Έννοια σας τζιαι πέφτοντας, θα πάρω όλη την Κύπρο μαζί μου!Δημοσιεύουμε άρθρο του φίλου και συναγωνιστή μας, Γ.Ηλιάδη.
Ένας πρόεδρος πέφτει, πέφτει…
του Γιώργου Ηλιάδη
Δύο πρόσφατες ομιλίες του Προέδρου, η πρώτη στην Αμερική και η δεύτερη στην Κύπρο, σε συνδυασμό με παλαιότερη ρητορική του συγκομιδή, γίνονται πράγματι πρότυπα νοηματικής και γλωσσικής εκπαίδευσης των νέων! Και το σπουδαίο στην περίπτωση των ομιλιών είναι ότι τα κείμενα φαίνεται ότι δουλεύονται πολύ. Διότι με την πρώτη δεν πετυχαίνει να γίνεται κανείς τόσο… ανιαρός, τόσο ακατανόητος αλλά και τόσο επικίνδυνος.
Πρώτο χαρακτηριστικό: Κοινοτοπία, αυτονόητες αλήθειες,περιαυτολογίες που περιβάλλονται με την προεδρική αίγλη και αξιώνουν να γίνουν υποθήκες και αφορισμοί, πατρικές διδασκαλίες, δίκην δημοδιδασκάλου της δεκαετίας του ’30.
Αυτό είναι το ανιαρό μέρος.
Δεύτερο χαρακτηριστικό: Η προσπάθεια εξομοίωσης του δήμιου με το θύμα. Αυτό είναι και το επικίνδυνο μέρος.
Πρώτα επιχειρείται η προνάρκωση του λαού. «Εμείς στρώσαμε το χαλί στην Τουρκία… εμείς σφάζαμε Τουρκοκυπρίους… εμείς τους διώξαμε το ’63 και τους κλείσαμε στους θύλακες… εμείς φταίμε που δεν δούλεψε η Ζυρίχη…».
Τους φόνους Ελλήνων που διέπραξαν Τουρκοκύπριοι κατά τον απελευθερωτικό αγώνα τους διαγράφει, την τουρκική ανταρσία του ’63 την διαγράφει, και φθάνει στο ανιστόρητο για Έλληνα Κύπριο ηγέτη σημείο να μιλά για δύο εισβολές το 1974, μια ελληνική και μια τουρκική. Το διδακτορικό στην Ιστορία που έλαβε από τη Σοβιετία τελικά δεν βοήθησε.
Και εδώ θα μου επιτρέψετε να μεταφράσω ένα απόσπασμα της ομιλίας του στην αμερικανική πρωτεύουσα, όπως το άκουσα με τα ίδια μου τα αυτιά από την μαγνητοφωνημένη ομιλία του. Πέραν από τα ακαταλαβίστικα αγγλικά του, πέρα από την δυσφράδεια του, αυτό που ήθελε να πει, στο τέλος το είπε. Θαυμάστε τον – και σεις Ακελικοί δοξάστε τον:
«Γι’ αυτό όπως ξέρετε, η Κύπρος είναι ένα πολύ - πολύ όμορφο νησί. Ένα ολόκληρο νησί. Αλλά δυστυχώς, επιτρέψατε μου να πω ότι την εβίασαν και πρέπει να αποκαταστήσουμε τις παρθένες* της Κύπρου. Το νησί της Κύπρου είναι περίφημο ως νησί του έρωτα, ως το νησί της Αφροδίτης όπως ξέρετε, και, αύριο, αυτό που θα κάνουμε, είναι μάρτυρας αυτού που λέω τώρα. Ένα νησί με 10.000 χρόνια δημιουργία και πολιτισμό. Αύριο σας προσκαλώ όλους στο Smithsonian Institution να κοιτάξετε αυτήν την έκθεση. Βέβαια, το παρελθόν είναι ένδοξο. Είναι μια συνεισφορά που λέει σ’ όλο τον κόσμο τον πολιτισμό, αλλά πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά. Και το πικρό παρελθόν των τελευταίων 40 χρόνων, πρέπει να λάβουμε υπόψη, πρέπει να πάρουμε μαθήματα από αυτό, αλλά πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά. Πρέπει να λύσουμε το πρόβλημα. Όχι άλλη επιλογή βεβαίως, από τις ειρηνικές διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο κοινοτήτων και βεβαίως, η εμπλοκή στο τέλος της ημέρας των τριών εγγυητριών δυνάμεων οι οποίες όλες έπαιξαν ένα αρνητικό ρόλο δυστυχώς προς την κατεύθυνση των εξελίξεων στην Κύπρο, οι δύο ούτω καλούμενες μητέρες πατρίδες, στην πραγματικότητα εισέβαλαν και οι δύο».
