Ο ΟΔΟΣΤΡΩΤΗΡΑΣ ΔΕΝ ΠΕΡΑΣΕ!

Η Επιτροπή για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Κύπρο, αναδημοσιεύει την ομιλία του Γιώργου Λιλλήκα, πρώην Βουλευτή ΑΚΕΛ και πρώην ΥΠΕΞ του Τάσσου Παπαδόπουλου, ο οποίος ακόμη αντιστέκεται στον Οδοστρωτήρα και μένει πιστός στον Πρόεδρο Παπαδόπουλο και στις παρακαταθήκες του.


Η Επιτροπή, αφιερώνει την ομιλία, η οποία είναι καταπέλτης ενάντια στο καθεστώς, στην Επαγρύπνηση και της εύχεται καλή συνέχιση της αναζήτησής μας. Επίσης η ομιλία αφιερώνεται στον κάθε κουτοπόνηρο που αναμασά ότι δήθεν δεν υπάρχουν εναλλακτικές προτάσεις και ρωτά χωρίς δήθεν να γνωρίζει " Και εσείς τι προτείνετε;"

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ
ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΙΛΛΗΚΑ
ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΙΜΗΣ ΓΙΑ ΤΑΣΣΟ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ

«ΜΙΑ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ Σ΄ ΕΝΑ
ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΑΜΦΙΤΑΛΑΝΤΕΥΣΕΩΝ»

ΑΘΗΝΑ, 4 ΜΑΙΟΥ 2009

Αποτελεί ιδιαίτερη τιμή για μένα η πρόσκληση, που είναι συνάμα και πρόκληση να μιλήσω σε εκδήλωση τιμής για τον αείμνηστο Πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο.


Είχα τη ξεχωριστή τιμή να συνεργαστώ στενά με τον Τάσσο Παπαδόπουλο στις πιο κρίσιμες στιγμές της πρόσφατης Κυπριακής ιστορίας. Να μοιραστώ την αγωνία του για το μέλλον του Κυπριακού Ελληνισμού. Τον πόθο του για απελευθέρωση της κατεχόμενης Κύπρου. Το όραμά του για μια Κύπρο ελεύθερη, επανενωμένη στην οποία Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, με πνεύμα αλληλοσεβασμού, θα μπορούν, σε συνθήκες ασφάλειας και δημοκρατίας, να απολαμβάνουν την ευημερία και τα αγαθά ενός σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κράτους.


Γι΄ αυτό του το όραμα αγωνίστηκε και αφιέρωσε όλη του τη ζωή. Γι΄ αυτό το όραμα εξάντλησε κάθε πιθανότητα για ένα αξιοπρεπή συμβιβασμό, παραμερίζοντας σε κάποιες περιπτώσεις ρεαλιστικές εκτιμήσεις του. Και όταν οι περιστάσεις το απαίτησαν, πρόθυμα δέχθηκε να πληρώσει οδυνηρό προσωπικό πολιτικό κόστος.


Η σημερινή εκδήλωση σκοπό έχει να τιμήσει τον αγωνιστή ηγέτη, τον αγνό πατριώτη Τάσσο Παπαδόπουλο για τη μεγάλη του προσφορά στο σύνολο του Ελληνισμού. Έτσι το αντιλαμβάνομαι εγώ γιατί το Κυπριακό πρόβλημα και η διάσωση της Κύπρου δεν είναι πρόβλημα του Κυπριακού Ελληνισμού. Είναι εθνικό ζήτημα που αφορά ολόκληρο τον Ελληνισμό.


Το μέλλον της Κύπρου και της Ελλάδας είναι αλληλένδετο. Αν η Τουρκία πετύχει μέσα από μία συμφωνία λύσης να περάσει υπό τον έλεγχό της την Κύπρο, αυτό δεν θα είναι παρά το πρώτο βήμα στις επεκτατικές της βλέψεις στο Αιγαίο και στην Ανατολική Θράκη. Ο τρόπος ρύθμισης του Κυπριακού θα αποτελέσει το πρότυπο για τη ρύθμιση και των άλλων εθνικών ζητημάτων που αντιμετωπίζει η Ελλάδα και ο Ελληνισμός.


