Τα Δεκαπεντάυγουστά μας εδώ στην Κύπρο, τα ελληνικά Δεκαπενταύγουστα, στοιχειώνονται από δύο τραγικά γεγονότα. Το αεροπορικό ατύχημα του μοιραίου Boeing το 2005 και τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής.
Μάλλον το "δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής" και το "παραβίαση της εκεχειρίας" δε συνιστούν ακριβή ιστορική αναφορά. Η Τουρκία συνέχισε την κατάληψη εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας και στο διάστημα 23 Ιουλίου - 14 Αυγούστου 1974.
Η 14η Αυγούστου, συνδέεται κυρίως στη συνείδησή μας, με την επαρχία και την πόλη της Αμμοχώστου. Η οποία έπρεπε να επιστραφεί, ως συμφωνήθηκε και μεταγενέστερα, πριν από άλλες διαπραγματεύσεις. Δυστυχώς και σε αυτό το θέμα, η κυπριακή πλευρά, μέσω της ηγεσίας της, φάνηκε, διαχρονικά, κατώτερη των περιστάσεων.
Και αυτή τη μέρα, οφείλουμε να επαναλάβουμε την υπόσχεση μας για αδιάκοπο αντικατοχικό αγώνα, μέχρι τη δικαίωση, μέχρι την ελευθερία, μέχρι την επιστροφή.
Για εμάς, η ελπίδα και η πίστη στο όραμα της απελευθέρωσης δεν είναι μαξιμαλισμός. Είναι μονόδρομος για την επιβίωσή μας.
Αντίθετα, η μεμψιμοιρία και η ηττοπάθεια, η θεωρία ότι "τα χάσαμε και πρέπει να δώσουμε κι άλλα πολλά, για να πάρουμε έστω κάτι λίγο πίσω", πέραν του ότι συνιστά μαθηματική συνταγή τουρκοποίησης της Κύπρου, συνιστά και μνημείο παραλογισμού, αφού καταλήγουμε να δίνουμε κι άλλα στην Τουρκία, πολύ περισσότερα από όσα πήρε το 1974.
Ας το χωνέψουν και ξένοι και "δικοί": Η πατρίδα μας, ούτε ήταν, ούτε θα γίνει τουρκική.
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