Η ΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ!

ΕΧΟΥΜΕ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ. ΕΝΩΜΕΝΟΙ!

Έχουμε αυτές τις μέρες, με μεγάλη μας λύπη, εισπράξει στο facebook την οργή και την αγανάκτιση κάποιων κομματικών στελεχών του ΔΗΚΟ, που είτε από μικροκομματισμό και παλαιοκομματισμό είτε ακολουθώντας τη γραμμή Κάρογιαν-Μάρκου, εμποδίζουν τη συνένωση, χάριν προφανώς της συνεργασίας του Ευέλικτου με τα δύο αυτά βολεμένα πολιτικά αφεντικά τους .

Δε θα μας εμποδίσουν όμως και δε θα μας σταματήσουν. Ήδη λάβαμε πολλά μηνύματα συμπαράστασης και υποστήριξης αυτού του στόχου. Η συνένωση του κεντρώου/ενδιάμεσου χώρου είναι ιστορική αναγκαιότητα και θα αγωνιστούμε γι'αυτήν. Τα χριστοφάκια, αν δε θέλουν να συμμετέχουν, ας ενταχθούν στο χώρο που τους εκφράζει, δηλαδή το ΔΗΣΑΚΕΛ. Επί του θέματος θα επανέλθουμε με την πρώτη ευκαιρία.


Προς το παρόν, δημοσιεύουμε κείμενο εκλεκτού συνεργάτη. Ο φίλος της Επιτροπής για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Κύπρο, Φάληρος Κυπριώτης, με αφορμή τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, μας απέστειλε το πιο κάτω κείμενο:



Η ώρα, είναι τώρα!


Θα αποφύγω να επαναλάβω γνωστά γεγονότα των οποίων οι πηγές βρίσκονται στο ίντερνετ , στις εφημερίδες, σε δηλώσεις και συνεντεύξεις πολιτικών προσώπων και θα επιχειρήσω να μείνω στην ουσία.

Το 2008 αν ο Τάσσος Παπαδόπουλος είχε περάσει στο δεύτερο γύρο θα είχε επανεκλεγεί; Η απάντηση είναι Ναι, αλλά με ένα μάλλον μπροστά. Αν είχε να παίξει με τον ΔΗΣΥ απέναντί του, τότε είναι πολύ πιθανό να είχε επανεκλεγεί με μια ουδέτερη στάση του ΑΚΕΛ που θα απελευθέρωνε πολλούς ψηφοφόρους της Αριστεράς που τάχθηκαν αναφανδόν κατά του σχεδίου ΑΝΑΝ και οποιουδήποτε σχεδίου «τύπου» ΑΝΑΝ.

Αν απέναντι του ήταν το ΑΚΕΛ τα πράγματα θα ήταν πιο περίπλοκα γιατί το ΔΗΣΥ ήταν έτοιμο να παίξει σε όλα τα ταμπλό προκειμένου να εξασφαλίσει μερίδιο στην εξουσία και να οργανώσει από μια τέτοια θέση το κόμμα για τις επόμενες Προεδρικές τις οποίες και θέλει με κάθε τρόπο.

Σε κάθε περίπτωση, οι δυνάμεις που επ’ ουδενί δεν ήθελαν την επανεκλογή του Τάσσου Παπαδόπουλου, βρίσκονταν και βρίσκονται διασκορπισμένες σε όλο το πολιτικό φάσμα κυρίως σε επίπεδο στελεχών του βαθέως μηχανισμού όλων των κομμάτων.

Είναι γνωστό πως ο αείμνηστος Παπαδόπουλος δεν ήταν ικανοποιημένος ούτε από τον τρόπο που λειτουργούσε το ΔΗΚΟ ούτε από την συνολική εικόνα που παρουσίαζε ο Μεσαίος χώρος που μπορεί να ξεκινά από την μετριοπαθή δεξιά και να φτάνει μέχρι την αντίστοιχη αριστερή.

Είναι επίσης γνωστό πως μία έντονη συζήτηση που γινόντανε πριν τις τελευταίες Προεδρικές αφορούσε στην πλήρη αναδιάρθρωση του Μεσαίου χώρου, την συνένωση όλων των κομμάτων σε έναν καινούργιο ενιαίο φορέα με κεντρώο Σοσιαλδημοκρατικό χαρακτήρα που θα εστιάζει στο Κοινωνικό Κράτος, στην Παιδεία και στην Υγεία από τη μια και, σε μία ευρέως Πατριωτική αντίληψη για το Κυπριακό με γνώμονα την ίδια την ιστορία του τόπου.

