Μπράβο Γιώργο!

Εσένα αντιδραστικέ Κολοκασίδη, δε θα σε δικαιώσει η Ιστορία, όπως εμένα!

Η ομιλία Γ.Κολοκασίδη, Αναπληρωτή Προέδρου του ΔΗΚΟ προς τους αποδήμους μας, υπήρξε υποδειγματική.

Η Επιτροπή για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Κύπρο τον συγχαίρει και την αναδημοσιεύει.

Δεν μπορούμε πάντως, να μην συγκρίνουμε την ουσιαστική και μεστή μηνυμάτων ομιλία του Γ.Κολοκασίδη, με τα φληναφήματα του Μ.Κάρογιαν ή με τις μεγαλομανείς και εγωπαθείς δηλώσεις του Δ.Χριστόφια.


ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΑΠΟΔΗΜΩΝ 2010

Γεώργιου Κολοκασίδη

Αναπληρωτή Προέδρου Δημοκρατικού Κόμματος

Χαιρετίζω από μέρους του Δημοκρατικού Κόμματος αυτό το Συνέδριο των αποδήμων. Ελπίζω η σύναξη να μην είναι τυπικής διαδικασίας. Ο τόπος πρέπει να αποκομίσει οφέλη από τον συντονισμό σας και τη συνεννόηση με το κέντρο. Διότι οι ομογενείς είναι κρισιμότατη συνισταμένη του αγώνα που διεξάγουμε. Προσδοκούμε να ακούσουμε λοιπόν από εσάς όπως και εσείς από εμάς. Ηλθατε από πολύ μακριά και με πολλή, ανιδιοτελή αγάπη για την Κύπρο και σας οφείλουμε ειλικρίνεια. Εχοντας αυτό κατά νού και προς εκπλήρωση αυτής της υποχρέωσης ενημέρωσης θα επιχειρήσω μια σύντομη ανάλυση των σημερινών συνθηκών.

Η παρούσα φάση ξεκίνησε μετά την εκλογή του νυν προέδρου της Δημοκρατίας στις τελευταίες προεδρικές εκλογές. Δυστυχώς η έναρξη της διαπραγμάτευσης δεν έγινε χωρίς απώλειες. Η πρώτη απώλεια ήταν ο παραμερισμός της συμφωνίας της 8ης Ιουλίου. Πολλοί αναφέρονται ακόμη σε αυτή τη συμφωνία. Η ωμή πραγματικότητα είναι ότι αυτή η συμφωνία πέθανε όταν ο πρόεδρος της Δημοκρατίας έστερξε σε διαπραγμάτευση χωρίς να τηρηθούν προϋποθέσεις προόδου. Η 8η Ιουλίου ήταν προστατευτική διότι υποχρέωνε τους Τούρκους να καταθέσουν τις θέσεις τους προτού μπούμε στην ταχύρρυθμη απευθείας διαπραγμάτευση μεταξύ των ηγετών. Προϋπέθετε η 8η Ιουλίου ύπαρξη κοινής βάσης. Η εγκατάλειψη της 8ης Ιουλίου μας κατατρύχει μέχρι σήμερα. Η απουσία κοινής βάσης αναπληρώθηκε με σειρά ασαφειών που επιτρέπουν στην κάθε πλευρά να ισχυρίζεται αυτά που θέλει. Το πρόβλημα όμως είναι ότι η ασάφεια λειτουργεί υπέρ του ισχυρού. Μόνο αυτός στη δεδομένη στιγμή μπορεί να επιβάλει δια της πυγμής τη δική του ερμηνεία. Επιπρόσθετα η ασάφεια περί κοινής βάσης επέτρεψε στους Τούρκους να καταθέσουν προτάσεις οι οποίες είναι κατά βάση ομοσπο –συνομόσπονδες. Σε αυτό βοήθησε και το ζημιογόνο ανακοινωθέν της 23ης Μαΐου 2008. Ενδεικτικές είναι οι προτάσεις Ταλάτ που κατατέθησαν στις αρχές αυτού του έτους. Διαμαρτυρήθηκε τότε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Στο τέλος όμως αυτές οι προτάσεις αποτελούν μέρος της διαδικασίας. Οροθετούν το τουρκικό άκρο του διαπραγματευτικού φάσματος. Εμείς συνεχίσαμε να καταθέτουμε προτάσεις εντός του θεωρούμενου πλαισίου. Οι Τούρκοι κατέθεταν προτάσεις εκτός. Αποτέλεσμα; Υπήρξε σιωπηρή μετακίνηση του κέντρου βάρους της διαπραγμάτευσης προς τις τουρκικές θέσεις. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα του παραμερισμού της 8ης Ιουλίου.

