ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΙΟΠΑΧΑ, ΜΕΡΟΣ 5ο

Ακάθεκτος συνεχίζει ο Χρίστος Σιοπαχάς να ξεσκεπάζει την ψευδοαριστεροσύνη του Δ.Χριστόφια και το νεοταξισμό που τον διακατέχει. Την ταύτιση του με τον Αναστασιάδη. Την καιροσκοπική συνεργασία του με τους Κάρογιαν-Μ.Κυπριανού.

Πληροφορίες που έχουμε λένε, ότι η Επαγρύπνηση έχει ξεκινήσει μια οργανωμένη εκστρατεία λάσπης ενάντια στο Χρ. Σιοπαχά ως αποτέλεσμα της συνέντευξης. Έχουν το θράσος να καταφέρονται αυτοί, ενάντια σε έναν από τους εντιμότερους άνθρωπους στην Κύπρο.

Που σε αντίθεση με τους ίδιους, πέταξε στα μούτρα του κατεστημένου τη θέση Διευθυντή του ΘΟΚ που τον διόρισε, εγκαταλείποντας μία από τις πιο υψηλόμισθες θέσεις στην Κύπρο, γιατί ΑΡΝΕΙΤΟ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ΣΕ ΛΑΜΟΓΙΕΣ. Και έχουν το θράσος να τον κατηγορούν οι ψυθιριστές της Επαγρύπνησης.

Ευτυχώς, οι ίδιοι οι ΑΚΕΛικοί εξοργίστηκαν με τους Επαγρυπνήτες και τους Καθοδηγητές της κακιάς ώρας, που προσπαθούν να παρουσιάσουν το άσπρο ως μαύρο και από ό,τι μάθαμε τους διαολοστέλνουν, πιο έντονα και από το 2004.

Ο Δ. Χριστόφιας μάλιστα, φαίνεται να έχει χάσει τον ύπνο του. Ξυπνά ιδρωμένος κάθε βράδυ, βλέποντας εφιάλτες με τις λέξεις και τις φράσεις του Σιοπαχά να τον κυνηγούν όπως τα φαντασματάκια κυνηγούν τον pac-man! Κουράγιο Δ.Χριστόφια, κουράγιο Καθοδηγητές, Ανεφορίτες και μισθαρνά της Επαγρύπνησης. Έχει κι άλλα μέρη η συνέντευξη Σιοπαχά.

"Οι ψευδοαριστερές κορώνες, που πετάει χωρίς λόγο και αιτία ο Χριστόφιας, αποτελούν το “αριστερό” και “λαϊκό” του άλλοθι και απευθύνονται αποκλειστικά σ’ ένα ακροατήριο που έμαθε να αυτοπροσδιορίζεται ως “αριστερό”. Ο διεθνισμός του, είναι διεθνισμός νεοταξίτικος, ίδιος κι απαράλλαχτος με τον νεοταξίτικο διεθνισμό του Αναστασιάδη."

"Η ολέθρια σχέση συναλλαγής, με το επίσημο Δήκο του Κάρογιαν, φθείρει και διαφθείρει και τους δύο, ακόμη πιο πολύ."

"Όταν εκλήθη ν’ αντιμετωπίσει, ως ηγέτης λαού κι όχι ως ιδιώτης, τη διπλωματία των ΗΠΑ, Βρετανίας και Τουρκίας, με ό,τι έμαθε στο κομματικό πεζοδρόμιο της Λευκωσίας, δηλαδή με κυπριακές πονηριές, κουτσαβακισμούς και κωλοτούμπες και με τον ολίγιστο Μ. Κυπριανού ως Υπουργό Εξωτερικών δίπλα του, έμεινε χάσκοντας!"

Πολλοί αρθρογράφοι και πολιτικοί σχολιαστές, ερμηνεύουν τη στάση του Χριστόφια στο εθνικό θέμα, ως απόρροια του κομμουνιστικού του παρελθόντος. Ποιά είναι η γνώμη σας;

Είναι σχεδόν σκανδαλώδες! Κάθε φορά, που ο Χριστόφιας αποκαλύπτεται πολιτικά χωρίς φύλλο συκής και με τους οπαδούς του παγωμένους, ένας όψιμος αντικομμουνισμός της συμφοράς, βγάζει κεφάλι μέσα απ’ την την αρθρογραφία των εφημερίδων και τις δηλώσεις ιδεολογικών(!) πολιτικών(!) του αντιπάλων(!) και του πετάει σωσίβια “αριστεροσύνης”, χρεώνοντας την καταστροφική του πολιτική στην “κομμουνιστική” του ιδεολογία!