Σε ότι αφορά στα πρώτα, τα όνειρα του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου για μια Κύπρο πρωταγωνίστρια στην περιοχή στις αγορές Παιδείας και Υγείας , είναι γνωστά, τα είχε δηλώσει ο ίδιος σε συνεντεύξεις αλλά, κυρίως ήταν ευδιάκριτα από την ίδια την Πολιτική πρακτική του ανδρός.

Τεράστια σημασία επίσης έδιδε ο Τάσσος Παπαδόπουλος στον ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει η Κύπρος ως Πολιτιστικό σημείο αναφοράς για όλη την Μεσογειακή λεκάνη και για αυτό έσπρωξε με κάθε τρόπο τη δημιουργία του Ιδρύματος Πολιτισμού το οποίο με τη σειρά του προώθησε και προωθεί την επικείμενη ανέγερση του σημαντικότατου Μεγάρου Πολιτισμού.

Σε γενικές γραμμές, ο Τάσσος Παπαδόπουλος εργάστηκε άοκνα μέχρι την τελευταία στιγμή για να δημιουργήσει προϋποθέσεις για μια πραγματικά και όχι ρητορικά Ευρωπαϊκή Κύπρο εξοπλισμένη με Θεσμούς και Υποδομές.

Παράλληλα, ο Τάσσος, ήξερε πως δεν θα είναι μεταξύ μας για πάντα, ούτε τον ενδιέφερε να γαντζωθεί από την εξουσία.

Εξουσιολάγνος, αυτός ο άνδρας με την χαρακτηριστική συστολή, δεν υπήρξε ποτέ.

Εργασιομανής και με πάθος να πετυχαίνει το καλύτερο σε κάθε πόστο που του τύχαινε, ναι.

Όλα αυτά, δυστυχώς είναι πολλοί που δεν τα καλόβλεπαν.

Δεν τα καλόβλεπαν διόλου μάλιστα γιατί θα σήμαιναν σταδιακά το απόλυτο ξεβόλεμα πολλών «κουμπάρων» που δεν θα είχαν πια θέση σε μια τέτοια Κύπρο.

Η δημιουργία ενός νέου ενιαίου Πολιτικού φορέα με τα χαρακτηριστικά που ανάφερα πιο πάνω χαλούσε τη σούπα σε πολλούς. Σε όλα τα κόμματα. Από το ΑΚΕΛ μέχρι το Συναγερμό και από το ΔΗΚΟ μέχρι το ΕΥΡΩΚΟ θα βρεις μιας στρατιά που δρα υπογείως υπό όλες τις συνθήκες χρησιμοποιώντας μεν διαφορετική συνθηματολογία αλλά με την ίδια σιωπηρή επωδό: «μη μου τους κύκλους τάραττε».

Άλλως πως, το βαθύ Κυπριακό κατεστημένο που ρημάζει τον τόπο με την αναξιοκρατία, την περιφρόνηση των Θεσμών, την κουμπαριά ως πολιτικό όπλο και την βαθιά αμορφωσιά. Διαθέτουν όμως όλοι αυτοί, χρήμα. Χρήμα και επιχειρήσεις που με τη σειρά τους δημιουργούν μια σειρά πολιτικών και κοινωνικών εξαρτήσεων σε σημαντικές μερίδες του πληθυσμού.

Όλοι αυτοί, κατά την προεκλογική εκστρατεία του Τάσσου Παπαδόπουλου πονηρά, διακριτικά, με ανασηκωμένα τα μανίκια από την δουλειά που δήθεν προσέφεραν λειτούργησαν σαν τροχοπέδη.

Δημιούργησαν ένα επίπλαστο κλίμα βεβαιότητας σιγουριάς και αλαζονείας, μετέδωσαν στη βάση αδράνεια και μπλόκαραν ουσιαστικά την πανστρατιά που θα έπρεπε να είχε λειτουργήσει.

