ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑΤΡΟΥ ΚΑΙ Γ.ΛΙΛΛΗΚΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Σε μια κατάμεστη αίθουσα, την περασμένη Δευτέρα 9/11/2009 Βάσος Λυσσαρίδης και Γιώργος Λιλλήκας, έδωσαν δύο σπουδαίες ομιλίες.

Ενάντια στις υποχωρήσεις και υπέρ μιας νέας αγωνιστικής πολιτικής.

Η Επιτροπή για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Κύπρο, εξασφάλισε τις 2 ομιλίες και τις αναδημοσιεύει.

Ομιλία Βάσου Λυσσαρίδη σε εκδήλωση στην Αθήνα στο Πολεμικό Μουσείο πού διοργάνωσε το Σωματείο «Συμπαράστασης Αγώνα Κύπρου» και η «Συντονιστική Επιτροπή Υποστήριξης Αγώνα για Ελεύθερη Κύπρο».

9/11/2009

Και πάλιν ενώπιος ενωπίω με την ιστορία.

Και πάλιν ενώπιος ενωπίω με τον μητροπολιτικό Ελληνισμό, με ανεπαρκή απολογισμό πεπραγμένων.

50 χρόνια κολοβής ανεξαρτησίας.

50 χρόνια αλλεπάλληλων κρίσεων και αλλεπάλληλων αδιεξόδων.

Οι καρποί της Βρετανικής πολιτικής πικροί. Στόχος η συντήρηση πολιτικοστρατιωτικής παρουσίας στην Κύπρο. Η εμπλοκή της Τουρκίας με Βρετανική πρωτοβουλία και δυστυχώς με τη συγκατάθεση της τότε Ελληνικής κυβέρνησης ενέπλεξε περαιτέρω το πρόβλημα. Έτσι καταλήξαμε στις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου με φυλετικούς διαχωρισμούς και μη λειτουργικό σύνταγμα.

Το μόρφωμα Ζυρίχης-Λονδίνου ως ανεμένετο οδήγησε σε κρίσεις και αδιέξοδα με αποκορύφωμα την Τουρκική εισβολή

Στην Κύπρο αλυσοδέθηκαν τα όνειρα.

Στην Κύπρο εξευτελίστηκαν οι διακηρύξεις του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου για αυτοδιάθεση, για ελευθερία, για δημοκρατία.

Οι Κύπριοι νεκροί του πολέμου επαναστατημένοι διαμαρτύρονται.

Διαμαρτύρονται ενάντια στην Βρετανική μεταποικιοκρατική πολιτική.

Αλλά πιο έντονα διαμαρτύρονται ενάντια στους σημερινούς ριψάσπιδες. Ενάντια σ΄αυτούς πού εξευτέλισαν τα μηνύματα των Θερμοπυλών, της Κορυτσάς, του Μαχαιρά και του Λιοπετρίου.

Ενάντια στους μηδίζοντες και τους μηδενίζοντες αξίες και άξιους.

Ενάντια σ΄αυτούς που ανταλλάσσουν πατρίδες για ένα πινάκιο φακής αποδέχονται εθελόδουλα διαγραφή δικαιωμάτων και πατρογονικών εστιών πού φιλοξενούν πολυχιλιόχρονες Ελληνικές παραδόσεις. Κι ας μη μέμφονται τα άψυχα.

(Όχι. Δεν μας τους έφερε η

αγαπημένη θάλασσα της

Κερύνειας

Ξάγρυπνοι οι Εφιάλτες

Στο λήθαργο οι Ολύμπιοι Θεοί

Τριήρεις αλυσοδεμένες στις

απόμακρες τις βορεινές

ακτές

Και αυλοκόλακες, θεραπαινίδες

και αργυρώνητοι διαλαλούντες του Κίμωνα

τον θάνατο στο Κίτι)

Μπήκε στην πόλη ο εχθρός

Και τ΄άρματα κλειδώθηκαν

στις αποθήκες

Κι ένας λαός πολέμαγε

με νύχια, δόντια και γροθιές

Κι ύστερα φυτρώσανε συρματοπλέγματα

και ερημώθηκε η Μεσαριά

του Μόρφου, η Κερύνεια

κι αλυσοδέθηκε στον Πενταδάκτυλο

ο αετός

(Να μη σ΄ακούω να βογγάς

με δάκρυα δεν διώχνεται

ο οχτρός

Θα σου δανείσει ο Ήφαιστος

του Αχιλλέα την πανάρχαια

πανοπλία

Ο αιωνόβιος τραγουδιστής θα

σου χαρίσει του Λεωνίδα την αθάνατη

κραυγή

Στο μυστικό τον όρμο στο

Δαυλό

αράζουνε τριήρεις

Ο Άης Μάμας καβαλάρης

Καρτερά)

Και κλείσε τ΄αυτιά που

πολεμόχαρο σ΄ορίζουνε

Εμείς δεν εκστρατεύουμε

για την Τροία ή τον Εύξεινο

(Εμείς βάλαμε ρότα ειρηνική

για την Κερύνεια

Κι εκεί θ΄αράξουμε

μ΄αγάπη για όλους

Ακόμα και γι΄αυτούς

που δεν την αξίζουν)

Στην άλλη άκρη μας

καρτερά καρτερικά ο Κανάρης

Θα ψάλουμε τρισάγιο στου

Μούσκου τον ερημωμένο

τάφο

Κι εμείς με την Ελληνική

αρετή

Θα συνοδέψουμε και τον

Ομέρη στο δικό

του το τζαμί

Όχι. Δεν μας τους έφερε

η αγαπημένη θάλασσα της

Κερύνειας

Απλά τώρα τους έχει ετοιμάσει

τον δικό τους μισεμό.

