηματάκι σου λέω....