Ο ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΙΔΗΣ ΣΤΟ CHRISTOFIAS-WATCH (ΜΕΡΟΣ Β')!

"Η αναγωγή του συνόλου του κυπριακού προβλήματος σε ενδοκυπριακή διαφορά, χωρίς αναφορά στο τμήμα που άπτεται του διεθνούς του χαρακτήρα, ουσιαστικά μετατρέπει την διαφορά σε διακοινοτική και στέλλει το μήνυμα στην διεθνή κοινότητα ότι το κυπριακό δεν είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής, αλλά διακοινοτικό."

"Δυστυχώς το μοντέλο που διαπραγματευόμαστε είναι η συμφωνημένη διχοτόμηση σε συνδυασμό με προτεκτορατοποίηση ως προς τις εξωτερικές σχέσεις και αυτό το βαπτίζουμε ομοσπονδία. Αυτό το μοντέλο δεν είναι βιώσιμο."

"Σε κάθε περίπτωση όμως δεν συνελήφθηκε κανένας όταν ο Τάσσος Παπαδόπουλος χαρακτηριζόταν ως ελεεινός φονιάς Τουρκοκυπρίων και ιδεολογικός πατέρας της διχοτόμησης."

"Δεν σας κρύβω ότι την ώρα που γράφω αυτή την απάντηση βρίσκομαι στο Τρίερ στην Γερμανία για ένα συνέδριο και μόλις πριν από μερικές ώρες ένας Σλοβένος συνάδελφος, Καθηγητής συνταγματικού δικαίου με είχε ρωτήσει λεπτομέρειες για την αντιδημοκρατική, όπως ο ίδιος την χαρακτήρισε, ενέργεια της κυπριακής κυβέρνησης κατά του Ξενή Ξενοφώντος, τον οποίο γνωρίζει από τις συναντήσεις του Fundamental Rights Agency της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Καταλαβαίνετε σε τι σημείο φτάσαμε; Έχουμε γίνει πανευρωπαϊκό θέμα συζήτησης ως προς τις αψυχολόγητες καταδιώξεις των αντιφρονούντων."

"Το δίλημμα δεν βρίσκεται μεταξύ του εφικτού και του ευκταίου. Έγκειται στην στάση ζωής που επιθυμεί έκαστος να τηρήσει και στα πρότυπα που επιθυμεί να υιοθετήσει. Ίσως να μην μπορούμε να κάνουμε την ζωή μας όπως την θέλουμε. Αλλά τουλάχιστον μπορούμε να μην την εξευτελίσουμε."

Συνεχίζουμε με το δεύτερο μέρος της συνέντευξης του Αχιλλέα Αιμιλιανίδη. Τι λέει ο κ. Αιμιλιανίδης, για τις δικοινοτικές συνομιλίες, για τη Διζωνική, για τις διώξεις αντιφρονούντων από το καθεστώς Χριστόφια; Το δεύτερο μέρος της συνέντευξης του Α.Αιμιλιανίδη, σας το υποσχόμαστε και θα το δείτε και μόνοι σας, ότι είναι συναρπαστικότερο από το πρώτο. Με τις μόνιμες ευχαριστίες μας.

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Ειδικότερα σε σχέση με την κυβέρνηση Χριστόφια, πως κρίνετε την εκ μέρους της διαχείριση του Κυπριακού;

Είναι νομίζω σαφές πως οι συμφωνίες Χριστόφια-Ταλάτ της 21/3/2008 και της 23/5/2008 υπήρξαν στρατηγικά σφάλματα, όπως και η απόφαση για έναρξη απευθείας διαπραγματεύσεων παρά την έλλειψη προόδου στις ομάδες εργασίας. Το δόγμα Χριστόφια σύμφωνα με το οποίο θα υπήρχε πρόοδος στις διαπραγματεύσεις, εφόσον υπήρχε καλό κλίμα και φιλική σχέση με τον Ταλάτ οδηγήθηκε σύντομα σε κατάρρευση, εφόσον η προσέγγιση του Προέδρου δεν στηριζόταν στις διεθνοπολιτικές πραγματικότητες.