Κι εμείς δεν θα ζητάμε από τον άψυχο τον ψυχωμένο βράχο ν΄ανασηκώσει την πλάτη. Εμείς θ΄αγωνιζόμαστε ωσότου λεύτεροι πορευτούμε στο λευτερομένο από μας Πενταδάκτυλο. Πού βρισκόμαστε 50 χρόνια μετά την ανεξαρτησία;

Με παραλείψεις ημετέρων και σχεδιασμούς ξένων φτάσαμε στο τραγελαφικό σημείο να εγκαταλείπεται η κατοχική υφή του προβλήματος, να προβάλλεται ως διακοινοτική διαμάχη και να προσφέρεται άλλοθι στην Τουρκία. Και να προωθούνται λύσεις ή καλύτερα διαλύσεις πάνω σ΄αυτή τη βάση.

(Έτσι μαρτυρούμε το απαράδεκτο να οδηγούν στο εδώλιο του κατηγορούμενου όσους δεν προσαρμόζονται με μοιρολατρικό ρεαλισμό στην αποδοχή της κατοχής, στην άνευ όρων ενσωμάτωση της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή οικογένεια, στις φυλετικές διακρίσεις με τη ρεαλιστική αποδοχή ότι μια Τουρκοκυπριακή ψήφος ισοδυναμεί με πέντε Ελληνοκυπριακές ή χειρότερα ότι ένας έποικος έχει δικαιώματα στον σφετερισμό Ελληνοκυπριακών περιουσιών.

Όμως εμείς θα παραμείνουμε ανεπανόρθωτοι νοσταλγοί πολιτικών ηθικών αξιών και ανυποχώρητοι αγωνιστές για ίσα δικαιώματα για κάθε λαό και για κάθε πολίτη.

(Εμείς δεν θα καλούμε τον Πενταδάκτυλο να τους αποδιώξει.)

Εμείς θ΄αναλάβουμε τις ευθύνες μας.

Εμείς προειδοποιούμε και πάλιν.

Αυτά τα χώματα δεν

ξεδιψούν με σκλαβωμένο νερό

Αυτά τα δέντρα δεν ανθίζουν

με ντροπιασμένο ήλιο

Αυτά τα νεκροταφεία διώχνουν

τους ξανασκοτωμένους νεκρούς

Αυτό το πείσμα

δεν νικιέται με το όπλο

τ΄αφέντη

(Στην Αμμόχωστο ξαναζωντανεύουν

οι γόνοι του Τεύκρου

Στην Στοά ο Ζήνωνας για

πρώτη φορά φοράει πανοπλία

Στην Έπια ο Σοφοκλής

ξαναγράφει τα χορικά

Κι εκεί στον μακρινό ουρανό

ο Φοίβος ξαναβρίσκει την

πυξίδα.

Κι εγώ σας το λέω.

Δεν είναι να πεθάνει

αυτή η γενιά.)

(Και καλούμε τους νεόσοφους του πολιτικού ρεαλισμού να μελετήσουν τα δημοσιοποιηθέντα αρχεία Κίσσιντζερ για να διαπιστώσουν τις πάγιες διαχρονικές προθέσεις των μεγάλων εμπλεκομένων. Και να μη προσφέρουν άλλοθι στην Τουρκία με το ότι δήθεν τα 13 σημεία του Μακαρίου αποτέλεσαν την αιτία των καλούμενων διακοινοτικών ταραχών. Από πότε απλές προτάσεις οδηγούν σε κρίσεις. Και γιατί παραγνωρίζουν το συμπέρασμα του τότε Γ.Γ. του Ο.Η.Ε. U Thand ότι επρόκειτο για υλοποίηση της πάγιας Τουρκικής πολιτικής για δημιουργία ενός πολιτικοστρατιωτικού προγεφυρώματος.)

Ποιο είναι το πολιτικό στίγμα 50 χρόνια μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας;

Διεξάγεται ένας ψευδεπίγραφος διακοινοτικός διάλογος.

Πάνω σε ποια βάση.

Είναι εύκολο να αναθεματίζουμε τις απαράδεκτες Τουρκικές προτάσεις. Αναμενόμενες.

Σημαντικό είναι τι εμείς προτείνουμε. Τι εμείς επιδιώκουμε.

Θάταν ανεπίτρεπτο να προτείνουμε ή να επιτρέψουμε παρθενογένεση με το ψευδώνυμο δυο κρατών, και συνεταιρισμού πού ενταφιάσθηκε το 1964. Όταν η Τουρκία επέβαλε στους Τουρκοκύπριους να εγκαταλείψουν τα πολιτειακά αξιώματα και πρόβαλε ότι το τάχατες συνεταιρικό καθεστώς της Ζυρίχης-Λονδίνου διελύθη σε δυο καθεστώτα, ολόκληρη η ανθρωπότητα απέρριψε την άποψη και αποδέχθηκε τον Μακάριο ως τον πρόεδρο Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων και ολόκληρης της Κυπριακής επικράτειας. Δεν θα προσυπογράψουμε νομιμοποίηση του εποικισμού πού αποτελεί έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, εκ περιτροπής προεδρία και δυαρχία πού οδηγεί σε αδιέξοδα και κρίσεις. Και η μη αριθμητική ισοτιμία στα διάφορα σώματα δεν αποκλείει την δυαρχία όταν σχεδόν για κάθε απόφαση χρειάζεται η συγκατάθεση της Τουρκοκυπριακής πλευράς δηλαδή της Τουρκίας δεδομένου ότι την Τουρκοκυπριακή ηγεσία καθορίζει η Τουρκία με τους έποικους πού αποτελούν την πλειοψηφία στις κατεχόμενες περιοχές και στους εκλογικούς καταλόγους στα κατεχόμενα.

