Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΙΟΠΑΧΑΣ ΣΤΟ CHRISTOFIAS-WATCH: ΜΕΡΟΣ 2ο

Συνεχίζουμε με το δεύτερο μέρος της συνέντευξης του Χρίστου Σιοπαχά. Το christofias-watch, έχει τη μεγάλη τιμή, να φιλοξενεί, υπό μορφή συνέντευξης, έναν από τους μεγαλύτερους και πιο διακεκριμένους εν ζωή Κύπριους. Το διεθνώς διακεκριμένο Κύπριο σκηνοθέτη Χρίστο Σιοπαχά.

Έναν σεμνό συμπατριώτη μας, ο οποίος όμως, δεν έχει μάθει να σιωπά. Σε μια εποχή που το να εκφέρεις κριτική γνώμη ενάντια στο καθεστώς Χριστόφια και στα λογής λογής κατεστημένα έχει κόστος, ο Χρίστος Σιοπαχάς, τολμά με παρρησία να στηλιτεύει την παράνοια, την υποκρισία και την ανεπάρκεια των κρατούντων.

Μπορεί οι απόψεις του κ. Σιοπαχά να σοκάρουν. Να ιντριγκάρουν. Ακόμη και εμάς τους ίδιους που του ζητήσαμε τη συνέντευξη, υπήρξαν σημεία που μας σόκαραν. Όμως οι απόψεις του κ. Σιοπαχά, είναι προϊόν ελεύθερης σκέψης. Καλόπιστου προβληματισμού από έναν ελεύθερο άνθρωπο. Από έναν πραγματικό αριστερό, που αρνείται να αποδεχθεί τη σύμπλευση της ακελικής αυτοαποκαλούμενης ροζ "αριστεράς" με τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό.

"Υπάρχουν γριβικοί και μακαριακοί. που ψηφίζουν και με τα είκοσι και με τα εικοσιτέσσερα τους νύσια, αν είναι εξαδάκτυλοι και στα χέρια και στα πόδια, τον Χριστόφια, τον Αναστασιάδη ή τον Κάρογιαν. Με γνώμονα, πάντα, το προσωπικό τους και μόνον, συμφέρον."

"Η προδοσία της Κύπρου, έχει πάρα πολλές ομοιότητες με την προδοσία της Χιλής. Ιθύνων νους και στις δύο συνωμοσίες, ήταν ο υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ, Χένρι Κίσσιγκερ και η Σία."

"Να κατεβούν τριακόσιες χιλιάδες λαού στη Λευκωσία και να επιβάλουν, επί των κομματικών ηγεσιών, τη θέλησή τους. Όταν οι πολίτες αποφασίζουν να καθορίσουν οι ίδιοι τη δική τους μοίρα, γίνονται ποτάμι και σαρώνουν τα πάντα στο διάβα τους. Εμείς τί είμαστε; Οι τελευταίοι των εθνών;"

Ποιά η γνώμη σας για τους κύπριους πολιτικούς;

“Είναι από κείνες τις κυρίες που ντύνονται με πίστωση και γδύνονται τοις μετρητοίς”! Η φράση ανήκει στον Νίκο Τσιφόρο κι είναι από την “Πινακοθήκη των Ηλιθίων”. Νομίζω πως ισχύει, σχεδόν σε απόλυτο βαθμό και για τους ελλαδίτες και για τους κύπριους πολιτικούς. Ανάξιοι και παντελώς ανίκανοι, όταν (δεν) ασχολούνται με τα εθνικά συμφέροντα και την ευημερία της κοινωνίας, πανάξιοι μαέστροι και ικανότατοι, όταν ασχολούνται με διαπλοκή και το βόλεμα ημετέρων. Ιδού και τα επιτεύγματά τους: η Ελλάδα, υπό την κατοχήν του ΔΝΤ· η Κύπρος, ένα βήμα πριν την υπογραφή των τετελεσμένων της εισβολής. Τα δύο “ελληνικά” κράτη, αν υπήρξαν ποτέ κράτη, έχουν απολέσει τα πάντα, από την αξιοπρέπεια των υπηκόων τους μέχρι την εθνική τους κυριαρχία και έχουν μετεξελιχθεί σε προτεκτοράτα. Όσο πιο γρήγορα ο λαός στείλει τα κομματικά τους συστήματα κατοχής στα τσακίδια του αγύριστου, τόσο το καλύτερο για τον ελληνισμό.