Υποχωρήσεις που γίνονταν με καλή θέληση, εξελίσσονταν σε κεκτημένα της τουρκικής πλευράς στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και μείωναν τα όποια περιθώρια διαπραγματευτικών ελιγμών της ελληνοκυπριακής πλευράς.

Λάθος υπήρξε και το έτερο δόγμα Χριστόφια για ενδοκυπριακή λύση. Ο θεμιτός και ορθός στόχος για λύση από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους προϋποθέτει εν πολλοίς ότι ο εκάστοτε Τουρκοκύπριος διαπραγματευτής ενεργεί ανεξάρτητα ή και αυτόνομα από την τουρκική κυβέρνηση. Κάτι τέτοιο όμως δεν έχει αποδειχθεί ότι συμβαίνει.

Είναι εμφανές ότι οποιαδήποτε συμφωνία ως προς τις διακρατικές πτυχές του κυπριακού προβλήματος (αποχώρηση τουρκικών στρατευμάτων, επιστροφή εκτοπισμένων, αποχώρηση εποίκων) θα πρέπει να γίνεται αποδεκτή και από την Τουρκία. Η αναγωγή του συνόλου του κυπριακού προβλήματος σε ενδοκυπριακή διαφορά, χωρίς αναφορά στο τμήμα που άπτεται του διεθνούς του χαρακτήρα, ουσιαστικά μετατρέπει την διαφορά σε διακοινοτική και στέλλει το μήνυμα στην διεθνή κοινότητα ότι το κυπριακό δεν είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής, αλλά διακοινοτικό. Ο διεθνής παράγοντας εξάλλου σύντομα έδειξε ξεκάθαρα τις προθέσεις του, που ήταν η επαναφορά του σχεδίου Ανάν ως συμφωνημένης λύσης μεταξύ των δύο κοινοτήτων και η μετατροπή της Τουρκίας σε μέρος της λύσης, αντί σε μέρος του προβλήματος.

Η διαπραγμάτευση είναι αδιαμφισβήτητο ότι αποδείχθηκε καθολική αποτυχία για την Κυβέρνηση. Η αποδοχή της εκ περιτροπής προεδρίας, η «γενναιόδωρη παραχώρηση» των 50.000 εποίκων ως κεκτημένου για περαιτέρω διαπραγμάτευση, η σταθμισμένη ψήφος που εξισώνει δεκαέξι ελληνοκυπριακές ψήφους με μια τουρκοκυπριακή ψήφο, οι προτάσεις για το περιουσιακό που ουσιαστικά παρέχουν προνομιούχα μεταχείριση στον χρήστη αντί στον ιδιοκτήτη, είναι καλά γνωστά.

Η αρχική δέσμευση για ταυτόχρονη διάνοιξη των οδοφραγμάτων Λήδρας και Λιμνίτη, έδωσε την θέση της στην υπό όρους διάνοιξη του οδοφράγματος, την διασύνδεση με τις στρατιωτικές ανάγκες των Κοκκίνων, την αναγωγή του ζητήματος του Λιμνίτη στο κρισιμότερο θέμα των διαπραγματεύσεων και τελικά στην παροχή δωρεάν ηλεκτρικού ρεύματος, σε συνδυασμό με τις «εποικοδομητικές ασάφειες» της συμφωνίας για τον Λιμνίτη, κατά τρόπο ώστε η διαπραγμάτευση του θέματος Λιμνίτη εξελίχθηκε σε φιάσκο.



Το τελικό εξάλλου κείμενο των συμπερασμάτων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Δεκεμβρίου του 2009 συνιστά μια σημαντική αποτυχία της κυπριακής διπλωματίας, η οποία έλαβε στην ουσία το λιγότερο εκείνων που μπορούσε να λάβει, αποδυναμώνοντας τις διπλωματικές προσπάθειες που είχαν προηγηθεί μετά το 2005. Η κυπριακή διπλωματία απώλεσε το ορόσημο του Δεκεμβρίου και με τον τρόπο αυτό εξυπηρέτησε μερικώς τον τουρκικό στόχο για μετατροπή της Τουρκίας σε μέρος της λύσης, αντί σε μέρος του προβλήματος. Μάλιστα η ενέργεια για μονομερή δήλωση της Κυπριακής Δημοκρατίας για πάγωμα πέντε κεφαλαίων, συνιστούσε σαφή οπισθοδρόμηση, εφόσον από την ομόφωνη αντιδήλωση του 2005 και το ομόφωνο πάγωμα κεφαλαίων του 2006, η Κυπριακή Δημοκρατία βρέθηκε για πρώτη φορά μόνη της, χωρίς καν υποστήριξη από την ελληνική κυβέρνηση.