Ναι. Αντίπαλη πλευρά δεν είναι οι Τουρκοκύπριοι πού είναι θύματα του Τουρκικού επεκτατισμού. Όμως δεν θα προσφέρουμε γην και ύδωρ στην Τουρκική πολιτική με το πρόσχημα προστασίας των Τουρκοκυπρίων. (Δεν θα ανεχθούμε Αλεξανδρετοποίηση με εθελούσια διαγραφή των εγκλημάτων του εποικισμού.)

Επισείουν τη διχοτόμηση, πού αποτελεί υπαρκτό κίνδυνο.

Απαντούμε. Δεν θα αποδεχθούμε νέο-ανανικά σχέδια πού νομιμοποιούν την διχοτόμηση και επεκτείνουν Τουρκική επικυριαρχία στις τώρα ελεύθερες περιοχές για να αποφύγουμε τη διχοτόμηση.

Μας λένε Είσαστε μικροί Η Τουρκία είναι πανίσχυρη με προστάτες πλανητάρχες. Τι μπορείτε να εξασφαλίσετε. Απαντούμε για πολλοστή φορά.

Επαναλαμβάναμε και θα επαναλαμβάνουμε το βιωματικό μας σύνθημα τροποποιημένο

Μας είπαν

Είστε μικροί. Αν κάνετε ένα ακόμα βήμα

θα σας αφανίσουν

Απαντούμε. Αν δεν το κάνουμε θα

αφανισθούμε με την

υπογραφή μας.

Έλειψε και λείπει μια ολοκληρωμένη στρατηγική πού θα αντιμετωπίζει τους Τουρκικούς στόχους πού με ωμότητα προβάλλονται ακόμα και μέσα στην αίθουσα του Ο.Η.Ε.

Για δυο λαούς, δυο κράτη, εγγυητικά δικαιώματα, στρατιωτική παρουσία και καθεστώς φυλετικών διακρίσεων πού έχουν κατ΄επανάληψη καταδικαστεί από του διεθνείς οργανισμούς. Με τελικό στόχο την αλλαγή της δημογραφικής σύνθεσης και τελικά την Αλεξανδρετοποίηση. Χωρίς σωστή διάγνωση δεν υπάρχει θεραπευτική αγωγή. Η Τουρκία επιδιώκει Ιμβροποίηση της Κύπρου, Κυπροποίηση της Θράκης και διχοτόμηση του Αιγαίου. Χρειαζόμαστε ενιαία πανεθνική στρατηγική για ολόκληρο τον Ελληνισμό πού θα αναιρεί τους Τουρκικούς στόχους. Η απάντησή μας είναι πανεθνικά ΟΧΙ.

Χρειαζόμαστε μια πολυδιάστατη στρατηγική πού

(α) Θα προβάλλει τον αντικατοχικό χαρακτήρα του προβλήματος

(β) Θα θέτει την Τουρκία στο εδώλιο του κατηγορουμένου για

(1) την κατοχή (2) τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις κατεχόμενες περιοχές στη βάση Ευρωπαϊκών δικαστικών αποφάσεων πού θεωρούν την Τουρκία υπεύθυνη και το δορυφορικό κατοχικό καθεστώς ως νομικά μη υπαρκτό.

(γ) Να καταγγέλλει την Τουρκία για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας για

(1) εποικισμό και (2) εκτελέσεις αιχμαλώτων

(δ) Να δημιουργεί συμμαχίες μέσα στον Ευρωπαϊκό χώρο με τις χώρες πού θεωρούν την Τουρκία ως Δούρειο ίππο της Αμερικανικής πολιτικής. Θα απευθύνεται στις φιλικές δυνάμεις στο Αμερικανικό Κογκρέσο και να αξιοποιεί την Ελληνική ομογένεια. Να αξιοποιεί τις υπάρχουσες συμμαχικές δυνάμεις (Κίνα, Ρωσία, και άλλους).

Θα αναπτύσσει τις φιλικές σχέσεις με τις χώρες της Μ. Ανατολής, αναβαθμίζοντας έτσι τη γεωστρατηγική θέση της Κύπρου ως γέφυρας Ε.Ε. και Μ.Ανατολής.

Να αυξάνει την αμυντική μας δυνατότητα.

Να κινητοποιεί τον λαό, ο οποίος πρέπει να κρατείται ενήμερος.

Σ΄αυτό τον τομέα θα πρέπει να θέσουμε τέρμα στην προσπάθεια νεόσοφων του πολιτικού αμοραλισμού πού θεωρούν την φυσιολογική αναφορά στις Ελληνικές ρίζες ως σοβινισμό και πού μαζοχιστικά προσπαθούν να εξισώσουν την οργανωμένη εγκληματική κρατική τρομοκρατία της Τουρκίας με μεμονωμένα εγκλήματα ανεύθυνων.

Χωρίς εθνική ταυτότητα δεν υπάρχει αγώνας.

Κι αν η προάσπιση της εθνικής ταυτότητας με ταυτόχρονο σεβασμό της ταυτότητας όλων ισοδυναμεί με εθνικισμό για πολλοστή φορά δηλώνω και πάλιν αδιόρθωτος εθνικιστής.

(Ετούτη η ακρογιαλιά

δεν αλυσοδένεται από

κουρσάρους

Εκείνο τo πανάρχαιο

θέατρο

όσο και να το χαλούν

ξαναγενιέται πιο ζωντανό

Εκείνο το αίμα στην

αυλή του Λιοπετριού

δεν ξηραίνεται ούτε απ΄

τον ήλιο

ούτε από ναπάλμ

Εκείνο το σχοινί της

αγχόνης

κρατάει ακριβό φυλαχτό

Τον ιδρώτα του απροσκύνητου

επαναστάτη

Ετούτη η γης δεν

αλλάζει

Κι εσύ ανιστόρητε οσφυοκάμπτη

Κράτα τη σοφία σου

για τους ασπόνδυλους.)