Υπάρχουν ακόμη πολιτικοί, που μπορούν να υποστηρίξουν επαρκώς, για τον εαυτό τους, ένα ηθικό και οικονομικό “πόθεν έσχες”; Υπάρχουν! Αλλά τόσο, μα τόσο λίγοι, που φαντάζουν γραφικοί.

Με δεδομένο ότι ο σημερινός πρόεδρος έχει εκλεγεί με δημοκρατικές διαδικασίες, πώς εκφράζεται η έλλειψη δημοκρατικής νομιμοποίησης και τα ελλείμματα δημοκρατίας, για τα οποία πάρα πολλοί καταλογίζουν στην κυβέρνηση;

Το πρόβλημα βρίσκεται στην αποδοχή όρων κατοχής του Αττίλα, οι οποίοι δεν τέθηκαν ποτέ υπό την λαϊκή έγκριση της κάλπης. Πρόκειται περί πολιτικής απάτης, ιδίου μεγέθους μ’ αυτήν που διέπραξε ο Κληρίδης, με τους Σ300, για να υποκλέψει την λαϊκή ψήφο και να φέρει, ως μέρος δεσμεύσεων ερήμην του λαού, το ρατσιστικό αγγλοαμερικανοτουρκικό σχέδιο Ανάν, με επεξεργασμένες όσες εθνικές υποχωρήσεις έκανε ο ίδιος κατά καιρούς. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, οι υποχωρήσεις του Χριστόφια για την εκ περιτροπής προεδρία και την παραμονή πενήντα χιλιάδων εποίκων, δεν εγκρίνονται απ’ τον λαό. Το ότι δεν υπάρχει στο δοτό κυπριακό σύνταγμα η αρχή της δεδηλωμένης, δεν σημαίνει ότι εξαφανίζονται αυτομάτως και τα οποιαδήποτε θεσμικά προβλήματα που προκύπτουν όταν ο εντολέας – λαός αποσύρει την εμπιστοσύνη του προς τον εντολοδόχο εκπρόσωπό του – πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η επιμονή του Χριστόφια να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τη θέληση του λαού, έφερε τον κόμπο στο χτένι! Το αξίωμα Καραμανλή και του πονηρού υπουργού του, “ό,τι είναι νομότυπο είναι και ηθικό”, έχει καταρρεύσει μέσα στην ευτέλεια, μαζί με τον εμπνευστές του. Τα ερωτήματα που αφορούν στη δημοκρατική νομιμοποίηση του εντολοδόχου - εκπροσώπου των ελληνοκυπρίων στις συνομιλίες, αν υπάρχουν, πρέπει να απαντηθούν σήμερα κι όχι στις επόμενες προεδρικές εκλογές, οι οποίες μπορεί και να μην γίνουν ποτέ, αφού ο νυν πρόεδρος μπορεί να προχωρήσει σε υπογραφή λύσης απαράδεκτης από την πλειοψηφία των ελληνοκυπρίων, πολύ πριν τη λήξη της θητείας του!

