Πώς το έγκλημα της τουρκικής κατοχής έγινε δικοινοτική διαφορά;

Αναδημοσιεύουμε το σημερινό άρθρο του συναγωνιστή Σάββα Ιακωβίδη από την εφημερίδα "Σημερινή". Φιλοξενεί μια εξαιρετική ανάλυση του Δρα Ψυχολογίας Παναγιώτη Κωνσταντά που ζει και εργάζεται στη Φλώριδα των ΗΠΑ, για το Σύνδρομο της Στοκχόλμης που κατατρώει τις ψυχές των νεων μας.


ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ Κύπριοι που ζουν και δημιουργούν στην αλλοδαπή είναι και νιώθουν περισσότερο Έλληνες από εμάς. Το σύνδρομο του νόστου και η αγάπη για την πατρίδα είναι πολύ πιο έντονα, γι’ αυτό και νιώθουν και αντιδρούν πολύ πιο γνήσια για όσα η ιδιαίτερη πατρίδα τους υπομένει, εξαιτίας της τουρκικής εισβολής και κατοχής. Οι αναγνώστες της στήλης ενθυμούνται τον εκλεκτό Έλληνα Κύπριο ψυχολόγο δρα Παναγιώτη Κωνσταντά, που διαπρέπει στη Φλώριδα των ΗΠΑ. Προ καιρού μου είχε γράψει για το γνωστό Σύνδρομο της Στοκχόλμης. Σήμερα επανέρχεται και καταθέτει, με αιχμηρότητα, πιο αναλυτικά τις απόψεις του, όσον αφορά τη νοοτροπία του θύματος, που διακατέχει και ταλανίζει ακόμα τους Κυπρίους:


«Όπως σας είχα υποσχεθεί, κάποια στιγμή πρέπει να εξηγήσουμε στους αναγνώστες της στήλης και όχι μόνο: Πώς θα βοηθήσουμε η κυπριακή κοινωνία να μπορέσει κάποτε να ξεπεράσει το Σύνδρομο της Στοκχόλµης, ή αλλιώς τη νοοτροπία του θύματος, που διακατέχει το μεγαλύτερο ποσοστό του κυπριακού Ελληνισμού. Τώρα, αν κάποιοι βρίσκονται ακόμα στο στάδιο της άρνησης, ας στρέψουν απλώς το κεφάλι βόρεια, προς Πενταδάκτυλο πλευρά, και θα δουν µια τεράστια λευκή και χρησιµοποιηµένη σερβιέτα γυναικείας υγιεινής, που θα τους υπενθυμίσει ότι πράγματι είναι θύματα.


Αν είναι νύκτα, και βλέπουν το έµβληµα της ντροπής φωτισμένο, ας σκεφτούν ότι το λογαριασμό για το ηλεκτρικό τον πληρώνουν και αυτοί μέσω φορολογίας. Αν ορισμένοι έχουν ακόμα αμφιβολίες, θα πρέπει να τηλεφωνήσουν στο Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών, και να ρωτήσουν να μάθουν πόσα εκατομμύρια από τα δικά τους λεφτά έχει ξοδέψει η Κυβέρνηση τα τελευταία δυο χρόνια για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και άλλα επιδόματα για τους ''αδελφούς Τουρκοκυπρίους''. Ναι, αυτούς και τους συγγενείς τους, που σκότωσαν και πέταξαν τους δικούς µας συγγενείς σε πηγάδια.


Αφού πρώτα πάρετε µια βαθιά ανάσα, σκεφτείτε για 20 δευτερόλεπτα τις πιο πάνω εικόνες και απαντήστε ειλικρινά στον εαυτό σας, το απλό ερώτημα: ''Είμαι θύμα ή όχι'';


Η παραδοχή ότι κάποιος έπεσε θύμα δεν είναι ντροπή. Ντροπή είναι, όμως, η άρνηση και ακόμα μεγαλύτερη ντροπή είναι η απόκρυψη της πράξης. Την άρνηση, σαν αμυντικό µηχανισµό, την κατανοώ απόλυτα. Είναι ανθρώπινο, κάποτε, να απαρνιόµαστε ορισμένα συμβάντα, για απλούς σκοπούς επιβίωσης. Αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει επ’ άπειρον, κάποτε πρέπει ο καθένας και όλοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους.