Να διαλύσουμε τον μύθο της δήθεν απομόνωσης των Τουρκοκυπρίων πού απολαμβάνουν όλα τα πλεονεκτήματα του Ευρωπαίου πολίτη, χωρίς τις υποχρεώσεις.

Να προτάξουμε στον διάλογο τα θέματα ουσίας (Ασφάλεια, εγγυήσεις, εδαφικό, περιουσιακό)

Να δημιουργήσουμε από τώρα τις προϋποθέσεις για την αξιολόγηση της Τουρκίας τον Δεκέμβρη. Είναι επικίνδυνο να εμμείνουμε απλώς στην αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας και το άνοιγμα λιμανιών και αεροδρομίων δηλαδή διχοτομική αναγνώριση αναγνωρίζοντας τα δύο δήθεν de facto λειτουργούντα κράτη. Μια τέτοια ανώδυνη για την Τουρκία ενέργεια θα δημιουργήσει έντονο θετικό κλίμα για την Τουρκία.

Η Τουρκία πρέπει να κληθεί να τερματίσει την κατοχή Ευρωπαϊκών εδαφών.

Όλοι δηλώνουμε ότι η λύση πρέπει να εναρμονίζεται με το διεθνές δίκαιο και τις Ευρωπαϊκές αξίες. Κατοχή και Ευρωπαϊκό δίκαιο είναι έννοιες ασυμβίβαστες.

Πρέπει με σαφήνεια από τώρα να προειδοποιήσουμε ότι αν ως τον Δεκέμβρη η Τουρκία δεν διαφοροποιήσει την στάση της –και δεν θα την διαφοροποιήσει- θα αξιοποιήσουμε όλα τα εις τη διάθεση μας μέτρα.

Προβάλλεται το επιχείρημα ότι διακοπή της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας δυνατό να δημιουργήσει στην Ελλάδα και Κύπρο περισσότερα προβλήματα.

Ανεξαρτήτως της ορθότητας ή όχι της διαπίστωσης από την ίδια την Τουρκία εξαρτάται η συνέχιση της ενταξιακής της πορείας.

Με συμμόρφωση της στις Ευρωπαϊκές αρχές και αξίες και όχι με απαίτηση για κατολίσθηση αυτών των αξιών στις εξωφρενικές απαιτήσεις της Τουρκίας.

Πάντα κατάθετα στον μητροπολιτικό χώρο ότι είναι προσβολή να αιτούμαι αλληλεγγύη και συμπαράσταση από το Ελληνικό έθνος. Κοινή η εθνική ταυτότητα, κοινές οι προοπτικές, κοινοί οι κίνδυνοι. Μαζί θα συμπορευθούμε.

Δεν θάμαστε η τελευταία γενιά Ελληνοκυπρίων στα χώματα του Ζήνωνα, του Ρε, του Αυξεντίου.

Δεν θα μετατρέψουμε τη Θράκη σε Τουρκικό προτεκτοράτο.

Δεν θα εκχωρήσουμε διεθνώς αναγνωριζόμενα δικαιώματα στο Αιγαίο.

Ναι. Είμαστε ρεαλιστές. Όχι μοιρολάτρες.

Δεν θα αναφερόμαστε σε περασμένα μεγαλεία δακρύβρεχτοι.

Θα αναλάβουμε την τύχη μας στα χέρια μας.

Θα αξιοποιήσουμε την παρουσία μας στην Ευρωπαϊκή οικογένεια.

Θα αναδείξουμε τη στρατηγική μας σημασία.

Τα δικαιώματα μας –όπως και κάθε λαού- δεν είναι υπό διαπραγμάτευση.

Με παρρησία να αγωνιζόμαστε για τα αυτονόητα δίκαια μας με την επίγνωση ότι δεν υπάρχει αλληλεγγύη σε ανύπαρκτο αγώνα.

Στην τελευταία πολυήμερη συνεδρία του Εθνικού Συμβουλίου καθορίσαμε τη βάση ενότητας. Να τηρηθεί. Το ανακοινωθέν του Εθνικού Συμβουλίου τονίζει ότι η λύση (ανεξαρτήτως αδόκιμων ονοματολογιών) πρέπει να διασφαλίζει την ενότητα του κράτους, του χώρου, των θεσμών, της οικονομίας, τις βασικές ελευθερίες, τα ανθρώπινα δικαιώματα και θα απαλλάσσει από έποικους νεοαποικιοκράτες εγγυητές και ξένη στρατιωτική παρουσία. Να αναζωογονήσουμε το ενιαίο αμυντικό δόγμα.

Και απευθυνόμενος σ΄όσους δεν έχουν πάρει τα σωστά μηνύματα των καιρών λέγω

Αν αντικρύζεις την κατοχική σημαία

στον Πενταδάκτυλο

και δεν σε πνίγει η οργή

Αν προσκυνάς τα φυλακισμένα

μνήματα

και γυρνάς στο σπιτικό με ήρεμη

συνείδηση

Αν προσπερνάς

τον Μαχαιρά του Αυξεντίου

ως ένα απλό αξιοθέατο

Αν νυχτοβραδιάζεις στα αλυσοδεμένο

λιμανάκι της Κερύνειας

παρέα με τον δεσμοφύλακα

του κάστρου που φιλοξενεί

το αίμα μαρτύρων αιώνων

με την κατοχική

σημαία θεματοφύλακα της

πλαστογραφίας

Αν έχεις διαγράψει τα΄ αχνάρια

του Κανάρη από την

πονεμένη ακτή της Λαπήθου

Αν έχεις ξεγράψει το πατρικό

σου για μερικά

αργύρια

Τότε όσο κι αν αγαπώ

όλους τους ανθρώπους

όσο κι αν συγχωρώ, εγκλήματα

και δειλίες

όσο κι αν αντικρύζω το βορρά

αδιόρθωτος

Τότε ταπεινά σου λέω

δεν σε θέλω στην παρέα μου

Εγώ θέλω τον Τούρκο λεύτερο

σε λεύτερη Τουρκία

Και λεύτερο τον γερο-Μίχαλο

σε λεύτερη πατρίδα.