Γενικότερα όμως που βασίστηκε η δυναμική της νέας διαπραγματευτικής διαδικασίας; Διότι στο δημοψήφισμα οι Ελληνοκύπριοι είπαν όχι στις ύστατες τουρκικές θέσεις όπως πραγματώνονταν στο σχέδιο Ανάν. Για να αρχίσει λοιπόν διαπραγμάτευση έπρεπε να υπάρχουν δείγματα ελάχιστης τουρκικής μετακίνησης. Υπήρξαν; Όχι. Οι Τούρκοι δεν έχουν κάνει καμία μετακίνηση μέχρι στιγμής. Σε κανένα θέμα. Και προκαλώ οποιονδήποτε να καταδείξει το αντίθετο. Και βεβαίως το κυπριακό δεν είναι πρόβλημα παρεξήγησης που μπορεί να λυθεί με μια ειλικρινή συζήτηση. Ούτε βεβαίως είναι πρόβλημα ενός δύστροπου Τάσσου Παπαδόπουλου για να λύνεται με την αποχώρηση του από την πολιτική σκηνή. Είναι πρόβλημα ουσιαστικών διαφορών και παραβίασης του διεθνούς δικαίου. Αρα από πού θα προέκυπτε η εξέλιξη;

Το ανομολόγητο μυστικό είναι ότι οι ξένοι εναπόθεσαν και εναποθέτουν όλες τους τις ελπίδες στην μετακίνηση της ελληνικής πλευράς. Υπήρξε τέτοια μετακίνηση; Δυστυχώς υπήρξε. Από το ανακοινωθέν της 23ης Μαΐου μέχρι την εκ περιτροπής προεδρία και τη στάθμιση, την πρόταση για τους έποικους. Αλλά και σε άλλα, συνταγματικά κυρίως ζητήματα όπως είναι λχ οι μηχανισμοί λήψης αποφάσεων.

Στο θέμα της εκ περιτροπής η διολίσθηση ήταν σοβαρότατη. Εχουμε ζητήσει από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να αποσύρει την παραχώρηση πλην όμως χωρίς αποτέλεσμα. Παρά το γεγονός ότι αντίθετα δηλώνουν σχεδόν όλα τα πολιτικά κόμματα και όχι μόνο. Και ο λαός εκφράζεται αρνητικά όπως εξάγεται σε όλες τις σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης. Τίθεται πολλές φορές το ατυχές επιχείρημα ότι η εκ περιτροπής συνιστά βελτίωση της Ζυρίχης. Αν είναι δυνατόν να συνιστά βελτίωση η μειοψηφική επιβολή προέδρου στην πλειοψηφία. Επικαλούνται προς ενίσχυση του επιχειρήματος ότι τώρα θα υπάρχει διασταυρούμενη ψήφος. Ξεχνούν όμως να αναφέρουν ότι η στάθμιση προβλέπει ότι ο κάθε τ/κ θα συμμετέχει με μία ψήφο στην εκλογή ε/κ προέδρου αλλά ο ε/κ θα συμμετέχει με 1/21 της ψήφου. Αυτό είναι βελτίωση της Ζυριχης: αφενός η αντιδημοκρατική επιβολή μειοψηφικού προέδρου και αφετέρου ο ακρωτηριασμός της ψήφου του κάθε ε/κ.