Τι αξιοπιστία θα έχει ο Ελληνισμός στον αγώνα προάσπισης των εθνικών του συμφερόντων, αν δεν μπορέσει να προασπίσει αποτελεσματικά την Κύπρο και το κομμάτι του Ελληνισμού που για τόσες χιλιάδες χρόνια δημιουργεί στο νησί;


Ο αγώνας είναι κοινός γιατί από τις δυνάμεις που προέρχονται οι επιβουλές κατά της Ελλάδας προέρχονται και οι επιβουλές κατά της Κύπρου.


Γνωρίζω ότι κάποιοι πιστεύουν πως το Κυπριακό αποτελεί πονοκέφαλο για την Ελλάδα και ότι η διαιώνιση του την εμποδίζει από του να κάνει κάποια άλλη εξωτερική πολιτική. Αδυνατώ να φανταστώ σε ποιο τομέα και με ποιες χώρες θα έκανε διαφορετική πολιτική η Ελλάδα, αφού αυτοί που επιβουλεύονται τα Ελληνικά συμφέροντα στην Κύπρο, την ίδια στάση τηρούν απέναντι και στα άλλα ζητήματα που απασχολούν την Ελλάδα. Πιστεύουν ειλικρινά πώς αν η Τουρκία πετύχει τους στόχους της στην Κύπρο θα εγκαταλείψει τις βλέψεις της στο Αιγαίο και στη Θράκη; Πώς οι Αγγλο-Αμερικανοί θα διαφοροποιήσουν την πολιτική τους έναντι της Τουρκίας και της Ελλάδας, επειδή ο Ελληνισμός θάχει δεχθεί τη μετατροπή της Κύπρου σε τουρκικό προτεκτοράτο; Με τη λίγη εμπειρία και πολιτική κρίση που διαθέτω, έχω την άποψη πως ακριβώς το αντίθετο θα συμβεί.

Αντί του εξευμενισμού θα έχουμε τον περαιτέρω εκτραχηλισμό της Τουρκίας και των συμμάχων της. Θα ήταν χρήσιμο οι εκφραστές αυτής της σχολής σκέψης να αναλογιστούν το μέγεθος και τις διαστάσεις των προβλημάτων που θα προκύψουν και που η Ελλάδα θα κληθεί να διαχειριστεί από μία κακή λύση του Κυπριακού η οποία αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε νέα πολιτική κρίση. Το μόνο που πετυχαίνει αυτή η εσφαλμένη και ανιστόρητη αντίληψη είναι να δημιουργεί αισθήματα ενοχής του Κυπριακού Ελληνισμού έναντι της Ελλάδας. Δεν είναι τυχαίο, που ο Τάσσος Παπαδόπουλος κατ΄ επανάληψη δήλωσε δημόσια πως η Κύπρος δεν θέλει να είναι βάρος στην Ελλάδα ούτε και να της δημιουργεί προβλήματα. Γι΄ αυτό και με ειλικρίνεια επεδίωκε τον πλήρη συντονισμό και κοινό σχεδιασμό της δράσης των δύο χωρών μέσα από μία κοινή στρατηγική.


Αξιολογώντας με ειλικρίνεια και αντικειμενικότητα την πολιτική και τη στρατηγική που ακολουθήσαμε στα 35 χρόνια που πέρασαν από την τουρκική εισβολή, δεν μπορεί παρά να διαπιστώσουμε πως αυτό που τη χαρακτηρίζει είναι η εθνική αμφιταλάντευση που οφείλεται στο διαιωνιζόμενο φοβικό σύνδρομο της ήττας.