-----------------------



Ομιλία του Γιώργου Λιλλήκα στο Πολεμικό Μουσείο

σε εκδήλωση για τα 50χρονα της Κυπριακής Δημοκρατίας

«Η ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΚΑΙ Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΣΕ ΜΙΑ ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ»


Αθήνα, 9 Νοεμβρίου 2009
Θα ήθελα να ξεκινήσω την παρέμβασή μου, καταθέτοντας συνοπτικά την πολιτική μου θέση για την Κυπριακή Δημοκρατία και τη θέση της σε μια ενδεχόμενη λύση του Κυπριακού: Η ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, η συνέχιση και η ενδυνάμωση της είναι άρρηκτα συνδεδεμένη και απόλυτα συνυφασμένη με την εθνική και φυσική επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού. Έχω την άποψη ότι η Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει απαραίτητα να είναι ο πυλώνας πάνω στον οποίο θα οικοδομηθεί η όποια λύση.


Δεν σκοπεύω να προβώ σε μια ιστορική αναδρομή των 50 χρόνων από την εγκαθίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Άλλοι, επιστημονικά πιο καταρτισμένοι από μένα, το έχουν πράξει με επάρκεια. Εκείνο που σήμερα προέχει, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι τα διδάγματα που πηγάζουν από αυτήν την ιστορία, το μέλλον της Κυπριακής Δημοκρατίας και πώς μπορούμε να το διασφαλίσουμε.


Η ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι γεμάτη από συνωμοσίες σε βάρος της που εξυφαίνοντο στην Άγκυρα και σε άλλες πρωτεύουσες αλλά και γεμάτη από αγώνες του Κυπριακού λαού για προάσπισή της.


Η Τουρκία, από τη στιγμή που οι Βρετανοί αποικιοκράτες της αναγνώρισαν δικαιώματα στην Κύπρο, άρχισε να καταστρώνει σχέδια για διχοτόμησή της. Επιχείρησαν, χρησιμοποιώντας τους Τουρκοκύπριους, ως στρατηγική κοινότητα, να καταλύσουν την Κυπριακή Δημοκρατία. Σ’ αυτό στόχευε η αποχώρηση των Τουρκοκυπρίων από τους κρατικούς θεσμούς το 1963. Η αναγνώριση της διεθνούς νομιμότητας της Κυβέρνησης Μακαρίου από το Συμβούλιο Ασφαλείας, ανέτρεψε τους Τουρκικούς σχεδιασμούς.


Οι σύμμαχοι της Τουρκίας επιστράτευσαν στη συνέχεια την στρατιωτική Χούντα, που επέβαλαν στην Ελλάδα, και την ΕΟΚΑ Β’, για να πετύχουν την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και να εξυπηρετήσουν τα διχοτομικά σχέδια της Άγκυρας.


Δεν αποδέχομαι τη θέση του Προέδρου Χριστόφια και μερικών άλλων ότι «εμείς οι Έλληνες, στρώσαμε το χαλί στην Τουρκία για να εισβάλει στην Κύπρο».


Ότι ήταν Έλληνες αυτοί που έκαναν το πραξικόπημα. Το πραξικόπημα το έκανε η ξενοκίνητη Χούντα των Συνταγματαρχών και η ΕΟΚΑ Β’ που εξυπηρετούσαν ξένα προς τον Ελληνισμό συμφέροντα. Έλληνες για μένα είναι αυτοί που έχουν Ελληνική εθνική συνείδηση, συναίσθηση του ιστορικού τους χρέους και υπηρετούν τα εθνικά συμφέροντα. Και Έλληνας το 1974 ήταν ο Εθνάρχης Μακάριος και όχι οι χουντικοί Συνταγματάρχες που τον ανέτρεψαν. Το χαλί στην Τουρκία το έστρωσαν οι χώρες εκείνες που και σήμερα τη στηρίζουν και που, δυστυχώς, ο Κύπριος Πρόεδρος δείχνει να εμπιστεύεται και να εναποθέτει σ’ αυτούς τις ελπίδες του για μια δίκαιη λύση.


Η διεθνώς αναγνωρισμένη Κυπριακή Δημοκρατία αποδείχθηκε το ισχυρότερο όπλο και η αποτελεσματικότερη άμυνα του Κυπριακού Ελληνισμού. Αποδείχθηκε το βάθρο που τον κράτησε όρθιο προσφέροντας του την δυνατότητα για αντικατοχικό αγώνα στη διεθνή σκηνή. Τα σχέδια της Τουρκίας για υποδούλωση του Κυπριακού Ελληνισμού απέτυχαν γιατί δεν μπόρεσαν να καταλύσουν την Κυπριακή Δημοκρατία.


Η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας (με αναγνωρισμένη κυριαρχία επί όλου του εδάφους της Κύπρου) στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενίσχυσε σημαντικά τη θέση αλλά και το ρόλο της στη διεθνή σκηνή. Δυστυχώς, δεν έχουν όλοι συνειδητοποιήσει την ιστορική σημασία αυτού του γεγονότος. Το πώς αυτό επηρεάζει ή μπορεί να επηρεάσει θετικά τη λύση του Κυπριακού. Ούτε και τις δυνατότητες που διαθέτουμε πλέον, ως μέλος της Ένωσης, για να επιβάλουμε στη Τουρκία ψηλό πολιτικό κόστος για τη συνεχιζόμενη κατοχή Κυπριακών εδαφών.