Ο στενός κύκλος των εξ απορρήτων συνεργατών του Προέδρου , μέσα στο εκλογικό επιτελείο, έφτασε συχνά να νιώθει στο περιθώριο αδυνατώντας μερικές φορές να παρέμβει σε επικοινωνιακές αποφάσεις που φαίνονταν από την αρχή πως θα ήταν από αδιάφορες έως μοιραίες.

Το τελευταίο σποτάκι της καμπάνιας με τον Πρόεδρο να περιφέρεται μάλλον αμήχανος και σχεδόν παγωμένος στο Προεδρικό, σχεδιάστηκε από ανθρώπους που δεν είχαν καμία ουσιαστική γνώση της Κυπριακής Πραγματικότητας και κυρίως της σχέσης του Προέδρου της Δημοκρατίας με τους Πολίτες.

Το γεγονός πως ο Τάσσος Παπαδόπουλος ήταν για όλους «ο Τάσσος» παραμερίστηκε. Τα επιτεύγματα , τα μοναδικά επιτεύγματα της πιο χρυσής πενταετίας για την εσωτερική διακυβέρνηση της Κύπρου πήγαν σε δεύτερη μοίρα.

Ένας επικοινωνιακός αχταρμάς προερχόμενος αποκλειστικά από τους εξ Αθηνών «ειδικούς» σε συνδυασμό με την αδράνεια πολλών στελεχών ακύρωσε την σχεδόν βέβαιη είσοδο στον δεύτερο γύρο και την επανεκλογή.

Γιατί, αν το σκεφτεί κανείς, αυτό που συνέβη , ήταν το απολύτως αδιανόητο.

Ο πιο πετυχημένος Πρόεδρος , ο πιο παραγωγικός και αποτελεσματικός ηγέτης που είχε ποτέ η Κύπρος κατά ομολογία γενική και υπερκομματική, δεν τιμήθηκε επαρκώς με την ψήφο των Πολιτών ώστε να περάσει στον δεύτερο γύρο.

Ο Χ.Μ (υπαρκτό πρόσωπο) δεν πήγε καν να ψηφίσει γιατί είχε μια πιεστική δουλίτσα-έτσι μου είπε, κατά λέξη, αλλά, θα πήγαινε να ψηφίσει τον Πρόεδρο στον δεύτερο γύρο. Είχε και αυτός βεβαιωθεί από κάποιους «κύκλους» πως ο Πρόεδρος έβγαινε με περίπατο… Όταν τον είδα, λίγο μετά τις εκλογές, δεν μπορούσε να μιλήσει από την οδύνη του. Όταν τον ξαναείδα στην κήδευση του Προέδρου για δύο ώρες κούναγε το κεφάλι του δεξιά κι αριστερά. Αναλογιζόντανε άραγες αυτούς που τον διαβεβαίωσαν;

Ναι, το αποτέλεσμα των Προεδρικών του 2008 δεν ήταν το αφελές «ψηφίζουμε Πρόεδρο λύσης».

Ήταν το πικρό «ακυρώνουμε το μέλλον του τόπου» «δυναμιτίζουμε την ωρίμανση του πολιτικού βίου» «μπλοκάρουμε τους καινούργιους που πάνε να μπουν στο γήπεδο».

Η παρουσία του Γιώργου Λιλλήκα, είχε εκνευρίσει πολλούς από δαύτους. Τι θέλει τώρα αυτός; Η στοργή και η εκτίμηση με την οποία επίσης τον είχε περιβάλλει ο αείμνηστος Πρόεδρος τους είχε πικάρει.

Γνώριζαν πως στους οραματισμούς του Προέδρου για έναν ριζικό εκσυγχρονισμό του Μεσαίου χώρου, ο Λιλλήκας θα είχε να παίξει σημαίνοντα ρόλο. Και για αυτό, μέσα στο ίδιο το εκλογικό επιτελείο, αρκετοί δημιουργούσαν «άβολες καταστάσεις».

Προτίμησαν να δυναμιτίσουν την επανεκλογή παρά να στηρίξουν τις προσωπικές επιλογές του Τάσσου Παπαδόπουλου. Σε τελευταία ανάλυση, προτίμησαν να διακυβεύσουν το μέλλον της Κύπρου παρά να βρεθούν μεθαύριο στα πολιτικά αζήτητα.

