ΠΟΣΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΚΕΛ;

Από το γλυκό καρυδάκι....

στο ΔΗΣΑΚΕΛ!

Αναδημοσιεύουμε άρθρο του συναγωνιστή δικηγόρου Ξενή Ξενοφώντος για το ΑΚΕΛ, από το τελευταίο τεύχος του σοβαρότερου πολιτικού περιοδικού (για να μην πούμε εντύπου γενικότερα) που κυκλοφορεί, του περιοδικού "Σύγχρονη Άποψη".

Το περιοδικό, πέραν του αφιερώματος για το ΑΚΕΛ που περιέχει, ασχολείται και με πολλά άλλα θέματα και σας συνιστούμε, όσοι δεν το πήρατε, τρέξτε αμέσως στα περίπτερα.

Ακολουθεί το άρθρο του Ξενή Ξενοφώντος.


ΠΟΣΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΚΕΛ;


Το ΑΚΕΛ αυτοαποκαλείται αριστερά. Κατ’ ακρίβεια πολλοί το αποκαλούν έτσι. Πόσο όμως αριστερό είναι το ΑΚΕΛ στην πραγματικότητα;

Για να προχωρήσει κανείς σε αξιολόγηση της «αριστερότητας» του ΑΚΕΛ, σε μεγάλο βαθμό, πρέπει να προσδιορίσει πρώτα τι εννοείται ως «Αριστερά».

Αν με τον όρο «αριστερή ιδεολογία» περιγράφουμε το όραμα για κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, τότε αναμένουμε, από ένα πραγματικό αριστερό κόμμα να είναι πιστό σε αυτό το στόχο και να πρωταγωνιστεί για την επίτευξή του.

Το ΑΚΕΛ όμως, δεν μπορεί να περηφανεύεται για κάτι τέτοιο. Συγκεκριμένα:

1) Παρά τον πρωταγωνιστικό ρόλο των αριστερών κομμάτων και κινημάτων ανά το παγκόσμιο ενάντια στην Αποικιοκρατία, στον αγώνα του Κυπριακού λαού για κατάργηση της, το ΑΚΕΛ, δεν έδωσε δυστυχώς το παρόν του. Βεβαίως, άτομα από τις τάξεις του ή πέριξ αυτού, όπως ο Δρ Βάσος Λυσσαρίδης, διαφώνησαν με την κομματική γραμμή, εντάχθηκαν στην ΕΟΚΑ και τους είχε ανατεθεί σε αρκετές περιπτώσεις και σημαντικός ρόλος στην Οργάνωση.

2) Το ΑΚΕΛ απουσίαζε και από μια άλλη μεγάλη μάχη στην οποία θα έπρεπε να πρωταγωνιστεί. Δεν υπήρχε οργανωμένη αντίσταση εκ μέρους εν λόγω κόμματος στην δράση της ΕΟΚΑ Β, στο πραξικόπημα και στο μεταπραξικόπημα ( όπως υπήρχε από πλευράς ΕΔΕΚ). Διαχρονική παραμένει η (τεκμηριωμένη από ένα μεγάλο αντιστασιακό της εποχής) κατηγορία για το «γλυκό καρυδάκι» που φέρεται να προσέφερε σημαίνον ακελικό στέλεχος της τότε εποχής σε κάποιους πραξικοπηματίες στη Λευκωσία. Επίσης, διαχρονική παραμένει η φράση, με την οποία το ΑΚΕΛ απευθύνθηκε προς τον ηγέτη του μεταπραξικοπήματος, Γλ. Κληρίδη, ο οποίος αντισυνταγματικά ορκίσθηκε Πρόεδρος και αρνείτο την επιστροφή του Μακαρίου: «παραμείνατε καλός καραβοκύρης». Ούτε είδαμε το εν λόγω κόμμα να έχει έντονη άποψη για την τιμωρία των ενόχων της προδοσίας και της καταστροφής του 1974 και δεν το είδαμε να διαφωνεί με την πολιτική του «κλάδου ελαίας» ( αν και επισείει συνεχώς τον μπαμπούλα του «πραξικοπήματος και των κακών πραξικοπηματιών», κυρίως σε περιόδους εκλογών).

3) Από την εισβολή και έπειτα, ο ρόλος του ΑΚΕΛ, δεν είναι και ο πλέον χαρακτηριστικός ενός αριστερού κόμματος. Το ΑΚΕΛ, δυστυχώς, αποτυγχάνει να εστιάσει την προσοχή του στην πιο σοβαρή και σχεδόν αποκλειστική πτυχή του κυπριακού προβλήματος: την τουρκική κατοχή και τα παράγωγά της. Τον αδηφάγο τουρκικό ιμπεριαλισμό που διακατέχεται από τη ναζιστική ιδεολογία του lebensraum (ζωτικού χώρου). Περισσότερη της δέουσας προσοχή, δίνει το ΑΚΕΛ στην όποια δικοινοτική διάσταση του Κυπριακού, διακατεχόμενο από ψευδαισθήσεις ότι διάφορες επαναπροσεγγιστικές συναντήσεις και συναντήσεις Ε/Κ και Τ/Κ και οι διαπροσωπικές του σχέσεις με τουρκοκύπριους «πολιτικούς», μπορούν να ενεργήσουν καταλυτικά για την επίτευξη λύσης στο Κυπριακό. Επιπλέον το ΑΚΕΛ διακατέχεται από μια μοιρολατρική και υπερσυντηρητική νοοτροπία του τύπου «είμαστε μικροί και αδύνατοι και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα και φταίμε και πρέπει να πληρώσουμε», η οποία πέραν του ότι είναι επιφανειακή και λανθασμένη (η ένταξή μας στην Ε.Ε. και πολλά άλλα επιτεύγματά μας έπρεπε να πείθουν για το αντίθετο), σίγουρα δεν είναι αριστερή. Θα μπορούσε κανείς να φανταστεί τον Κάστρο και τον Τσε Γκεβάρα να λεν: «Είναι ανίκητοι ο Μπατίστα και οι Αμερικάνοι. Ας κάνουμε επαναπροσέγγιση με τους μπατιστικούς και τα λοιπά ανδρείκελα των Αμερικανών..»;

Αν, με βάση τον ορισμό της Αριστεράς, ως της δύναμης που μάχεται για δικαιοσύνη και για κατάργηση της εκμετάλλευσης και της αδικίας, θα έπρεπε να χαρακτηρίσουμε κάποιον ως αριστερό στη σύγχρονη κυπριακή πολιτική ιστορία, ο τίτλος αυτός δε θα δινόταν στο ΑΚΕΛ, αλλά στο Βάσο Λυσσαρίδη. Που ήταν παρών σε όλους τους μεγάλους αγώνες του κυπριακού λαού. Ενάντια στην αποικιοκρατία, ενάντια στο φασισμό, ενάντια στην κατοχή.

Αν βέβαια ως Αριστερά εννοούμε τον αδίστακτο σταλινισμό, όπως τον περιέγραψε και ο Όργουελ στη «Φάρμα των Ζώων» και στο «1984», αν εννοούμε πρακτικές παρακολουθήσεων, εκφοβισμού κομμάτων, απειλών εναντίον ΜΜΕ και πολιτικών εκκαθαρίσεων (βλ. Δ. Χριστοδουλιδης και Ν. Κατσουρίδης), τότε μάλλον το ΑΚΕΛ δικαιούται επάξια τον τίτλο της «Αριστεράς». Της πιο «Αριστεράς» από όλους.

ΞΕΝΗΣ ΞΕΝΟΦΩΝΤΟΣ