ΑΔΗΡΙΤΗ ΑΝΑΓΚΗ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΡΙΤΟΥ ΠΟΛΟΥ

Εγώ όμως τι θα απογίνω εάν γίνει Τρίτος Πόλος;

Αναδημοσιεύουμε το άρθρο του Ντίνου Ηλιάδη στην Καθημερινή της περασμένης Κυριακής. Δυστυχώς όμως σε ώτα μη ακουόντων απευθύνεται ο Ν.Ηλιάδης, αφού οι προσωπικές και μικροκομματικές σκοπιμότητες, είναι πολύ μεγάλες για να τις υπερβεί η αυτονόητη δημιουργία Τρίτου Πόλου.






Αδήριτη ανάγκη η δημιουργία Τρίτου Πόλου

Του Ντίνου Ηλιάδη

«Ημείς αυτοί ημάς αυτούς και ενικήσαμεν και ηττήθημεν»
ΠΛΑΤΩΝ, ‘Μενέξενος’


Στην πολιτική όπως σε κάθε ανθρώπινη εκδήλωση, υπάρχουν τα πρωτεύοντα και τα δευτερεύοντα, τα κύρια και τα παρεπόμενα. Η ανάλυση των εκλογών, όπως κι αν τη δει κανείς, σ’ ένα πρωτεύον και κύριο συμπέρασμα κατατείνει: ότι τα πολιτικά μας πράγματα βρίσκονται σε επικίνδυνη φάση διπολισμού. ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ μονοπωλούν την πολιτική ζωή και οι άλλοι απλώς (παρ-)ακολουθούν, αδυνατώντας να επέμβουν δραστικά. Σήμερα, τα δεδομένα χαρακτηριστικά της κατοχής και αναζήτησης λύσης, αναδεικνύουν το συγκεκριμένο διπολισμό σε εκρηκτικό μίγμα, με (δυστυχώς) προβλεπτές συνέπειές. Είναι γι’ αυτό που η συνένωση του Κεντρώου χώρου, που πριν ήταν επιβεβλημένη πολιτική πράξη, γίνεται σήμερα αδήριτη ανάγκη και καθιστά υπόλογους στην Ιστορία όσους την υπονομεύουν.

Αδήριτη ανάγκη καθιστά τη δημιουργία ενός ισχυρού Τρίτου Πόλου, η δηλωμένη ταύτιση απόψεων στο Κυπριακό μεταξύ ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ –που μόνο στις σύντομες προεκλογικές περιόδους εμφανίζονται διαφοροποιημένοι! Ας μην ξεχνούμε ότι και το σχέδιο Ανάν εκπονήθηκε και παρουσιάστηκε με το σκεπτικό ότι θα στηριζόταν «ενθουσιωδώς» από τα 2 μεγάλα κόμματα. Και το μεν ένα το (υπο-)στήριξε ενθουσιωδώς, το δε άλλο τράβηξε πίσω την τελευταία στιγμή …για «να το τσιμεντώσει»!

Με την εκλογή του Τάσσου Παπαδόπουλου στην προεδρία και ιδίως μετά το δημοψήφισμα του Απριλίου 2004, η συνένωση φαινόταν εύκολη υπόθεση (έστω και μη επείγουσα). Υπολειπόταν ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ να πάρουν την απόφαση. Η απόφαση, με διάτρητες προφάσεις, δεν πάρθηκε ποτέ. Μετά την οριακή ήττα του Κέντρου στις προεδρικές εκλογές και βεβαίως το θάνατό του Τάσσου Παπαδόπουλου, μετά τη σύμπραξη ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ με την κυβέρνηση Χριστόφια και μετά την ανάδειξη νέου Προέδρου Βουλής, η συνένωση πλέον κατέστη όνειρο άπιαστο.

