Ανάλυση: από τη γενιά του 60, στη γενιά του προσωπικού βολέματος (Μέρος Β')

Στη φωτογραφία, η νέα λαιμητόμος του ΑΚΕΛ: το λεγόμενο "πειθαρχικό συμβούλιο" του ΔΗΚΟ, που δημιουργεί ο Μ. Κάρογιαν και η παρεούλα του. Το κεφάλι που θα κοπεί, είναι το ίδιο το ΔΗΚΟ και οι αρχές του.

Αν η γενιά των πολιτικών του 60 ξεπρόβαλε μέσα από έναν απελευθερωτικό αγώνα, η νέα γενιά πολιτικών ξεπρόβαλε μέσα από άλλες καταστάσεις.

Ξεπρόβαλε μέσα από τυφλή πειθήνια κομματική υπακοή και ανοχή, την ώρα που οι περισσότεροι ευαίσθητοι και οι δημιουργικοί άνθρωποι εντός των κομμάτων εξοστρακίζονταν ή αυτοεξορίζονταν, μη ανεχόμενοι το βιασμό της λογικής τους. Μέσα από λογικές ψηφοθηρίας, εσωκομματικών μαχαιρομάτων και υπόθαλψης μωροφιλοδοξιών. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες ανατράφηκε η "νέα γενιά πολιτικών".

Αν κάποιος είχε το προσόν να κολακεύει τους "ανωτέρους" του στο κόμμα, αν είχε το "προσόν" να σιωπά και να ανέχεται, αν δεν είχε το θάρρος της γνώμης του, αν δεν είχε την ευαισθησία και την ευθιξία και την ακεραιότητα, αν ήταν ένας ανίκανος που δεν είχε δική του προσωπικότητα και δεν είχε να προσφέρει στην κοινωνία μέσα από ένα επάγγελμα, τότε η ανοδική πόρεία στο κόμμα ήταν εξασφαλισμένη.

Κι έτσι, η πολιτική αποψιλώθηκε σταδιακά από τους πιο άξιους των συμπολιτών μας. Με εξαιρέσεις βεβαίως, αυτοί που ανήλθαν στην πολιτική μετά τη γενιά του 60, δεν είχαν να επιδείξουν συμμετοχή σε κάποιους αγώνες για την πατρίδα, δεν είχαν να επιδείξουν κάποια προσφορά στον τόπο.

Η εμπλοκή τους στην πολιτική, βασιζόταν σε μία σχέση προσωπικών ωφελών.

Στη φωτογραφία, δύο υπάκουα σκυλλάκια του καθεστώτος Χριστόφια

Στις περασμένες προεδρικές εκλογές, φάνηκε ξεκάθαρα η χαμηλή ηθική στάθμη της νεώτερης γενιάς πολιτικών. Και μιλούμε κυρίως για το Δημοκρατικό Κόμμα, γιατί τα άλλα κόμματα του Επιτελείου, φάνηκε να σέβονται τις πολιτικές παρακαταθήκες της προηγούμενης γενιάς.

Ο απροσδόκητος αποκλεισμός του Τάσσου Παπαδόπουλου από τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, βασίστηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό, στην εσωτερική υπονόμευση από κάποιους από τους "δικούς" του. Μάλιστα, γόνος παραδοσιακής δηκοϊκής οικογένειας, ανάξιος γόνος του πατέρα του, το διαλαλούσε και μετά τις εκλογές "είδαμε και πάθαμε να ξεφορτωθούμε τον Τάσσο."!

Παρόμοια λέχθηκαν και στα γραφεία του ΔΗΚΟ, όπου κάποιοι καλομαθημένοι εξουσιολάγνοι, ήταν εξοργισμένοι με τον Πρόεδρο Παπαδόπουλο, γιατί τους είχε αρνηθεί αυτό στο οποίο ήταν για χρόνια μαθημένοι: τα ρουσφέτια και τις "εξυπηρετήσεις" και αποφάσισαν ότι θα τον εκδικούνταν.

Παλιό, αλλά διαχρονικό το παράδειγμα του Ιούδα!

Αμέσως μετά τον αποκλεισμό του Τάσσου, κάποιοι, αντί να δουν πως θα περιμαζεύαμε όλοι τα κομμάτια μας, πως θα προσπαθούσαμε συλλογικά εμείς του Επιτελείου να επιβάλουμε θέσεις και αρχές στους δύο υποψηφίους, είχαν λάβει την απόφαση να διαπραγματευτούν σε προσωπικό επίπεδο.

Και έγιναν τα αίσχιστα εκείνες τις ημέρες. Χαρακτηριστικό του πόση πίστη είχαν κάποιοι στον Τάσσο, είναι το γεγονός ότι άτομο που εκδιώχθηκε κακήν κακώς από τον Πρόεδρο Παπαδόπουλο από το ΔΗΚΟ, επανήλθε ως μέγας ρυθμιστής των εσωτερικών στο κόμμα την εβδομάδα του δεύτερου γύρου των εκλογών.