Έχω, όμως, πολλές δυσκολίες να καταλάβω πώς τα κατάφεραν οι εκάστοτε κυβερνώντες να παραλάβουν ένα, χωρίς καμιά αµφιβολία, έγκλημα εισβολής και κατοχής, και να το μειώσουν σε μιαν απλή δικοινοτική διαφορά. Αυτό κι αν είναι κατόρθωμα, αυτό κι αν είναι άθλος! Του μεγάλου Ηρακλή οι 12 άθλοι φαίνονται παιγνιδάκια κοντά σε αυτό! Όταν κάποιος παραδεχθεί ότι θυµατοποιήθηκε είτε από λάθος προσωπικό είτε από λάθη άλλων, πρέπει αμέσως να σταματήσει το αυτοµαστίγωµα και το δακτυλοδείξιµο. Όταν αυτές οι δυο επικίνδυνες και καταστροφικές συμπεριφορές σταματήσουν απόλυτα, τότε και μόνον τότε δηµιουργούνται οι κατάλληλες συνθήκες για την ψυχική αποκατάσταση.


Αυτές οι δυο λέξεις είναι το κριτήριο για τη µελλοντική πορεία ενός θύματος. Μετά τα συντρίμµια και τον εκτοπισμό, που προκάλεσε η εισβολή, η αντίδραση επανάκτησης για βασικές φυσιολογικές ανάγκες ήταν και είναι εντυπωσιακή. Δεν είμαι σίγουρος ότι έγινε ανάλογα καλή αποκατάσταση στον ψυχικό τοµέα. Βλέποντας τα αποτελέσματα στη συμπεριφορά των νεότερων γενεών, πιστεύω ότι έγινε τεράστια προσπάθεια αποπλάνησης από πραγματικά γεγονότα, είτε αυτό ήταν αποτέλεσμα υπερπροστατευτικότητας είτε ήταν αποτέλεσμα συστρατευµένων μεθοδεύσεων αποπροσανατολισμού.


Δηλαδή, µε λίγα λόγια, το θύμα διατηρείται στη θέση του θύματος, χωρίς ποτέ να του δίνεται η ευκαιρία ψυχικής αποκατάστασης. Δεν μπορεί να αναπτύξει αμυντικούς µηχανισµούς και εφόδια χρήσιμα για µια δυνατή προσωπικότητα, που θα μπορεί να αντεπεξέλθει σε δυσκολίες. Είναι πάντοτε εκτεθειμένο σε πολλούς κινδύνους. Αποκτά την ταυτότητα του θύματος, μένει βασικά µουδιασµένο από ντροπή, ενοχές και φόβο, και µε την αποσπασματική συμπεριφορά του αναπαράγει θύματα.


Πιστεύω ότι σαν κοινωνία υπό ηµικατοχή είχαμε και έχουμε χρέος να επενδύσουμε στις επόμενες γενιές, έτσι ώστε να τους δοθεί η ευκαιρία να αποκαταστήσουν την ψυχική τους δύναμη και να απελευθερωθούν από τη νοοτροπία θύματος. Έτσι μόνο μπορούν να γίνουν και πιο διεκδικητικοί για την απελευθέρωση το τόπου µας. Αυτό μπορεί μόνο να γίνει µε προγραµµατισµό, µε υποδομή και µε όραμα. Δεν προχωρούμε µε κούφια λόγια, συνθηματολογίες, υποσχέσεις, που ποτέ δεν τηρούνται, ούτε µε αλλοπρόσαλλα µηνύµατα ούτε µε εγωιστικές συμπεριφορές ούτε µε προσωπολατρίες ούτε µε κοµµατολατρίες.