Ο εντολοδόχος - εκπρόσωπος της ελληνοκυπριακής κοινότητας, όποιος κι αν είναι κι όποιο όνομα κι αν έχει, Κληρίδης, Χριστόφιας ή Χασάνης, δεν μπορεί να υποβάλλει ή να αποδέχεται στο τραπέζι των συνομιλιών, ρατσιστικές προτάσεις, που καταπατούν τα ατομικά και τα πολιτικά δικαιώματα του εντολέα και τον οδηγούν σε τούρκικο εξανδραποδισμό. Το κεφάλαιο αυτό τελείωσε οριστικά και αμετάκλητα με το δημοψηφικό “όχι” επί του σχεδίου Ανάν, το οποίο και αποτελεί λαϊκό, με βούλα, αδιαπραγμάτευτο κεκτημένο - κόκκινη γραμμή. Στις συνομιλίες, ο εντολοδόχος - εκπρόσωπος των ελληνοκυπρίων, έχει απέναντί του τον εκπρόσωπο – εντολοδόχο της κατοχής. Δεν έχει, ούτε “συντρόφους”, ούτε “αδελφούς”. “Συντροφικές”, δηλαδή κομματικές μυστικές συμφωνίες για τη λύση, ανάμεσα στο κόμμα του εντολοδόχου εκπροσώπου των ελληνοκυπρίων και στο κόμμα του εντολοδόχου εκπροσώπου της κατοχής, εν αγνοία των εντολέων – ελληνοκυπρίων, αλλά με τη σύμφωνη γνώμη του εντολέα - Τουρκίας, αποτελούν δημοκρατική εκτροπή, παρόμοια με τις κατάπτυστες, εθνικά, πολιτικά και ηθικά, εκτροπές του Γλαύκου Κληρίδη που επηρέασαν δραματικά, όλες, προς το χειρότερο, τη θέση του κυπριακού ελληνισμού.

Τώρα βρισκόμαστε στο στάδιο που ο εντολέας άκουσε, επιτέλους, “κρότον κτιστών ή ήχον” και τρέχει να προλάβει το κλείσιμο της υπόθεσης εναντίον του. Εάν θα ζητήσει και την ανάκληση του εντολέα, όπως θα έκανε ένας κοινός πολίτης που διαπιστώνει τη ζημία που υπέστη, εξαιτίας της απιστίας του εντολοδόχου (που ο ίδιος προσέλαβε να τον εκπροσωπήσει στα πολιτικά δικαστήρια), θα το μάθουμε, ίσως, πολύ νωρίτερα απ’ ό,τι πολλοί υπολογίζουν. Προς το παρόν, το καθεστώς διασώζει το επίσημο Δήκο, με την τρόικα Κάρογιαν – Κυπριανού – Φωτίου, να έχει καθίσει πάνω στη χύτρα για να μην αφήσει το καπάκι της λαϊκής οργής να εκραγεί. Ποιά οπίσθια θα καούν πρώτα κατά την έκρηξη της χύτρας, είναι από τώρα γνωστά!

Τα ελλείμματα δημοκρατίας αφορούν μόνον σ’ αυτήν την κυβέρνηση ή αφορούν και στις προηγούμενες;

Η Κυπριακή Δημοκρατία υπήρξε απ’ την ίδρυσή της, μέχρι σήμερα, ένα ολιγαρχικό σύστημα κλεπτοκρατίας. Επί Μακαρίου, είχαμε κατ’ όνομαν δημοκρατία και στην πράξη, ενός ανδρός αρχή. Στην ίδια κατάσταση, που βρισκόντουσαν οι δικτατορίες αραβικού τύπου της Μέσης Ανατολής. Κι όχι μόνον γιατί ο “εθνάρχης” είχε απέναντί του τον Γρίβα και το γριβικό παρακράτος. Τα δημοκρατικά ελλείμματα, δεν περιορίζονται στο εθνικό μας θέμα, αλλά αφορούν σ’ όλους τους κοινωνικούς τομείς. Πενήντα χρόνια ζούμε σε μια κοινωνία με κάστες και οι πολιτικοί μας ομνύονται στο όνομα της αξιοκρατίας και της διαφάνειας! Ψάξτε την πορεία του χρήματος. Όζει. Ποιά πλουτοκρατικά και ιστορικά αστικά τζάκια δημιούργησε η αποικιοκρατία, ποιά ο Μακάριος, ποιά οι προδοσίες και οι ξένες μυστικές υπηρεσίες, ποιά οι υπόλοιποι εθνικοί σωτήρες, ποιά ο συνεργατισμός, ποιά οι λαϊκές εταιρείες! Αν σπάσει κάποτε το σπυρί του παράνομου πλουτισμού, θα πνιγούμε όλοι στη μπόχα.