Αυτό δεν είναι κριτική, είναι ο από μηχανής θεός του καθεστώτος, ο φύλακας άγγελoς και προστάτης του! Αν η συλλογιστική του επιχειρήματος στηρίζεται, έστω κατ’ ελάχιστον, στην πραγματικότητα, όπου, αίτια, η κομμουνιστική ιδεολογία του προέδρου και αιτιατά, τα προεδρικά λάθη, τότε οι αρχιανανιστές Κληρίδης, Αναστασιάδης, Βασιλείου, Μητσοτάκης, Σημίτης, Καραμανλής – Ντόρα, Παπανδρέου - Δρούτσας - Πάγκαλος, οι οποίοι απαιτούν ακόμη πιο οδυνηρές υποχωρήσεις στο εθνικό θέμα, είναι κομμουνιστικότεροι και μαρξιστικότεροι του Χριστόφια.


Οι διάφοροι λάτρεις της αγγλικής και αμερικάνικης δημοκρατίας, καμώνονται πως δεν γνωρίζουν, ότι στην Κύπρο δεν διεξάγεται, ιδεολογικός – ταξικός αγώνας. Για να μην εμποδίζει, δήθεν, τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, ο οποίος επίσης δεν διεξάγεται! Οι ψευδοαριστερές κορώνες, που πετάει χωρίς λόγο και αιτία ο Χριστόφιας, αποτελούν το “αριστερό” και “λαϊκό” του άλλοθι και απευθύνονται αποκλειστικά σ’ ένα ακροατήριο που έμαθε να αυτοπροσδιορίζεται ως “αριστερό”. Ο διεθνισμός του, είναι διεθνισμός νεοταξίτικος, ίδιος κι απαράλλαχτος με τον νεοταξίτικο διεθνισμό του Αναστασιάδη.

Τα σημαινόμενα απ’ την παρουσία ή μη της ελληνικής σημαίας, στο φόντο των ανανικών ηγεσιών Ακέλ και Δήσυ, κατά την εκφώνηση των συνθημάτων υπέρ “επανένωσης της πατρίδας”, έχουν αποκλειστικό στόχο την εθνική τύφλωση των ψηφοφόρων. Δέστε τις φωτογραφίες απ’ τις μάχες της κερκίδας ανάμεσα στους οπαδούς Αποέλ και Ομόνοιας. Ελληνικές σημαίες απ’ τη μια, κυπριακές απ’ την άλλη, σ’ έναν αγώνα εξόντωσης και μίσους. Αλλά οι κομμουνιστικοφάγοι(!), αντί να δείξουν τους μασκοφόρους ηγέτες των μασκοφόρων εννοιών και ν’ αποκαλύψουν τη σχιζοφρένεια του “ελληνοφρόνων” και “κυπριοφρόνων”, που σκοτώνονται στα γήπεδα για τις “σημαίες” τους, αλλά μαζί υμνούν τις ανανικές ηγεσίες και μαζί ψηφίζουν τα ανανικά σχέδια, που αυτές τους υποδεικνύουν, σηκώνουν το χέρι και δείχνουν το φάντασμα του κομμουνισμού, που πλανάται πάνω απ’ την Κύπρο!

Εξορκισμό δεν χρειάζεται ο εγκέφαλος του Χριστόφια, που αρνείται, δήθεν, να αποτάξει την κομμουνιστική ιδεολογία, αλλά οι βρικόλακες του αντικομουνισμού και της ιδεολογικής ναφθαλίνης του “ελευθέρου κόσμου”! Πήραν είδηση, ότι το πτώμα έχει ακόμη ψαχνό για φάγωμα και πλακώσαν και διάφορες αγγλοβυζαγμένες ύαινες.

Αντί να βγάλουν τον ωφέλιμο, από κάθε άποψη, σκασμό, αντί να προσέχουν ως κόρην οφθαλμού τον πρόεδρο, που τούς κάνει τη δουλειά τους και να τον λιβανίζουν πρωί μεσημέρι και βράδυ, του κάνουν και κριτική! Αρχίζουν να ξεχνάνε φαίνεται, πως, ό,τι έχουν, απ’ τις καριέρες, το βιός και την ίδιά τους την ύπαρξη, το χρωστάν στις ηγεσίες των ιθαγενών “κομμουνιστών”, που αντί να πολεμήσουν, με νύχια και με δόντια, το πραξικόπημα, ώστε να σταματήσουν την προδοσία, έτρεξαν να κρυφτούν στις πρεσβείες των πρώην σοσιαλιστικών χωρών.