Όπως είναι επόμενο, μετά την ήττα και μετά τη συμμετοχή του ΔΗΚΟ στην παρούσα Κυβέρνηση, το κόμμα σπαράσσεται από εμφύλιο. Ψες, το Σάββατο, ένας δημοσιογράφος του Άστρα έλεγε πως το ΔΗΚΟ έχει πλέον υπαρξιακό πρόβλημα.

Θα συμφωνήσω απολύτως με την τελείως ψυχολογική έννοια.


Το ΔΗΚΟ έχει πράγματι υπαρξιακό πρόβλημα. Και θα πρέπει να το λύσει το συντομότερο με την αποχώρησή του από την Κυβέρνηση σε πρώτο στάδιο και σε δεύτερο στάδιο με την αποχώρηση όλων εκείνων των στελεχών του που θεωρούν την πολιτική κληρονομιά του Τάσσου ως Παρακαταθήκη για το μέλλον.

Προσοχή! Η παρακαταθήκη του Τάσσου, δεν είναι το «ΟΧΙ». Το ΌΧΙ, ήταν το απότοκο. Η παρακαταθήκη του Τάσσου Παπαδόπουλου, έχει να κάνει με τον αληθινό εκσυγχρονισμό της Κύπρου, του δημόσιου βίου, και την γνωστική και ρεαλιστική διαχείριση του Κυπριακού με βάση το Εθνικό Συμφέρον στο παρόν και το μέλλον.

Όσοι μεταφράζουν τον Τάσσο σε μια στείρα άρνηση για την άρνηση, δεν τον κατάλαβαν ποτέ τους, απλά τον χρησιμοποιούν και αυτοί για ίδιον όφελος!

Σε αυτή τη φάση ζούμε και μια άλλη πικρή κωμωδία.

Βλέπουμε τα στελέχη του ΔΗΣΑΚΕΛ να θεωρούν το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών ως έγκριση των πρακτικών τους στο Κυπριακό. Πλανώνται πλάνην οικτράν. Αλλά, επίσης, επιδεικνύουν μιαν αβάσταχτη ελαφρότητα στην ανάγνωση του αποτελέσματος και της αποχής.

Δεν αναρωτιούνται, για παράδειγμα διόλου γιατί η ΕΔΕΚ, η ΕΔΕΚ του Γιατρού που τόσο αντιπαθούν, έφερε θετικό αποτέλεσμα.

Ναι, πρέπει τώρα, πρέπει μέχρι τις αρχές του φθινοπώρου και πάντως αρκετά πριν φτάσουμε στον Δεκέμβριο να δημιουργηθεί και να παρουσιαστεί ο Νέος Πολιτικός Φορέας.

Γενναία, ξεκάθαρα, με Αρετή και Παρρησία.

Με καθαρή πολιτική πλατφόρμα για την Κοινωνία και με αναλυτικές και κατανοητές θέσεις για το Κυπριακό. Όχι κατά τη γνώμη μου ως ένα εκ των προτέρων απορριπτικό σχήμα, γιατί κάτι τέτοιο συνιστά πολιτική αυτοκτονία.

Οι ξεκάθαρες και δικαιολογημένες θέσεις αρκούν και περισσεύουν για να στηρίξουν την οποιαδήποτε αρνητική ή και θετική στάση. Στην Κύπρο, χρειαζόμαστε επιτέλους ένα Καινούργιο Κόμμα με Πολιτική Σκέψη και πρόταση, συνδεμένο άρρηκτα με την Ιστορία μας, ούτε ευρωφοβικό αλλά ούτε και ευρωγλύφτικο.

Με γνώση της Ευρώπης πραγματική, αρκεί. Αύριο, θα είναι πολύ αργά.

Όσοι ανοιχτά έχουν ταχθεί υπέρ της ενοποίησης όπως έγραφε και ο Ρίμαχος ορθά, πρέπει να κινηθούν τάχιστα. Χωρίς μεμψιμοιρίες, αντιζηλίες, και μιζέριες.

Ο τόπος έχει μερικά καλά κεφάλια και τα έχει ανάγκη ενωμένα.

Η ώρα, είναι τώρα!

Φάληρος Κυπριώτης για το christofias-watch