Από τίποτα μέχρι αρνητικό το πρόσημο του μέχρι στιγμής διαπραγματευτικού έργου. Που πάει λοιπόν η διαπραγμάτευση; Οι ξένοι μιλούν για πρόοδο. Πρόοδος όμως στο βαθμό που έχει επιτευχθεί έγινε στη δική μας πλάτη. Διότι συζητήσαμε πρώτα συνταγματικό κατ’ απαίτηση των Τούρκων. Ο πρόεδρος έχει προτείνει προσφάτως κάποια αλλαγή στη θεματολογία. Οι Τούρκοι αρνήθηκαν και ξέρετε τι απάντησαν; Μην σκέφτεστε εσείς δείξτε καλό πρόσωπο και να είστε σίγουροι ότι αυτό θα ληφθεί υπόψη στη συνέχεια όταν θα έλθουν τα άλλα θέματα προς συζήτηση. Αυτή ήταν η απάντηση τους. Σαρκαστική και αυτοκρατορική.

Η παρούσα φάση χαρακτηρίστηκε από κάποια βασικά διαπραγματευτικά ελληνικά σφάλματα. Μερικά από αυτά:

Πρώτο: η πίστωση του κ. Ταλάτ. Αλλά και η εκτίμηση ότι οι τ/κ μπορούν να χαράξουν αυτόνομη πολιτική στο κυπριακό. Αυτή η πλανημένη προσέγγιση κατερρίφθη μέσα από την διαπραγματευτική συμπεριφορά του κ. Ταλάτ. Οι τελικές (ex post) θέσεις του απηχούσαν πλήρως τις τουρκικές επιθυμίες. Αυτά που ακούμε σήμερα να διατυπώνει ο Ερογλου και εξανιστάμεθα προέρχονται κατ’ ουσίαν από κατατεθημένα από τον Ταλάτ έγγραφα. Παρακολουθήσαμε μια ιεροποίηση του κ. Ταλάτ. Τον αναβαθμίσουμε έναντι των ξένων. Δώσαμε στους ξένους την εντύπωση ότι μπορούν οι τ/κ από μόνοι τους να αποφασίζουν. Και τοιουτρόπως βοηθήσαμε την Αγκυρα να πάρει αποστάσεις και να περιβληθεί τον μανδύα του καλόπιστου διαμεσολαβητή. Βοηθήσαμε να κτιστεί η εντύπωση ότι το κυπριακό είναι πρόβλημα εριζουσών κοινοτήτων.

Δεύτερο: Προσπαθήσαμε να κερδίσουμε τις εντυπώσεις προβαίνοντας σε παραχωρήσεις. Ολέθριο λάθος το οποίο επαναλαμβάνεται και ιστορικά. Εγινε εκ νέου από τον νυν πρόεδρο. Ο οποίος προέβη σε γενναιόδωρες παραχωρήσεις προσδοκώντας ανταλλάγματα. Τα ανταλλάγματα ουδέποτε ήρθαν. Αντιθέτως οι δικές μου παραχωρήσεις κατεγράφησαν και κατοχυρώθηκαν. Και φθάσαμε στο καταθλιπτικό αποτέλεσμα να κατηγορείται ο νυν πρόεδρος της Δημοκρατία σε ξένους κύκλους ότι δεν έπραξε αρκετά για να ενισχύσει την εκλογική προσπάθεια Ταλάτ ή ότι δεν έκανε στη διαπραγμάτευση όσα είχε δεσμευθεί να πράξει. Για να αποδειχθεί και πάλι η αδυσώπητη αρχή: τα ξένα εγκώμια για την λεγόμενη καλή συμπεριφορά διαρκούν όσο και οι παραχωρήσεις. Από τη στιγμή που διακόπτεται η ροή των παραχωρήσεων αμέσως τα εγκώμια μετατρέπονται σε μομφές. Διότι με τις παραχωρήσεις μας δεν κλείσαμε στόματα. Ανοίξαμε ορέξεις.

