ΤΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Αναδημοσιεύουμε το συγκινητικό κείμενο που έγραψε στο Φιλελεύθερο σήμερα η Αναστασία Παπαδοπούλου, η Αναστασία μας. Κουράγιο κορίτσι μας.




ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ στο τηλέφωνο έρχονται τα νέα. «Άνοιξαν τον τάφο του πατέρα μου». Μόνο αυτό για να μην τρομάξω. Ξεκινώ για το κοιμητήριο. Στον δρόμο σκέφτομαι ότι κάποιος έσπασε την πλάκα, ότι έγραψαν συνθήματα πάνω. Τα λόγια ήταν απλά «άνοιξαν τον τάφο» αλλά δεν το συνηδητοποιώ. Τι σημαίνει «άνοιξαν;». Δεν αντιλαμβάνομαι. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο. Αδυνατώ να δημιουργήσω την «εικόνα» στο μυαλό μου. Δεν έχω αρρωστημένη φαντασία φαίνεται και ας περνάω την περισσότερη ελεύθερη μου ώρα να βλέπω κινηματογράφο.

Φτάνω στο κοιμητήριο και αντικρίζω αυτοκίνητα της αστυνομίας. Πλησιάζω και αντικρίζω τις κίτρινες κορδέλες. Βλέπω την οικογένεια μου. Ακόμη δεν υποψιάζομαι τίποτα. Με πλησιάζει ο αδερφός μου. «Τι έγινε;» τον ρωτώ.

«Έκλεψαν τη σορό» μου απαντά. Τα μάτια του γεμάτα και οι λέξεις σχεδόν δεν βγαίνουν να το πει. Ήταν η πρώτη φορά που τέτοιες λέξεις έφυγαν από το στόμα του, είμαι σίγουρη. Όλα σκοτεινιάζουν και νιώθω τα δάκρυα στα μάτια να μαζεύονται. Νιώθω ένα βάρος μέσα μου. Ένα κόμπο στο στομάχι. Ένα αίσθημα που είχα πέραν του χρόνου να νιώσω. Από τότε που άκουσα ένα γιατρό να μας λέει «είναι καρκίνος».

Η εικόνα του άδειου τάφου βρίσκεται συνέχεια μπροστά μου. Ένα φέρετρο άδειο. Ένα άσπρο κενό το οποίο έσπαζε μόνο από το μαξιλάρι, βυθισμένο στη μέση εκεί που ακουμπούσε το κεφάλι του για ένα σχεδόν χρόνο. Ένα βύθισμα και μόνο, να λέει εδώ κάποτε υπήρχε κάτι… Οι υπόλοιπες ώρες και μέρες περνούν ως μια παραίσθηση. Ως επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς. Η Αστυνομία με ερωτήσεις. Οι φίλοι με συμπαράσταση. Ο κόσμος με αγάπη. Οι φήμες. Οι πληροφορίες. Τα κανάλια. «Στο ίδιο έργο θεατές» σκεφτόμουν συνέχεια.

Η αντίδραση του κόσμου άκρως συγκινητική. Τηλέφωνα συνεχώς. Μηνύματα. Στο facebookτο σχετικό γκρουπ απέκτησε ήδη 17.000 μέλη. Ομοφωνία σχεδόν στις αντιδράσεις. Επαναλαμβάνονται οι ίδιες λέξεις. Σα να τις επιστρέφει η ηχώ. «Οργή», «Καταδίκη», «αποτροπιασμός»... Οι δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών στο ίδιο μοτίβο. Επιπροσθέτως, κάνουν κάλεσμα για «ενότητα»... Τ’ ακούω και με ξαφνιάζει. Είναι ανάγκη να το πεις αυτό; Μια τέτοια πράξη δεν μας φέρνει όλους μαζί στην ίδια θέση; Έχει και άλλη άποψη εκτός της καταδίκης;

Το μνημόσυνο θα προχωρήσει. Την ψυχή μνημονεύουμε, μου λένε, όχι το σώμα. Συμφωνώ. Εξάλλου εδώ και καιρό είχα διαχωρίσει τον πατέρα μου από το σώμα του. «Δεν είσαι το σώμα που αποχαιρετούμε, είσαι η ψυχή που κουβαλούμε πάντα μέσα μας».
Αυτό είχα πει πριν ένα χρόνο. Αυτό πίστεψα από τη μέρα που τον έχασα. Δεν χρειάζομαι τον τάφο για να τον νιώσω δίπλα μου. Χρειάζομαι μόνο τις σκέψεις μου και την καρδιά μου.