Ο Μ. Κάρογιαν, επέλεξε να απορρίψει την πρόταση για κοινή στάση όλων των δυνάμεων του Επιτελείου και διαπραγματεύτηκε, όχι τόσο αρχές και θέματα πολιτικής, αλλά κυρίως την προεδρία της Βουλής για τον εαυτό του.

Ο Μ. Κυπριανού, του οποίου η θητεία στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή ήταν κοντά στη λήξη, ήταν και ο πιο εξασφαλισμένος: θα ήταν ο Υπουργός Εξωτερικών.

Ο αναβαθμισμένος Νέστωρ και ο Α. Κωνσταντίνου (που έβγαλε μετέπειτα ανακοίνωση για το δημοψήφισμα, παραλείποντας να αναφέρει τον Τ. Παπαδόπουλο!!!), επωφελήθηκαν και αυτοί από το μεγάλο παζάρι του Μ. Κάρογιαν.

Ο Χ. Πατσαλίδης, τον οποίο ο Τάσσος ανέδειξε, συνέχισε ως Υπουργός του ανθρώπου που έριξε τον Τάσσο από την Προεδρία.

Και ο κατάλογος μακρύς. Μακρύτερος όμως είναι ο κατάλογος, αυτών που περιμένουν να έρθει η σειρά τους στο βόλεμα.

Ένας κατάλογος που όλο και μεγαλώνει. Και σταδιακά, το ΔΗΚΟ του Τ. Παπαδόπουλου, στην πλειοψηφία, όχι του κόσμου του, αλλά των ανώτερων στελεχών του, έφτασε να επικυρώσει λίγες βδομάδες πριν, την πιο άθλια και καιροσκοπική συνεργασία στην ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η νεώτερη γενιά πολιτικών και πολιτικών δελφίνων στο ΔΗΚΟ, πλην βεβαίως εξαιρέσεων, βασίζεται, όχι σε αρχές, όχι σε οράματα για τον τόπο, αλλά στο βόλεμα και στο πολιτικό αλισβερίσι.

Κι ενώ τα υπόλοιπα κόμματα του Επιτελείου βρίσκονται σήμερα -και με την έξοδο της ΕΔΕΚ από την κυβέρνηση και την πρόσφατη δήλωση των Οικολόγων ότι αίρουν την υποστήριξή τους στο Δ. Χριστόφια- όλα στην αντιπολίτευση και υπερασπίζονται την πολιτική γραμμή του Τ. Παπαδόπουλου, το ίδιο το κόμμα του Τ. Παπαδόπουλου, το ΔΗΚΟ, πρωτοστατεί στη συγκάλυψη των υποχωρήσεων του Δ. Χριστόφια και στην ανοχή μίας πολιτικής που οδηγεί, όπως εύστοχα ο Ζ. Κουλίας έχει αναφέρει, "στην τουρκοποίηση της πατρίδας μας".

Και μετατρέπεται σήμερα το ΔΗΚΟ σε κομματικό παράρτημα του ΑΚΕΛ, με πειθαρχικά να στήνονται από τους βολεμένους της εξουσίας για να εκφοβίσουν τους "ξεροκέφαλους" που θυμούνται την πολιτική κληρονομιά του Τ. Παπαδόπουλου και του Σ. Κυπριανού.

Όπως άλλωστε είχε δεσμευτεί στον Alexander Downer, ο Μ. Κάρογιαν οδηγεί το ΔΗΚΟ στο ΝΑΙ και βάζει πόστα στους "απορρίπτικούς"(έτσι αποκάλεσε τους συναγωνιστές του!)

Κάπως έτσι, φτάσαμε από τη γενιά του 60, στη γενιά του βολέματος.

Κι αν επιμένει κάποιος να συγκρίνει τη γενιά του 60, με τα σημερινά βολεμένα κομματικά παράσιτα, αν επιμένει κάποιος να λέει ότι αυτή η "ανανέωση" χρειαζόταν, εμείς θα του θέσουμε ένα πολύ απλό ερώτημα (και απολογούμαστε σε όλους εκ των προτέρων για την ιεροσυλία και τη βλασφημία προς τους ήρωές μας):


Θα ανέβαινε ποτέ ο Μ. Κάρογιαν ή ο φιλαράκος του ο Μάρκος Κυπριανού στην αγχόνη για την πατρίδα του;

Θα μπορούσε ο Α.Κωνσταντίνου ποτέ να απαντήσει "Ου περί χρημάτων τον αγώναν ποιούμεθα, αλλά περί αρετής";

Θα δεχόταν ο Νέστορας Κυριακίδης ή ο Άκης Κλεάνθους να γίνει ζωντανό ολοκαύτωμα για να μην παραδοθεί στον εχθρό;

Θα ανέβαινε ο Χρίστος Πατσαλίδης ή ο Φώτης Φωτίου σε ένα ιστό για να κατεβάσει την κατοχική σημαία;

Ρίμαχος για το christofias-watch