Για 35 χρόνια αγωνιζόμαστε με πολιτικά μέσα που εξαντλούνται στο διακοινοτικό διάλογο, να ανατρέψουμε τα κατοχικά δεδομένα. Η άρνηση της Τουρκίας στα πρώτα χρόνια μετά την εισβολή να παρακαθίσει στο τραπέζι του διαλόγου, η έλλειψη της όποιας δυνατότητας για άσκηση πίεσης πάνω στην Τουρκία, η αδύνατη θέση της Ελλάδας που αγωνιζόταν τότε να ανασυντάξει το δημοκρατικό της πολίτευμα, η πεποίθηση ότι έπρεπε να λύσουμε το Κυπριακό το συντομότερο δυνατό, δεν άφηναν πολλές επιλογές τότε στην πολιτική ηγεσία. Έχοντας να επιλέξει ανάμεσα στο διάλογο με τους Τουρκοκύπριους ή ένα παρατεταμένο αδιέξοδο, η πολιτική ηγεσία επέλεξε το διακοινοτικό διάλογο.

Κάνοντας, όμως σήμερα, ένα ειλικρινή απολογισμό διαπιστώνουμε ότι η επιλογή αυτή δεν απέδωσε. Αντίθετα λειτούργησε προς όφελος της κατοχικής δύναμης. Η Τουρκία από άμεσα εμπλεκόμενο μέρος και μόνη υπεύθυνη για την δημιουργία του προβλήματος, μετατράπηκε σταδιακά στα μάτια της διεθνούς κοινότητας σε ουδέτερο παρατηρητή. Μπορεί να μην είχαμε ένα συνεχές αδιέξοδο, είχαμε όμως, ένα διακεκομμένα παρατεταμένο αδιέξοδο.


Η Τουρκία αξιοποιώντας το χρόνο, δημιούργησε νέα δεδομένα στις κατεχόμενες περιοχές, εφαρμόζοντας πολιτική μαζικού εντοπισμού και ξεπουλώντας σε ξένους τη γη των προσφύγων μας. Σε κάθε νέα διαπραγματευτική προσπάθεια ο Κυπριακός Ελληνισμός οδηγείτο σε νέες διολισθήσεις προς τις Τουρκικές θέσεις. Από το ενιαίο Κράτος, μεταπηδήσαμε στην Δικοινοτική Διπεριφερειακή Ομοσπονδία που σήμερα έγινε Διζωνική, για να φτάσουμε να συζητούμε μια συγκεκαλυμμένη Συνομοσπονδία.


Την ίδια ώρα η Τουρκία σε κάθε νέα πρωτοβουλία αναβάθμιζε τις απαιτήσεις της, για να πετύχει στο τέλος το Σχέδιο Ανάν που ήταν και το μοναδικό σχέδιο λύσης που έχει αποδειχθεί μέχρι σήμερα.


Το Σχέδιο Ανάν μας έδωσε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε με πολύ συγκεκριμένο τρόπο τις επιδιώξεις και τους στόχους που θέλει να πετύχει η Τουρκία μέσα από την επίλυση του Κυπριακού. Η Τουρκία δεν αρκείται στην εδραίωση ή και νομιμοποίηση όσων δια της βίας κέρδισε με την στρατιωτική εισβολή του 1974. Μέσα από τη λύση η Τουρκία επιδιώκει να έχει τον πλήρη πολιτικό και στρατιωτικό έλεγχο της Κύπρου, αλλά και τη δυνατότητα να την εκτουρκίσει με ένα μελλοντικό νόμιμο μαζικό εποικισμό.

Κι αυτοί της οι στόχοι, εξαρτώνται από την επίτευξη ενός ενδιάμεσου στρατηγικού στόχου, που δεν είναι άλλος από την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη δημιουργία ενός νέου «συνεταιριστικού» κράτους. Όλα αυτά της τα διασφάλιζε το Σχέδιο Ανάν. Είναι γι’ αυτό το λόγο που η Τουρκία το αποδέχθηκε και ο Κυπριακός Ελληνισμός, παρά τους εκβιασμούς και τις απειλές που δέχθηκε από παντού, το απέρριψε με το περήφανο ΟΧΙ του της 24ης Απριλίου του 2004.


Δυστυχώς, δείχνουμε σήμερα να μην έχουμε διδαχθεί από την τραυματική εμπειρία του Σχεδίου Ανάν. Να μην έχουμε κατανοήσει τους Τουρκικούς στόχους. Συνεχίζουμε να κάνουμε πολιτική με φοβικά σύνδρομα ακολουθώντας την αφελή πολιτική του εξευμενισμού της Τουρκίας.


Ο Πρόεδρος Χριστόφιας, εκλεγόμενος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, κληρονόμησε από τον αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο, μια διεκδικητική στρατηγική η οποία απέφερε καρπούς το 2006. Με αυτή την αγωνιστική πολιτική πετύχαμε τη Συμφωνία της 8ης Ιουλίου που ενταφίαζε το Σχέδιο Ανάν και δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για τη διαμόρφωση μιας νέας βάσης και πλαισίου λύσης του Κυπριακού. Πετύχαμε τον Δεκέμβρη του 2006 τις πρώτες Ευρωπαϊκές κυρώσεις κατά της Τουρκίας, για τη μη υλοποίηση των υποχρεώσεων της έναντι της Κυπριακής Δημοκρατίας αλλά και το χρονοδιάγραμμα του Δεκέμβρη του 2009 για επαναξιολόγηση της συμπεριφοράς της.


Βεβιασμένα και χωρίς καμία στρατηγική, ο Πρόεδρος Χριστόφιας, εγκατέλειψε τη Συμφωνία της 8ης Ιουλίου και προχώρησε σε νέες απευθείας διακοινοτικές συνομιλίες, που όπως σήμερα αποδεικνύεται, γίνονται επί των κειμένων του Σχεδίου Ανάν. Απρόκλητα και χωρίς οποιαδήποτε πίεση, ο Πρόεδρος Χριστόφιας προέβηκε σε νέες μονομερείς υποχωρήσεις, τις οποίες ο ίδιος χαρακτήρισε «γενναίες προσφορές» στον κατοχικό ηγέτη, με την αφελή προσδοκία να βρει ανταπόκριση από την Τουρκική πλευρά και να κερδίσει την εκτίμηση της διεθνούς κοινότητας.


