Η ιδεολογία του Αριστερού Φασισμού και οι κυπριακές προεκτάσεις της

Η «Επιτροπή για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Κύπρο» έχει λάβει την παρακάτω μελέτη από ελλαδοκυπριακής καταγωγής Καθηγητή Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σχέσεων σε γνωστό Πανεπιστήμιο των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο εν λόγω καθηγητής θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του, για ευνόητους λόγους που έχουν να κάνουν με την έδρα που κατέχει, αλλά δεν δίστασε να έρθει σε επαφή με το "Παρατηρητήριο για τη Διακυβέρνηση Χριστόφια" (ή Christofias-Watch όπως έχει καθιερωθεί να λέγεται) για δημοσίευση του πολύ σημαντικού κειμένου του. Υπογράφει το κείμενο ως "Διονυσοφάνης" και για τον σκοπό αυτό επικοινώνησε με τα μέλη της Επιτροπής Αγησιστράτη και Αλωέα.

Ο καθηγητής αυτός θα αποτελούσε πραγματικό κεφάλαιο για τον τόπο μας, αλλά δυστυχώς στην Κύπρο, και κυρίως στο Πανεπιστημίο Κύπρου, έχει εγκατασταθεί μια νομενκλατούρα και μια ιντελλεκτατούρα που ελέγχεται ασφυκτικά από την ιδεολογικά ανθελληνική-ρατσιστική «εκσυγχρονιστική-συριζική πτέρυγα του ΑΚΕΛ». Αυτή συνεπικουρείται από ορισμένους (επίλεκτους) νεοφιλελεύθερους του ΔΗΣΥ, αλλά και πολλούς ομοϊδεάτες τους στο ΔΗΚΟ, οφείλουμε να πούμε, που θέλουν να εκδιώξουν τα «μακαριακά-τασσικά κατάλοιπα», όπως τα αποκαλούν, από το κόμμα με την πρόφαση του "εκμοντερνισμού".

Αυτή η ιντελλεκτατούρα λοιπόν έχει αποκλείσει την πρόσβαση στο "άβατο" του Πανεπιστημίου Κύπρου σε καθηγητές όπως ο Διονυσοφάνης, διότι ο πύρινος λόγος τους και τα ατσάλινα επιχειρήματα τους θα συνέτριβαν τις αοριστίες, τις γενικότητες και την αβάσιμη "επιχειρηματολογία" ακαδημαϊκών όπως ας πούμε ο Γ.Παπαδάκης, ο Ν.Τριμικλινιώτης, ο Α.Βαρνάβα και οι του PRIO.


Η ιδεολογία του Αριστερού Φασισμού και οι κυπριακές προεκτάσεις της

Σκοπός του παρόντος δοκιμίου είναι η προσπάθεια σκιαγράφησης της ιδεολογίας που πρεσβεύει ο εσωτερικός πυρήνας του ΑΚΕΛ και που μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης του κυπριακού κράτους τον Φεβρουάριο του 2007 αυτή εξωτερικεύεται συνεχώς, με άμεσες και καταλυτικές επιδράσεις στην κοινωνία και τους πολίτες. Η ιδεολογία αυτή προσδιορίζεται ως «αριστερός φασισμός», ένας ορισμός που μπορεί να φαντάζει οξύμωρος εκ πρώτης όψεως, αλλά όμως δεν είναι όταν κάποιος αντιληφθεί πως το "αριστερός" ακυρώνεται αυτόματα αφού λειτουργεί ως επίθετο του φασισμού. Με άλλα λόγια, έχουμε να κάνουμε με μια εκδοχή του φασισμού η οποία χρησιμοποιεί "αριστερή" ή "αριστερίζουσα" φρασεολογία και σύμβολα με σκοπό να νομιμοποιήσει τις αυταρχικές τάσεις του προς διαιώνιση της παραμονής στην εξουσία και επιβολής των απόψεών του, πολλές φορές χρησιμοποιώντας αντιδημοκρατικά (ακόμη και βίαια) μέσα και πρακτικές.