Ποιό κομμουνιστικό παρελθόν;! Οι ηγεσίες του “μικροαστικού” Ακέλ, όπως το χαρακτήρισαν οι αμερικάνοι, αποτελούν τους μεγαλύτερους ευεργέτες της κυπριακής προδοτικής δεξιάς. Ένοχες οι ίδιες, για τη μεγάλη τους απουσία απ’ τα χαρακώματα της Δημοκρατίας, αντί να δώσουν, έστω, έναν πολιτικό αγώνα κάθαρσης και μετά να αυτοδιαλυθούν, προτίμησαν, για την πολιτική επιβίωση των ιδίων και των λατρεμένων τους πριγκηπόπουλων, να αμνηστεύσουν τη δεξιά και να την ανακηρύξουν σε στρατηγικό τους σύμμαχο. Κι αυτή, σε αντάλλαγμα, τους επέτρεψε να συμπλεύσουν μαζί της και να βουτάνε το δάχτυλο, αυτό που κουνάν, καθημερινά, στα μούτρα του λαού, στο μέλι της εξουσίας.

Υπήρξατε φίλος με τον Δημήτρη Χριστόφια;

Για μια περίοδο, τέλος δεκαετίας του ’70, αρχές δεκαετίας του ’80. Έτσι πίστευα. Βέβαια, άλλον άνθρωπο γνώρισα εγώ, όπως κι αυτός άλλον, ίσως, άνθρωπο γνώρισε στο πρόσωπό μου. Κι άλλη πορεία πήρε ο καθένας. Η εξουσία είναι απ’ τη φύση της άφιλη και τα χαντάκια όπου κυλούν τα εξουσιαστικά απόνερα, είναι γεμάτα με “φίλους” παρά με “εχθρούς”.

Όπως και να τον κρίνει κανείς, η πορεία του δεν παύει να είναι εκπληκτική. Αυτός, ένα φτωχό παιδί που πουλούσε εφημερίδες, κατάφερε να φτάσει στο ανώτατο αξίωμα ενός, έστω μικρού κράτους. Ποιά πιστεύετε πως είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του ανδρός;

Τί έδειξε μέχρι σήμερα η βάσανος της εξουσίας; Με την εκλογή του στην προεδρία, προωθήθηκε σαν σφαίρα στη θαλάμη, δεν είναι του παρόντος πώς και γιατί, να συναντηθεί με την Ιστορία, να την ακούσει και να διαλογισθεί μαζί της, για την τύχη του λαού του. Με την προϋπόθεση, ότι αυτός πιστεύει στην ύπαρξη της, ότι πράγματι υπάρχει μια συλλογική εθνική συνείδηση, βασισμένη στις πράξεις, στις επιλογές και στη διαρκή και διαχρονική συνομιλία ενός λαού με τον εαυτό του. Και της οποίας, συνομιλίας, παράγωγο, είναι το αξιακό σύστημα που τον βοήθησε να επιβιώσει μέσα στο χρόνο, ως ξεχωριστό σύνολο με ιδιαίτερα εθνικά, πολιτιστικά και λοιπά χαρακτηριστικά. Αυτό, παραμένει πάντα το μέγα ζητούμενο απ’ τους ηγέτες.

Όταν, όμως, ακούς επί δεκαετίες ακατάπαυστα το σειρήνιο τραγούδι της εξουσίας και κάνεις τα πάντα για ν’ ανέβεις τα σκαλοπάτια που σε οδηγούν σ’ αυτήν, τα “λαϊκά” και τα “εθνικά” σου αυτιά έχουν βουλώσει. Γι’ αυτό και δεν εμφανίσθηκε στο ραντεβού του. Παρ’ ό,τι στο βιογραφικό του δηλώνει ιστορικός, μάλλον θέλησε ν’ αγνοήσει επιδεικτικά την κυρία, ίσως γιατί, ως “αδελφός των τουρκοκυπρίων”, αυτή είναι η Ελληνική Ιστορία και δεν θέλει ν’ αφήσει τ’ “αδέλφια” του απέξω. Ανίκανος να κατανοήσει μέχρι μυελού οστέων, το βάρος της ευθύνης απέναντι στις προηγούμενες και στις επόμενες γενεές αυτών που τον επέλεξαν ως ηγέτη τους, προχώρησε σε σχέδιο επιβολής λύσης αποδεκτό απ’ τις φανατικές ανανικές κομματικές κλίκες Ακέλ – Δήσυ και των παραφυάδων τους, φέρνοντας τον κυπριακό λαό, ένα βήμα πριν τον εθνικό αφανισμό.