Αποτέλεσμα της υποχωρητικότητας μας ήταν, η Τουρκία να υπαναχωρήσει από προηγούμενες δεσμεύσεις της προβάλλοντας ακόμη πιο απαράδεκτες απαιτήσεις.


Και ενώ ο κ. Δημήτρης Χριστόφιας στο όνομα του «καλού κλίματος» θυσιάζει αρχές που θέτουν σε κίνδυνο την επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού, η Τουρκική πλευρά κτίζει στη δική μας υποχωρητικότητα που βαπτίστηκε «ευελιξία», στη δική μας αδυναμία και έλλειψη βούλησης για διεκδίκηση και απαιτεί όχι ένα αξιοπρεπή συμβιβασμό αλλά την εθελούσια υποταγή μας.


Δεν θα αναλύσω, δεν παρέχεται ο χρόνος αλλά ούτε και είναι το αντικείμενο της σημερινής εκδήλωσης, το περιεχόμενο των συνομιλιών Χριστόφια – Ταλάτ. Θα αναφερθώ πολύ συνοπτικά στις πτυχές εκείνες που άπτονται της διεθνούς οντότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας.


Τρεις μόνο μήνες μετά την εκλογή του, ο Πρόεδρος Χριστόφιας στη δεύτερη του συνάντηση με τον κ. Ταλάτ συναίνεσε στην έκδοση του Κοινού Ανακοινωθέντος της 23ης Μαΐου του 2008, το οποίο καθόριζε τη λύση ως «νέο συνεταιριστικό κράτος» που θα δημιουργηθεί από «δύο συνιστώντα κράτη» και το οποίο θα έχει «κοινή Κυβέρνηση».


Με αυτές τις θέσεις ενταφίασε ο ίδιος την όποια δυνατότητα μετεξέλιξης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Έθεσε ουσιαστικά τις βάσεις για εφαρμογή της επινόησης του Λόρδου Χάνει για τη «δημιουργία νέου Κράτους» δια της μεθόδου της «παρθενογένεσης».


Στις αντιδράσεις που προκλήθηκαν, ο κ. Χριστόφιας απάντησε ότι το έκανε ως «δώρο στο φίλο Ταλάτ», για να τον βοηθήσει. Συνειδητοποίησε τη σοβαρότητα του ατοπήματος του, ένα μήνα αργότερα, όταν η Βρετανία επιχείρησε να ενσωματώσει το Κοινό Ανακοινωθέν στο Ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας για την ανανέωση της UNFICYP.


Αυτό το ατόπημα εδραιώθηκε αργότερα στις συνομιλίες με πρόνοια, που αποδέχθηκε η πλευρά μας, και που προβλέπει την αναγνώριση νομιμότητας στο Ψευδοκράτος και στις αποφάσεις του πριν από την υπογραφή της συμφωνίας λύσης, γεγονός που σημαίνει ότι η Συμφωνία λύσης θα προέλθει από δύο νόμιμα και ισότιμα Κράτη.


Μια τέτοια λύση θέτει σε άμεσο κίνδυνο τον Κυπριακό Ελληνισμό, αφού αν η Συμφωνία καταρρεύσει ή δεν εφαρμοστεί και το νέο Κράτος που θα διαθέτει πλέον τη διεθνή αναγνώριση παύσει να υπάρχει, τότε ο Κυπριακός Ελληνισμός θα βρεθεί χωρίς διεθνώς αναγνωρισμένο Κράτος, όμηρος της Άγκυρας.


Εξίσου επικίνδυνη είναι και η Πρόταση του Προέδρου Χριστόφια για εκ περιτροπής Προεδρία. Μια απαράδεκτη πρόνοια που είναι χειρότερη από αυτή που υπήρχε στο Σχέδιο Ανάν, στο οποίο η εκ περιτροπής Προεδρία θα ασκείτο σε ένα Προεδρικό Συμβούλιο χωρίς ουσιαστικές αρμοδιότητες και εξουσίες. Με την πρόταση Χριστόφια, η εκ περιτροπής Προεδρία θα ασκείται στα πλαίσια πραγματικής Κυβέρνησης με ουσιαστική εκτελεστική εξουσία.


Αν δε, συνδέσουμε την εκ περιτροπής Προεδρία με την άλλη πρόταση του Προέδρου Χριστόφια για τον μηχανισμό επίλυσης αδιεξόδων, που προβλέπει όπως στην περίπτωση αδυναμίας του Υπουργικού Συμβουλίου να αποφασίσει, τότε την απόφαση να λαμβάνει μόνος του ο εκάστοτε Πρόεδρος, εμφανέστατα οι κίνδυνοι μεγαλώνουν. Για δύο χρόνια κάθε Προεδρικής θητείας, ο εκπρόσωπος του 18% του πληθυσμού θα μπορεί να αποφασίζει μόνος και να επιβάλει τη βούληση του επί του 82% του πληθυσμού.


Δεν χρειάζεται να έχει κάποιος μαντικές ικανότητες για να διαβλέψει που θα οδηγήσει μια τέτοια ρύθμιση. Ούτε και είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ποιος θα κληρονομήσει τη διεθνή νομιμότητα, αν προμελετημένα προκληθεί μια σύγκρουση ή θεσμική κρίση σε περίοδο που προεδρεύει Τουρκοκύπριος.


Με βάση την εμπειρία του 1964 εύλογα μπορούμε να εικάσουμε ότι το διεθνώς αναγνωρισμένο Κράτος θα το κληρονομήσουν οι Τουρκοκύπριοι δια μέσου του Τουρκοκύπριου Προέδρου.