Ο «Αριστερός Φασισμός» είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει τάσεις αριστερών πολιτικών σχηματισμών που αντιφάσκουν με τα προοδευτικά ιδεώδη με τα οποία είναι ταυτισμένη η Αριστερά. Στα αγγλικά μεταφράζεται ως left-wing fascism ή απλώς left fascism. Αυτές οι τάσεις συμπεριλαμβάνουν την απολυταρχία, την μη-ανοχή σε αντίθετες θέσεις και απόψεις, την χρήση παράλογων επιχειρημάτων για την δικαιολογία πολιτικών αποφάσεων, μορφές τρομοκρατίας και βίας (σε προχωρημένη μορφή απολυταρχικού καθεστώτος), καθώς και την υιοθέτηση μορφών ρατσισμού και αντι-σημιτισμού (όπου στην περίπτωση του κυβερνώντος ΑΚΕΛ πλασιώνονται και από τον φοινικισμό, τον εσωτουρκισμό, και τον ακατάσχετο ανθελληνισμό).

Ο όρος παραπέμπει επίσης και σε συνεργασία αριστερών κομμάτων με φασιστικά ή απολυταρχικά κινήματα όπως ο «αποκαθαρμένος» (“sanitized”) από ρατσιστικές ορολογίες νεοσυντηρητισμός, καθώς και ο φονταμενταλιστικός ισλαμισμός και η πιο ακραία μορφή του, τζιχαντισμός. Στην κυπριακή του εκδοχή ο αριστερός φασισμός εκφράζεται από μια μεγάλη μερίδα του ΑΚΕΛ και του οργανωμένες "ομάδες κρούσης" (όχι του συνόλου όμως) του λεγόμενου «Λαϊκού Κινήματος» της Κύπρου.

Πρέπει να σημειωθεί πως αυτές οι λογικές και οι πολιτικές πρακτικές δεν ήταν χαρακτηριστικό του ΑΚΕΛ για πολλά χρόνια. Οι παρουσία «αριστερών φασιστών» και συναφών νοοτροπιών ξεκίνησε δειλά δειλά το 1967. Εντάθηκε μετά την εισβολή του 1974 και κορυφώθηκε αμέσως μετά τον θάνατο του Εζεκία Παπαϊωάννου, που ήταν (σχετικά) αντίθετος με αυτές τις πρακτικές μέχρι σήμερα. Η φραξιά των αριστερών φασιστών περιθωριοποιήθηκε προσωρινά κατά την διάρκεια των δημοψηφισμάτων του 2004 για το σχέδιο λύσης του Kofi Annan, αλλά ως η ισχυρότερη (από τον καιρό που πέθανε ο Εζεκίας Παπαϊωάννου) ιδελογική τάση εντός του κόμματος επανέκαμψε σχεδόν αμέσως και κρατά τα ηνία στο παρασκήνιο του κόμματος μέχρι σήμερα.

Ο φιλόσοφος Jürgen Habermas στο σύνολο της εργασίας του υπερτονίζει την σημασία της λογική ρητορικής, των δημοκρατικών θεσμών και της αντίθεσης στην χρήση βίας. Ο Χάμπερμας ήταν ο πιο προβεβλημένος χρήστης του όρου «αριστερός φασισμός». Τον χρησιμοποίησε την δεκαετία του 1960 για να απομακρύνει τα νεομαρξιστικά ρεύματα της Σχολή της Φρανκφούρτης, από την οποία ήταν επηρεασμένος, από την βία και τον αυταρχισμό των αριστερών τρομοκρατών της εποχής.