Η κατάκτηση της εξουσίας από το ΑΚΕΛ (χωρίς ένα δάκρυ από το ΔΗΣΥ!) και η εν συνεχεία στήριξη του κ. Αναστασιάδη στους χειρισμούς του Προέδρου Χριστόφια –εν ονόματι συνετής δήθεν αντιπολίτευσης– δεν αφήνει αμφιβολία ότι τη δεδομένη στιγμή, ομού οι ηγεσίες των 2 μεγάλων κομμάτων θα παρουσιάσουν τη «λύση» και ομού θα υποστηρίξουν «ενθουσιωδώς» την αποδοχή της! Ήδη, δείγμα των όσων έπονται, αποτελεί ο τρόπος που ερμηνεύτηκε και εμφανίσθηκε το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών: σαν ...νίκη των δυνάμεων που στηρίζουν τους χειρισμούς Χριστόφια! Και ...νικήτριες δυνάμεις είναι ο ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ (η ηγεσία της ΕΔΕΚ ας μη βαυκαλίζει τους οπαδούς της για την παροδική νίκη).

Το 2004, το άθροισμα των ποσοστών των 2 ακραίων κομμάτων ξεπέρασε το 50%, το 2006 ξεπέρασε το 60%, ενώ το περασμένο Σάββατο ξεπέρασε και το 70%. Με τα σημερινά δεδομένα, το 2011, θα φτάσουν το 80% με τα ενδιάμεσα μικρά κόμματα να φθίνουν συνεχώς. Ήδη, δεν μιλούμε για τάσεις διπολισμού, αλλά για διπολισμό σε έξαρση…

Αναστρέψιμη πιθανόν να είναι η εξέλιξη αυτή, μόνο αν δημιουργηθεί ένα αντίπαλο δέος στα 2 κόμματα. Ένας Τρίτος Πόλος, αριθμητικά εξίσου ισχυρός, ως προς δε τα εθνικά και κοινωνικά του χαρακτηριστικά ισχυρότερος. Πολιτικοί ή ιδεολογικοί λόγοι που να αντιμάχονται τη δημιουργία τρίτου ισχυρού σχήματος δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο προσωπικοί λόγοι, ατομικά συμφέροντα και κεκτημένα. Πολιτειακά, πολιτικά και κομματικά αξιώματα και πόστα προσωπικής εξυπηρέτησης, είναι ό,τι διακυβεύεται στο βωμό της συνένωσης. Εξ ου και το μέγα πρόβλημα της όλης υπόθεσης έγκειται στο ότι αυτοί που αποφασίζουν για τη συνένωση είναι οι ίδιοι άνθρωποι που θα κληθούν να θυσιάσουν ενδεχομένως τα κεκτημένα τους.

Εναπόκειται, λοιπόν, στις ηγεσίες ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΕΥΡΩΚΟ και ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ να δρομολογήσουν τώρα τις διαδικασίες. Ήδη έχασαν αρκετές ευκαιρίες. Πιο πρόσφατη η δυνατότητα συνεργασίας στις Ευρωεκλογές, που ήταν ανέξοδη σε ουσία (εκλογή 2 Ευρωβουλευτών), θα πρόσθετε δε δυναμική, τη σημασία της οποίας εύκολα μπορεί κανείς να εικάσει. Τώρα δεν υπάρχει δικαιολογία και το συχνά επαναλαμβανόμενο «δεν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες» κατάντησε πια ανέκδοτο. Ας ελπίσουμε ότι η δήθεν νίκη της ΕΔΕΚ δεν θα την οδηγήσει σε πολιτικό σνομπισμό και ότι η όντως ήττα του ΔΗΚΟ θα το κάνει να σκεφτεί ωριμότερα. Γιατί, ας μην κρυβόμαστε, αυτοί προβάλλουν τα προσκόμματα. Θα πάρουν άραγε τα μηνύματα των καιρών; Ίδωμεν!...

ΝΤΙΝΟΣ ΗΛΙΑΔΗΣ