Μπορεί να είναι βιώσιμη μια λύση ΔΔΟ στην Κύπρο;

Κάθε προσπάθεια σχεδιασμού ενός θεσμικού μοντέλου αποτελεί ένα εξαιρετικά δυσχερές πείραμα, το οποίο προϋποθέτει λεπτομερή επεξεργασία των ιστορικών, κοινωνικών, πολιτικών και πολιτιστικών δεδομένων και κυρίως, το οποίο να προσφέρει αίσθημα ασφάλειας και δικαίου στους πολίτες που καλούνται να το θέσουν σε λειτουργία. Οποιοδήποτε πείραμα είναι βασισμένο σε ενδογενείς αδικίες ή σε εξωγενείς παράγοντες, όπως συμφέροντα τρίτων κρατών τα οποία συμμετέχουν στον σχεδιασμό, είναι καταδικασμένο σε αποτυχία.

Οι Sunil Bastian και Robin Luckham στο βιβλίο «Can Democracy be Designed: The Politics of Institutional Choice in Conflicttorn Societies», παρατήρησαν αρκετά εύστοχα κατά την γνώμη μου ότι «Στην Κύπρο και στον Λίβανο, τα Συντάγματα με την λογική του διαμοιρασμού της εξουσίας, πέτυχαν απλώς να διαιωνίσουν τον κοινοτικό ανταγωνισμό, χωρίς να μπορούν να εμποδίσουν με οποιοδήποτε τρόπο την βίαιη σύγκρουση».

Πράγματι η μελέτη της περιόδου 1960-1963 αποδεικνύει ότι οι δύο κοινότητες, οι οποίες ήταν ήδη εξαιρετικά καχύποπτες και με αντιτιθέμενα συμφέροντα, βρέθηκαν να αγωνίζονται εγκλωβισμένες σε μια διελκυστίνδα, η οποία είχε ως μόνο στόχο την εξυπηρέτηση εξωγενών συμφερόντων, θέματα τα οποία έχω αναπτύξει και στο βιβλίο μου «Η Κοινοβουλευτική Συνύπαρξη Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων»

Η επιλογή της ομοσπονδίας αποτελούσε εκ προοιμίου ένα δυσχερές και αμφίβολο πείραμα για την επίλυση του κυπριακού, το οποίο μπορούσε να επιβιώσει μόνο εφόσον το προτεινόμενο Σύνταγμα εμπεριείχε επαρκή συνενωτικά στοιχεία των δύο κοινοτήτων και στηριζόταν σε ορισμένες απαραίτητες λειτουργικές αρχές.

Είναι για τον λόγο αυτό που η επίσημη ελληνοκυπριακή ερμηνεία των προτάσεων που υποβλήθηκαν από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο το 1977 έθετε συγκεκριμένες αρχές στις οποίες θα έπρεπε να στηρίζεται η οποιαδήποτε λύση του κυπριακού προβλήματος, ώστε να έχει ελπίδες βιωσιμότητας και λειτουργικότητας. Νομίζω ότι σήμερα, μετά από περισσότερα από 30 χρόνια διαπραγματεύσεων μπορούμε να είμαστε βέβαιοι πως όταν ο διεθνής παράγοντας αναφέρεται σε μοντέλο διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας δεν αναφέρεται σε οποιοδήποτε μοντέλο λειτουργίας όπως αυτό που ενδεχόμενα είχαν υπόψη τους οι Ελληνοκύπριοι, αλλά αντιθέτως σε ένα μοντέλο που ουσιαστικά προωθεί την γεωγραφική διχοτόμηση, σε συνδυασμό με συγκυριαρχία ως προς τις εξωτερικές σχέσεις και προτεκτορατοποίηση της Κύπρου.