Η αλίευση συντακτικών αδεξιοτήτων και σολοικισμών στην ομιλία του κ. Χριστόφια είναι τόσο εύκολη, όσο και ο κλαυσίγελως, αλλά και η οργή που προκαλεί στον λαό.
Παρ’ όλες τις ηχηρές διατυπώσεις, το φανερά χαμηλό επίπεδο σκέψης, την δολοφονία της αγγλικής γλώσσας, τις λέξεις που μοιάζουν με κούφια καρύδια, αυτό που πραγματικά ήθελε να μεταδώσει στο ακροατήριο, στο τέλος το μετέδωσε. Παρουσίασε την Ελλάδα σαν συνένοχο της Τουρκίας και μάλιστα με ίσες ευθύνες, για τις χιλιάδες νεκρούς μας, Ελληνοκύπριους και Ελλαδίτες, τους αγνοούμενους μας, τους πρόσφυγες, την κατοχή του 37% της γης μας και όλα τα δεινά που η τουρκική εισβολή επισώρευσε.
Τώρα, για το διάγγελμα του για τα 50 χρόνια της Κυπριακής Δημοκρατίας θα μπορούσα να γεμίσω με σχόλια ολόκληρο τετράδιο. Λόγω χώρου περιορίζομαι σε τρία σημεία:
1. Δεν μίλησε καθόλου για τον αγώνα της ΕΟΚΑ ή έστω τον αγώνα του Κυπριακού λαού για ελευθερία, που οδήγησε τελικά στην ανεξαρτησία την οποία γιόρτασε με φιέστες αξίας 1.000.000 ευρώ! Καμιά ευγνωμοσύνη για τους αγωνιστές, αν μη τι άλλο, για το γεγονός ότι αν δεν γινόταν εκείνος ο αγώνας, ο κ. Χριστόφιας δεν θα κατείχε σήμερα το αξίωμα του Προέδρου, που του επιτρέπει να απευθύνει διαγγέλματα.
2. Στο διάγγελμα του δεν υπάρχουν πουθενά οι λέξεις της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας· ούτε καν της δικαιοσύνης.
3. Μόνο όταν θέλει να μας προβάλει τον ηττοπαθή ρεαλισμό του αναφέρεται στην έννοια της δικαιοσύνης μιλώντας για «δίκαιη υπό περιστάσεις λύση».
Η «δίκαιη υπό τις περιστάσεις λύση» τι μπορεί να σημαίνει; Θα είναι δίκαιη ή δεν θα είναι; Αν θα είναι γιατί «υπό τις περιστάσεις»; Το «υπό τις περιστάσεις» είναι το διαφανές ένδυμα της ηττοπάθειας του ομιλούντος. Θα μπορούσε να έλεγε ευθέως και να εννοούσε το ίδιο «υπό τις περιστάσεις άδικη».
Το όραμα του κ. Χριστόφια για τη λύση είναι ενότητα με τους Τουρκοκύπριους και ευημερία. Όλα τα υπόλοιπα είναι ανάξια λόγου.
Μη εμπνευσμένη, χαμηλού επιπέδου ομιλία. Κι αυτή για τα 50χρονα του Κράτους του οποίου έχει την τιμή να είναι Αρχηγός! Το ερώτημα είναι κατά πόσο το κράτος έχει την τιμή να έχει αυτόν Αρχηγό.
* Παρθένες της Κύπρου: Στην μαγνητοφωνημένη ομιλία του, που άκουσα, λέει καθαρά: «But unfortunately, let me say it’s been raped and we have to restore the virgins of Cyprus».