Αν είναι για μια τέτοια λύση που αγωνιζόμαστε για 35 χρόνια, τότε επιτρέψετε να πω, είναι κρίμα που καθυστερήσαμε και ταλαιπωρήσαμε τον λαό μας.


Κλείνοντας, πολύ επιγραμματικά, θα ήθελα να τονίσω κάποια πολύ βασικά στοιχεία που πρέπει, κατά την άποψή μου, να χαρακτηρίζουν την λύση του Κυπριακού.


Θα πρέπει στην Συμφωνία λύσης να διασφαλίζεται με το πιο σαφή τρόπο και με ρητή πρόνοια η συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας μέσα από την μετεξέλιξη της. Δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή οποιαδήποτε άλλη ρύθμιση που θα τη χαρακτηρίζει η «εποικοδομητική ασάφεια», γιατί σε περίπτωση κρίσης αυτός που θα κληθεί να αποφασίσει για τη διεθνή αναγνώριση είναι η διεθνής κοινότητα. Οι ισχυροί της διεθνούς κοινότητας θα αποφασίσουν ad hoc και ασφαλώς δεν θα θελήσουν να δυσαρεστήσουν την Τουρκία. Στην όποια Συμφωνία θα πρέπει ακόμα να υπάρχει πρόνοια που να προβλέπει ότι στην περίπτωση κατάρρευσης της ή μη εφαρμογής της θα επανέλθουμε στη προτεραία κατάσταση. Μόνο ένα τέτοιο αντικίνητρο μπορεί να οδηγήσει την Τουρκία σε μια πιο συνετή στάση.


Όλοι ελπίζουμε και θέλουμε λύση το ταχύτερο δυνατό. Η λύση όμως πρέπει να ανατρέπει τα κατοχικά δεδομένα και όχι να τα νομιμοποιεί και να τα διευρύνει. Η λύση πρέπει να σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, το διεθνές δίκαιο και τις αρχές της Δημοκρατίας και όχι να εδράζεται σε συνταγματικά εκτρώματα που μας επιστρέφουν σε μεσαιωνικές εποχές.


Είναι το λιγότερο υβριστικό και ανήθικο, να κατηγορούνται όσοι διαφωνούν με τους χειρισμούς του Προέδρου Χριστόφια ότι είναι οπαδοί της διχοτόμησης. Αυτή τους η αντίδραση αποδεικνύει ότι δεν έχουν ακόμη διαβάσει σωστά, δεν έχουν συνειδητοποιήσει τους στόχους της Τουρκίας.

Η Τουρκία δεν ικανοποιείται με τη διχοτόμηση της Κύπρου, γιατί μια τέτοια ρύθμιση ούτε τη Κυπριακή Δημοκρατία καταλύει ούτε και της επιτρέπει να έχει επεμβατικά δικαιώματα επί ολόκληρης της Κύπρου. Η Τουρκία θέλει το πλήρη έλεγχο του νησιού κι’ αυτό μπορεί να το πετύχει μόνο αν στερήσει τον Κυπριακό Ελληνισμό από την αμυντική του ασπίδα (που αποδείχθηκε πολύ αποτελεσματική) που λέγεται Κυπριακή Δημοκρατία. Μόνο μια τέτοια λύση η Τουρκία διαπραγματεύεται και μπορεί να αποδεχθεί σήμερα. Όσο πιο νωρίς το συνειδητοποιήσει ο Πρόεδρος Χριστόφιας, τόσο λιγότερες θα είναι οι περιπέτειες του Κυπριακού Ελληνισμού και περισσότερες οι ελπίδες σωτηρίας του.


Αν ούτε και αυτή τη φορά η Τουρκία συναινέσει για να εξευρεθεί μια δίκαιη, λειτουργική και βιώσιμη λύση, τότε θα πρέπει να προβληματιστούμε σοβαρά για την πολιτική που ακολουθούμε.


Θα πρέπει να χαράξουμε μια νέα στρατηγική, αξιοποιώντας την ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το στόχο της Τουρκίας για ένταξη, για να εξαναγκάσουμε την Τουρκία να καθίσει στο τραπέζι του διαλόγου αναλαμβάνοντας τις ευθύνες της. Σήμερα διαθέτουμε μέσα πίεσης που δεν είχαμε πριν την 1η Μάιου του 2004, για να επιβάλουμε αυτή την εξέλιξη.


Αυτό, βέβαια, προϋποθέτει ένα διαφορετικό αγωνιστικό πνεύμα που θα εκφραστεί μέσα από μια διεκδικητική πολιτική η οποία θα δημιουργεί σοβαρό πολιτικό κόστος στην Τουρκία. Κόστος θα πρέπει, ακόμη, να κληθούν να πληρώσουν και χώρες που διατηρούν στρατηγικά συμφέροντα στην Κύπρο, όπως η Μεγάλη Βρετανία, η οποία φέρει ευθύνη για τη δημιουργία του προβλήματος και που συνεχίζει ακόμηνα στηρίζει τις Τουρκικές επιδιώξεις.


Ασφαλώς, για να εφαρμοστεί μια τέτοια πολιτική, θα πρέπει να εγκαταλείψουμε τον εναγκαλισμό του Λονδίνου και να κτίσουμε ισχυρές στρατηγικές συμμαχίες με τις χώρες εκείνες που μπορούν να μας στηρίξουν, όπως το έπραξαν και στο παρελθόν.


Δοκιμάσαμε την πολιτική του «καλού παιδιού», των μονομερών υποχωρήσεων και του «εξευμενισμού της Τουρκίας». Είναι καιρός να δοκιμάσουμε και την αγωνιστική πολιτική, αποβάλλοντας τα φοβικά σύνδρομα του παρελθόντος και τις ψευδαισθησιακές αντιλήψεις.