Αυτό που εννοώ είναι πως εδώ και χρόνια το μοντέλο Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας που διαπραγματευόμαστε δεν είναι κάτι θεωρητικό, ώστε να προβούμε σε θεωρητικές συζητήσεις κατά πόσο μπορεί να υπάρξουν προϋποθέσεις λειτουργίας του στην Κύπρο.

Δυστυχώς το μοντέλο που διαπραγματευόμαστε είναι η συμφωνημένη διχοτόμηση σε συνδυασμό με προτεκτορατοποίηση ως προς τις εξωτερικές σχέσεις και αυτό το βαπτίζουμε ομοσπονδία. Αυτό το μοντέλο δεν είναι βιώσιμο.

Πως βλέπετε το μέλλον της Κύπρου σε 20-30 χρόνια; Θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε από την κατοχή ή αυτή σταδιακά θα εδραιωθεί; Μπορούμε να ελπίζουμε σε μία δίκαιη λύση του Κυπριακού;

Η ελπίδα οπωσδήποτε βγήκε τελευταία από το κουτί της Πανδώρας, ακριβώς για να μας επιτρέπει να επιβιώνουμε. Οπωσδήποτε αν η διαπραγματευτική μας τακτική παραμείνει ως έχει, δεν μπορεί ούτε καν να τίθεται ζήτημα δίκαιης λύσης του κυπριακού. Ακόμα όμως και να αλλάξει η διαπραγματευτική μας τακτική, θα έλεγα πως τα κεκτημένα που έχουν δημιουργηθεί μέσα από χρόνια εσφαλμένων χειρισμών, σε συνδυασμό με την πόλωση που παρατηρείται στην κυπριακή κοινωνία, συνεπάγονται πως για την ύπαρξη δίκαιης λύσης του κυπριακού θα πρέπει επιπρόσθετα προς τις όποιες δικές μας ενέργειες να συνδράμουν και οι διεθνείς συγκυρίες.

Οι διεθνείς συγκυρίες δεν είναι στατικές και είναι καιρός να το κατανοήσουμε. Για παράδειγμα μέχρι πριν δύο χρόνια το κύριο θέμα συζήτησης στην Ευρώπη ήταν η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, ενώ σήμερα η οικονομική κρίση καθιστά οποιαδήποτε συζήτηση για άμεση ενταξιακή πορεία της Τουρκίας άνευ σοβαρότητας. Το ζήτημα είναι αν μπορείς να εκμεταλλευθείς τις συγκυρίες προς όφελος σου, κάτι που επί του παρόντος δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε.

κ. Αιμιλιανίδη, ποια εντοπίζετε εσείς ως τα μεγαλύτερα δημοκρατικά ελλείμματα επί διακυβέρνησης Χριστόφια;

Δεν θα ήθελα να τα χαρακτηρίσω απαραίτητα ως δημοκρατικά ελλείμματα, αλλά οπωσδήποτε υπάρχουν αρκετά ζητήματα που προβληματίζουν.

Δεν είναι νοητό να συλλαμβάνονται πρόσωπα επειδή φώναξαν υβριστικά συνθήματα κατά του Προέδρου της Δημοκρατίας σε μια αντικατοχική εκδήλωση στον 21ο αιώνα.

Ούτε και είναι νοητό, ανεξάρτητα αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί με το περιεχόμενο της κριτικής που ασκείτε ή τον τρόπο με τον οποίο αυτή ασκείται, να εισέρχεται η αστυνομία στο σπίτι δικηγόρου με σκοπό να φιμώσει ένα αντιπολιτευτικό μπλογκ και να εκφοβίσει τους διαφωνούντες.

Δεν είναι άσχετη μέσα στα πλαίσια αυτά η συντονισμένη προσπάθεια δολοφονίας χαρακτήρων και η απόπειρα για χαρακτηρισμό ως απορριπτικών ή ως εθνικιστών ή ως ανθρώπων που δεν θέλουν την λύση, όσων επικρίνουν επιμέρους χειρισμούς του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Κομματικές εφημερίδες μάλιστα αναφέρονται, χωρίς οποιαδήποτε στοιχεία, σε συνωμοτικά συντονιστικά όργανα που επιδιώκουν την ανατροπή του Προέδρου, με πυλώνες τόσο στην Λευκωσία, όσο και στην Αθήνα.

