Ο ρουφιάνος, του ρουφιάνου, τον ρουφιάνο, ω ρουφιάνε!

Αν με αφήνουν μόνο μου με τον Ευέλικτο
και τον Ντάουνερ, φταίω εγώ;

Σήμερα ο Μ. Κάρογιαν, αυτή η φαύλη και αμετροεπής μαύρη σελίδα στην ιστορία του ΔΗΚΟ και της πολιτικής σκηνής της Κύπρου, συναντάται με το Δ. Χριστόφια.

Μάλλον, για να συνεχίσει την παράδοση του ΔΗΚΟ στον Ευέλικτο Οδοστρωτήρα.

Απορίας άξιο είναι πάντως, αυτό που καταλογίζει ο Φιλελεύθερος της Κυριακής στους υπόλοιπους της ηγεσίας του ΔΗΚΟ: γιατί δέχεστε να πηγαίνει μόνος του στον Ευέλικτο;

Συμφωνούμε και επαυξάνουμε: αφού τον ξέρετε ότι έχει προσωπικό συμφέρον προς ικανοποίηση, αφού τον έχετε δει πως δρα 2 χρόνια μέχρι σήμερα: ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΑΦΗΝΕΤΕ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΝΑ ΜΙΛΑ ΕΞ' ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΣΑΣ;

Αφιερώνουμε στον Κάρογιαν το ακόλουθο άρθρο του Κ. Βενιζέλου από το Φιλελεύθερο του Σαββάτου 13/2/2010

PUT THE CHAIR DOWN, NOW

Του Κώστα Βενιζέλου

Η ΕΔΕΚ έβαλε ένα τέλος στην πολιτική παραδοξότητα που επικρατούσε για δύο περίπου χρόνια και αποφάσισε την αποχώρησή της από την Κυβέρνηση. Η παραμονή στην Κυβέρνηση δεν εξυπηρετούσε ούτε τους Σοσιαλιστές αλλά ούτε και τον Πρόεδρο Χριστόφια, λόγω των συνεχών διαφωνιών και δημόσιων αντιπαραθέσεων. Όταν διαφωνεί κανείς με βασικά και σημαντικά ζητήματα πολιτικής και παραμένει σε ένα κυβερνητικό σχήμα, τότε χάνει το τρένο της πολιτικής αξιοπιστίας και κερδίζει την μπακαλίστικη λογική της συμμετοχής στη νομή της εξουσίας. Μικρά- μικρά ρουσφέτια και ενίσχυση του παραγοντισμού.

Η ΕΔΕΚ κινήθηκε για χρόνια ως ένα Κίνημα που βαθμηδόν μετατρεπόταν σε κόμμα της καθεστηκυίας τάξης (κυρίως με τον τρόπο που άσκησε τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση) και ενός Κινήματος μόνιμης διαμαρτυρίας. Στην πολιτική, ο ορθολογισμός μπορεί να οδηγήσει εύκολα και στον τυχοδιωκτισμό. Ο ορθολογισμός μπορεί να παράξει πολιτική όταν υπάρχουν θέσεις που προτάσσονται έναντι της μικροπολιτικής και των προσωπικών ατζέντων (που δύσκολα-ομολογουμένως- μπορούν να αντιμετωπισθούν).

Έκανε το βήμα έστω, μπορεί να πει κανείς, καθυστερημένα αλλά προχώρησε.

Για να μπορέσει, ωστόσο, να αξιοποιήσει την απόφασή της, θα πρέπει να ξεπεράσει το σύνδρομο του Κινήματος διαμαρτυρίας και να καταστεί δύναμη παραγωγής πολιτικής, πρωτοβουλιών και προτάσεων. Διαφορετικά η απόφαση θα ξεχασθεί, όπως ξεχάσθηκε και η προηγούμενη αποχώρηση και η ΕΔΕΚ θα παραμείνει εγκλωβισμένη στην εσωστρέφεια και του μικρομάγαζου. Έκανε το βήμα μπροστά, πρέπει να περπατήσει κιόλας.

Το ζητούμενο τώρα είναι τι θα γίνει με το ΔΗΚΟ. Έχει ενώπιον του, τους ίδιους λόγους που οδήγησαν την ΕΔΕΚ στην έξοδο. Τη στιγμή που οι θέσεις τους ταυτίζονται, λογικά θα ανέμενε κανείς ότι ανάλογη θα είναι και η απόφαση. Η εντύπωση που υπάρχει είναι πως το Δημοκρατικό Κόμμα θα παραμείνει στην Κυβέρνηση. Κι αυτό επειδή διαχρονικά διαμορφώθηκε η εντύπωση πως για το κόμμα η εξουσία είναι όπως το οξυγόνο. Όμως, οι εντυπώσεις και οι τακτικές ανατρέπονται. Ακόμη και στις περιπτώσεις που ενώ δεν αλλάζει η πολιτική προσέγγιση, που κυριαρχούν οι προσωπικές ατζέντες, οι τακτικές διαφοροποιούνται. Γιατί ενδεχομένως στο ζύγισμα των υπέρ και των κατά, των στενών προσωπικών ή άλλων συμφερόντων, να μετρήσει πως, για παράδειγμα, η παραμονή στην κυβέρνηση δεν εξυπηρετεί.

Το ΔΗΚΟ θα πρέπει να αποφασίσει με πολιτικούς όρους. Και θα κριθεί στη βάση αυτή. Θα κριθεί εάν αποχωρήσει, θα κριθεί εάν μείνει και ενισχύσει την εντύπωση πως «η εξουσία είναι το οξυγόνο του». Θα κριθεί εάν θα παραμείνει «για να δώσει τη μάχη εκ των έσω» (αυτό όσο κι εάν δεν το αντιλαμβάνονται είναι προσβλητικό για τον Πρόεδρο). Θα κριθεί ούτως ή άλλως.

Επιμέλεια: Πράξανδρος για το christofias-watch