ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΣΚΟΠΟΙ ΤΗΣ

Αναδημοσιεύουμε το χθεσινό άρθρο του κ. Θεοχάρη Αριστοδήμου, από το Φιλελεύθερο. Το εν λόγω άρθρο αποτελεί μία εξαιρετική πολιτική ανάλυση, που εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την πολιτική σαπίλα και ανεπάρκεια (κυρίως στους "δικούς" μας πολιτικούς χώρους).

Κομματική Ολιγαρχία και σκοποί της
του Θεοχάρη Αριστοδήμου
Φιλελεύθερος 18/12/2009

ΜΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ κομματική ηγεσία, για να ’ναι άξια του ονόματός της, θα πρέπει να απηχεί και να εκφράζει, αν όχι όλη, τουλάχιστον την πλειοψηφία της βάσης του κόμματος που εκπροσωπεί.

Εντούτοις, στα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος, αλλά και σε πρόσφατες δημοσκοπήσεις, παρατηρούμε μια σοβαρή διαφωνία της κομματικής βάσης με τις κομματικές ηγεσίες στα δυο μεγαλύτερα κόμματα του τόπου (ΔΗΣΥκαι ΑΚΕΛ), σ’ ό,τι αφορά στο εθνικό μας θέμα, ενώ στα δύο αμέσως επόμενα σε μέγεθος κόμματα (ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ), παρατηρούμε μια ιδιότυπη ασυμφωνία, όπου, όχι μόνο η βάση, αλλά και οι ηγεσίες των κομμάτων αυτών, διαφωνούν με τους χειρισμούς του Προέδρου στο ίδιο θέμα, επιλέγουν όμως (οι ηγεσίες) να μένουν προσδεδεμένες στο κυβερνητικό άρμα, αδιαφορώντας και για τις προτιμήσεις της κομματικής βάσης και για τη δική τους αντιφατική πολιτική συμπεριφορά.

Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες θα ανέμενε κάποιος πως όλες οι ηγεσίες των ως άνω κομμάτων θα είχαν κάποιου είδους κόστος. Εν τούτοις τίποτε δε συνέβη ούτε αναμένεται να συμβεί. Πώς εξηγείται το φαινόμενο αυτό;

Ο R. Μichels (Γερμανός κοινωνιολόγος και ερευνητής), ισχυρίζεται πως σ’ ένα σύγρονο (δημοκρατικό) κόμμα, που λειτουργεί με βάση την αντιπροσώπευση των πολλών από τους λίγους, αναπτύσσεται ένας εσωτερικός γραφειοκρατικός μηχανισμός, που με τον καιρό αυτονομείται ως ανεξάρτητη δύναμη και κυριαρχεί πάνω στο εκλογικό σώμα, αντί να κυριαρχείται απ’ αυτό. Το ίδιο το κόμμα, δηλαδή, δημιουργεί μια ολιγαρχία στελεχών, στην οποία αναθέτει την επίτευξη των στόχων του. Από δίπλα όμως είναι και οι ανομολόγητοι προσωπικοί στόχοι της κομματικής ολιγαρχίας, που αποκτούν προτεραιότητα έναντι των κομματικών, ή και των εθνικών ακόμα στόχων. Γι’ αυτό άλλωστε παρατηρούμε μια επαναλαμβανόμενη ανακύκλωση των ίδιων προσώπων στα κομματικά πόστα.

Το φαινόμενο αυτό ο R. Μichels το θεωρεί εγγενές σύμπτωμα όλων των κοινωνικών οργανισμών και το αποκαλεί «Σιδερένιο Νόμο της Ολιγαρχίας» (Ιron LawofΟligarchy) και βλέπει ως μόνη τροχοπέδη στην αρνητική αυτή εξέλιξη, σ’ ένα σύγχρονο κόμμα, είτε την ανάδειξη στα κομματικά πόστα ακέραιων πολιτικών, είτε την αφύπνιση των απλών μελών, ώστε να βλέπουν τι κρύβεται πίσω από ορισμένες προτάσεις, ή ενέργειες της κομματικής ολιγαρχίας και να λαμβάνουν τα δέοντα μέτρα.

Είναι λυπηρή η διαπίστωση ότι στην περίπτωσή μας, ούτε το ένα συμβαίνει, ούτε το άλλο. Δεν διαθέτουμε, δυστυχώς, πολιτική ηγεσία «σημαινόντων πολιτικών», όπως τους ονομάζει ο John Rawls, η οποία «να μην προσβλέπει στα στενά προσωπικά και κομματικά συμφέροντά της και στις επόμενες εκλογές, αλλά στις επόμενες γενεές».

Αλλ’ ούτε και διαπιστώνουμε «εν εγρηγόρσει» κομματικές βάσεις.

Αλλιώς πώς να ερμηνευθούν κομματικά φαινόμενα, όπως η φημολογούμενη μυστική συμφωνία Καρογιάν- Χριστόφια, για αλληλοϋποστήριξη για δεύτερη θητεία, χωρίς απαίτηση της κομματικής βάσης να διαλευκανθεί ένα τόσο σοβαρό ζήτημα; Ή, πώς αλλιώς να ερμηνευτεί η κατάργηση, από την ίδια τη βάση της ΕΔΕΚ, καταστατικής πρόνοιας, που θεσπίσθηκε ακριβώς για να αποθαρρύνονται τα κομματικά κατεστημένα και οι κλίκες, ως δήθεν αντιδημοκρατικής πρόνοιας;

Είναι φανερό πως το πολιτικό μας καράβι, εν μέσω τρικυμίας, δεν πλοηγείται, δυστυχώς, από «σημαίνοντες» καπετάνιους, ούτε και το πλήρωμα επαγρυπνεί! Ποιος θα μας σώσει; Μόνη εναπομείνασα ελπίδα η ευθυκρισία του «επιβατικού κοινού»;

*Ο Θεοχάρης Αριστοδήμου, είναι εκπαιδευτικός.

Αναδημοσίευση: Ονήσιλος για το christofias-watch