Για τον κοινωνιολόγο Irving Louis Horowitz ο αριστερός φασισμός στις ΗΠΑ έχει να κάνει με την αντίθεση στην αμερικανική δημοκρατία και στην αφοσίωση σε ένα ιδεαλιστικό και αφηρημένο «σοσιαλισμό», σε συνδυασμό με μια απροθυμία για αντικειμενική αντιμετώπιση της πραγματική ιστορίας του «εφαρμοσμένου» κομμουνισμού. Ο αριστερός φασισμός λειτουργεί χρησιμοποιώντας μια μυστικιστική γλώσσα, αποδίδει όλα τα λάθη σε μια αόρατη και γενική «ιμπεριαλιστική συνωμοσία» του πλούτου, της δύναμης και της κοινωνικής θέσης. Στην περίπτωση του ΑΚΕΛ ξέρουμε πως αποφεύγεται ο προσδιορισμός του Αττίλα ως «τουρκικού κατοχικού στρατού», όπως και των Βρετανικών Βάσεων ως «αποικιοκρατικά στρατιωτικά κατάλοιπα» και αντ' αυτών προτιμάται ο γενικός όρος "ιμπεριαλισμός". Αυτό δίνει την δυνατότητα σύναψης ουσιαστικών σχέσεων τόσο με την Τουρκία και τους κατοχικούς πληρεξούσιους, όσο και με την Βρετανία, χωρίς το πολιτικό κόστος σε επίπεδο βάσης.

Πολλές φορές ο αριστερός φασισμός χρησιμοποιεί τον αντι-σημιτισμό για λαϊκιστικούς λόγους και για να συσπειρώσει και να εκμεταλλευτεί το μίσος για πολιτικές σκοπιμότητες. Το ΑΚΕΛ δεν χρησιμοποιεί φανερά αντισημιτικά συνθήματα, όμως προτάσσει μια ανώδυνη φιλοπαλαιστινιακή και αντιισραηλινή πολιτική όταν σε διάφορες περιστάσεις εκπροσωπούνται τα συμφέροντα του. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το κοινό ανακοινωθέν Χριστόφια – Ταλάτ στις αρχές Ιανουαρίου του 2009, όπου οι εξελίξεις στην Παλαιστίνη έδωσαν την ευκαιρία στον πρόεδρο Δημήτρη Χριστόφια να δικαιολογήσει την έμμεση άσκηση «εξωτερικής πολιτικής» από το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος.

Ο ιστορικός Richard Wolin χρησιμοποίησε τον όρο αριστερός φασισμός για να αναφερθεί στο «ξεμυάλισμα» των Ευρωπαίων διανοούμενων με τον μεταμοντερνισμό και με άλλες θεωρίες που αντιτίθενται στην πρόοδο που επέφερε ο Διαφωτισμός. Αυτές οι θεωρίες άνοιξαν και τον δρόμο και έδωσαν ευκαιρίες σε λατρευτικού τύπου cult θεωρίες και παράλογές και κυρίως αντιδημοκρατικές τοποθετήσεις, οι οποίες συνδυάζουν χαρακτηριστικά της αριστεράς και του φασισμού, να εμφανιστούν.

O Bernard-Henriy Levy ονομάζει αυτές τις νέες υβριδικές πολιτικές μορφοποιήσεις ως «νεο-προοδευτισμό» (αγγλιστί: neo-progressivism), «νεο-βαρβαρισμό» (αγγλιστί: new barbarism) ή «κόκκινο φασισμό» (αγγλιστί: red fascism). Για τον Λεβύ τα χαρακτηριστικά όλων αυτών είναι η ανελευθερία τους (αγγλιστί anti-liberal, όπου liberal σημαίνει τα πολιτικά συστήματα που προσφέρουν πολιτικές και οικονομικές ελευθερίες), ο αντι-αμερικανισμός τους, ο αντιιμπεριαλισμός τους, ο αντι-ισλαμισμός τους και ο φιλο-ισλαμοφασισμός τους. Στην περίπτωση της Κύπρου, και κυρίως του ΑΚΕΛ, θα προσθέταμε ότι μια μικρή αλλά ισχυρή και ιδεολογικά σκληρή πτέρυγα ασπάζεται, μέσω των ιδεολογημάτων του «Νεοκυπρισμού», τον τουρκικό εθνικισμό με την μορφή του οθωμανικού μιλλιέτ που αποδίδει στους Έλληνες Κύπριους την ιδιότητα του «Ρωμιού».