Από την αγωνιστική διεκδικητική πολιτική που χαράχθηκε το 1974, σταδιακά περάσαμε σε μία πολιτική μονομερών υποχωρήσεων και εθνικής διολίσθησης που οδήγησε την Τουρκία αλλά και πολλούς άλλους παράγοντες της διεθνούς Κοινότητας στην αντίληψη πως είμαστε διατεθειμένοι να δεχθούμε μία οποιαδήποτε λύση, αρκεί να κλείσει το Κυπριακό. Με αυτά τα δεδομένα όλοι οι ξένοι μεσολαβητές, σε κάθε νέα πρωτοβουλία εστίαζαν τις προσπάθειές τους στην ικανοποίηση των τουρκικών απαιτήσεων για να εξασφαλίσουν τη συγκατάθεση της σ΄ ένα σχέδιο λύσης, αφού η δική μας συναίνεση θεωρείτο δεδομένη. Ως αποτέλεσμα της διαλλακτικής μας στάσης η Τουρκία συνεχώς διευρύνει τις απαράδεκτες επιδιώξεις της, οικοδομώντας πάνω στις δικές μας υποχωρήσεις.


Την αβάσιμη και επιβλαβή αυτή πολιτική τακτική καυστηρίασε πολλές φορές ο Τάσσος Παπαδόπουλος ελπίζοντας να αφυπνίσει την πολιτική ηγεσία από τη μοιρολατρική στάση και την αφελή πολιτική του εξευμενισμού της Τουρκίας που στηριζόταν σε μία ρομαντική ανάγνωση της τουρκικής στρατηγικής. Για τις επισημάνσεις και προειδοποιήσεις του αυτές είχε κατηγορηθεί ως «απορριπτικός και ανένδοτος». Οι εξελίξεις όμως, επιβεβαίωσαν τις εκτιμήσεις του αφού προϊόν αυτής της πολιτικής, που εύστοχα χαρακτηρίστηκε «πολιτική του καλού παιδιού» ήταν ο σχεδιασμός και η υποβολή του Σχεδίου Ανάν.


Ένα Σχέδιο που δεν στόχευε στην επανένωση της Κύπρου και στην αποκατάσταση του δικαίου. Αντίθετα, το Σχέδιο Ανάν οδηγούσε στην κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, στην ομηρία του Κυπριακού Ελληνισμού μέσα από ένα δυσλειτουργικό σύστημα διακυβέρνησης (που εύλογα χαρακτηρίστηκε ως «συνταγματικό τερατούργημα») και στην παραχώρηση του ελέγχου ολόκληρου του νησιού στην Τουρκία με την προοπτική μέσα από ένα νόμιμο εποικισμό αλλοίωσης της δημογραφικής σύνθεσης της Κύπρου. Το Σχέδιο Ανάν δεν νομιμοποιούσε απλά το αποτέλεσμα της τουρκικής εισβολής, προσέφερε στην Τουρκία περισσότερα οφέλη από αυτά που παράνομα κατέκτησε στο στρατιωτικό πεδίο.


Αυτό το απαράδεκτο Σχέδιο κληρονόμησε το 2003 ο Τάσσος Παπαδόπουλος αναλαμβάνοντας την προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Παρά το ότι αναγνώριζε τις δυσκολίες ουσιαστικής τροποποίησης του Σχεδίου αυτού, ώστε να καταστεί ένα αποδεκτό πλαίσιο συμφωνίας, εντούτοις συνέχισε το διάλογο, γιατί πίστευε ακράδαντα πώς η συνέχιση της παρούσας κατάστασης δεν αποτελούσε επιλογή αλλά εγκυμονούσε σοβαρούς κινδύνους για τον Κυπριακό Ελληνισμό. Ήθελε να δώσει στην ελπίδα εξεύρεσης μίας δίκαιης και βιώσιμης λύσης κάθε ευκαιρία εξαντλώντας και την τελευταία πιθανότητα ανατροπής των κατοχικών δεδομένων.