Πιστεύετε ότι η κυπριακή κοινωνία σήμερα παραμένει διχασμένη σε μακαριακούς-γριβικούς;

Σήμερα η κοινωνία είναι διχασμένη ανάμεσα σ’ αυτούς, που αποδέχονται οποιαδήποτε λύση, για να πάρουν πίσω τις περιουσίες τους και σ’ αυτούς, που προτάσσουν ότι, οποιαδήποτε λύση δεν διασφαλίζει την εθνική και φυσική επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού, δεν γίνεται αποδεκτή. Υπάρχουν γριβικοί και μακαριακοί. που ψηφίζουν και με τα είκοσι και με τα εικοσιτέσσερα τους νύσια, αν είναι εξαδάκτυλοι και στα χέρια και στα πόδια, τον Χριστόφια, τον Αναστασιάδη ή τον Κάρογιαν. Με γνώμονα, πάντα, το προσωπικό τους και μόνον, συμφέρον. Ο διχασμός που βιώνουμε είναι οριζόντιος αφού διαπερνά όλα τα κόμματα.

Όσο ο λαός αισθάνεται πως πλησιάζει το τέλος των συνομιλιών, με κατάληξη την επιβολή απαράδεκτης λύσης, το χάσμα θα γίνεται βαθύτερο. Και οι δύο πλευρές, έχουν πάθος και πείσμα. Όπως και με την προ του πραξικοπήματος περίοδο, όπως και με την προ του δημοψηφίσματος περίοδο, η μειοψηφία, ακολουθώντας πετυχημένες τούρκικες πρακτικές, θέλει να επιβάλει, με το ζόρι, τη θέλησή της στην πλειοψηφία. Με τη δικαιολογία ότι η πλειοψηφία, δηλαδή ο ίδιος ο λαός, δεν αντιλαμβάνεται το συμφέρον του! Ένα νέο, σιωπηρό αυτήν τη φορά, πραξικόπημα, ενάντια στη θέληση της πλειοψηφίας, βρίσκεται σε εξέλιξη. Ως προς αυτό, οι μέρες που βιώνουμε, δεν είναι μόνον παρόμοιες μ’ αυτές που ζήσαμε πριν το πραξικόπημα, αλλά και συνέχεια εκείνων.

