ΠΕΡΙ ΒΛΑΚΩΝ!

Σύντροφον Γρουστόφκια, εκατάλαβεν ποιον εννοεί το Ηλιάδην;

Αναδημοσιεύουμε άρθρο του φίλου της Επιτροπής Γ. Ηλιάδη από τη σημερινή "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ". Πάντα εύστοχος ο φίλος μας.

Περί βλακών

του Γιώργου Ηλιάδη



Θα ήθελα πολύ, αλλά πάρα πολύ, να γράψω ένα τεκμηριωμένο και πλήρες κείμενο περί βλακείας, όμως, η εφημερίδα μου (και σωστά) δε θα το δημοσίευε και αν παρ’ ελπίδα το έκανε θα μας έτρεχαν και τους δύο στα δικαστήρια. Διότι, ένα τέτοιο κείμενο προϋποθέτει και παράθεση ονομάτων και πράξεις ή ενέργειες τους, που να πιστοποιούν και να τεκμηριώνουν τον βαθμό της βλακείας τους.


Ειλικρινά δεν αντέχω να παρατηρώ όλες αυτές τις δεκάδες των υψηλών αξιωματούχων της Πολιτείας να εκστομίζουν τόσες βλακείες και να μην καταλήγω στο μελαγχολικό συμπέρασμα ότι οι βλάκες έχουν περισσότερες πιθανότητες από τους έξυπνους να φτάσουν σε ανώτερα και ανώτατα αξιώματα – όσο και αν φαίνεται απίθανο. Και ξέρετε γιατί; Διότι λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι ένα σταθερό ποσοστό ανθρώπων που ψηφίζουν σκέφτεται ομοιόμορφα – άρα είναι βλάκες – οι εκλογές προσφέρουν πάντα την απίστευτη ευκαιρία στους βλάκες να ψηφίζουν με συνέπεια έναν άλλο βλάκα, που τους εντυπωσιάζει γιατί υπόσχεται πράγματα που ένας έξυπνος δεν θα τολμούσε ποτέ να εκστομίσει. ( π.χ η αγγλικής υποβολής θέση, για λύση για τους Κυπρίους από τους Κυπρίους, είναι μια βαρύγδουπη, μεγαλειώδης βλακεία, που μόνο βλάκες μπορεί να εντυπωσιάσει).


Εν πάση περιπτώσει, αυτό το θέμα των βλακών στην κοινωνία μας, με έχει αρκετές φορές απασχολήσει και βασανίσει. Δεν ισχυρίζομαι ότι εγώ είμαι ένας έξυπνος, αλλά τουλάχιστον ένα βλάκα μπορώ να τον ξεχωρίσω ανάμεσα στο πλήθος.


Ένας κλασικός τύπος βλάκα είναι ο…( εδώ πέφτει η λογοκρισία).


Όποτε τον βλέπω θέλω να φωνάξω «βοήθεια, βοήθεια, ένας επικίνδυνος βλάκας».


Αυτή την εποχή στην Κύπρο περνούμε μια έξαρση βλακείας, διότι πολλοί τέτοιοι ξεθάρρεψαν και άρχισαν να μιλούν, να καλούνται σε εκπομπές τηλεοπτικές ή ραδιοφωνικές, να δίνουν συνεντεύξεις, γενικά να έχουν…άποψη!


Όταν λέω πολλές φορές ότι ο…(πάλι η λογοκρισία) είναι η προσωποποίηση της βλακείας, με ρωτούν: «Πώς μπορείς να το αποδείξεις;»

Απλούστατα δεν μπορώ. Ρώτησα προχθές ένα φίλο μου γιατρό – ερευνητή, αν υπάρχει μέθοδος, κάτι σαν τεστ εγκυμοσύνης, που να αποφαίνεται κατηγορηματικά για την βλακεία κάποιου.


Μου απάντησε «όχι». Και αυτό το «όχι» του φίλου του γιατρού, αποτελεί το σημαντικότερο ατού τού…(άτιμη λογοκρισία) από τη μια και από την άλλη είναι πολύ σπαστικό γιατί δεν σου δίνει ποτέ την ικανοποίηση να πας να του τρίψεις στα μούτρα τα αποτελέσματα του τεστ, φωνάζοντας του: «ορίστε ρε κύριε η απόδειξη ότι είσαι βλάκας».


Βέβαια για πολλούς ο…(αχ αυτή η λογοκρισία) θεωρείται έξυπνος. Αυτό συμβαίνει γιατί αυτοί που τον θεωρούν έξυπνο είναι περισσότερο βλάκες από τον ίδιο – ή κόλακες, γι’ αυτό και σε προηγούμενο σημείωμα μου ζήτησα την ποινικοποίηση της κολακείας.


Αυτά περί βλακείας. Και σταματώ εδώ γιατί θα μου ξεφύγει κανένα όνομα και γιατί αν συνεχίσω να γράφω τα περί βλακείας πιστεύω μου, διατρέχω σοβαρό κίνδυνο αυτή μου η εμμονή όχι μόνο να εκληφθεί ως ένδειξη θράσους, αλλά και ως απόπειρα παρακωλύσεως της εξέλιξης της εποχής μας.


Και δύο γραμμές για την εξυπνάδα: Η εξυπνάδα ενός ανθρώπου αρχίζει ουσιαστικά από την ικανότητα του να μην υποτιμά* τη νοημοσύνη του άλλου.


Ο βλάκας την υποτιμά.


Και κάτι άλλο. Ένας βλάκας δεν μπορεί να κάνει τον έξυπνο, ενώ ο έξυπνος μπορεί να κάνει τον βλάκα.




* Υπήρξε ποτέ μεγαλύτερη υποτίμηση της νοημοσύνης του κόσμου απ’ εκείνο το ανεκδιήγητο «ψηφίζουμε όχι για να τσιμεντώσουμε το ναι»;



Υ.Γ: Κάποτε, επί Σοβιετικής Ένωσης, ένας δημοσιογράφος απεκάλεσε τον ανώτατο σοβιετικό ηγέτη βλάκα.

Συνελήφθη, του προσήφθησαν δύο κατηγορίες, μια για εξύβριση ανωτάτου άρχοντα και μια για αποκάλυψη κρατικών μυστικών.