Στις συνομιλίες, που αποδείχθηκαν παρωδία και πρόσχημα, προσήλθε με πολιτική καλή θέληση, λειτούργησε εποικοδομητικά και δημιουργικά καταθέτοντας σωρεία γραπτών συναινετικών προτάσεων που δυστυχώς αγνοήθηκαν παντελώς από τους εκπροσώπους των Ηνωμένων Εθνών.


Έτσι και αφού ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ παραβίασε τη συμφωνία για το πλαίσιο άσκησης της επιδιαιτησίας αλλά και τις αρχές του Καταστατικού Χάρτη του Οργανισμού, φτάσαμε στο μη συμφωνηθέν τελικό Σχέδιο Ανάν και στο Δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου του 2004.


Το καταστροφικό Σχέδιο που ο Κυπριακός Ελληνισμός καλείτο να υιοθετήσει τύγχανε της υποστήριξης των Ηνωμένων Εθνών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της πλειοψηφίας της Διεθνούς Κοινότητας αλλά και των πολιτικών ηγεσιών στην Κύπρο και την Ελλάδα.


Τα διλήμματα, οι απειλές και οι εκβιασμοί που αντιμετώπιζε ο Κυπριακός Ελληνισμός ήταν δυσανάλογα των δικών του μεγεθών και δυνατοτήτων. Όχι όμως της ιστορίας του. Υπό τον εκβιασμό της διχοτόμησης, την απειλή τιμωρητικών μέτρων, την κινδυνολογία για «τελευταία ευκαιρία» κλήθηκε ο Κυπριακός Ελληνισμός να καθορίσει το μέλλον του.


Ο Τάσσος Παπαδόπουλος φυσιολογικά κατέστη ο στόχος των ξένων πιέσεων και των εκβιασμών για να πεισθεί να στηρίξει το Σχέδιο Ανάν. Δεν είναι εύκολο να περιγραφεί η αγωνία του, τα ερωτηματικά που τον βασάνιζαν για την επόμενη μέρα του Δημοψηφίσματος, τα διλήμματα που πεισματικά του έγειρε η ιστορική του συνείδηση. «Όση στήριξη και να έχει ένας Πρόεδρος από τους συνεργάτες του, την ώρα της απόφασης είναι απελπιστικά μόνος», συνήθιζε να λέει ο Τάσσος Παπαδόπουλος.


Ούτε στιγμή δεν αμφέβαλλε για την καταστροφικότητα του Σχεδίου Ανάν. Όφειλε όμως, σωστά να εκτιμήσει και να προσμετρήσει τις πιθανές συνέπειες πάνω στην Κύπρο από την απόρριψη του.


Τους εκβιασμούς, τις απειλές και τις κάθε είδους ξένες παρεμβάσεις πάνω στον Κυπριακό Ελληνισμό, ο Τάσσος Παπαδόπουλος τις βίωνε και τις αντιλαμβανόταν ως προσβολή προς την εθνική μας αξιοπρέπεια. Ως έλλειψη σεβασμού προς την ιστορία και τον πολιτισμό της Κύπρου, την οποία έντονα πίστευε πως όφειλε να υπερασπιστεί. Όσο κι αν ήταν έτοιμος για ένα έντιμο και αξιοπρεπή συμβιβασμό άλλο τόσο αρνείτο την παράδοση της Κύπρου στην Τουρκία.


Το «ηχηρό ΟΧΙ» που κάλεσε τον Κυπριακό Ελληνισμό να πει, ήταν η ιστορική απάντησή του σε όλους εκείνους που πιστεύουν πως η αναπόφευκτη μοίρα των μικρών είναι η υπακοή και η υποταγή στο άδικο και πως κάθε αγώνας είναι μάταιος. Το δικό του «ΟΧΙ» ξύπνησε την εθνική περηφάνια ολόκληρου του Ελληνισμού. Η καταπιεσμένη αξιοπρέπεια του Ελληνισμού βρήκε έκφραση αγώνα κι αντίστασης. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο απανταχού Ελληνισμός στο επίπεδο του λαού συσπειρώθηκε γύρω από το «ΟΧΙ» του Τάσσου Παπαδόπουλου. Ο λαός δεν είχε εξαντλήσει τις αντιστάσεις και την αγωνιστικότητα του. Είχε εξαντλήσει την υπομονή του σε πολιτικές που εξευτέλιζαν και κουρέλιαζαν την εθνική του περηφάνια.



