"Το φοβερά απομακρυσμένο ενδεχόμενο"

Σύντροβον Χριστόφκιαν εν δέχεται έποικον Πρόεδρον. Θέλει εμέναν το συντρόφιν του, για να κατεβαίνουμεν μαζίν τζιαι να φκαίνουμεν πάντα μόνον εμείς οι δύο. Αλλά έποικον ψηφοφόροι μου μεν ανησυχούν, εννά κανονίσουμεν μείνει να μας εψηφίζει εμέναν τζιαι το σύντροφον.



Αναδημοσιεύουμε άρθρο του Γ. Αγαπίου σήμερα 25/12/2009 στο Φιλελεύθερο που μιλά από μόνο του.

«Το φοβερά απομακρυσμένο ενδεχόμενο»


ΑΝΟΗΤΗ η δήλωση του Νικόλα Παπαδόπουλου ότι θα αποδεχόταν έποικο αντιπρόεδρο. «Γλωσσικό ολίσθημα», σύμφωνα με την ορολογία των ημερών. Αλλά, δεν είναι δα και η πρώτη φορά που ένας πολιτικός είπε μια κουβέντα παραπάνω. «Λόγια του αέρα», κατά πως λέμε. Έχουμε ακούσει και χειρότερα.

Εδώ κότζαμ Πρόεδρος της Δημοκρατίας έκανε «γενναιόδωρη προσφορά» 50.000
εποίκων στον εκπρόσωπο της κατοχής, αλλά δεν ακούσαμε τον ευρωβουλευτή Τάκη Χατζηγεωργίου να μας λέει «προσέξτε τι έδωσε»! Θα είχε ενδιαφέρον, αν το έλεγε… Θα είχε ενδιαφέρον να μαθαίναμε και πόσες φορές θα έπαιζε την ίδια κασέτα το ΡΙΚ. Αλλά, δεν το είπε. Ο Νικόλας Παπαδόπουλος όμως το είπε. Εν τη ρύμη του λόγου, εν τη ρύμη της συζήτησης, το είπε. «Ναι, θα δεχόμουν…» Τούρκο έποικο για αντιπρόεδρο. Ανόητη δήλωση. Αν δεν το κατάλαβε όταν το έλεγε, το συνειδητοποίησε την επομένη. Και έσπευσε να το ανασκευάσει. Άτσαλα μεν. Απορρίπτοντας την ουσία δε.

Στην οικονομία της πολιτικής, το «γλωσσικό ολίσθημα» Παπαδόπουλου λογαριάζεται ως πλημμέλημα. Εισπράττει τους ανάλογους βαθμούς ποινής. Στις πρώτες σελίδες εφημερίδων, στα σχόλια αρθρογράφων, στις ηχητικές επαναλήψεις. Να παίζουν τα τρανζίστορ, που λέει και το λαϊκό άσμα. Πληρώνει, για να μάθει το πιο παλιό μάθημα της πολιτικής. Καλύτερα να μασάς, παρά να βιάζεσαι να μιλήσεις.

Από την άλλη τώρα: Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πριν μερικούς μήνες συμφώνησε εξ υπαρχής στην παραμονή χιλιάδων εποίκων. Ξεσήκωσε αντιδράσεις. Προκάλεσε τη διαφωνία των κομμάτων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση. Αλλά, δεν υποχώρησε. Υπερασπίστηκε την πρότασή του. Την υποστήριξε. Και -το χειρότερο- δεν την απέσυρε από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων.Ούτε καν κουβέντα δεν δέχθηκε επ’ αυτού. Αλλά, «έτερον, εκατέρον», που θα ’λεγε και ο υπουργός Υγείας του συγκυβερνώντος ΔΗΚΟ.

Είναι ένα πράγμα να υπάρχουν προβλήματα επικοινωνίας σε μια πολυκομματική κυβέρνηση και να προκύπτουν γλωσσικά ολισθήματα. Και είναι μεγάλο μπέρδεμα να δεσμεύεσαι εξ απαλών ονύχων ότι βρέξει-χιονίσει θα μείνουν 50.000 έποικοι όταν επιτευχθεί λύση του Κυπριακού. Με βάση το «50» ευκολότερα φθάνεις στο 60, 70, στο 100. Με σημείο εκκίνησης το «0», δύσκολα φθάνεις ακόμα και στο «50». Εκτός, και αν θα υπάρξει και εδώ στάθμιση.

ΥΓ: Είναι βέβαια παράξενο να ακούς τον πρόεδρο που έκανε την προσφορά των 50.000 εποίκων, να δηλώνει ότι δεν δέχεται έποικο «ούτε για πρόεδρο ούτε για αντιπρόεδρο», αν και αυτά είναι ζητήματα «φοβερά απομακρυσμένα και τα οποία δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα». Είναι παράξενο γιατί όταν δεν δέχεσαι κάτι ως θέση αρχής, όταν θεωρείς απαξιωτικό να συζητήσεις καν την πιθανότητα να συμβεί, τότε φροντίζεις -όχι μόνο να κλειδαμπαρώσεις τα πορτοπαράθυρα- αλλά και να βάλεις τσιμέντο σε κάθε χαραμάδα. Φροντίζεις να αποκλείσεις ακόμα και το «φοβερά απομακρυσμένο ενδεχόμενο» και όχι να το συντηρείς με δική σου ευθύνη. «Έτερον, εκάτερον».

giorgos. agapiou@phileleftheros.com

Επιμέλεια: Πράξανδρος για το christofias-watch