Το να δηλώνει επίσημα ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος και ο εκπρόσωπος του Κυβερνητικού Κόμματος ότι απειλείται η δημοκρατία και ότι επιστρέφουμε σε περιόδους πραξικοπήματος, συνιστά ασυγχώρητη ύβρη απέναντι στην ιστορία αυτού του τόπου, αποσκοπούσα στην πρόκληση φανατισμού και πόλωσης, με σκοπό την εξυπηρέτηση κομματικών σκοπιμοτήτων.

Όταν ο Γενικός Γραμματέας του κυβερνώντος κόμματος αναφέρεται σε προσπάθειες για φυσική εξόντωση του Προέδρου σε μια περίοδο κατά την οποία η κοινή γνώμη είναι συγκλονισμένη και ανασφαλής, αυτό συνεπάγεται ότι έχει χαθεί το μέτρο ή ότι χρησιμοποιούνται μέθοδοι προπαγάνδας από τις οποίες είχαμε πιστέψει ότι είχαμε πλέον ως κοινωνία οριστικά απαλλαγεί.

Σε κάθε περίπτωση τονίζω ότι δεν συλλαμβάνεις κάποιον επειδή βρίζει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όσο καταδικαστέα και αν είναι τα συνθήματα και όσο επιπόλαια και αν είναι η πράξη της ύβρεως. Ο εκάστοτε Πρόεδρος της Δημοκρατίας βρίσκεται σε ιδιαίτερα πλεονεκτική θέση έναντι οποιουδήποτε υβριστή για να χρειάζεται προστασία εκ του νόμου. Έχει στο πλευρό του κομματικούς μηχανισμούς, κυβερνητικούς μηχανισμούς, τηλεοπτικά κανάλια και εφημερίδες, κομματικούς δημοσιογράφους. Δεν χρειάζεται οποιασδήποτε περαιτέρω προστασίας.

Μα δεν είχαμε παρόμοια φαινόμενα επί προηγούμενων κυβερνήσεων;

Δεν προσπαθώ να μεταβάλω προηγούμενες κυβερνήσεις σε κόσμο αγγελικά πλασμένο.

Ασχολούμαι με το σήμερα. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν συνελήφθηκε κανένας όταν ο Τάσσος Παπαδόπουλος χαρακτηριζόταν ως ελεεινός φονιάς Τουρκοκυπρίων και ιδεολογικός πατέρας της διχοτόμησης. Και μάλιστα από προβεβλημένους αρθρογράφους εφημερίδων, πολιτικούς αντιπάλους και ξένους διπλωμάτες.

Ούτε και συνελήφθηκε κανένας όταν ο Κληρίδης χαρακτηριζόταν ως προδότης ή όταν μερικές χιλιάδες μελών της κομμουνιστικής νεολαίας κραύγαζαν «Σημίτη, προδότη, καταδότη».

Δεν σας κρύβω ότι την ώρα που γράφω αυτή την απάντηση βρίσκομαι στο Τρίερ στην Γερμανία για ένα συνέδριο και μόλις πριν από μερικές ώρες ένας Σλοβένος συνάδελφος, Καθηγητής συνταγματικού δικαίου με είχε ρωτήσει λεπτομέρειες για την αντιδημοκρατική, όπως ο ίδιος την χαρακτήρισε, ενέργεια της κυπριακής κυβέρνησης κατά του Ξενή Ξενοφώντος, τον οποίο γνωρίζει από τις συναντήσεις του Fundamental Rights Agency της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Καταλαβαίνετε σε τι σημείο φτάσαμε; Έχουμε γίνει πανευρωπαϊκό θέμα συζήτησης ως προς τις αψυχολόγητες καταδιώξεις των αντιφρονούντων.