Ο Τάσσος Παπαδόπουλος καταξιώθηκε στη συνείδηση των απανταχού Ελλήνων γιατί ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της ιστορίας, δίνοντας συνέχεια στους μακραίωνους αγώνες του Ελληνισμού για Ελευθερία και Δημοκρατία.


Γνώριζε ο Τάσσος Παπαδόπουλος πως με τη στάση του θα γινόταν ο στόχος όλων. Όμως δεν είχε την έγνοια νάναι αρεστός και αγαπητός στους ξένους και τους ισχυρούς. Είχε όμως την απαίτηση να γίνονται σεβαστά τα δικαιώματα του λαού του.


Απογοητευμένος γιατί δεν κατέστη δυνατό να επιλυθεί το Κυπριακό, ο Τάσσος Παπαδόπουλος δεν τα έβαλε κάτω. Χαράζοντας μία νέα στρατηγική ανέλαβε πρωτοβουλίες για μία νέα πορεία που θα μπορούσε να οδηγήσει στον τερματισμό της κατοχής, μέσα από μία λύση για την οποία δεν τον ενδιέφερε το όνομα που θα φέρει αρκεί, όπως έλεγε, αυτή να έχει το «σωστό περιεχόμενο».


Τερματίζοντας τη μονοπωλιακή διαχείριση του Κυπριακού από τους Αγγλο-Αμερικανούς, κτίζοντας νέες συμμαχίες με τη Γαλλία και τη Ρωσία, πέτυχε τη Συμφωνία της 8ης Ιουλίου η οποία μας επέτρεπε να ενταφιάσουμε το Σχέδιο Ανάν και να ξεφύγουμε από τις διαχρονικά συσσωρευμένες μονομερείς υποχωρήσεις μας. Ως ρεαλιστής που ήταν συνειδητοποίησε ότι έπρεπε μέσα από μια νέα προσέγγιση να βελτιώσει το συσχετισμό δυνάμεων στη Διεθνή Κοινότητα αλλά και να δημιουργήσει κόστος για την Τουρκία και όποια άλλη χώρα ευθύνεται για την Κυπριακή τραγωδία. Έτσι ξεκίνησε η μελέτη για το καθεστώς των Βρετανικών Βάσεων στην Κύπρο και προέκυψαν οι πρώτες κυρώσεις κατά της Τουρκίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση το Δεκέμβριο του 2006 όπως και το ραντεβού επαναξιολόγησης της ενταξιακής της πορείας το Δεκέμβριο του 2009.


Δυστυχώς, όμως, η διεκδικητική και αγωνιστική αυτή στρατηγική δεν είχε συνέχεια. Το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών το Φεβρουάριο του 2008 ανέτρεψε τα πολιτικά δεδομένα στην Κύπρο. Η Συμφωνία της 8ης Ιουλίου του 2006 βεβιασμένα εγκαταλείφθηκε και αντικαταστάθηκε από τη συμφωνία Χριστόφια-Ταλάτ της 23ης Μαΐου 2008 για «νέο συνεταιρισμό από δύο συνιστώντα Κράτη με μία κοινή Κυβέρνηση».


Ο νέος Πρόεδρος επανάφερε το Κυπριακό στα πλοκάμια των Βρετανών και των ΗΠΑ. Οι σταθεροί φίλοι της Κύπρου εγκαταλείφθηκαν επενδύοντας και πάλι στους Βρετανούς οι οποίοι μέχρι πρόσφατα θεωρούντο ως «ο κακός δαίμονας της Κύπρου».

