1960 – 2010

Δημοσιεύουμε το άρθρο του εκλεκτού φίλου της "Επιτροπής για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Κύπρο" Γ.Ηλιάδη, με τις ευχαριστίες μας.

1960-2010
του Γ.Ηλιάδη

Ο φυσικός κύκλος των οργανισμών είναι: γέννηση – ακμή – παρακμή – θάνατος.

Η Κυπριακή Δημοκρατία ακολούθησε δικούς της νόμους. Γεννήθηκε πριν 50 χρόνια και πριν προλάβει καλά – καλά να ακμάσει, εκφυλίστηκε. Μάλιστα, πέρασε στην κατάσταση του εκφυλισμού χωρίς να προλάβει να χαρεί την ωριμότητα της.

Αφού σε μια θαυμαστή επανάσταση ο Κυπριακός Ελληνισμός αποτίναξε από το σβέρκο του τους αποικιοκράτες, εγκαθίδρυσε – πριν 50 χρόνια – το δικό του κράτος. Ίσως το κράτος εκείνο να μην ήταν η επιβράβευση των αγώνων και των θυσιών του. Όμως, το κατόρθωμα δεν ήταν μικρό. Μετά από αιώνες υποταγής και υποτέλειας οι Κύπριοι έπαιρναν στα χέρια τους τα ηνία του άρματος.

Όμως, βάσκανος μοίρα δεν άφησε το άρμα να ακολουθήσει το δρόμο της ειρήνης και της ευτυχίας. Ανταρσίες, επιβουλές, εσωτερική και εξωτερική υπονόμευση, συνωμοσίες, πραξικόπημα αφρόνων και εισβολή βαρβάρων, συνέταξαν το χρονικό του δράματος της Κύπρου. Και ενόσω ζούσε ένας Μακάριος, ο λαός ήλπιζε. Ήλπιζε γιατί εμπνεόταν από την πνοή που του εμφυσούσε ο Ηγέτης του· γιατί συνεγειρόταν από την πνοή του Ηγέτη του· γιατί παραδειγματιζόταν από τον Ηγέτη του. Κι όταν έφυγε Εκείνος, πέρασαν χρόνια δύσκολα. Μέχρι που ήρθε ο «Άλλος». Ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Και τότε ο λαός ανάσανε, γιατί ζούσε με τη βεβαιότητα ότι τις υποθήκες Εκείνου θα ακολουθούσε και ο πιστότερος του συνεργάτης. Και δεν διαψεύστηκε.

Σήμερα όμως; Αγχώδες και καταθλιπτικό προβάλλει το σήμερα. Ο λαός αδρανεί και αδιαφορεί. Αισθάνεται πολιτική πλήξη και εθνική ανία. Γιατί πολιτικά πληκτική και εθνικά ανιαρή είναι η σημερινή ηγεσία που αναδείχθηκε, όχι ύστερα από αγώνες, αλλά ύστερα από υποκρισίες, υστεροβουλίες και ψεύτικες υποσχέσεις.

Επιφανειακά δραστήρια και ουσιαστικά αδρανής. Ειδήμων στους μικροπολιτικούς – κομματικούς ελιγμούς και αδαής στους κρίσιμους εθνικούς χειρισμούς. Ενώ έχουμε ένα δραματικό πρόβλημα να επιλύσουμε που εξελίσσεται κακήν – κακώς, αφού οι σημερινοί ηνίοχοι το χειρίζονται «εική και ως έτυχε».

1η Οκτωβρίου 1960. Το Χθες. Ένας λαός συσπειρωμένος και καταξιωμένος.

1η Οκτωβρίου 2010. Το Σήμερα. Πόση τώρα η πίκρα, πόσος ο εξευτελισμός, πόση η αναξιοπρέπεια. Ένας λαός κατατεμαχισμένος και αναξιοπαθών.

Όσο όμως ωραίο κι αν ήταν το χθες του 1960, όσο πικρό κι αν είναι το σήμερα του 2010, εμείς, είτε το θέλουμε είτε όχι, αυτό το σήμερα έχουμε να ζήσουμε και αυτό το σήμερα έχουμε να αντιμετωπίσουμε.

Ας συνειδητοποιηθεί πως κάθε μέρα συγκατατιθέμεθα στην επιβίωση ή στον αφανισμό μας. Κι αν υπάρχει ένα μήνυμα του χθες προς το σήμερα, αυτό το μήνυμα αφορά την ενότητα του λαού, την πρωταρχική προϋπόθεση για επιβίωση φυσική και εθνική.

Όμως, αυτή την ενότητα, την ενότητα στόχων και σκοπών, δεν μπορεί να την επιτύχει η σημερινή διαλυτική από τη φύση, την υφή, την σταλινική νοοτροπία και την πολιτική της, ηγεσία μας. Γιατί αυτή δεν είναι σε θέση να αντλήσει από τη νοηματική φλυαρία των διεθνών γεγονότων αλλά και των εθνικών συμβάντων, ούτε τα πιο απλά και στοιχειώδη μηνύματα.

Καθένας από μας κρατά στα χέρια του τη ζωή ή τον θάνατο του. Την επιβίωση της γης του ή το χαμό της. Ας πάρουμε λοιπόν τη δέσμευση να επιζήσουμε σ’ αυτή τη γη. Όχι για τίποτε άλλο· μόνο και μόνο γιατί είμαστε πάνω σε αυτή τη γη και την πατάμε.

Και γιατί αυτή η γη είναι δική μας.

Υ.Γ.: Προσπαθώ εδώ και δύο χρόνια να συμβιβάσω τη σκέψη μου με την παρουσία του Δημήτρη Χριστόφια στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα, όπως των οστράκων στην κορυφή όρους. Όμως, κάποιος λόγος του, κάποιες ενέργειες του, με επαναφέρουν στην τάξη.

Κατ’ αρχάς δηλώνω αδυναμία να αντιληφθώ γιατί αισθάνεται την υποχρέωση να κάνει δηλώσεις, αφού τα ελληνικά του είναι επισφαλή και τα νοήματα του αφελή. Γιατί δεν βελτιώνει τις δηλώσεις του… με τη σιωπή του;

Τι ήταν αυτό που ξεστόμισε προχθές σε ομιλία του, σε δεξαμενή σκέψης, «οι δύο μητέρες πατρίδες εισέβαλαν στη χώρα μου»!! Τι προσπαθεί να μας «περάσει»; Διότι εδώ τίθεται θέμα εξομοίωσης του τι έκαναν οι Τούρκοι και τι οι Έλληνες. Και δεν είναι η πρώτη φορά που το επιχειρεί ο κ. Χριστόφιας. Εδώ, όμως, τελειώνει ο χώρος που δικαιούμαι. Γι’ αυτό θα επανέλθω.