Τι δεν έμαθε ο Δημητρός!

Φτάνει πια ρε κοπέλια! Επελλάνετε με!

Το απόσπασμα που παρατίθεται πιο κάτω, πάρθηκε από το βιβλίο "Διεθνής Κοινωνία - Ιστορία, Δίκαιο, Θεσμοί, Διαχείριση ένοπλης βίας - Μία εισαγωγή", του Αλέξη Ηρακλείδη, καθηγητή Διεθνών Σχέσεων και Ανάλυσης συγκρούσεων του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου πανεπιστημίου. Το προαναφερθέν βιβλίο διδάσκεται σε πρωτοετείς φοιτητές σε εισαγωγικό μάθημα στην πολιτική επιστήμη.

Μάλιστα, ο συγγραφέας Ηρακλείδης κάθε άλλο είναι παρά της διεκδικητικής σχολής στο Κυπριακό. Ήταν και γνωστός προπαγανδιστής του Σχεδίου Ανάν. Της σχολής του "ΝΑΙ" δηλαδή.

Σύμφωνα με τον συγγραφέα λοιπόν, διακρατικές ή όχι, οι διαπραγματεύσεις ή η μεσολάβηση μπορούν να λάβουν χώρα με σοβαρές πιθανότητες να οδηγήσουν σε αίσιο τέλος, εάν ισχύουν, στη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, και για τα δύο μέρη στη διένεξη, τρεις τουλάχιστον προϋποθέσεις:

Πρώτον, εάν και τα δύο μέρη έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι μέθοδοι εξαναγκασμού του αντιπάλου δεν επιτυγχάνουν και ούτε πρόκειται να επιτύχουν στο μέλλον.

Η Τουρκία έχει κάθε λόγο να πιστεύει ότι οι μέθοδοι εξαναγκασμού της θα επιτύχουν, αφού όσο οι σύμμαχοι της εκτός Κύπρου την ενθαρρύνουν για να συνεχίσει αυτή την αδιάλλακτη στάση, άλλο τόσο την εξυπηρετούν οι απειλές του ΔΗΣΑΚΕΛ προς τον κυπριακό λαό, για τα περί δήθεν τελευταίας ευκαιρίας και για την "ανάγκη" που επιβάλλει έναν ιστορικό συμβιβασμό.

Έχει κάθε λόγο να πιστεύει ότι, η κουλτούρα που καλλιεργεί το ΔΗΣΑΚΕΛ τα τελευταία χρόνια, αλλά και δεδομένης της υψίστης σημασίας που της αποδίδουν οι σύμμαχοι της, θα επιτύχουν στο μέλλον οι μέθοδοι εξαναγκασμού που ασκεί εδώ και πολλά χρόνια.

Δεύτερον, εάν και για τα δύο μέρη ο απολογισμός οφελών-ζημιών από μία συμφωνία υπερτερεί των οφελών-ζημιών από την υφιστάμενη κατάσταση της διένεξης και της έλλειψης διαπραγματεύσεων.

Η Τουρκία έχει αντιληφθεί ότι με την υφιστάμενη κατάσταση, σίγουρα δεν έχει ζημιές, παρά μόνο οφέλη (άλλος ένας λόγος για να συνεχίσει να ασκεί τις μεθόδους εξαναγκασμού που προαναφέρθηκαν). Μερικά από τα οφέλη της είναι η ανάδειξη της σε κυρίαρχη δύναμη της περιοχής, γεγονός που επικροτείται από τους Αγγλοαμερικανούς, αλλά και το ότι η Τουρκία αποτελεί πλέον μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας. Το τελευταίο, όσο κι αν προσπαθεί να το υποβαθμίσει η ευέλικτη πολιτική, αποτελεί αδιαμφισβήτητα σημαντικό όφελος για τον Αττίλα.

Ίσως η Τουρκία να σκεφτόταν ότι η τήρηση της ίδιας αδιάλλακτης και μακρόχρονης στάσης, θα της επέφερνε ζημιά στην ενταξιακή της πορεία, αλλά πριν καν προλάβει να προβληματιστεί περί τούτου, άκουσε τον Πρόεδρο των προσφύγων, των αγνοουμένων, των εγκλωβισμένων, των αναπήρων πολέμου, των αγωνιστών, ζώντων και νεκρών, όλων των θυμάτων της τουρκικής εισβολής, να δηλώνει ευθαρσώς και δημοσίως ότι δεν πρόκειται να ασκήσει το δικαίωμα βέτο της Κυπριακής Δημοκρατίας, αυτού του κράτους-μέλους της ΕΕ, που δεν αναγνώρισε ακόμα η Τουρκία.

Τρίτον, εάν οι τελικές θέσεις που θα ήταν αποδεκτές από τα δύο μέρη δεν ήταν διαμετρικά αντίθετες όπως αρχικά φαινόταν. Με άλλα λόγια αν και τα δύο μέρη είναι διατεθειμένα να προβούν σε συμβιβασμούς και σε περιορισμό των μέγιστων επιδιώξεων τους και αν πιστεύουν ότι η στιγμή είναι κατάλληλη γι'αυτό.

Ήταν ηλίου φαεινότερον, εξ αρχής, με τα τεκταινόμενα στις τεχνικές επιτροπές και στις ομάδες εργασίας, ότι η τ/κ πλευρά, όχι απλά δεν ήταν διατεθειμένη να περιορίσει τις μέγιστες της επιδιώξεις, αλλά είχε αμβλύνει το χάσμα από τις δικές μας επιδιώξεις.

Ο Πρόεδρος Χριστόφιας, αν και προσπάθησε να πείσει ότι ξεκαθάρισε η βάση λύσης προτού προχωρήσει σε απ'ευθείας διαπραγματεύσεις, δεν τα κατάφερε, παρά μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, των πιστών οπαδών του κόμματος του που έχουν αναγάγει σε σύνθημα το: "Ότι πει το κόμμα".

Είναι απορίας άξιον λοιπόν το γιατί η ευέλικτη πολιτική μας οδήγησε σε αυτή τη διαπραγματευτική διαδικασία, δημιουργώντας τεράστιες ψευδαισθήσεις στον κυπριακό λαό και εμπαίζοντας την επιθυμία του για εξεύρεση μιας δίκαιης, βιώσιμης και λειτουργικής λύσης.

Υπενθυμίζεται ότι το βιβλίο αυτό διδάσκεται σε πρωτοετείς φοιτητές της πολιτικής επιστήμης. Και υπενθυμίζεται ότι ο συγγραφέας, δεν είναι της δικής μας φιλοσοφίας, αλλά τη ανανοφιλικής φιλοσοφίας.

Δημητρό...δεν ήξερες, δε ρώταγες;

ΕΥΑΓΟΡΑΣ - για το christofias-watch