Μέσα από πολιτικές ψευδαισθήσεις επιστρέψαμε στην «πολιτική του καλού παιδιού». Παραγνωρίζοντας τα γεωστρατηγικά συμφέροντα που επηρεάζουν το Κυπριακό, επενδύσαμε στην αφελή πολιτική της ιδεολογικής συγγένειας με τον κ. Ταλάτ και στην προσωπική χημεία με το Γενικό Γραμματέα του Συμβουλίου Ασφαλείας. Επενδύσαμε στην προοπτική μιας «επανάστασης των Τουρκοκυπρίων κατά της Τουρκίας».


Προβάλλοντας τη θέση «λύση από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους» μετατρέψαμε το Κυπριακό σε διακοινοτική διαφορά και την Τουρκία από ένοχο εισβολέα σε ουδέτερο παρατηρητή.


Αντί να καταγγέλλουμε τις προκλητικά ακραίες και αδιάλλακτες θέσεις που καταθέτει στο τραπέζι των συνομιλιών ο κ. Ταλάτ, στεναχωριόμαστε για την ήττα του Κόμματος του και ανησυχούμε μήπως δεν επανεκλεγεί στην ηγεσία των Τουρκοκυπρίων. Προσπαθούμε να πείσουμε τον Κυπριακό Ελληνισμό πώς αν δεν λύσουμε τώρα το Κυπριακό, θα αντιμετωπίσει πολύ μεγάλα προβλήματα στη συνέχεια.


Χωρίς στρατηγική και τακτική και ως ανεπίδεκτοι μαθήσεως από τις εμπειρίες του 2004, εγκλωβιστήκαμε σε μία επικίνδυνη διαδικασία που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε νέα χρονοδιαγράμματα και συγκεκαλυμμένη επιδιαιτησία. Οι στόχοι και η στρατηγική της Τουρκίας και των συμμάχων είναι οι ίδιοι με αυτούς του 2004: είτε να κλείσει το Κυπριακό σύμφωνα με τις τουρκικές αξιώσεις, είτε να βοηθηθεί η Άγκυρα να ξεπεράσει αλώβητη την αξιολόγηση της από την Ευρωπαϊκή Ένωση το Δεκέμβριο του 2009.


Ενώ ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας όταν ζητούσε τη ψήφο του λαού, δεσμεύτηκε να μη διαπραγματευθεί και να μην επαναφέρει το Σχέδιο Ανάν, σεβόμενος τη λαϊκή βούληση όπως αυτή εκφράστηκε στο Δημοψήφισμα, σήμερα οι διαπραγματεύσεις γίνονται επί του Σχεδίου Ανάν με την τουρκική πλευρά να εγείρει ακόμη πιο ακραίες απαιτήσεις.


Οι μέρες που έρχονται θάναι και πάλι κρίσιμες για το μέλλον του Ελληνισμού. Με τα όσα ο Πρόεδρος έχει ήδη δεχθεί στις συνομιλίες που βρίσκονται σε εξέλιξη, έχουμε παραβιάσει βασικές κόκκινες γραμμές. Έχουμε ήδη παραβιάσει τις γραμμές ασφάλειας του Κυπριακού Ελληνισμού.


Αλόγιστα και ακατανόητα δεχθήκαμε αναγνώριση νομιμότητας του ψευδοκράτους και των αποφάσεων του, πράγμα που οδηγεί όχι σε μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας αλλά σε κατάλυσή της και στη δημιουργία ενός νέου συνεταιριστικού Κράτους. Έχουμε δεχθεί την εκ περιτροπής προεδρία ενώ οι ίδιοι προτείναμε και την εκ περιτροπής πλειοψηφία, καταργώντας κάθε αρχή της Δημοκρατίας και του Κράτους Δικαίου.