Στο μνημόσυνο η ατμόσφαιρα βαριά. Όταν ακούω τα λόγια του Μυστηρίου καταλαβαίνω γιατί. Ανάπαυσε την ψυχή του δούλου σου. Τι ειρωνεία… Στρέφω τα μάτια μου προς τον κόσμο και ψάχνω την πολιτική ηγεσία, που εκλιπαρεί για «ενότητα». Βλέπω την ηγεσία του ΔΗΚΟ, της ΕΔΕΚ, του ΕΥΡΩΚΟ, των Οικολόγων, της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ, του ΛΑ.ΟΣ, την Κυβέρνηση της Ελλάδας. Οι άλλοι;

Στο πρώτο ετήσιο μνημόσυνο του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας δεν θεώρησαν ότι υπήρχε λόγος παρουσίας; Στο πρώτο ετήσιο μνημόσυνο του τέως Προέδρου του οποίου ο τάφος έχει συληθεί, δεν θεώρησαν ότι έπρεπε να δείξουν στον λαό τους, ότι ομόφωνα το καταδικάζουν;

Και μετά το μνημόσυνο μένουν και πάλι μόνο οι σκέψεις. Η προσπάθεια να καταλάβω το γιατί. Το να νιώσω κάτι άλλο από την οργή που με πλυμμηρίζει. Τα σενάρια μας τρελαίνουν. Είναι για λύτρα; Δεν μας έχουν ζητήσει· και γιατί παραμονή του μνημοσύνου; Είναι ακραία στοιχεία; Για ποιον λόγο; Τι θέλουν να πετύχουν; Τι το κάνουν; Πού το έχουν; Και στα δικά μας σενάρια προστίθενται και τόσα άλλα αισχρά. Τον πήραμε εμείς, το σχεδίασε ο ίδιος… Γελάω, για να μην κλάψω. Για την κατάντια μας. Για την ενότητα μας… Και πίσω από τις σκέψεις και την οργή, ο πόνος. Ο ανθρώπινος πόνος. Πόνος ακατανόητος. Δεν πήραν τον πατέρα μου. Είναι απλά το εναπομείναν δοχείο της ψυχής του. Έχασα κάτι περισσότερο από αυτό που έχασα πέρσι;

Την αξιοπρέπεια.

Την αξιοπρέπεια μου ως θυγατέρα που δεν προστάτεψε το σώμα του πατέρα της. Ως Ελληνίδα. Ως Χριστιανή. Ως πολίτης μιας Δημοκρατίας η οποία (όσο και αν εντίμως και φιλότιμα προσπαθεί η Αστυνομία να εξιχνιάσει), αδυνατεί να προστατεύσει τα σύμβολα της οντότητας και τους θεσμούς οι οποίοι την καθιστούν κράτος. Τι θα γινόταν αναλογίζομαι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα με αυτοσεβασμό εάν είχε συμβεί το αντίστοιχο; Φαντάζομαι μόνο στην Αμερική τι θα γινόταν εάν είχε γίνει παρόμοια ενέργεια. Θα το αντιμετώπιζαν ως ένα ιδιωτικό έγκλημα; Ως ένα μεμονωμένο συμβάν; Θα το ερμήνευαν ως οτιδήποτε άλλο εκτός από τρομοκρατική ενέργεια; Τι άλλο μπορεί να είναι κάτι το οποίο πολτοποιεί τα πιστεύω μας; Κάτι που προσβάλλει και προκαλεί την Θρησκεία και την κουλτούρα μας; Την ασφάλεια και ανασφάλεια μας;

Τι είναι τελικά το αίσθημα που με κυριεύει; Τι έχει γεμίσει το κενό;

Τι έχει μείνει εκτός από ένα βύθισμα στο μαξιλάρι;

Μια λέξη μόνο.

Βιασμός.

Πώς αλλιώς περιγράφεις την εισβολή στην προσωπική σου ζωή, στον δικό σου χώρο; Τον διασυρμό ενός σώματος, έστω και αν η ψυχή είναι άυλη;

Ο βιασμός δεν είναι και ψυχολογικός;

Και ποιον βίασαν τελικά οι βάνδαλοι; Τον Τάσσο; Την οικογένεια του; Τους φίλους και συνεργάτες του; Τους υποστηρικτές του; Το Κράτος μας; Την Ιστορία και τον πολιτισμό μας; Τη Θρησκεία μας;

Βίασαν την αξιοπρέπειά μας….