Το κεφάλαιο μακαριακών - γριβικών, τελείωσε. Η ιστορία δεν αποτελεί γραφή ή ανάγνωσμα για αυτοδικαίωση κανενός. Όσοι αντιμετωπίζουν ανομολόγητα συγκρουσιακά συνειδησιακά προβλήματα, αντί να προσπαθούν με στομφώδεις “εθναρχικούς” ύμνους και νεογριβικές ρεβανσιστικές πινελιές, να δώσουν λάμψη στις στραπατσαριεμένες αγιογραφίες Γρίβα και Μακαρίου, ας βρουν την τόλμη να παραδεχθούν το εθνικό έγκλημα των “αρχηγών” τους, ή ας κλείσουν για πάντα το στόμα τους κι ας πάρουν τα συνειδησιακά τους προβλήματα, όπως παίρνει ο καμπούρης την καμπούρα του, τον τάφο. Ο Μακάριος και ο Γρίβας, απ’ όποια οπτική γωνία κι αν δει κανείς τα γεγονότα, είναι οι βασικοί υπαίτιοι της καταστροφής. Την ταφόπλακα, που την σέρνουν σιγά σιγά, όλοι οι υπόλοιποι σπουδαίοι πρόεδροι και κομματάρχες, πάνω απ’ το σώμα του κυπριακού ελληνισμού, αυτοί οι δύο την έχουν λαξεύσει. Αντί να τους κλείσουμε για πάντα έξω απ’ τη συνείδησή μας, να κατεβάσουμε τα ονόματά τους απ’ τις λεωφόρους, τα νοσοκομεία και τα στάδια των πόλεων μας, ζητάμε απ’ τον Πενταδάκτυλο να “σηκώσει το σώμα του και ν’ αποσείσει” τους ακατανόμαστους! Ποίηση – πιπίλα, στο στόμα κάθε ετοιματζή δημαγωγού, για μνημόσυνα χωρίς μνήμη, της δεκάρας. Ούτε για έναν “επικήδειο” αντάξιο της μνήμης των νεκρών και της ιστορίας μας, δεν είμαστε ικανοί. Δεν τους “έφερε η θάλασσα της Κερύνειας”, οι νατοϊκές κυβερνήσεις των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της χουντοκρατούμενης Ελλάδας τους έφεραν, μαζί με τους “ανθρώπους” τους στην Κύπρο, χουντικούς αξιωματικούς και εοκαβητατζήδες. Η “μεγάλη πατριωτική παράταξη” της δεξιάς τους έφερε. Τώρα, οι αθώοι του αίματος, λάτρεις του “στρατηγού”, για να ψηλώσουν μάλλον μερικά εθνικά εκατοστά οι ίδιοι και να κοιμίσουν, τις δικές τους προσωπικές ενοχές, “πως τόσος πόνος τόση ζωή (δεν) πήγαν στην άβυσσο για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη” (1% του πληθυσμού, σχεδόν 37% του εδάφους), ετοιμάζονται να του υψώσουν μαυσωλείο! Μαυσωλεία του “διγενή” απέναντι στα τερατώδη αγάλματα του “εθνάρχη”, στον μεταθανάτιο συγκρουσιακό “διάλογο” των δύο χιτών και των επιγόνων τους, που παρέλαβαν ένα ελληνικό νησί τριών χιλιάδων χρόνων και το κατέληξαν σε συνεταιριστικά “τριγενικό”, αγγλικό, τουρκικό, νεοκυπριακό. Το τελευταίο, με πλειοψηφία προσωρινά μόνον ελληνική, με νέα μειονότητα τούρκων και τουρκοαθιγγάνων, με νεοκύπριους, οι οποίοι έχουν αρνηθεί την εθνική τους καταγωγή, τουρκολάγνους, αγγλολάγνους, αμερικανολάγνους και δεκάδες χιλιάδες παράνομους μετανάστες. Έχουμε, ως λαός, ροπή προς την εθνικομαλθακία, την ηρωοπαραμυθία, τις κομματικοπανηγύρεις και τα διαχρονικά πολιτικοκαραγκιοζιλίκια. Κι αυτό, δεν είναι καθόλου περίεργο, για έναν λαό που σεληνιάζεται με κόκκαλα νεκρών και “θαυματουργές” εικόνες που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, σαν τον πρόεδρό μας. Γιατί κλαίνε, άραγε;! Που μας οδηγούν στον εκτουρκισμό; Ας κλάψουν όσο θέλουν! Και ο πρόεδρος και οι άγιοι!

Η προδοσία της Κύπρου, έχει πάρα πολλές ομοιότητες με την προδοσία της Χιλής. Ιθύνων νους και στις δύο συνωμοσίες, ήταν ο υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ, Χένρι Κίσσιγκερ και η Σία. Στη Χιλή, ο μαρξιστής πρόεδρος Σαλβαντόρ Αλιέντε, παρότι πίστευε στην ειρηνική επικράτηση του σοσιαλισμού, πολέμησε τους πραξικοπηματίες μέσα απ’ το προεδρικό μέγαρο μέχρι που έπεσε νεκρός από σφαίρα του εχθρού ή δική του. Αυτή είναι η μοίρα των ηγετών. Να μετατρέψουν ακόμη και το θάνατό τους σε ύστατη διαμαρτυρία υπέρ του λαού τους. Να αποδείξουν, πως αξίζει κανείς να θυσιάζεται για μεγάλα ιδανικά. Για να “ξανανοίξουν κάποτε οι μεγάλες λεωφόροι για να διαβούν ελεύθεροι οι άνθρωποι”. Ο δικός μας “εθνάρχης”, με τη βοήθεια των άγγλων, οι οποίοι συμμετείχαν στη διεθνή συνωμοσία του πραξικοπήματος – τουρκικής εισβολής, φυγαδεύτηκε απ’ την Κύπρο κι έφτασε στα Ηνωμένα Έθνη, όπου κάλεσε τις εγγυήτριες δυνάμεις να αποκαταστήσουν την ανεξαρτησία της Κύπρου! Όταν οι στρατιωτικές και πολιτικές ηγεσίες του ΝΑΤΟ (μαζί και ο “εθνάρχης” Καραμανλής), του επέτρεψαν να επιστρέψει στην Κύπρο, τα πάντα είχαν τελειώσει. Απ’ την εθνοκάθαρση, μέχρι τη διζωνική ομοσπονδία! Αλήθεια, γιατί γύρισε;! Γιατί δεν έμεινε να πεθάνει στο Λονδίνο; Τί πρόσφερε η επιστροφή του;