Ενώ σε στιγμές απόγνωσης αναγνωρίζουμε ότι η Τουρκία επιδιώκει συγκεκαλυμμένη συνομοσπονδία, που θα είναι το μεταβατικό στάδιο δύο χωριστών Κρατών, εντούτοις συνεχίζουμε να δηλώνουμε ότι δεν πρόκειται ποτέ να εγκαταλείψουμε τις συνομιλίες, πως δεν έχουμε Σχέδιο Β και δεν πρόκειται να έχει κυρώσεις η Τουρκία στην ενταξιακή της αξιολόγηση στο τέλος του έτους.


Με αυτή τη δεδηλωμένη υποχωρητική πολιτική που αφαιρεί κάθε κόστος από την Τουρκία γιατί αυτή να μην αναβαθμίσει τις επιδιώξεις της; Γιατί να δείξει πνεύμα συναίνεσης; Από ηθική υποχρέωση; Από πότε τα Κράτη λειτουργούν με βάση ηθικούς κανόνες και όχι την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους;


Όλα αυτά τα χρόνια θα έπρεπε να έχουμε διδαχθεί ότι όσο εμείς υποχωρούμε τόσο η Τουρκία αποθρασύνεται. Είναι μεγάλη και ισχυρή χώρα η Τουρκία. Αλλά δεν είναι άτρωτη. Όπως δεν πρέπει να την υποτιμούμε άλλο τόσο δεν πρέπει να την υπερεκτιμούμε. Δυστυχώς, όμως, συνεχίζουμε να κάνουμε πολιτική στο μέγα αυτό εθνικό ζήτημα με πνεύμα φοβίας και μοιρολατρίας. Συνεχίζουμε να εμπιστευόμαστε με απίστευτη αφέλεια αυτούς που ευθύνονται για την κυπριακή τραγωδία. Με τέτοια πολιτική συμπεριφορά μόνο νέες εθνικές περιπέτειες μπορεί να προκύψουν.


Τιμώντας σήμερα τον Τάσσο Παπαδόπουλο, ο οποίος από το 1955 μετείχε σε όλους τους αγώνες του Κυπριακού Ελληνισμού, καλούμαστε να διδαχθούμε από τη ρεαλιστική του σκέψη, το αγωνιστικό του φρόνημα, το πάθος του για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία. Καλούμαστε να απαλλαγούμε από το φοβικό σύνδρομο της ήττας και να απορρίψουμε το ψεύτικο δίλημμα «ή λύση τώρα ή διχοτόμηση». Το Σχέδιο Ανάν μας απέδειξε ότι υπάρχουν και χειρότερες λύσεις από τη διχοτόμηση. Σ΄ εμάς εναπόκειται να ορίσουμε τη μοίρα του Ελληνισμού και όχι στους ξένους. Ο Κυπριακός Ελληνισμός όπως και ο Ελληνικός λαός στο σύνολό του απέδειξε ότι δεν τον φοβίζουν οι αγώνες. Τον απογοητεύει η αυτοεγκατάλειψη και η εθνική ταπείνωση. Ο αγώνας του Τάσσου Παπαδόπουλου δεν έχει ακόμη ευοδωθεί. Η Κύπρος και ο Κυπριακός Ελληνισμός δεν έχουν δικαιωθεί. Συνεπείς και πιστοί στην Λαϊκή βούληση και στο ιστορικό «ΌΧΙ» του Τάσσου Παπαδόπουλου, καλούμαστε σήμερα να υπερασπιστούμε ξανά την εθνική μας αξιοπρέπεια και τα εθνικά μας συμφέροντα όπως ακριβώς πριν από 5 χρόνια. Μόνο έτσι εκπληρώνουμε το χρέος μας στον Τάσσο Παπαδόπουλο και σε όλους όσους αγωνίστηκαν για την Ελευθερία, τη Δικαιοσύνη και τη Δημοκρατία.


ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ: ΡΙΜΑΧΟΣ