Ποια θα χαρακτηρίζατε ως τα σημαντικότερα κοινωνικά προβλήματα στην Κύπρο;

Από πού να ξεκινήσει κανείς να απαντά σε μια τέτοια ερώτηση. Υπάρχουν πολλά ζητήματα με πιο έντονα ίσως την εγκληματικότητα, τον τζόγο, το ρουσφέτι, τον ερασιτεχνισμό, την συχνή αναποτελεσματικότητα της δικαιοσύνης, την έλλειψη συγκροτημένης μεταναστευτικής πολιτικής, την κομματικοποίηση των πάντων κ.ο.κ..

Τα σοβαρότερα προβλήματα συνδέονται με το γεγονός ότι η Κυπριακή Δημοκρατία είναι ένα ιδιαίτερα μικρό πληθυσμιακά κράτος.

Θα πρόσθετα πάντως πως όλα τα κοινωνικά προβλήματα ξεκινούν από την έλλειψη αυτονόμησης του πολίτη. Έξι χρόνια μετά την ένταξη στην ΕΕ, κανένα κόμμα δεν έχει ουσιαστικά παρουσιάσει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα αναφορικά με τον ρόλο που καλείται να διαδραματίσει αυτό το έρημο κράτος εντός της Ένωσης.

Θεωρείται φυσιολογικό ότι οι ψηφοφόροι, ως μεθυσμένο κοπάδι αιγοπροβάτων, θα υπερψηφίσουν τις οποιεσδήποτε επιλογές των κομμάτων τους, διότι αυτές αποφασίστηκαν από τα αόρατα κέντρα αποφάσεων. Η λαϊκή εντολή καθίσταται επιβεβαιωτική, και όχι διαλεκτική, ενώ η έννοια της Δημοκρατίας μετασχηματίζεται σε ένα θίασο σκιών καθοδηγούμενο από τον πολιτισμό της εικόνας.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια θα πρέπει να τεθούν οι βάσεις μιας ουσιαστικής πολιτιστικής ανανέωσης. Η σημερινή κυπριακή κοινωνία στερείται αυτοπροσδιορισμού και λειτουργεί στα πλαίσια ετερόνομου πιθηκισμού.

Η ιλιγγιώδης αύξηση των επιστημόνων και το θεωρητικά υψηλό μορφωτικό επίπεδο, αποτελεί καταφανή αντίφαση σε σχέση με το επίπεδο του πολιτικού ξύλινου λόγου, την παντελή έλλειψη πολιτικών ή κοινωνικών ενασχολήσεων του πολίτη, την σήψη στον δημόσιο βίο, την απουσία ουσιαστικών αναλύσεων ακόμα και για τα πολυσυζητημένα θέματα του κυπριακού ή της ένταξης στην ΕΕ. Αναγκαία επομένως προϋπόθεση της δημιουργίας πολιτιστικής ισχύος αποτελεί η αυτονόμηση του πολίτη. Ο σημερινός, εγκλωβισμένος στα γρανάζια των κομματικών μηχανισμών πολίτης, καλείται να αντιδράσει. Καλείται να απορρίψει τους διπολιστικούς αφορισμούς που του περιορίζουν την σκέψη και να αγωνιστεί για την ανανέωση της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.

Πώς μπορούμε να συμπεριφερθούμε απέναντι στη φαυλοκρατία που κυριαρχεί στην κοινωνική και πολιτική ζωή;

Η ισοπέδωση κυριαρχεί σήμερα στην κοινωνική και πολιτική ζωή. Το 99% των δημοσίων υπαλλήλων βαθμολογούνται ως άριστοι, μπρος στον φόβο να υπάρξει αληθινή κρίση, προϋποθέτουσα σύγκριση, γεγονός που αφήνει την κρίση στα χέρια των κομματικών παραφυάδων και των αντικειμενικιζόντων κριτηρίων.

Σε μια αέναη παρωδία αποκλεισμού των ικανών, επιδιώκουμε την προώθηση προσώπων που γνωρίζουμε ότι δεν μπορούν να μας απειλήσουν και θα παραμείνουν για πάντα αυλοκόλακες και θαυμαστές μας.