Έργα, όχι λόγια. Βλέπω όλους τους πολιτικάντηδες και λοιπούς να βγαίνουν στα κανάλια, και να αναρωτιούνται τι έπαθαν όλοι αυτοί οι αλήτες, οι χούλιγκανς και θέλουν να καταστρέψουν τα πάντα. Αναρωτήθηκε κανείς, αν αυτοί οι αλήτες είναι, ίσως, θυµωµένοι, επειδή η κοινωνία που τους μεγάλωσε απέτυχε να τους προσφέρει πνευματική τροφή και όραμα για το μέλλον; Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι αυτοί που δημιουργούν τις φασαρίες είναι σεσηµασµένοι μαστούρηδες, άρα πάλι πνευματικά άρρωστοι, νέοι χωρίς όραμα για το μέλλον.


Όλοι θέλουμε να τους συλλάβουν και να τους τιμωρήσουν παραδειγματικά. Σιγά, ρε μάγκες, και πού θα τους βάλετε; Στις Κεντρικές Φυλακές, που δεν έχουν χώρο πλέον ούτε για τους πραγματικούς κακούργους; Μονάδες καταστολής βίας, τεθωρακισμένα και λοιπές τιμωρίες απλώς ανακυκλώνουν την παραγωγή θυμάτων. Τα θύματα πάνε στη φυλακή για να πληρώνουν τα άλλα θύματα, που τους φυλάκισαν. Ένας τέλειος φαύλος κύκλος, που οδηγεί στο πουθενά. Ό,τι σπέρνεις θερίζεις.


Μέτρα καταστολής είναι να σταματήσουν οι κάθε είδους συμφεροντολόγοι και καιροσκόποι να ταΐζουν ψέματα τα παιδιά και τη νεολαία. Μέτρα καταστολής είναι, για παράδειγμα, να κτίζεις βιβλιοθήκες σε κάθε ενορία. Διάβασμα, μόρφωση. Δεν μπορεί να υπάρξει ψυχική αποκατάσταση όταν δάσκαλος, που συνοδεύει παιδιά του δημοτικού στα Φυλακισμένα Μνήματα, τους λέει ότι αυτοί όλοι εδώ κρεμάστηκαν επειδή ήταν κακούργοι, μεθύστακες, που σκότωσαν αθώους Εγγλέζους.


Αυτοί οι νεαροί που κρεμάστηκαν είναι μεγάλο µέρος της ψυχής αυτού του τόπου και όταν κάποιος τούς προσβάλλει, πληγώνει ανεπανόρθωτα τις ψυχές όλων µας. Ούτε μπορεί κάποιος θείος ή θεία να παραπονιέται ότι κακοί δάσκαλοι πήραν το 9 χρονών ανιψάκι τους στα Φυλακισμένα Μνήµατα για να δημιουργήσουν ψυχολογικά προβλήματα στην προσωπικότητα του µωρού. Η προσωπικότητα του µωρού διαμορφώθηκε στα έξι περίπου πρώτα χρόνια και δεν κινδυνεύει από µια επίσκεψη στο εργαστήρι της ελευθερίας. Κινδυνεύει από ηλίθιους ενήλικες, που του λένε από τη µια ότι είναι πρόσφυγες γιατί τους έδιωξαν οι Τούρκοι, κι από την άλλη του λένε ότι οι Τούρκοι είναι αδελφοί µας. Αλλοπρόσαλλα µηνύµατα.


Είναι καιρός οι µεγαλύτερες γενιές να αποφασίσουν τι θέλουν να κάνουν όταν μεγαλώσουν. Αν δεν μπορούν, ας αφήσουν τα παιδιά και τους νέους ήσυχους, ανεπηρέαστους και απελευθερωμένους από τα σύνδρομα των γονιών τους, να αποφασίσουν για το δικό τους μέλλον».


ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