Που οδηγείται λοιπόν η διαπραγμάτευση; Οι ξένοι βλέπουν τον κίνδυνο αδιεξόδου και γιαυτό περιφέρουν πλέον την ιδέα της διεθνούς διάσκεψης. Τι είναι αυτή η ιδέα; Ο Πρόεδρος της περιέγραψε πολύ ορθά. Δεν είναι τίποτα άλλο από μια απόπειρα μετασχηματισμού της υφιστάμενης διαδικασίας και επιβολής προθεσμιών και επιδιαιτησίας. Αυτό το λέν χωρίς περιστροφές οι Τούρκοι: Θέλουν διεθνή διάσκεψη διότι πρέπει να λήξει το ζήτημα. Και το βλέπουν να λήγει με χρονοδιάγραμμα – η διάσκεψη δεν μπορεί να διαρκέσει επάπειρον και θέλουν κάποιους να παρεμβαίνουν με γεφυρωτικές ιδέες. Ήγουν επιδιαιτησία! Συνεπώς το πλαίσιο της διάσκεψης είναι εξαιρετικά επικίνδυνο και η πλευρά μας δεν πρόκειται να βγεί αλώβητη από κάτι τέτοιο. Θα είναι ένα νέο Ντέϊτον ή Μπούργκενστοκ. Θα είναι μέγα σφάλμα λοιπόν να αποδεχθούμε μια τέτοια διάσκεψη.

Γενικότερα όμως χρειάζεται πλέον μια αναθεώρηση της πολιτικής μας. Μετά το 74 λειτουργούσε υπόγεια το ακόλουθο δίλημμα: επιστροφή γης έναντι χωριστικής λύσης ή συνταγματικές παραχωρήσεις έναντι ενωμένης Κύπρου. Προχωρήσαμε στον δρόμο κάποιων συνταγματικών παραχωρήσεων. Και αυτό προκειμένου να δελεάσουμε τους τ/κ για επάνοδο στην Κυπριακή Δημοκρατία. Υπήρχε λογική. Τελικά όμως υπερβήκαμε τα συνταγματικά εσκαμμένα και δώσαμε πολλά και ούτε ενωμένη Κύπρο πετυχαίνουμε. Η Τουρκία πήρε τις παραχωρήσεις χωρίς καν να ευχαριστήσει. Μήπως έδωσε την ενωμένη Κύπρο; Όχι. Επί του εδάφους ούτε ενότητα χώρου αποδέχεται, ούτε ενότητα κοινωνίας ούτε ενότητα οικονομίας ούτε και αυτονόμηση της Κύπρου με την κατάργηση των εγγυήσεων. Επιμένει σε πλήρη έλεγχο των κατεχομένων. Θέλει όμως ταυτόχρονα ισχυρή τουρκική επιρροή στην κεντρική κυβέρνηση και στη διεθνή προσωπικότητα της Κύπρου. Εν τέλει το μόνο που επιτυγχάνεται είναι να βαφτιστεί η κατοχή κράτος, τα κατοχικά στρατεύματα εγγυητικά, οι έποικοι νόμιμοι πολίτες, η παράνομη κατοχή περιουσιών σύννομη.

Είναι όμως αυτό για το οποίο αγωνιστήκαμε τόσα χρόνια και σείς και μείς; Αυτή είναι η επιβράβευση τόσων αγώνων και θυσιών; Ειλικρινά πιστεύω πως όχι. Δεν έχουμε φτάσει στο σημείο να ζητήσουμε από την Τουρκία την τελευταία της προσφορά προκειμένου να την αποδεχθούμε. Διότι αυτό υπονοεί το δίλημμα που κατά καιρούς μπαίνει επιτακτικά ‘Η διχοτόμηση ή λύση’. Και τι αξίζει η λύση αν είναι απλώς νομικό πέπλο εξωραϊσμού της διχοτόμησης. Σε πολύ χειρότερη έκδοση όμως. Δηλαδή διχοτόμηση στο έδαφος και στην κοινωνία με ταυτόχρονη κατοχύρωση τουρκικού λόγου σε όλα τα θεσμικά επίπεδα της ψευδο – ομοσπονδίας; Όχι δεν θέλουμε διχοτόμηση. Αλλά δεν είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε οποιαδήποτε λύση. Συνεπώς ναι να μην ξεχνάμε βασικές αρχές: Το κυπριακό είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής μέρους αυτής της Κυπριακής Δημοκρατίας. Παραφράζοντας όμως και την περίφημη ρήση του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου από το διάγγελμα του: ο Τάσσος Παπαδόπουλος μας παρέδωσε κράτος. Δεν μπορούμε να παραδώσουμε στις κατοπινές γενιές μια κοινότητα σε αναζήτηση κηδεμόνα.

