ΕΥΕΛΙΚΤΗ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ!

Ε Κατσουρίδη, πε τους μάνα μου. Είμαι εγώ αχάριστος;

Η Επιτροπή αναδημοσιεύει το άρθρο του φίλου μας Γ. Ηλιάδη, ο οποίος και ξεσκεπάζει την ευέλικτη αχαριστία.


Τι εποίησέ σοι και τι τω ανταπέδωκας;

του Γιώργου Ηλιάδη


Έγραφε κάποτε ο Κωνσταντίνος Τσάτσος: «Αχαριστία είναι η έλλειψη ηθικής μνήμης».

Νομίζω ότι αν ρωτούσε κάποιος τον περισσότερο κόσμο ποιο είναι το χειρότερο ελάττωμα στον άνθρωπο, η απάντηση που θα έπαιρνε θα ήταν η αχαριστία.

Υπάρχει όμως και κάτι χειρότερο από την αχαριστία: Να μισείς αυτόν που διέθετε την υπεροχή απέναντί σου και που σου έδινε κάτι που είχες ανάγκη.

Και το τρισχειρότερο: Να μισείς κάποιον επειδή υπήρξε υπέρτερος σου.

Είναι ίσως σημαντικό να λεχθεί ότι, όσο πιο μεγάλη η ευεργεσία, τόσο πιο βαριά η αχαριστία.

Ας έλθουμε όμως στα καθ’ ημάς.

Ζητούσε δίχως έλεος και έπαιρνε δίχως ευχαριστώ. Το θεωρούσε κεκτημένο δικαίωμά του να ζητά και ειλημμένη υποχρέωση του ευεργέτη να του ικανοποιεί κάθε επιθυμία. Και, βέβαια, παίζοντας το ρόλο του, τον υποστήριζε καθ’ υπολογισμό και αυτός και τα όργανά του. Επί 4.5 χρόνια.

Ξαφνικά, ο ευεργέτης έγινε αποδιοπομπαίος τράγος.

Και άρχισαν τα όργανα: «Είναι αδιάλλακτος…». «Δεν δέχεται τίποτε…». «Δεν έδωσε τις κόκκινες γραμμές στο Μπούργκενστοκ για να μην διαπραγματευτεί, επειδή δεν θέλει λύση…». «Τον ικέτευα να τις δώσει, αλλά αυτός ήταν ανένδοτος…». «Να φύγει…». «Εμείς θέλουμε Πρόεδρο Λύσης…», ο εστί μεθερμηνευόμενο… «εμείς θέλουμε Εμένα!!!».

Έφυγε ο «αδιάλλακτος» από την εξουσία. Έφυγε και από τη ζωή. Και (αν-) ήλθε ο ευεργετηθείς… που διόρισε αμέσως – ίσως και εκδικητικά – στις θέσεις κλειδιά όλους τους πλατφορμιστές που προπηλάκιζαν, φανερά ή κρυφά, τον ευεργέτη. Το πρώτο σοκ!

Και έρχεται το δεύτερο και ισχυρότερο: Για όλες τις υποχωρήσεις στους Τούρκους, φταίει ο (αδιάλλακτος;) Τάσσος:

- «Αυτός δέχτηκε την εκ περιτροπής προεδρία…»,

- «Αυτός δέχτηκε την παραμονή εποίκων…»,

- «Αυτός δέχτηκε τη σταθμισμένη ψήφο…»,

- «Τις εγγυήσεις, την ισότητα… – εγώ τι να κάνω πια… είναι δεμένα τα χέρια μου…».

Όλοι ξαφνικά στο ΑΚΕΛ ομοφωνούν για τον Τάσσο. Όμως, η ομοφωνία έχει κάποτε, στις κομματικές ιδιαίτερα ομοφωνίες, κάτι το ύποπτο. Ή βρίσκονται άτομα (που βρίσκονται) κάτω από μια φανερή ή λανθάνουσα καταπίεση ή είναι βλάκες.

Δεν θα συνεχίσω και δεν θα ρωτήσω το αυτονόητο: Αφού ήταν τόσο ενδοτικός, αφού είχε δεχθεί όλες τις επαχθείς πρόνοιες του Σχεδίου Ανάν, γιατί το είχε απορρίψει; Ούτε θα τον ρωτήσω τι εννοούσε όταν μιλούσε για «προσφορές στο φίλο Ταλάτ», ούτε όταν έλεγε στην Νέα Υόρκη ότι έκανε «γενναίες προσφορές» στον κ. Ταλάτ, αλλά δεν είχε ανταπόκριση, εφόσον όλες τις…προσφορές τις είχε ήδη κάνει ο Τάσσος;

Αλήθεια, «Τι εποίησέ σοι και τι τω ανταπέδωκας;», σύντροφε Χριστόφια!




Υ.Γ.:1. Αν ζούσε σήμερα ο Τάσσος θα θύμωνε με τούτα που γράφω γιατί σεβόταν τους θεσμούς.

Ακόμα και όταν έχασε δεν μίλησε ποτέ άσχημα για τον Χριστόφια. Γιατί ήταν άνθρωπος και τοποθετούσε τη φιλία ψηλά.

Η φιλία – και μάθε το – δεν είναι μονάχα αίσθημα, είναι και αρετή. Και μπορείς να λέγεσαι άνθρωπος στο βαθμό που μπορείς να είσαι φίλος.

Προεκλογικά του έσουρες τα πάντα. Και ουδέποτε σου απάντησε. Που αν ήθελε, γιατί μη ξεχνάς ότι ήταν Πρόεδρος και γνώριζε περισσότερα από εσένα, θα μπορούσε να σε βωβώσει.

2. «Κατεβάζουν πολλοί τον ανώτερο τους για να βρεθούν αυτοί πιο ψηλά. Τελικά και οι ανώτεροι στέκονται εκεί που ήταν και αυτοί που τους κατέβασαν δεν μπορούν να ξεφύγουν από το μπόι τους».