Ετερόφωτες προσωπικότητες αναδεικνύονται σε θέσεις κλειδιά, στηριγμένοι σε ένα μηχανισμό προώθησης ενός κομματοκρατικού δημοσιοσχετιστικού προτύπου, στο οποίο ως ικανός θεωρείται εκείνος που είναι υποταγμένος στο σύστημα και γνωρίζει πως να υποτάσσεται στους εκάστοτε ισχυρούς.

Κι η ικανότητα, η εργατικότητα, η ζωή η ίδια, αντικαθίστανται από την ισοπέδωση και ένα πρότυπο μετριότητας, με μια αριστερά που αντί για την επανάσταση προωθεί τον υποτελή συμβιβασμό. Οι τεχνοκράτες στην Κύπρο και οι επιστήμονες θεωρούνται συχνά ότι έχουν λόγο μόνο εφόσον κατέλθουν ως υποψήφιοι βουλευτές ή πολιτικοποιηθούν.

Μας καλούν να συμβιβαστούμε, να δεχθούμε ότι αναπόφευκτη συνέπεια της δημοκρατίας και του πολυκομματισμού είναι το ρουσφέτι και η έλλειψη αυτονομίας, να χωνέψουμε ότι η ιστορία έχει τελειώσει και εμείς πρέπει να γίνουμε παθητικοί δέκτες της αλλαγής την οποία φέρνουν ορισμένα εξ Αμερικής χρηματοδοτούμενα ινστιτούτα και εταιρείες που συγγράφουν νέα βιβλία ιστορίας και σχέδια που καθορίζουν το μέλλον των λαών.

Η προσπάθεια οικοδόμησης μέλλοντος χωρίς παρελθόν και ταυτότητας αφυδατωμένης από αισθήματα, οδηγεί εκ των πραγμάτων στην κατάρρευση. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την κοινωνία μας είναι η υιοθέτηση της λογικής του τέλους της ιστορίας, της μακαριότητας του χορτασμένου κτήνους που θεωρεί ότι ανακάλυψε το άριστο των πολιτευμάτων και ότι επέλυσε όλα τα προβλήματά του, εκτός από τα οικονομικά και τα ερωτικά.

Η ήττα, όμως, κάθε Οργουελιανού ήρωα δεν πραγματώνεται με τον θάνατο ή την συντριβή του. Αντιθέτως. Η ήττα επέρχεται, όταν συμφιλιωμένος με την προπαγάνδα, παύει να αγωνίζεται. Όταν μαθαίνει να αγαπά τον Μεγάλο Αδελφό και θεωρεί ότι η ιστορία έχει τελειώσει.

Μόνη επιλογή απομένει η αντίσταση, ανεξάρτητα αν έχει ή όχι περιθώρια επιτυχίας: Είναι μέσα από την αντίσταση των λαών και το αίτημα για απελευθέρωση ή αυτοδιάθεση που κατέρρευσαν αυτοκρατορίες, όπως η Οθωμανική ή η Βρετανική, και είναι εξαιτίας αυτής της αντίστασης που το πολυκρατικό διεθνές σύστημα δεν καταρρέει για να δώσει την θέση του σε ένα νέο διεθνές σύστημα αποτελούμενο από αυτοκρατορίες, καθώς και ο λόγος για τον οποίο σήμερα το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα βιώνει την κρίση του.

Το κόστος που προκλήθηκε στη Βρετανική Αυτοκρατορία από την αντίσταση στην Κύπρο συντέλεσε, στο βαθμό που του αναλογούσε, στην κατάρρευση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, στην παρακίνηση παρόμοιων απελευθερωτικών κινημάτων σε άλλες περιοχές και στην δημιουργία του συστήματος μέσα στο οποίο ζούμε σήμερα.

Το δίλημμα δεν βρίσκεται μεταξύ του εφικτού και του ευκταίου. Έγκειται στην στάση ζωής που επιθυμεί έκαστος να τηρήσει και στα πρότυπα που επιθυμεί να υιοθετήσει. Ίσως να μην μπορούμε να κάνουμε την ζωή μας όπως την θέλουμε. Αλλά τουλάχιστον μπορούμε να μην την εξευτελίσουμε.

Επιμέλεια: Δορκώνας-Ρίμαχος για το christofias-watch