Οση κόπωση και να έχει συσσωρευθεί τόσα χρόνια έχουμε την υποχρέωση της διεκδίκησης. Της διεκδίκησης μιας Κύπρου στην οποία να μπορούμε να ζούμε ελεύθεροι και με αξιοπρέπεια. Και δεν είμαστε απλώς ύλη και σάρκα. Εχουμε πολιτισμό. Και όπως κάθε Τούρκος αλλά και κάθε άλλος έχει το δικαίωμα να βιώνει τον πολιτισμό του. Και εγώ ως Ελλην διεκδικώ το φυσικό μου δικαίωμα να αναπτύσσω την ελληνική μου ταυτότητα. Και αν μια λύση δεν μου το εξασφαλίζει αυτό τότε δεν είναι λύση είναι κατάλυση! Ως έλεγε και ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Μακάριος αγωνιζόμαστε για τη φυσική αλλά και εθνική επιβίωση του κυπριακού Ελληνισμού.

Γίνεται συχνά αναφορά για το πώς φθάσαμε στην κατοχή. Ναι φέρει βαριά, εγκληματική ευθύνη το καθεστώς της φασιστικής χούντας. Όπως και οι εγχώριοι υποστηρικτές τους. Δεν υπάρχει όμως συλλογική εθνική ευθύνη. Δεν μπορούν να κληθούν να πληρώσουν αυτά τα σφάλματα όλοι οι Ελληνες της Κύπρου με μια κακή λύση που θα τους καταδικάζει εσαεί στο περιθώριο της ιστορίας. Μια κακή λύση δεν θα είναι απλώς άδικη. Δεν θα αντέξει. Διότι οι λαοί επιβιώνουν τρεφόμενοι ελευθερία. Πολλώ δεν μάλλον οι Ελληνες που πρώτοι έδωσαν πολιτικό νόημα στην ελευθερία.

Και κάτι τελευταίο. Είμαι σίγουρος ότι σας απασχολεί η απουσία ενότητας. Δεν ξέρω αν μπορεί να επιτευχθεί. Και σίγουρα δεν είμαστε έτοιμοι να προβούμε σε επώδυνους πολιτικούς συμβιβασμούς προκειμένου να το πετύχουμε. Και αυτό ισχύει για όλες τις πολιτικές δυνάμεις. Οι θέσεις στο κυπριακό είναι ιερές για πολλούς αν όχι για όλους. Και διαφωνία στο κυπριακό δεν σημαίνει ιδιοτέλεια. Υπό τας συνθήκας όμως μπορούμε να θέσουμε ένα πιο προσιτό στόχο. Ας υπάρξει ένα λειτουργικό πλαίσιο διαλόγου και διαχείρισης της διαφωνίας. Προς αυτή την κατεύθυνση έχει αρκετά περιθώρια να ενεργήσει ο πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ειδικά σε επίπεδο Εθνικό Συμβουλίου.

Στην γενικότερη προσπάθεια μας αναμένουμε και τη δική σας συνδρομή. Να έχετε όμως και επίγνωση του γεγονότος ότι δεν είστε απλοί παθητικοί κομιστές μιας δοτής από την εκάστοτε κυβέρνηση πολιτικής πρότασης. Δικαιούστε να έχετε λόγο. Η σχέση με τους απόδημους πρέπει να είναι διαλεκτική. Οσο και αν δεν ζείτε στην Κύπρο ως πανέλληνες έχετε ρίζες και η ιστορία από μόνη της σας παρέχει λόγο. Καμία κυβέρνηση δεν έχει δικαίωμα να σας το στερήσει αυτό. Αναμένω, συνεπώς, με ενδιαφέρον να ακούσω και τις δικές σας πολιτικές προτάσεις.

Γεώργιος Κολοκασίδης
Αναπληρωτής Πρόεδρος Δημοκρατικού Κόμματος