Υπάρχουν λύσεις απέναντι σ’ αυτήν την ζοφερή εθνική πραγματικότητα που βιώνουμε;

Υπάρχει. Μία και μοναδική, ρεαλιστική και εφαρμόσιμη: Να κατεβούν τριακόσιες χιλιάδες λαού στη Λευκωσία και να επιβάλουν, επί των κομματικών ηγεσιών, τη θέλησή τους. Όταν οι πολίτες αποφασίζουν να καθορίσουν οι ίδιοι τη δική τους μοίρα, γίνονται ποτάμι και σαρώνουν τα πάντα στο διάβα τους. Εμείς τί είμαστε; Οι τελευταίοι των εθνών;

Όσον αφορά στους υποστηρικτές της υπογραφής των τετελεσμένων, στους νεοταξίτες διεθνιστές, αυτούς που απώλεσαν την εθνική τους συνείδηση και δηλώνουν ελληνόφωνοι κύπριοι, μπορούν να προσχωρήσουν στην τουρκοκυπριακή κοινότητα. Να προβούν σε εθελούσια “επανένωση”, με εκείνες τις ομάδες των ελληνοκυπρίων που σε προηγούμενες εποχές, με σκοπό να σώσουν τις περιουσίες τους, εξισλαμίσθησαν και στη συνέχεια εκτουρκίσθησαν. Με την προϋπόθεση ότι οι ίδιοι, οι λάτρεις της “επανένωσης”, θα ζήσουν μαζί και πάντα με τους τουρκοκύπριους και θα μας αφήσουν, λιγότερους μεν, ελεύθερους δε, να σχεδιάσουμε και να διαπραγματευτούμε το μέλλον μας.

Ποιό πιστεύετε ότι είναι το μεγαλύτερο λάθος που διαπράξαμε ως κυπριακός ελληνισμός;

Η κάθαρση που δεν έγινε.

Το 1960. Μετά από αιώνες σκλαβιάς, δεν τολμήσαμε να αγγίξουμε ούτε έναν πράκτορα συνεργάτη των κατακτητών. Σχεόν όλα τα αστικά τζάκια, δικά τους ήταν. Αυτά μας έφεραν εδώ που βρισκόμαστε σήμερα.

Το 1974. Δεν τολμήσαμε, να αγγίξουμε ούτε έναν πράκτορα των άγγλων, των αμερικάνων, των τούρκων. Οι προδότες συνεχίζουν να ζουν ανάμεσά μας και να απολαμβάνουν τα δεδουλευμένα της προδοσίας.

Το 2004. Ο λαός αποφάσισε ότι πρέπει ν’ αλλάξουμε εθνική πορεία. Έστειλε και τους ηγέτες και τη σοφία τους στα σκουπίδια. Αυτό ήταν το μήνυμα. Για άλλη μια φορά, οι παραλήπτες του λαϊκού μηνύματος, αρνήθηκαν να το παραλάβουν, με άλλοθι ότι “αυτοί γνωρίζουν καλύτερα απ’ τον λαό”.

Τώρα οδηγούμαστε προς το τέλος. Ένας λαός μιασμένος, που μεγαλώνει φίδια στους κόρφους του.

Τουλάχιστον, ας φορολογούσαμε το χρήμα της προδοσίας! Θα είχαμε περιορίσει και τα δημοσιονομικά ελλείμματα.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Επιμέλεια 2ου μέρους: Αλκίνοος-Αγησιστράτη-Αλωεύς-Ρίμαχος