Μόλις κάθισε ο κουρνιαχτός απ’ τις ανοησίες της προπαγάνδας, τα “γωνιάσματα” της Τουρκίας, απεδείχθησαν επαρμένες μαγκιές, κουβέντες του καφενέ, φουμίσια ανάξια προσοχής και λόγου. Απεδείχθη ανάξιος, δημαγωγός και τυχοδιώκτης. Αυταρχικός, πείσμων, αλαζών και υπερόπτης, εζυγίσθη και ευρέθη λιποβαρής. Έγραψε στα υποδήματά του τη λαϊκή εντολή και πέρασε τον χαλκά της εκ περιτροπής προεδρίας και λοιπών ρατσιστικών διατάξεων στον κυπριακό ελληνισμό και τον περιφέρει, ως γύφτικη αρκούδα, στο στρατόπεδο του εχθρού.

Κι όταν ο “διεθνής παράγων”, φτύνει την άμοιρη και τις πετάει πέτρες στα σαλόνια και στις ζωοπανηγύρεις της αγγλοσαξονικής αυτοκρατορίας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΟΗΕ, αντί να συνειδητοποιήσει επιτέλους τα τραγικά αποτελέσματα των πράξεών του, να βάλει το κορμί του μπροστά και να την προστατέψει, ενώνει τη φωνή του με τους άλλους και της αγριοφωνάζει πως το φταίξιμο είναι όλο δικό της, αυτή φταίει για όλα! Ο “κομμουνιστής” πρόεδρος! Ο νέος Κάστρο της Μεσογείου! Ο Ούγκο Τσάβες! Η προσωποποίηση της αντίστασης ενάντια στον ιμπεριαλισμό!

Εσείς τί καταλαβαίνετε και τί δεν καταλαβαίνετε απ’ την συμπεριφορά του προέδρου;

Καταλαβαίνω ότι κάθε άνθρωπος κρίνει τον εαυτό του ανάλογα με τη συνείδηση και το μυαλό του. Τους δικούς του προσωπικούς στόχους τους υπηρέτησε άψογα. Σ’ αυτό το καθημερινό αλισβερίσι του παζαριού, σ’ αυτήν τη ψυχοκτόνο, μέχρι αυτοκτονίας, πορεία του χαμού προς την εξουσία, έχοντας απέναντί του όμοιους κι απαράλλαχτους τύπους, σαν τον ίδιο, ναι, και “ευελιξίες” επιστράτευσε και “αριστοτεχνικούς χειρισμούς” χρησιμοποίησε. Και η τρύπα του βελονιού τον χώρεσε και κατάφερε να γλυστρήσει ανάμεσα σε αντιφάσεις σαν χέλι.

Ως μισθωμένος “υπουργός” του λαού, έχει καταφέρει κάτι άξιον αναφοράς; Έστω μισή σελίδα πρωτότυπης πολιτικής ανάλυσης; Τί θα μείνει απ’ αυτόν; Ποιά είναι η πολιτική του διαθήκη;

Τί γέννησε το μυαλό του, πώς το διετύπωσε και πώς το μετέφερε στην πράξη; Για ποιό συγκεκριμένο έργο θα πρέπει να τον θυμούνται οι πολίτες, όταν με το καλό κατηφορίσει στους πρόποδες τους λόφου και χαθεί μέσα στη βουή της καθημερινότητας; Ανήγγειλε στον λαό μια καινούργια ιδέα για το πρόβλημά του; Πέτυχε, μια μικρή, συμβολική, έστω, νίκη, ενάντια στον εχθρό; Τίποτα.

Όταν εκλήθη ν’ αντιμετωπίσει, ως ηγέτης λαού κι όχι ως ιδιώτης, τη διπλωματία των ΗΠΑ, Βρετανίας και Τουρκίας, με ό,τι έμαθε στο κομματικό πεζοδρόμιο της Λευκωσίας, δηλαδή με κυπριακές πονηριές, κουτσαβακισμούς και κωλοτούμπες και με τον ολίγιστο Μ. Κυπριανού ως Υπουργό Εξωτερικών δίπλα του, έμεινε χάσκοντας! Το μόνο που κατάφερε, ήταν να πετύχει το ακατόρθωτο και να μείνει “εις και μόνος”. Απ’ την ανάποδη(!) όμως, με τον λαό απέναντί του. Εξ ού και τα κοπέλια του καθεστώτος, βλέποντας ότι χάνουν και τ’ αυγά και τα πασχάλια, χάνουν και τη ψυχραιμία τους!

Η ολέθρια σχέση συναλλαγής, με το επίσημο Δήκο του Κάρογιαν, φθείρει και διαφθείρει και τους δύο, ακόμη πιο πολύ.

Συνεχίζεται...

Επιμέλεια: Αλκίνοος-Θεόφιλος-Πράξανδρος για το christofias-watch