Δυστυχώς ο όρος «αριστερός φασισμός» έτυχε άγριας εκμετάλλευσεις από δυνάμεις της αμερικανικής συντηρητικής δεξιάς για να τον χρησιμοποιήσουν κατά ακραίων ιδεολογικών μορφών της αριστερών, και κυρίως για να γενικοποιήσουν, να προκαλέσουν σύγχυση και να αποδυναμώσουν το προοδευτικό κίνημα στις ΗΠΑ. Ο όρος πάντως χρησιμοποιείται γενικότερα στην σύγχρονη σκέψη για την έρευνα ασυνήθιστων και υβριδικών συμμαχιών που χαρακτηρίζουν διάφορα πολιτικά κινήματα που εμφανίστηκαν στα τέλη του 20ου και στις αρχές του 21ου αιώνα.


Στο κυπριακό σκηνικό η πιο χαρακτηριστική συμμαχία αυτής της μορφής είναι αυτή του ΑΚΕΛ με τον ΔΗΣΥ, ο οποίος (ΔΗΣΥ) είναι ο πολιτικός σχηματισμός που απορρόφησε άπαντες τους δεξιούς και εθνικιστές φασίστες (και πρώην χουντικούς) που ευθύνονται για την πρόκληση της τουρκικής στρατιωτικής επέμβασης του 1974. Παρόμοιας μορφής υβριδική συμμαχία είναι και η συνεχιζόμενη μεταξύ ΑΚΕΛ και Τουρκικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, ένα αριστερό φασιστικό κόμμα των κατεχομένων (με ρατσιστικές τοποθετήσεις πολλών ανώτατων στελεχών του) το οποίο έχει την εύνοια της Τουρκίας, του κατοχικού στρατού, της χωροφυλακής και του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου της Άγκυρας.

Δεν είναι τυχαίο που ενώ ο ΔΗΣΥ, οι εναπομείναντες νοσταλγοί της φασιστικής τρομοκρατικής ομάδας του Γρίβα ΕΟΚΑ Β’, οι διάφορες δήθεν ανεξάρτητες ακροδεξιές συνιστώσες που εμφανίστηκαν πρόσφατα (Χρυσή Αυγή, Κίνημα Ελληνικού Μέλλοντος, Εθνικιστικό Λαϊκό Μέτωπο κ.λπ), και γενικά ο συντηρητικός κόσμος της Κύπρου θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τον Πρόεδρο Χριστόφια και το ΑΚΕΛ εκτοξεύοντας εναντίον του την βάσιμη κατηγορία του «Αριστερού Φασίστα», το αποφεύγουν. Αυτό δικαιολογείται, πολύ απλά, διότι ο Δημήτρης Χριστόφιας δεν ακολουθεί αντιφασιστική, επί της ουσίας πολιτική. Η ιδεολογική σύμπνοια και συναντίληψη με τον ΔΗΣΥ και τις «ανεξάρτητες» ακροδεξιές συνιστώσες του εξυπηρετεί τα συμφέροντα του φασισμού στο νησί, που αυτή την στιγμή εκπροσωπείται από τον τουρκικό στρατό κατοχής που αποζητά την νομιμοποίηση του «κρατικού» μορφώματος που προέκυψε από την βάρβαρη εισβολή του 1974.

Το παρόν κείμενο, βεβαίως, δεν εξαντλεί με κανένα τρόπο τα όσα μπορούν να λεχθούν για τον αριστερό φασισμό, και πως το ΑΚΕΛ έχει δυστυχώς χειραγωγηθεί από τον αριστεροφασιστικό πυρήνα στο κέντρο του. Θέλω να ελπίζω πως θα δώσει αρκετή τροφή για σκέψη και να συμβάλει ουσιαστικά στο δημόσιο διάλογο, διότι το θεωρώ ανεπίτρεπτο να γίνεται τόση κριτική -και καλώς γίνεται- στην παρούσα κυβέρνηση, ωστόσο αυτή η κριτική να πάσχει αφού της λείπει το θεωρητικό υπόβαθρο. Με άλλα λόγια, δεν μπορείς να κρίνεις το κτίριο-οικοδόμημα του ΑΚΕΛ, όταν δεν γνωρίζεις σε ποια θεμέλια στέκει και με ποια υλικά έχει κτιστεί.

Δρ. Διονυσοφάνης για την Επιτροπή για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Κύπρο και το χριστόφιας watch

(επιμέλεια ανάρτησης: Αγησιστράτη - Αλωεύς)